Esjot
Choroba duszy czy ciała? Powiązujesz ciało z psychiką. No cóż, dusza to DNA, naszego wzoru zachowań. Wypaczenia duszy, zmiany w niej, to nie choroba, a zmiany. Psychiczne zmiany, to zmiany, zaburzenia, w swerze połączeń budowy mózgu. Powodujące pogorszony kontakt treści z duszy DNA. Z treścią odbieraną jako bodźce zewnętrzne naszego umysłu. Te zmiany są chorobą psychiczną, do leczenia.
Do leczenia duszy powołany jest Kościół. Do leczenia psychiki medycyna. W żadnym razie nie będzie leczył tych spraw, człowiek do tego nie przygotowany. Może tylko bądź aż, być balsamem kojącym w tej biedzie. Albo nawet pogorszyć ten stan.
I to by było na tyle, jeśli chodzi o te zależności, by zbytnio nie zamęcić w trudnych do ogarnięcia przez wielu sprawach. Oraz ukierunkować na ewntualną pomoc w tym względzie.

W związku z tym co napisałeś, homoseksualizm można zaliczyć do chorób psychicznych według Ciebie? Wszak podobno skłonności homoseksualne wiążą się bardziej chyba z nieodpowiednimi proporcjami hormonów względem siebie, które rzutują na wszystko już w łonie matki.

Jeżeli homoseksualizm to choroba psychiczna, to czy można ją postawić w jednym szeregu z innymi chorobami psychicznymi? Skłonności homoseksualne a akt homoseksualny to dwie różne rzeczy. Można mieć do czegoś pociąg, ale nie iść na całość. Czy tak samo jest z morderstwami? Skłonności do zabijania ludzi, a zabijanie to dwie różne rzeczy. Dlaczego leczymy ludzi ze skłonności do zabijania, ale nie robimy już tego w razie skłonności do homoseksualizmu?

Piszę o ludziach, którzy są wewnątrz Kościoła i którym sprawy wiary bardzo leżą na sercu takich jak biskup pomocniczy Athanasius Schneider, arcybiskup Jan Paweł Lenga, arcybiskup Carlo Maria Viganò, Michael Voris z Church Militant, czy Alexander Tschugguel (ten od wyrzucenia figurek Pachamamy do Tybru) i wielu innych. Odnoszę wrażenie, że ich głos jest całkowicie ignorowany, albo brak odpowiedzi wskazuje na to, że, jakby ich głos nie przedzierał się w górę hierarchii kościelnej. Możliwe, że najbardziej zauważalna reakcja to taka, że albo ludzie podejmują własną inicjatywę praktyk pokutnych, by skłonić Boga, by oczyścił Kościół z nieprawidłowości, albo ludzie dystansują się od Kościoła, albo nawet ludzie uważają, że nieprawidłowości to jest właściwy tor rozwoju Kościoła. Jeszcze inni powiedzą, że nie ma nieprawidłowości, wszystko jest OK.

Wydaje mi się, że każdy człowiek potrzebuje jakiegoś wzorca, standardu tego jakimi sprawy powinny być. Jeśli są znaki, że wzorzec/ standard się zmienia i własny "pies stróż" wskazuje na odchyłki, to uważam, że nie można go traktować jak psa szczekającego na karawanę. Muszę zastanowić się, czy dobrze wierzę i czy "pies stróż" dobrze wykonuje swoją robotę, chociaż jego jazgot burzy wewnętrzny porządek.

Z drugiej strony można byłoby w ogóle odciąć się od informacji o możliwych zmianach i zastanawiania się nad nimi, bo tak też można i chyba to nie grzech (?) Nasi pradziadowie w większości na pewno nie wiedzieli tego, o czym my możemy się z łatwością dowiedzieć z mediów i nie było problemu.

W moim bezpośrednim otoczeniu jest tak jak z tymi w.w. pradziadami.

W historii Kościoła było wielu kapłanów, którym działa się niesprawiedliwość w tymże przez to, że głosili Prawdę, ale publicznie nie pozwalali sobie na takie wypowiedzi na temat urzędującego Papieża jak abp Lenga...nie uważasz, że wyłamuje się on z jedności o którą się modli podczas Eucharystii ?

Sam mógłbyś napisać co myślisz. Ja do tej pory rozgryzam sprawę kardynała Dolana, który udzieliłby św. Komunii Joe Bidenowi publicznie popierającemu aborcję
(https://www.fronda.pl/a/kard-timothy-dolan-udzielilby-komunii-sw-joe-bidenowi,135663.html).

i nie udzieliłby ekskomuniki katolickiemu gubernatorowi stanu Nowy Jork Andrew Cuomo za legalizację aborcji przez cały okres ciąży (
https://www.pch24.pl/wierni-domagaja-sie-ekskomuniki-dla-gubernatora-nowego-jorku-za-legalizacje-aborcji,65886,i.html?fbclid=IwAR3Rp8GFTv9LvIn_EJw46m55DcAhE8aeZYkVIgtWBJJxfMMdtu0-vH7DVJ4).

Po prostu zaczynam odnosić wrażenie, że sprawy wiary w kwestii życia poczętego traktuje z przymrużeniem oka.

Napisałem co myślę w formie pytania i na tym zakończę pozostawiając osąd komu innemu...

To co jest, a co powinno być, to nie takie proste. To nie czarodziejska różka. Trzeba poznać problem do samego końca i pierwszą jego przyczynę. A potem umieć coś w tym poprawić. Te sprawy idą swoimi torami, być może przyjdzie i na ten rodzaj zachowań ine rozwiązanie. Jak to że jest takie zachowanie potępiane i nic więcej. Oczywiście nie mam na myśli kastracji, bo to prymityw jako rozwiązanie.
Tu słusznie póki co zauważasz, że są skłonności. Że są one czymś innym, aniżeli samym czynem z nich wynikłym. Po to między innymi są te czyny potępiame. By nie ulegać takim skłonnościom. Tego póki co inaczej nie można rozwiązać. A ograniczyć tego typu niechciane zachowania, jest nawet koniecznością. Z drugiej strony to, tego typu zachowania wynikają z możliwości wbudowanych przez naturę w człowieku. Nie jest to więc takie jednoznacznie możliwe do radykalnych posunięć jako rozwiązanie.

Dotarłam do artykułu z więzi http://wiez.com.pl/2019/09/19/nie-papiez-a-bergoglio-abp-lenga-o-franciszku/, ale nie rozumiem jaka niesprawiedliwość dzieje się wobec abp Lengi za to, co głosi. O jakich kapłanach piszesz, których kontrastujesz z abp Lengą? Piszesz o kimś konkretnym? Może dla Ciebie sprawa jest jasna jak słońce, ale nie zrozumiałam. Czy mógłbyś mi wyjaśnić?

Czy już coś w Polsce wiadomo o stanowisku nuncjusza apostolskiego wobec działalności abp Lengi (odnoszę się do artykułu z więzi)? Nie orientuję się w tej sprawie i nie wiedziałam, że abp Lenga stał postacią kontrowersyjną. Widziałam jego list https://www.pch24.pl/dramatyczny-list-arcybiskupa-lengi-na-temat-kryzysu-w-kosciele-,33904,i.html. Zarzuca mu się, że jest przywiązany do tradycji. Jest już na emeryturze i może stąd wynika milczenie hierarchii. W końcu Watykan nie dementuje tego co przekazuje z wywiadów z Papieżem przyjaciel Papieża Franciszka Scalfari, a ludzie mogą przyjmować to za prawdę. To co przekazuje Scalfari brzmi jak herezja i trzeba to wziąć po uwagę w ocenie ludzi, do których potencjalnie docierają takie doniesienia (i wiele innych).

Mój proboszcz w dość szerokiej pogadance na temat sakramentu pojednania nawiązał do sytuacji ludzi, którzy znajdują się w nowych związkach małżeńskich, ale nie mają stwierdzenia o nieważnie zawartym pierwszym małżeństwie sakramentalnym. Zasugerował, że tacy ludzie chcący przystępować do Stołu Pańskiego, mogą potencjalnie szukać tzw. "rozwiązania forum wewnętrznego."Chociaż sprawa mnie nie dotyczy, chciałabym zrozumieć, co to za rozwiązanie. O "forum wewnętrznym" piszą Anna Bajon i Krzysztof Ołdakowski SJ tutaj https://opoka.news/penitencjaria-apostolska-przypomina-o-tajemnicy-spowiedzi. Rozumiem to mniej więcej tak, że spowiednik w rozmowie duchowej z penitentem może doprowadzić do rozeznania, czy znajduje się on świadomie w grzechu śmiertelnym i podjąć decyzję o pozwoleniu przystępowania do Komunii. Wszystko jest otoczone tajemnicą.

Czy spotkaliście się z czymś takim i moglibyście coś na ten temat napisać?

Przywołany artykuł podaje:


Czy spotkaliście się ze wspomnianą notą?

Nota wydana po polsku: https://wydawnictwo.niepokalanow.pl/pl/ ... lnej./1133

Tekst (sprawia wrażenie, że kompletny, ale nie ręczę): http://www.osservatoreromano.va/pl/news ... ostolskiej

Dziękuję Ci Terremoto. Dla mnie sprawa jest zagadkowa i pewnie taką pozostanie. Znalazłam jeszcze pewne wyjaśnienie na anglojęzycznej wikipedii:


https://en.wikipedia.org/wiki/Internal_and_external_forum#%22Internal_forum_solution%22


Wydaje mi się, że proboszcz wspomniał, że takie rozwiązanie jest znowu możliwe (tzn., że kiedyś je stosowano, potem była przerwa, i teraz znowu można), ale nie mam pewności. Przytoczył przykład, że np. ktoś był żonaty sakramentalnie i cywilnie przez 6 miesięcy, rozwiódł się cywilnie, ożenił się drugi raz i wzorowo był przykładnym mężem drugiej żony przez 35 lat. Nie ma żadnych zobowiązań wobec pierwszej żony, a teraz chciałby przystąpić do Komunii z okazji I Komunii wnuczka. W forum wewnętrznym jego spowiednik może "anulować" pierwsze małżeństwo i zezwolić na przystąpienie do Komunii. Wcześniej słyszałam tylko o możliwości przystąpienia do Komunii w sytuacji, gdy drugie małżeństwo jest białym małżeństwem, a na dodatek Komunię przyjmuje się w kościele, gdzie nie jest się znanym (aby uniknąć zgorszenia.) Piszę z zagranicy, więc może „rozwiązanie forum wewnętrznego” to sprawa lokalna, ale raczej nie wynikało to z tego, co mówił proboszcz.

Dlaczego utożsamiasz osoby chore psychicznie z mordercami i sugerujesz że chorzy psychicznie i ogólnie choroby psychiczne są jakąś skłonnością do zabijania?

Psychopatia nie jest nawet klasyfikowana jako choroba psychiczna ale jako zaburzenie osobowości.

On tego nie łączył, pisał rozdzielnie. Pisał o zaburzeniu, które nie jest normą -> bo nie jest. Pisał też o skłonnościach, które nie są jednoznaczne z działaniem pod ich wpływem. Nie wartościował ludzi zdowych i chorych, stwierdził fakt, że takie sytuacje występują. Po prostu ludzie chorują. Chorym powinno się pomagać w dostosowaniu do zdrowych, powrocie do zdrowia (leczenie) a nie budować postawy roszczeniowe oraz przekonanie, że nic im nie dolega. To barbarzyństwo, by ludziom o których wiemy, że mają problemy zdrowotne nie pomagać. Nie jest ważne czy to choroba somatyczna, zaburzenie psychiczne czy zaburzenie osobowości. Zaburzenia osobowości podlegają działaniom psychoterapeutycznym. Tak tę wypowiedź zrozumiałam.
Pojęcia zdrowia i choroby nie stanowią tego samego. Zdrowy i chory nie mogą mieć jednocześnie racji w odniesieniu do tej samej kryteriologii. Lekarz to różnicuje po symptomach. Przykład niżej
https://www.youtube.com/watch?v=-V7bIAue1zc

Czy ktoś z Was zna lepiej stronę
http://teologkatolicki.blogspot.com/?
Stronę prowadzi ks. Dariusz Józef Olewiński. Wywiad (chyba) z nim ukazał się jakiś czas temu na stronie https://www.pch24.pl/z-msza-trydencka-od-niemal-cwiercwiecza,21682,i.html. Wcześniej relatywnie często korzystałam ze strony https://www.teologia.pl/ autorstwa ks. Michała Kaszowskiego. Autorzy obu stron wyglądają bardzo kompetentnie do udzielania odpowiedzi na pytania dotyczące teologii. Kto jest Waszym autorytetem w zakresie dylematów teologicznych i czym się kierujecie przy ich wyborze?

Ks. Dariusz olewiński slynie z gadania bzdur jak np rzekomo szatan pisal smsy Nie polecam.
Drugiego ksiedza nie znam.
Dylematy morlane jesli nie sa rozstrzygniete w dokumentach Kosciola to rozstrzygam je w sumieniu