Podobno w katolicyzmie panuje taka forma, że tylko Bóg może oceniać nasze serca, ale dlaczego wtedy możemy przyjmować komunię świętą jak nie znamy naszych serc ?

Ale tak konkretnie to o co Ci chodzi?

Chodzi o stan naszego serca to czy my możemy być pewni swojego zbawienia to czy jak byśmy teraz umarli to czy możemy przewidzieć gdzie pójdziemy czyściec piekło niebo.

I co to ma wspólnego z przyjmowaniem Komunii Świętej? (poza tym, że to właśnie może spowodować, że zostaniemy zbawieni)

Bo zakładając, że nie znamy swego serca czyli to, że popełniliśmy grzech ciężki (a to jest równoważne z tym, że znamy swoje serce ) to nie możemy przyjmować komunii.

Nie wiem czy ja do końca wiem czy znajomość swojego serca jest równoważna z ze znajomością swoich grzechów ?

Człowiek został wyposażony w sumienie i rozum. Wola Boża została przybliżona człowiekowi w postaci Dekalogu, który należy czytać przez pryzmat miłości i rozumu. Sumienie i rozum współdzialając widzą grzech, czyli sprzeciwianie się woli Bożej. Mamy więc nakaz prawny a do człowieka należy interpretacja. Czy popełniam grzech ciężki opuszczając niedzielną Eucharystię, ponieważ boję się burzy a ona zbliża się wielkimi krokami a tu czas wyjść na Eucharystię? Jak odpowiesz na to pytanie? Jednoznacznie? Czy jest to taki sam przypadek jak niespodziewany gość, który pojawił się, gdy zamykaleś drzwi idąc na ostatnią mszę?
Jeśli wiesz czym jest grzech to nie będziesz miał problemu z komunią. Jeśli masz wadliwie ukształtowane sumienie to nie poradzisz sobie z grzechem, bo rozum nie potrafi dochodzić do prawdy. Porusza się w nieistniejącej sytuacji, oderwanej od stanu rzeczywistego.