Chyba dlatego katolicka nauka mówi raczej o czystości niż o dziewictwie. Dziewictwo bardziej się odnosi do stanu fizycznego, jak posiadanie błony dziewiczej. Czystość zachodzi bardziej w głowie, dlatego jeśli dana kobieta dopuściła się seksu oralnego, to mimo dziewictwa, czystość straciła.

Co do pani do towarzystwa... to koszmarne rozwiązanie, bo pogrąża i "panią" i klienta. Sam Jezus powiedział (parafrazuję), ze milsze Bogu jest kawalerstwo i ślubowanie Bogu niż małżeństwo i ślubowanie małżonkowi.
Wybór pani do towarzystwa, bo komuś "ciąży stan", to jakaś pomyłka. Jezusowi należy oddać wszelkie cierpienia, problemy, braki i niepowodzenia. Taka postawa wyjednuje nam łaski. Cudzołóstwem się potępiamy.

Czystość ma dwa uzupełniające się aspekty - fizyczny (można rzec dziewictwo w sensie braku kontaktów seksualnych z inna osobą) i moralny. Osoby uzależnione od masturbacji czy pornografii pod względem moralnym czystość utraciły, nawet jeśli fizycznie nie odbyły stosunku seksualnego czy jego surogatu. Mogą być też, jak potwierdza to przykład Zapomnianegopaladyna na tyle nieuporządkowane że zachowane dziewictwo traktują jako balast z którego trzeba się uwolnić jakimkolwiek sposobem - skoro nie nadarzyła się okazja by je jak to się mówi stracić, to trzeba się oddać w ręce profesjonalistki która rozprawiczy i przywróci tym samym sens życia.
Uważam że profesjonalna pomoc Zapomnianypaladynie jest ci faktycznie potrzebna, ale pomoc psychiatry bo myśli samobójcze takiej właśnie, zewnętrznej pomocy wymagają w pierwszej kolejności. A nadto najpewniej skorzystania z również psychoterapii bo to nie dziewictwo tak ci ciąży że odbiera sens życia, ale głębsze i poważniejsze problemy.
A wracając jeszcze do utraty czystości w sensie fizycznym i moralnym, to o ile w przypadku tego pierwszego nie można cofnąć czasu, to w przypadku drugiego myślę że możliwe jest niejako dziewictwo z "odzysku". Wymaga to życia w czystości, która im dłużej i nieprzerwanie jest zachowywana tym bardziej "czyści" również pamięć, wspomnienia, myśli czy pragnienia i niejako odzyskuje się stracona niewinność.

Jestem pod kontrolą psychiatry i lecze się od dziecka. Owszem ten stan bardzo mi ciąźy i nie chce go. Każde wyjście na ulice i oglądanie par przynosi ból, tak samo oglądanie scen w filmach itp Tego nie zrozumie osoba która takiego problemu nie doświadczyła. Jestem pieprzonym ewenementem, takich jak ja jest może z 1 % społeczeństwa.

Bardzo dobrze że jesteś pod kontrolą psychiatry, ale to najwyrażniej nie wyczerpuje tematu i tym bardziej powinieneś znaleźć motywację do podjęcia psychoterapii - w jak trudnej sytuacji by się nie znajdowało będzie lepiej jeśli nauczy się ją lepiej przeżywać. Ale tak długo, jak długo rozwiązania swoich problemów upatrywać będziesz w zmianie swojej sytuacji nie jesteś i nie będziesz nią zainteresowany. Tymczasem jeśli siebie nie zmienisz nic się w istocie nie zmieni. Nawet jeśli w takich czy innych okolicznościach pozbędziesz się "ciężaru" dziewictwa będziesz dalej taki sam - niekochający siebie, nie akceptujący siebie, z kompleksami i sfrustrowany. I znowu zapewne będziesz obwiniał coś za brak satysfakcji z życia.

Zapomnianypaladyn, może mi się wydaje, ale chyba przesadnie zajmuje się Pan ciałem (psychika i jej sprawy też należą do trosk o materię; dusza i sprawy duchowe to rzecz całkiem inna). Szuka Pan lekarza ciała, ale czy kiedyś na poważnie spróbował Pan się zwrócić do lekarza ciała i ducha? Jak Jezus Chrystus pod postacią Najświętszego Sakramentu?
Wszelkie wady i zalety powinniśmy wykorzystywać na większą chwałę Bożą, a nie po to aby nimi się szczycić, czy na nie uskarżać. Uskarżanie przewrotną jest formą pychy, szczególnie, gdy podkreślamy wyjątkowość naszych problemów.

Odnośnie uskarżania, poniżej ciekawy ustęp:
"Nie uznajemy naszych wad zasadniczo na dwa sposoby. Może to dokonywać się przez zwykłe zaprzeczenie, co polega po prostu na tym, że wmawiamy sobie, iż nie mamy określonych wad. Jest to klasyczna postać pychy, która karmi w nas naiwny optymizm, zawsze skazany na ostre zderzenie z rzeczywistością. Albo też przyjmujemy postawę wygórowanych oczekiwań wobec samych siebie, która z kolei prowadzi do chorobliwego wyolbrzymiania własnych słabości. Tu również chodzi o pychę, tyle że w przewrotnej, bardziej zakamuflowanej postaci, która może doprowadzić do skrajnego pesymizmu, podsycając szkodliwe dla zdrowia psychicznego użalanie się nad samym sobą. Pysznym jest nie tylko ten, kto nadmiernie podkreśla własne zalety, lecz też ten, kto przesadnie wyolbrzymia własne wady. Człowiek pokorny zawsze kieruje się prawdą. Wie, że fałszywa skromność jest tak samo odległa od pokory, jak klasyczna pycha. Człowiek pokorny zatem unika zarówno wywyższania się, jak i pomniejszania swoich osiągnięć. Rozumie bowiem, że nie powinno się traktować samego siebie zbyt poważnie — bez należytego dystansu — ale też rozumie, że nie należy nie doceniać własnych zalet i rzeczywistych dokonań."
źródło: W poszukiwaniu godności - SAMOOCENA I POKORA

Poleciłbym Panu ćwiczenia duchowe: Rekolekcje Ignacjańskie. Tam Pan zrozumie, że cierpienia i przeciwności wcale nie są wymierzone przeciwko nam i na naszą zgubę. Nie są po to, aby nas pogrążać. Są dla nas szansą na zaskarbienie wielu łask. Są szansą do Naśladowania Chrystusa. Tam się Pan dowie, czym jest słodkie jarzmo i brzemię Jezusa.

Było coś dla ducha od Iustusa to teraz coś dla ciała. Stanisław Lem zauważył, że wszystko co nas pociąga jest pomiędzy wyciągniętą ręką a owocem. Odhaczanie kolejnych pozycji na liście, które powinien zrobić mężczyzna nie ma sensu. Weź np wątek "Grzechy a stan małżeński" Autor wątku ma te sprawy za sobą a jakoś szczęśliwy nie wydaje się być. Ja mając koło 30-tki zacząłem porządkować swoje sprawy w takim sensie jak pisze bergamotka a szczęście samo przyszło (i teraz mi dokucza).

Ani życie, ani tym bardziej sprawy duchowe nie polegają na odhaczaniu punkcików. Człowiek z takim podejściem faktycznie może je odhaczać - traktować jak sprawę urzędową na zasadzie "dopilnowałem formalności, więc załatwione, teraz będę miał z tym spokój i już będzie tylko z górki". To nie ma nic wspólnego z myślą katolicką. To jest podejście biurokratyczne.
To jest taka sama różnica jak w "przeczytać" a "zrozumieć". Tak samo można "ćwiczyć" i z tego nie skorzystać, tylko co najwyżej się zmęczyć.
Może to nie wybrzmiało jasno. Celem ćwiczeń duchowych, czy religii katolickiej nie jest poprawa nastroju, ale zrozumienie czego oczekuje od nas Bóg, jak powinniśmy nosić swój krzyż i pełnić Jego Wolę. Ja odpowiadałem pod tym kątem, a nie na pytanie "jak poprawić sobie nastrój". Tak więc najpierw człowiek powinien się zastanowić, co jest celem ostatecznym jego życia, jeśli zbawienie, to nie powinien się krzywić na to, że ma do niesienia krzyż.

Poprawa nastroju w rozwoju duchowym powinna nastąpić. Ta stabilność świadczy o dojrzałości. Są ludzie, którzy nie rozumieją na czym polegają dołki psychiczne. Mamy jeszcze coś.
Jeśli ktoś wylosował wyższą aktywność lewego płata czołowego niż prawego jest pogodny i wesoły, cieszą go kontakty z innymi ludźmi i to co przynosi życie, szybko dochodzi do siebie po porażkach, ma wyższe pokłady nadziei. Nie grozi mu depresja. Ot, loteria genetyczna.
Jeśli natomiast mamy do czynienia z zaburzeniami psychicznymi to podstawowa zasada dotycząca duchowości, aczkolwiek niezwykle trudna, to przyjęcie choroby i życia mimo niej. Tu wiara jest niezwykle pomocna. Ona pozwala szybko pozbierać się.
Osoby pogodne mają inne krzyże. Przyjmując je zatrzymują dla siebie uznając, że nie można przejść przez życie bez cierpienia. One właśnie czynią z automatu to co osoby chore powinny w sobie wypracować.

Znam osobę z zaburzeniami, która zaczęła rozczytywać się w duchowości ignacjańskiej i tak ją wykoślawiła, że głowa mała. Rad nie można tu zastosować, bo mamy od razy patologiczne mechanizmy obronne, które od razu racjonalizują bzdury, które sobie chory uroił.
Osoby z zaburzeniami potrzebują terapii, by ustabilizować psychikę. Chore ciało i duchowość to naczynia połączone. Nie da się tego rozdzielić. Można teoretycznie.

Skupianie się na dziewictwie to tylko objaw nieuporzadkowań, więc tu żadne rady chyba nie pomogą. Ktoś chce wymienić siebie na inny egzemplarz. Nie wyraża zgody na to co ma i swoje ograniczenia.

Nie chce wymienić siebie tylko pozbyć się dziewictwa. Poznać kobiete, stworzyć z nią związek jaki by nie był. Ale na przeszkodzie stoi brak pracy (jestem na rencie socjalnej), brak własnego mieszkania no i brak doświadczeń. Węc jakie mam inne wyjście żeby pozbyć się tego ? Tylko roksa. Bo pogodzić się z tym stanem nie pogodze nawet za milion lat.

Kiedy trafiłem w 2012r na to forum miałem problem czy katolik może ćwiczyć karate czy nie. No bo tam jest jakaś etykieta i przysięga dojo. A jeden z jej punktów mówi: "będziemy spoglądać w górę ku prawdziwej mądrości i sile porzucając inne pragnienia". Jako nastolatek "musiałem" się tego nauczyć. Ale wydawało mi się to tak niedorzeczne no bo kiedy spotkam ładną dziewczynę to mam jej nie pragnąć? Nie było takiej możliwości nawet teoretycznie. A jednak można nie pragnąć. Już na parę lat przed 50-tką wchodząc na wesele nie zauważyłem ani jednej ponętnej dziewczyny. Tylko ludzi. W okolicach milenium 1999/2000 czy może 2000/2001 byłem sam i nie miałem z kim iść na sylwestra. A tu taka ważna data. Miałem pomysł, żeby sobie wynająć na imprezę a po imprezie do łóżka. O pomyśle szybko zapomniałem ale przypomniało mi się po latach, kiedy szedłem z małą córeczką do kościoła. Było zimno i wiał silny wiatr. Córeczka wtuliła się we mnie a ja byłem taki szczęśliwy, że trzymałem ją na rękach całą mszę i odstawiłem dopiero w domu choć już umiała chodzić. Wstaję do pracy o 4:15 rano przed wyjazdem szedłem do sypialni i gładziłem syna po włosach - tak straszliwie go kocham, że w tym kontekście te moje samotne sylwestry i dawne rozterki nie mają żadnego znaczenia. A to dopiero 50 lat gdzie tam do miliona.

O czystość warto walczyć,byłem uzależniony od masturbacji i pornografii i pewnie gdybym w odpowiednim momencie nie został uwolniony przez Boga to zacząłbym korzystać z usług prostytutek gdyż akurat wtedy pojawiała się już taka możliwość(zacząłem mieć swoje pieniądze które by to umożliwiły) więc Pan Bóg wyciągnął mnie w porę gdyż dalej już by było jeszcze gorzej podejrzewam.Zaraz po wyjsciu z nałogu było ciężko a potem już coraz lepiej,pokusy rzadko i generalnie czułem się panem sytuacji,obecnie pokus mam mnóstwo i czuje że wewnętrzny wróg czyli pozadliwosc kusi i teraz jest ten moment kiedy zły duch jest już u drzwi domu wymiecionego i chce wejść z kilkoma innymi ale wierzę że z pomocą Bożą się uda i złego nie wpuszcze i nie zamierzam.Przede wszystkim modlitwa,sakramenty i walka w duchu samozaparcia bo jest walka na śmierć i życie i nie warto dla brudnego seksu(takiego grzesznego bez miłości i poza małżeństwem) pozbawiać się ojczyzny niebieskiej.