Dobre tłumaczenie, przemawia do mnie

To pokazuje, jaka powinna być nasza wiara i ufność Bogu. Tak jak dziecko nie podważa, nie kalkuluje tego, co słyszy od rodzica, tak my powinniśmy z dziecięcą ufnością wierzyć w Słowo Boże.
Niektórzy sugerują, że Pismo Święte domaga się od nas infantylizacji. Nic z takich rzeczy. Chodzi o zaufanie Bogu jak przykładowo Noe, Maryja przy zwiastowaniu, czy apostołowie przy ich powoływaniu. To postawa "Bóg mówi, a ja za nim podążam i nie próbuję swoimi siłami 'ulepszyć' Bożego zamiaru".

Co, według Ciebie?

"Jak dziecko", czyli bez pytań, z "naiwnością", emocjonalnie.

Z wiarą, zaufaniem.

Dziecko ma pewne cechy: bezsilność, bo samo nic z siebie nie może i pełną ufność, że rodzice wszystko wiedzą i zawsze pomogą.

No dobrze, ale co to ma do tematu?

Chciałem tylko dodać , że te cechy, które wymieniłem to na początku, w przyjmowaniu Królestwa, natomiast potem, w dalszym życiu pojawiają się pytania i wiara staje się bardziej intelektualna.

Chyba Pan coś przeinterpretował. Nie chodzi o to, żeby wstępować do Kościoła "w ciemno", na czyjąś dobrą obietnicę. Tutaj chodzi o zwykłą ufność Bogu, którą mamy mieć zawsze i bez względu na wszystko. Pan zasugerował, jakby było możliwe poznać Boga na tyle, że już nie musimy mu tak bardzo wierzyć. To podchodzi pod pychę, proszę z tym uważać.
Też Pan zasugerował, że jeśli rośnie liczba pytań, to należy tym więcej myśleć. No właśnie to jest zaprzeczenie tej wiary, o którą chodzi w przywoływanym wersecie. To już jest podejście "ta wiara mi nie wystarcza, zaraz coś na to wykombinuję".
Nie zmienia to faktu, że rozumowo Boga także powinniśmy poznawać. Można to robić pośrednio, przykładowo badając dzieło, które stworzył: świat. Tak jak twórcę poznaje się po jego dziele.
Proszę się nie obrazić, jeśli Panu jakieś grzechy sugeruję. Chciałem wyjaśnić gdzie ten grzech jest, a nie że Pan jest w grzechu. Mogłem Pana źle zrozumieć, a grzech jest grzechem, gdy jest świadomy.

To że wcześniej sądziłem po protestancku że nowe narodzenie oznacza nawrócenie.
I człowiek po nowych narodzinach , jest najpierw dzieckiem, potem wzrasta.
Odnośnie mojej powyższej wypowiedzi: to podobnie jak z małżeństwem: najpierw jest zakochanie, potem przez 50 lat uczy się miłości, a okres zakochania bardzo pomaga, gdy jest w pamięci.

Dzieki za odpowiedź.