Przecież Maria była wolna od grzechu pierworodnego.

Jej wola była dobra i ukierunkowana na wolę Boga. Nie było owej zaćmy na oczach. W każdej sytuacji czytała dobry wybór, taki jakiego dokonałby Bóg. Ona też tak wybierała. Cierpiąc widziała sens, tak jak widzi Bóg. Jeśli czegoś nie wiedziała/rozumiała, uważała, że Bóg wie co robi i na pewno wyprowadzi z tego dobro. Nie rozumiała jak się to ma stać, że zostanie matką Boga skoro nie zna męża. Rozumiała bowiem, że nie o Józefa chodzi. Zaufała Bogu i w tym absurdzie.
W przypadku Jezusa mamy do czynienia z unią hypostatyczną, czyli sa dwie wole, ale stanowią jedno. Wola Jezusa Chrystusa stanowi jedno z wolą Ojca. NMP ten stan łączności z wolą Boga podarowano. Nie było w niej owego pęknięcia natury, które zaciemnia możliwość rozeznania woli Boga.

Świętość Jej podarowano. Inni święci, którzy rodza się w grzechu pierworodnym oddają po trochu swoją wolę i zyskują dostęp do woli Boga, zaczynają mieć w sobie coraz większy udział woli Boga aż po siódmą komnatę Tereski, gdy te wole zaczynają stanowić jedność. Odpowiadają na łaskę i zyskują jej coraz więcej. Ona była pełna łaski, przyjmowała ją bez zakłóceń. Człowiek czyta Boga i siebie oraz rozumie ten świat patrzac na wszystko Bożymi oczami. Przyjmuje każdą decyzję Boga, bo ufa, że wszystko to ma sens zbawczy. Zyskuje inną perspektywę widzenia spraw.

była wolna od pożądliwości ciała i nie miała żadnych pokus

Maryja nie tylko była wolna od dziedzicznego grzechu pierworodnego, ale również od wszelkiego grzechu osobistego, była zbawiona i święta od samego momentu poczęcia. Inaczej mówiąc, w żadnym momencie grzech nie miał nad nią najmniejszego panowania. Zło nie znalazło miejsca w Maryi, choć było obecne wokół Niej i zmuszało ją do dokonywania wyborów.

Wydanie z imprimatur "64 nauk majowych o litanii loretanskij" (1908), Ks. Tomasz Dąbrowski

Maryja (więcej na str. 86 (klik)
--------------------
Ks. Grzegorz Kucza


(na str.: https://kosciol.wiara.pl/doc/490245.Niepokalane-Poczecie-Najswietszej-Maryi-Panny)

Kto nie był obciążony grzechem pierworodnym?

— Jezus Chrystus i Maryja bez grzechu pierworodnego

Oprócz Chrystusa i Niepokalanie Poczętej Maryi wszyscy bez wyjątku ludzie, od momentu swojego zaistnienia, zostali dotknięci zmazą grzechu pierworodnego. W duszy Jezusa i Maryi nigdy nie było grzechu pierworodnego. Nie było Im jednak zaoszczędzone inne bolesne następstwo grzechu Adama: cierpienie. Gwoździe przebiły ręce i nogi Jezusa, ciernie Jego głowę, włócznia zaś — Jego bok i serce. To serce zraniła jednak jeszcze inna włócznia — duchowa: włócznia lekceważenia, odrzucenia, pogardy, zapomnienia, niewdzięczności, obojętności. Również serce Matki Najświętszej, towarzyszącej wiernie Synowi, wielokrotnie zostało przeszyte mieczem boleści, przepowiedzianym Jej przez starca Symeona (por. Łk 2,35).

Konsekwencją grzechu pierworodnego oprócz sklonności do zła jest też cierpienie i śmierć.

Nic nie wiemy o śmierci NMP. Usnęła i została wzięta do nieba. Tyle wiemy.

Ponieważ panowanie Boga nad Maryją wyklucza w Niej wszelkie cierpienie spowodowane złem czy też nieporządkiem wewnętrznym, jak na przykład wyrzuty sumienia czy skrupuły, Jej cierpienie nie jest pokutą za grzechy osobiste.

rodzi się w nas podejrzenie, że człowiek, który wcale nie grzeszy, jest w gruncie rzeczy nudny; że czegoś brakuje w jego życiu — dramatu bycia niezależnym; że do prawdziwego bycia człowiekiem należy wolność mówienia «nie», schodzenie w mroczną otchłań grzechu i samowoli; że tylko w taki sposób można w pełni korzystać w całej rozciągłości i głębi z naszego bycia ludźmi, z bycia naprawdę sobą; że musimy wystawić na próbę tę wolność, nawet przeciw Bogu, aby stać się naprawdę w pełni sobą. Jednym słowem, uważamy, że zło w gruncie rzeczy jest dobre, że potrzebujemy go, choćby trochę, aby doświadczyć pełni istnienia. Sądzimy, że Mefistofeles — kusiciel — ma rację, kiedy określa siebie jako moc, która «wiecznie zła pragnąc, wiecznie czyni dobro» (J. W. von Goethe, Faust I, 3). Myślimy, że nieznaczne paktowanie ze złem, zachowanie dla siebie jakiejś części wolności przeciw Bogu jest w istocie czymś dobrym, może nawet koniecznym.

Patrząc jednak na otaczający nas świat, możemy zobaczyć, że tak nie jest, to znaczy, że zło zawsze jest trucizną, że nie wywyższa człowieka, ale go poniża i upokarza, nie czyni go większym, czystszym i bogatszym, ale szkodzi mu i go umniejsza. W dniu Niepokalanej powinniśmy się nauczyć raczej tego, że człowiek, który oddaje się całkowicie w ręce Boga, nie staje się Bożą marionetką, człowiekiem nudnym i uległym; nie traci swojej wolności. Tylko człowiek, który całkowicie zawierza się Bogu, znajduje prawdziwą wolność, rozległy i twórczy obszar wolności ku dobru. Człowiek, który zwraca się ku Bogu, nie staje się mniejszy, ale większy, bo dzięki Bogu i z Bogiem staje się wielki, staje się boski, staje się naprawdę sobą. Człowiek, który oddaje się w ręce Boga, nie oddala się od innych, skupiając się jedynie na swoim zbawieniu; przeciwnie, tylko wówczas jego serce doznaje prawdziwego przebudzenia, a on sam staje się człowiekiem wrażliwym, a więc życzliwym i otwartym.

Zdaję sobie sprawę, że moje postrzeganie NMP jest zaburzone przez grzeszną naturę. Trudno mi w pełni zrozumiec, że NMP nie miala w sobie np.: nienawiści: w sercu, w słowie i czynie. Nie mówiąc już o innych przypadłościach, skłonnościach, czy nałogach.

Zdaję sobie sprawę, że moje postrzeganie NMP jest zaburzone przez grzeszną naturę. Trudno mi w pełni zrozumiec, że NMP nie miala w sobie np.: nienawiści: w sercu, w słowie i czynie. Nie mówiąc już o innych przypadłościach, skłonnościach, czy nałogach.

Joachim i Anna, rodzice Maryi, stali się zupełnie bez grzechu.