Brak celebracji nie jest profanacją.
Nawet problemy zdrowotne i w związku z tym zupełnie odmienny sposób przyjmowania komunii nie jest profanacją.
Ale do kościoła chodzi się w określonym celu: zjednoczenia z Bogiem, prośby do Boga o powodzenie w życiu, realizację planów i.t.p. i tu może być problem ze spełnieniem koncertu życzeń, bez odpowiedniej celebracji.
Bez celebracji i intencji, chodzenie do kościoła nie ma sensu, to tracenie czasu, poza tym, że celem może być jeszcze trening, czasem to też jest ważne, budowanie Kościoła na fizycznych fundamentach, bo jak się przestanie chodzić to kolejny start może być bardzo trudny i nie można sobie robić z tego niedzielnej rozrywki, bo to dewocjonalizm.
Myślę, że więcej celebracji jest przy przyjmowaniu komunii do ust, ale nie jest to konieczne.
Konieczne jest zrozumienie sensu celebracji i modlitwy .
W Kościele jest to tajemnica, którą tylko jednostkom jest dane odkryć. Dla Boga modlitwa jest zupełnie zbędna, to nam modlitwa jest potrzebna, chociaż jest to bardzo praktyczna sprawa, ale Kościół tego rzetelnie nie tłumaczy, to i ja nie będę, księdzem nie jestem, piszę to na podstawie wiedzy, a nie jakiejś wyjątkowej wiary.

Problem ewoluował i w związku z tym pytanie teraz brzmi, czy jest kościół do którego można wejść bez namordnika? Oczywiście człowiekowi zdrowemu (bez okazywania papierka zaświadczającego dopuszczenie do nienoszenia maski). Tak po prostu, na słowo.
Jeżeli o mnie chodzi, to czy w Warszawie jest taki kościół?
Byłbym wdzięczny za pomoc.

Taka ciekawostka o komunii na rękę. Do tematu pasuje bo była o tym w nim rozmowa
https://www.tradycjonalizm.info/ogolne/ ... VQXOwRotV4

Mam nadzieję, ze nie ma.

Powyższy wpis jest z końca września 2020r. Obecnie mogę powiedzieć, że już 4 razy moja rodzina widziała Ciało Pańskie na podłodze, w tym raz pod ławką rano tuż po tym, gdy zaczęła się pierwsza Mszą Święta. Taka sytuacja powoduje, że idąc w kościele, cały czas patrzę pod nogi, ale to nie jest normalne.

Ja nie widzę zależności przyczynowo skutkowej. To co widzisz to manifestowanie się zła. Już nie trzeba tego ukrywać. Nikogo nie interesuje, by przejść się po kościele i zerknąć na jego ogólną czystość. Ludzie przychodzą na mszę z rozmaitych powodów, także takiego, by w końcu go dobić. Mogą więc przyjąć eucharystię do ust a sprofanować niekonsekrowaną. Mogą to być osoby satanistyczne profanujące komunikanty. Dopuszcza się interkomunię w niektórych krajach, więc utraciła ona wymiar duchowy, może być psychologiczną potrzebą, amuletem. Amerykańscy egzorcyści wyraźnie wskazują, że nastąpił zanik wiary i jednocześnie gwałtowny wzrost dręczeń szatańskich. Maleje skuteczność egzorcyzmów. To co zabierało przed 1963 rokiem 1-2 dni dziś zajmuje 4 lata. Modlitwy są nieskuteczne z powodu utraty wiary.
Porzucony komunikant może ma wywolać reakcję jak twoja: upokorzyć katolików i wpłynąć na ich emocje. Pana Boga nie da się jednak upokorzyć, Jego czas ziemskiego pobytu zakończył się. Dziś jest Panem wszechświata i da sobie radę sam. W tych trudnych czasach mamy inne zadanie: przechować wiarę i praktyki pobożnościowe. One bowiem zanikają po 70-100 latach, gdy przestają być praktykowane. Stąd była też wizja demona, którego zobaczyl Leon XIII. Szatan chciał 100 lat, by pokazać Bogu, że poradzi sobie z Kościołem. Dostał ten czas. Papież jednak ułożyl egzorcyzm i polecił odmawiać go po każdej Mszy. Dobrze, że powrócono do tej praktyki. W naszej parafii nie przyjąl się zwyczaj przyjmowania komunii na rękę. Po okresie pandemii wierni wrócili do ustnej. Nikt im tego nie nakazywał.

U nas po kowidzie przychodzi znaczenie więcej ludzi na Msze Święte (wydaje mi się, że to zwrot do Boga na cięższe czasy). Jednocześnie żyje się szybko i Msze niedzielne też zamykają się w 45 minutach. Prawie wszyscy przyjmują Komunię na rękę. Przydałoby się zwolnić, może wygłosić jakieś kazanie na temat czci należnej Jezusowi Eucharystycznemu, wyznaczyć jednego kapłana lub szafarza nadzwyczajnego do udzielania Komunii na język i przypomnieć ludziom, że mają opcje przyjmowania Komunii na dwa sposoby.

Ale może masz rację i faktycznie jest to manifestacja zła.

W pakiecie z upragnionym dobrobytem materialnym naród polski otrzymuje i przyjmuje za swoje pogardę i nienawiść do wartości chrześcijańskich. Miejmy nadzieję, że nie w całości, że ostanie się wśród nas reszta, która wystarczy.
W sanktuariach, w których moja rodzina uczestniczy we mszach świętych, zdecydowana większość wiernych przyjmuje Komunię św. na klęcząco. Że do ust - jest to dla ludzi na razie oczywiste. Klękają w ścisku, ciężko potem wstać, bo z tyłu czekają następni, trzeba uważać, by nie podbić kapłanowi głową puszki z komunikantami, ale nikt nie protestuje. W drugim kościele podchodzi się w kolejce, a ksiądz stoi na takim podwyższeniu i nie można przyjąć Pana Jezusa klęcząc, jest to dla mnie strasznie wzruszające, gdy młodzi ludzie, a zwłaszcza mężczyźni, zanim podejdą do kapłana, choć na chwilę, to przyklękają na moment. Są tacy, wciąż się tacy rodzą

Pan Jezus do Anny Dąmbskiej:
"Będziecie jako naród przemienieni, bo nie o własne, ale o moje prawa walczyć będziecie, a Ja dam wam łaskę przemiany duchowej, potrzebną wam, i moc, abyście zdolni stali się powstać i budować pierwsze na świecie zarysy mojego Królestwa - Królestwa pokoju, braterstwa, miłości wzajemnej i wolności ducha. Taki oto dar obmyśliłem ze względu na cierpienia wasze - Mnie oddawane ze względu na Mnie samego - Boga współczucia i miłosierdzia."

No to trzeba o te Boże prawa walczyć, pierwszym wrogiem jest nasza własna słabość, która przyzwyczajona jest wpierw zabezpieczać się materialnie i nie lubi iść pod prąd. A tu trzeba najpierw zawalczyć o Królestwo Boże.

Zwracasz uwagę na najmniej ważne, zewnetrzne rzeczy

Taka podpowiedź w zasadzie nic nie daje. Temat zostal ukierunkowany na pewien model: przyjmujemy Eucharystię do ust, inne formy są niewłaściwe i próbuje się argumentować obie postawy (dla mnie to w zasadzie mało ważna jest forma). Żeby dojść natomiast do wagi tego problemu, bo dla wielu wiernych stanowi to problem należy widzieć nie jeden puzzel i jego położenie w mozaice (Eucharystia i jej celowość), ale cały obraz. Do tego stosujemy nakladkę w postaci schematów myślowych danej osoby, bo nie ma sensu jej przekierunkowywać powodując dyskomfort (przyczyna tkwi głęboko i nie ma do niej często autodostępu-> to widzimy rozmawiając z człowiekiem o innych sprawach). Wchodzimy więc automatycznie w różne modele, bo każde stanowisko będzie modelowym, czyli uproszczonym. Coś stanowi myśl przewodnią i wokół niej próbujemy się poruszać, by to rozumieć.
Kiedy mamy do czynienia z elastycznymi schematami myślowymi to też powinniśmy argumentować inaczej niż do kogoś kto chce mieć kontrolę i musi się mu się wszystko skladać. Przykladem jest np szacunek i jego rozumienie, Kluczem może być porównywanie się z Bogiem i wówczas widzimy przepaść. Od razu wyskakuje w myślach św. Faustyna. Zupełnie nie dostrzega się tego, że Bóg zawsze próbował przeprowadzić człowieka ze zniewolenia do wolności i go podnosił. To rodzi zawsze problemy z rozumieniem innego człowieka i może być oskarżany o zadufanie, zarozumialstwo czy nadanie sobie uprawnień wiedzy o tym jaki Bóg jest. Ktoś bardzo skulony w sobie tak będzie postrzegał cały świat.

Kiedy zapytamy czlowieka o formę to zawsze pojawia się nam widok całego czlowieka i mam na myśli nie bezmyślnego lecz próbującego zrozumieć, ale poruszającego się w swych doświadczeniach i otoczce kulturowej. Czlowiek nie widzi całej mozaiki w postaci celowości ułożenia puzli w tym a nie innym miejscu i dopasowania ich do innych. W każdej nauce tak mamy, bo ta mozaika jest zbyt skomplikowana i do tego czasem trzeba pewne puzle zamienić innymi, bo czerpaliśmy wiedzę z niewłaściwych źródeł. Ksiądz mający u nas wielki autorytet podpowiada: tylko na klęcząco i do ust. Argumentuje to tak, że do jednego czlowieka trafia, ale drugi to podda refleksji intelektualnej, bo autorytet księdza go nie krępuje. Zobaczy więc tylko formę a szacunek interpretuje inaczej.

Zwróciłam na to uwagę, że nie ma przyczyny w komunii na rękę i rozrzuconymi po kościele komunikantami. Jeśli to jednak dotyczyło pierwszej mszy to widzę brak dbałości o porządek w kościele. Świadczyć może też o niechlujstwie wiernych, bo powinni takie fakty zgłaszać. Księdzu aureola z głowy nie spadnie, gdy sam przejdzie się po kościele, bo to jego odpowiedzialność. Skulony w sobie czlowiek tego mu nie powie. Sama kiedyś podniosłam komunikant i położyłam go na ołtarzu.

Tu nie chodzi o formę (niech każdy przyjmuje, jak mu serce każe), ale o postawę: skupianie się na rzeczach nieistotnych.
Jest to klasyczna postawa sekciarska (np. Świadkowie Jehowy wymyślili sobie, że kryterium jest, czy ktoś używa formy "Jehowa", inne sekty mają podobne idee fix).

Niestety, pewne grupy o charakterze sekciarskim w Kościele mają podobne podejście: fiksują się na sprawach trzeciorzędnej ważności.

No to należy przejść do Soboru Trydenckiego, który dopiął naukę o sakramentach. Mamy więc dokument wysokiej rangi. Skopiowalam, by wyłuskać esencję.

Dekret o Najświętszym Sakramencie

[Wstęp] – Święty, ekumeniczny i powszechny Sobór Trydencki, prawnie zgromadzony w Duchu Świętym pod przewodnictwem tych samych legatów i nuncjuszy Stolicy Apostolskiej, chociaż nie bez szczególnego natchnienia i kierownictwa Ducha Świętego, zebrał się w tym celu, aby wyłożyć prawdziwą i dawną naukę o wierze i sakramentach i by zaradzić wszystkim herezjom i bolesnym udręczeniom, które w obecnej chwili niepokoją i rozdzierają Kościół na różne części; już od samego początku zamierzał przede wszystkim wyrwać z korzeniami kąkol bezecnych herezji i schizm, które w naszych czasach „nieprzyjazny człowiek zasiał” [Mt 13, 25 nn].W nauce dotyczącej wiary, korzystania i czci Najśw. Eucharystii, którą zresztą Zbawiciel nasz pozostawił w Kościele jako symbol jego jedności i miłości, pragnąc, aby łączyła ona razem i jednoczyła wszystkich chrześcijan. Dlatego ten święty Sobór, podając zdrową i autentyczną naukę o czcigodnym i Boskim Sakramencie Eucharystii, którą zawsze zachowywał Kościół katolicki, pouczony przez samego Jezusa Pana naszego i Jego Apostołów oraz przez Ducha Świętego, który mu z każdym dniem przypomina wszelką prawdę [por. J 14, 26 nn], zabrania wszystkim wiernym Chrystusa, żeby nie odważali się o Najśw. Sakramencie Eucharystii odtąd inaczej wierzyć, nauczać lub w kazaniach głosić, niż zostało to określone i wyjaśnione w obecnym dekrecie.

Rozdział I. Rzeczywista obecność Pana naszego Jezusa Chrystusa w Najśw. Sakramencie Eucharystii. – Najpierw święty Sobór naucza oraz otwarcie i jasno wyznaje, że w Boskim Sakramencie św. Eucharystii po konsekracji chleba i wina Pan nasz Jezus Chrystus, prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek, znajduje się prawdziwie, rzeczywiście i substancjalnie [kan. 1] pod postaciami owych widzialnych rzeczy. Albowiem nie jest to sprzeczne, aby Zbawiciel nasz zasiadał zawsze w niebiosach po prawicy Ojca naturalnym sposobem obecności, a mimo to był obecny w swojej substancji na wielu innych miejscach sposobem istnienia wprawdzie ledwo słowami wyrażalnym, który jednak jako dla Boga możliwy możemy pomyśleć i mocno mamy wierzyć.

Tak bowiem jasno wyznawali wszyscy nasi Ojcowie, jacy tylko należeli do prawdziwego Kościoła Chrystusowego, którzy o tym Najświętszym Sakramencie nauczali: Podczas Ostatniej Wieczerzy Zbawiciel nasz ustanowił ten przedziwny sakrament, gdy pobłogosławiwszy chleb i wino, wyraźnymi i jasnymi słowami oświadczył, że daje im [Apostołom] swoje własne ciało i swoją krew. Słowa te, upamiętnione. przez Ewangelistów [Mt 26, 26 nn; Mk 14, 22 nn; Łk 22, 19 nn] i powtórzone później przez św. Pawła [1 Kor 11, 23 nn], ponieważ w, myśl Ojców mają takie właściwe i wyraźne znaczenie, [dlatego] jest niesłychanie wielkim występkiem, kiedy niektórzy uparci i przewrotni ludzie czynią z nich fałszywe i zmyślone metafory, przeczące prawdzie ciała i krwi Chrystusa; czynią to wbrew powszechnemu przekonaniu Kościoła, który, będąc „kolumną i podporą prawdy” [1 Tm 3, 15], odrzucił z obrzydzeniem wymysły bezbożnych ludzi jako szatańskie. Przyjmując z wdzięczną pamięcią ten. najwznioślejszy i najwspanialszy dar Chrystusa.

Rozdział II. Okoliczności ustanowienia Najświętszego Sakramentu. – Tak więc Zbawiciel nasz, mając odejść z tego świata do Ojca, ustanowił Sakrament, w którym niejako wylał skarby swojej Boskiej miłości ku ludziom „czyniąc pamiątkę cudów swoich” [Ps 110, 4]; nakazał nam przez jego spożywanie czcić „Jego pamięć” [1 Kor 11, 24] i „opowiadać Jego śmierć, póki nic przyjdzie sądzić świat” [ib. 26]. Chciał zaś, by ten Sakrament był przyjmowany, jako duchowy pokarm dusz [Mt 26, 26], które by się nim karmiły i umacniały, żyjąc życiem Tego, który powiedział: „Kto mnie pożywa, żyć będzie dla mnie” [J 6, 58] i jako środek zaradczy uwalniający nas od powszednich grzechów i chroniący przed ciężkimi. Chciał nadto, żeby ten sakrament był zadatkiem naszej przyszłej chwały i wiecznej szczęśliwości, a więc i symbolem tego jednego ciała. którego On sam jest Głową [1 Kor 11, 3; Ef 5, 23] i z którym chciał nas złączyć tak ścisłą więzią wiary, nadziei i miłości, żebyśmy „wszyscy byli jednomyślni i nie było wśród nas rozłamów” [1 Kor 1, 10].

Rozdział III. Wyższość Najśw. Sakramentu nad innymi sakramentami. – Wprawdzie Najśw. Eucharystia ma to wspólne z innymi sakramentami, że „jest znakiem rzeczy świętej i widzialnym wyrazem niewidzialnej łaski” (Decr. Grat, Deconsecr. c. Sacrificium 32], to jednak jest w niej wzniosłe i osobliwe, że inne sakramenty dopiero wtedy wykazują moc uświęcającą, kiedy ktoś z nich korzysta; tymczasem w Eucharystii przed jej przyjęciem jest obecny sam Sprawca uświęcenia [kan. 4]. Jeszcze bowiem Apostołowie nie otrzymali Eucharystii z ręki Pana [Mt 26, 26; Mk 14, 22], gdy im prawdziwie sam oznajmił, że ciałem Jego jest to, co im dawał… W Kościele Bożym stale wierzono, że zaraz po konsekracji przebywa prawdziwe ciało Pana naszego i prawdziwa Jego krew pod postaciami chleba i wina, razem z Jego duszą i Bóstwem. Ciało jest pod postacią chleba i krew pod postacią wina, mocą stów, ale ciało jest też pod postacią wina, a krew pod postacią chleba oraz dusza pod obiema postaciami na skutek tego naturalnego złączenia i współistnienia, jakie mają względem siebie [wszystkie] części. Chrystusa Pana, który „powstawszy z martwych, więcej już nie umiera” [Rz 6, 9]. Bóstwo zaś jest z powodu przedziwnego hipostatycznego Jego zjednoczenia z ciałem i duszą [kan. 1 i 3]. Jest to więc zupełną prawdą, że tak jedna jak druga postać zawiera tyle samo, co obie postacie razem. Cały bowiem i całkowity Chrystus jest pod postacią chleba i pod każdą cząstką tej postaci, i cały pod postacią wina i pod jej cząstkami [kan. 3].

Rozdział IV. Transsubstancjacja. Ponieważ zaś Chrystus, nasz Odkupiciel, powiedział, że to, co podawał pod postacią chleba, jest prawdziwie Jego ciałem, [przeto] zawsze było w Kościele Bożym to przekonanie, które dziś na nowo ten święty Sobór wyraża, że przez konsekrację chleba i wina dokonywa się przemiana całej substancji chleba w substancję ciała Chrystusa, Pana naszego, i całej substancji wina w substancję Jego krwi. Tę przemianę trafnie i właściwie nazwał święty katolicki Kościół przeistoczeniem [kan. 2].

Rozdział V. Kult i cześć tego Najświętszego Sakramentu. – Nie ma więc żadnej możliwości wątpienia, że wszyscy wierni Chrystusowi według zwyczaju stale przyjętego w Kościele katolickim mają temu Najświętszemu Sakramentowi oddawać najwyższy kult adoracji (latria), który należy się prawdziwemu Bogu [kan. 6]. Nie zmniejsza obowiązku uwielbiania to, że Chrystus ustanowił ten Sakrament dla spożywania. Wierzymy bowiem, że w nim jest obecny ten sam Bóg, o którym wprowadzając go na okrąg ziemi, Ojciec przedwieczny mówi: „Niech Mu pokłon oddają wszyscy Aniołowie Boży” [Hbr 1, 6; wg Ps 96, 7], któremu upadłszy pokłonili się Mędrcy [Mt 2, 11], któremu i sami Apostołowie w Galilei oddali pokłon, jak świadczy Pismo św. [Mt 28,17].

Oświadcza też, święty Sobór, że nabożnie i w duchu głęboko religijnym wprowadzono do Kościoła zwyczaj, ażeby corocznie jakimś dniem świątecznym czczono szczególnie uroczyście ten nader wzniosły i godny uwielbienia Sakrament i żeby obnoszono Go w procesjach z czcią i chwałą po ulicach i placach publicznych. Jest to bowiem ze wszech miar słuszne, że ustanowiono pewne dni, kiedy to wszyscy chrześcijanie w sposób szczególny i poniekąd wyjątkowy wyrażają wdzięczną pamięć Panu i Odkupicielowi za tak niewymowne i prawdziwie Boskie dobrodziejstwo, przedstawiające nam zwycięstwo i triumf Jego śmierci…

Rozdział VI. Przechowywanie Najświętszego Sakramentu Eucharystii i noszenie go do chorych. – Zwyczaj przechowywania świętej Eucharystii w świętym miejscu jest tak dawny, że znano go już w okresie Nicejskiego Soboru.

Noszenie zaś świętej Eucharystii do chorych i w tym celu staranne przechowywanie Jej w kościołach nie tylko jest bardzo słuszne i rozumne, ale bywało nakazywane na wielu Soborach i należy do najstarszych zwyczajów Kościoła katolickiego. Dlatego też święty Sobór postanowił, żeby zachować ten zbawienny i potrzebny zwyczaj [kan. 7].

Rozdział VII. Przygotowanie potrzebne do godnego przyjmowania świętej Eucharystii. – Jeśli nie wypada, by do jakichkolwiek świętych czynności przystępowano inaczej niż święcie, tu im bardziej znana jest chrześcijaninowi świętość i Boskość tego niebiańskiego Sakramentu, tym bardziej musi się strzec, żeby do jego przyjęcia nie przystępować bez wielkiego uszanowania i świętości, zwłaszcza że czytamy u Apostoła te groźne słowa: „Kto pożywa i pije niegodnie, sąd sobie spożywa i pije, gdy nie zważa na ciało Pańskie” [1 Kor 11, 29]. Temu więc, kto chce komunikować, trzeba przypominać słowa tegoż Apostoła: „Niech każdy zbada samego siebie” [ib. 28].

Zwyczaj zaś kościelny orzeka, że owo „badanie” dlatego jest potrzebne żeby nikt, będąc świadomym popełnienia ciężkiego grzechu, nawet gdyby zdawało mu się, że za niego żałuje, nie przystępował do świętej Eucharystii bez poprzedniej sakramentalnej spowiedzi. Ten święty Sobór postanawia, że powinni zawsze przestrzegać tego wszyscy chrześcijanie, a także kapłani mający z urzędu odprawiać Mszę św., chyba że braknie spowiednika. Jeśliby kapłan przynaglony potrzebą odprawił Mszę św. bez poprzedniej spowiedzi niech się potem jak najprędzej wyspowiada.

Rozdział VIII. Sposób korzystania z tego przedziwnego Sakramentu. – Co zaś dotyczy korzystania z tego świętego Sakramentu, Ojcowie nasi słusznie i mądrze rozróżnili trzy sposoby jego przyjmowania. Nauczali bowiem, że niektórzy, jak grzesznicy, przyjmują go tylko sakramentalne; inni tylko duchowo, mianowicie ci, którzy przez pragnienie „żywą wiarą, która działa przez miłość” [Gal 5, 6] – pożywając ten przedłożony sobie niebieski chleb, odczuwają jego owoc i pożytek. Inni jeszcze przyjmują i sakramentalnie, i duchowo, a są to ci, którzy tak się poprzednio badają i przysposabiają, że do tego Bożego Stołu przystępują „odziani szatą godową” [Mt 22, 11 nn]. W sakramentalnym zaś pożywaniu zawsze był ten zwyczaj w Kościele Bożym, że świeccy otrzymywali komunię od kapłanów, a kapłani, odprawiając Mszę św., sami sobie jej udzielali, który to zwyczaj pochodzący z Tradycji Apostolskiej jak najsłuszniej powinien być zachowany.
Edit
Jeśli chcemy oddać chwałę Bogu to Go spożywamy. Pozwalamy, by żył naszym życiem. To jest kluczowe. Ten pokarm jest tak dobry, że ma zbawienne skutki. Jeśli człowiek jest w wielkich pokusach to powinien iść do komunii. Jest zadatkiem, czyli ukierunkowuje nas tam dokąd zmierzamy.

Jeśli teraz zaczniemy rozkminiać formy, zgubimy istotę. Znając istotę zawsze uznamy formę za mało istotną. Jeśli wiem po co to wiem też i jak.
W moim kościele panuje różnorodność; na klęcząco, na stojąco, przyklękając, do ust i nieliczni do rąk. Ksiądz podaje jak wierny tego oczekuje. Nigdy nie było reżimów sanitarnych.

W odniesieniu do wytłuszczonego, gdy pierwszy raz zobaczyłam komunikant na podłodze przede mną w drodze do ławki, ale jeszcze blisko kapłana, nie wiedziałam co zrobić, bo w mojej głowie kołatała myśl, że chyba tylko konsekrowane ręce mogą sięgać po Ciało Chrystusa. Kapłan zorientował się, że kolejka zatrzymała się, dostrzegł komunikat i sam go podniósł. Potem w dwóch podobnych sytuacjach widziałam, że inni wierni bez większego wahania sami podnosili komunikanty. W czwartej sytuacji, gdy komunikant był pod ławką, podniosłam Go przez czystą chusteczkę higieniczną, położyłam obok na ławce i podałam kapłanowi dopiero podczas udzielania Komunii Świętej. Nie wiedziałam jednak, czy lepiej jest klęczeć, czy normalnie uczestniczyć we Mszy Świętej.

---------------
Tekst św. Tomasz z Akwinu z Sumy Teologicznej dopuszcza podniesienie sakramentu z podłogi przez osoby niekonsekrowane:


https://katedra.uksw.edu.pl/suma/suma_indeks.htm

To uszanowanie doprowadziło nas w końcu do absurdów, bo pojawiła się nieczytelna sieć. I tak dojść musiało do zmian w Liturgii. Podczas Triduum Paschalnego tak byliśmy zapatrzeni w Wielki Piątek, że w Wielką Sobotę, już po uroczystościach Zmartwychwstania ksiądz ogłaszał wiernym, że chętni mogą się pomodlić przy Grobie Pańskim. To atawizm religijny.
Odnoszę wrażenie, że wychowywano nas nie w szacunku, ale lęku. Kościół się sypie i z tego powodu. Ludzie nie chcą się bać. To lęk podpowiada: podnieść czy nie, przez chusteczkę czy bez niej.? Gdyby nie ręka to może nie byłoby bałaganu z komunikantami? Potem mamy ciąg dalszy: idzie to do wody i rozpuszcza się w niej. I co dalej? Idzie w obieg zamknięty czy nie? Może więc chodzi o zupełnie coś innego?
Kiedyś mi ojciec zakonny powiedział lekko znudzony...Pan Bóg ma ważniejsze sprawy na głowie. Zadaję więc pytanie sobie o motywację: uczciwa czy nie? Z Bogiem powinniśmy mieć relację a ta zakłada szacunek. Gdybym go nie miała to Kościół nie jest mi do niczego potrzebny. Porządnym człowiekiem można być i bez niego.
Jakie są więc granice mojej wolności i czy mam szukać wciąż usprawiedliwienia prawnego (obawa przed grzechem, lęk) czy też pewne sprawy pozostawić sumieniu? Nikogo z młodych ludzi nie zainteresuje nie tylko abstrakcyjny, niezrozumiały, ale też oparty na lęku Kościół. Rytuałów nie rozumie. Jeśli Bogu nie przeszkadzają moje zęby i mój przewód pokarmowy to tym bardziej nie przeszkadzają ręce podnoszące komunikant.
Podobała mi się postawa świętej, której głowa spoczywała na kolanach Jezusa. Przeszkadzało to Bogu?