Pytanie w tytule ani nie jest banalne, ani oklepane, ani nie można wrzucić tego do "już to było".
Tyle można się nasłuchać i naczytać czym przebaczenie nie jest, o potrzebie przebaczenia, skutkach nie-przebaczenia i o skutkach przebaczenia.
Wielu ludzi ma z tym problemy, z różnych powodów, ale w dużej mierze, nie wie jak to zrobić. Jest oczywiste, że nie można czegoś zrobić - jeśli się nawet nie wie czym ta czynność jest. I co to wogóle znaczy.
Więc CZYM jest przebaczenie?

W jak najkrótszej definicji, która niesie w sobie taki ładunek informacyjny, który pozwala na proces decyzyjny (bo tylko taka informacja jest wogóle informacją - a nie bezpłodnym bełkotem).

Jestem ciekaw jak poszczególni forumowicze definiują krótko przebaczenie i czy ta definicja ma dla nich walor zastosowawczy, który przyniósł im wymierne owoce.

Ja sam mam swoją definicję, ale nie chciałbym nic sugerować.

Na ten temat polecam raczej litetature fachowa tzn. pisana przez ksiezy i zakonnikow- bo z dywagacji o definicjach wlasnie belkot wyniknac moze.

: ” I odpuść nam nasze winy, jak i my odpuszczamy naszym winowajcom. ” Często zapominamy o tych słowach Pana i prosimy Go o przebaczenie, nie odpuszczając bliźnim ich przewinień.
Apostoł Paweł mówi: ” Najmilsi! Nie mścijcie się sami, ale pozostawcie to gniewowi Bożemu … Pomsta do mnie należy, Ja odpłacę, mówi Pan. ” (Rzym. 12:19 ).

A najlepiej jak zaczniesz czytać Pismo św. zamiast operować tylko definicjami , często z Wikipedii. Bóg wiele daje nam wskzówke i rad , jednak trzeba siegać regularnie po Pismo św. Zachęcam.

Jakiej wikipedii?
Czyli uważasz że przebaczenie to rezygnacja z zemsty?

Przebaczenie to akt dobrej woli człowieka, w kierunku drugiego człowieka który jest winowajcą wobec przebaczającego.
Może tak być że role się odwracają, przebaczający zaciąga u wcześniejszego winowajcy winę, oczekując od niego przebaczenia.

Wzór przebaczenia jest u Boga gdzie jest tylko jedna opcja.
My ludzie jesteśmy winowajcami, Bóg jest przebaczającym.

Samo przebaczenie to pogodzenie się i przyjęcie zła które doświadczamy od innej osoby, tak jak by było dobrem, co jest trudniejsze.

Później w ogóle nie myślenie o tym więcej, tak jak by się nic nie wydarzyło, co jest łatwiejsze.

Całkowite przebaczenie ze wzoru Bożego jest pełne, On się godzi ze złem skierowanym wobec Jego woli i nie myśli o tym więcej.

Czyli, np. złodziej ukradnie ci auto, a ty sobie mówisz: ależ to nie jest zło, ale dobro dla mnie i zwyczajnie czary - mary zapominasz o zdarzeniu? No może jeśli ukradziono ci dzwonek od roweru to i da się tak.
A jeśli więcej - to i boli, i pamięta się, i właśnie z takiej pozycji - pozycji prawdy, przystępujesz do (procesu) przebaczenia.
Żadne tam oszukiwanie siebie samego, wszak tylko prawda autentycznie wyzwala.

Krysia
Ja sobie tego nie wymyśliłem, takie jest przebaczenie, tak wynika z opisów biblijnych, tak to głosi Kościół.
Można z tego korzystać bądź nie.
Jeśli się chce być w zgodzie z nauczaniem Kościoła to wyboru nie ma.

Są do tego warunki przebaczenia, które też określa Kościół.
Tym warunkiem jest to że jeśli coś jest złem, to nie można zmieniać temu statusu na dobro.
Zło nazywamy złem nadal, ale pomimo to przebaczamy, de-fakto złodziejowi że nas okradł.

Przebaczenie nie jest i nie powinno wynikać z sadu nad zdarzeniem czy sprawcą, a powinno z przykładu Boga wynikać z czystej naszej nie przymuszonej woli.
Przebaczenie jest aktem naszej woli nie przymuszonej.

Ocena sytuacji, powiązanie jej z jej wynikiem, już będzie wymuszeniem przebaczenia, bądź nie daniem przebaczenia.

A samo przebaczenie ma z przykładu Boga nastąpić bez względu na okoliczności.

To powinno rozjaśnić temat -przebaczenie.

Co do osądu i nazwania co jest czym, a także ewentualnej rekompensaty tudzież (w tym przypadku oddania auta) są to odrębne zagadnienia.
Rozpatrywane bez patrzenia na przebaczanie.

Uwzględniając w tych innych sprawach przebaczenie, zmienilibyśmy sens przebaczenia z aktu wolnej woli- na kartę przetargową.
A tak być nie powinno, nie do tego przebaczenie jest przeznaczone.

witoldm, racja, jakkolwiek przebaczyć to wcale nie znaczy zapomnieć, ta krzywda się stała i jest w nas, nie odstanie się.
Faktycznie trudno sobie wyobrazic aby osoba skrzywdzona tak po prostu więcej o tym nie myslała, niestety, jesli rany były głębokie to powraca i boli, czy tego chcwemy czy nie, a szczególnie gdy winowajca nigdy za nic nie przeprosił i to on udaje że nic się nie stało.

Jednak wyzbycie się nienawisci, chęci zemsty prowadzi do przebaczenia.
Oraz uwalnia nas samych od bólu wziąż trwającego poczucia krzywdy.

Zawsze warto pamiętac o Jezusie który wybaczył tym którzy przybijali Go do krzyża.

A że łatwe to nie jest, ano nie.

A możesz parę słów od strony praktycznej?
Jak w praktyce przebaczasz, bo i cóż z tego, że wiesz jak owo przebaczenie "ma/musi" (brr) nastąpić? A mnie się włosy na głowie jeżą jak to czytam, bo to jakby przymusić człowieka pod groźbą do szybkiego i takiego raz na zawsze przebaczenia i zapomnienia, tak iż ów biedaczyna gotów sobie wmówić, że a jakże - już przebaczył, mało tego - zapomniał. No nie tak to działa.



Ojejku, co za wysokie loty Halo, tu Ziemia, ląduj
A wiesz, pierwsze co pomyślisz tak naprawdę, kiedy zobaczysz jak złodziej odpala twoje auto, to właśnie będzie osąd i to jeszcze jaki! Mało tego, jakbyś go dorwał to może byś mu łomot spuścił I co? No chyba że już święty jesteś?
I czasem przebaczamy, bo nasz Mistrz przebaczał i uczył nas tego, ale żeby to tak zawsze chętnie to niekoniecznie... Miłosierny to jest Bóg, my tego miłosierdzia z różnym skutkiem uczymy się do końca dni.

Odpowiedź na pytanie w tytule wątku jest taka jaką udzieliłem.

Nie dziwię się że ciebie to zmroziło.
Mnie też to mrozi no ale co mam tego nie przyjąć, bądź złagodzić po swojemu, by było łagodnym łakomym kaskiem?

Co do tego jak ja wypełniam przebaczenie innym w praktyce.
Musiała byś się mi narazić, by to bardziej wiarygodnie sprawdzić.
Tak ogólnie to wyznam ci że jestem słaby w przebaczaniu, przynajmniej za słaby do potrzeb.

Najpierw się burzę aż pioruny lecą.
Nawet jeśli tego na zewnątrz nie widać, co dla wielu jest pułapką, bo myślą że nic nie zauważam.
Potem jest bunt tak nie może być, tupanie nogą, by na koniec usiąść ścięty bez sił, fizycznych bądź duchowych.
Poddawszy się refleksji, skąd się takie zdarzenia biorą, że to nie mas sensu.

A potem rzeczywiście chcę to zapomnieć, najczęściej mi się to udaje, bo wolę włożyć wysiłek w pracę, a nie w dopinanie swego, dochodzenie do praw i prawdy.
Praca szybciej nadrabiam straty, aniżeli bym dochodził swego, tego co moje.

Ot tak jak chomik, wystraszony wypluje co nazbierał i chodu z drogi przeciwnikowi.

Dla sędziów to fatalna ma zagrywka, nie mają argumentów przeciwko zło czyniącym, muszą je z trudem szukać.

Dla zainteresowanych bo zło czyniących też zła nowina, bo myślą że sprawa się im upiekła, a po czasie widzę ich upadek a nawet śmierć czasem samobójczą.

Tak wygląda praktyka jak wiary tobie brak, to spójrz na to ze strony praktyki, mojej co prawda, ale co za różnica czyjej?

W przebaczeniu nie chodzi o to, żeby skrzywdzony zachował się wobec doznanej krzywdy nienagannie, tak iżby "sędzia" nie doszukał się w nim skazy, ale żeby i ten, który zło czynił/czyni - opamiętał się. Przebaczyć, to dla mnie - okazać serce, a jeśli okazać serce to być może także obudzić w "zło czyniącym" drzemiące zapewne pokłady dobra.
Wydaje się, że prawdziwe przebaczenie może być punktem zwrotnym także w życiu krzywdziciela.
A jeśli postawimy siebie w centrum, hmm trochę mało chyba...

Tak zgoda najlepiej by każda ze stron mogła wzrosnąć, odnieść korzyść moralną z tego że nastąpiło przebaczenie.
Jest nią umiejętność przebaczania, oraz umiejętność włączenia hamulców wtedy gdy przydarza się pokusa.

Serce ma tu za zadanie okazania ciepła w takich sytuacjach.
Miłe lecz nie zawsze obowiązkowe.
Kobiety w tym są dobre.

Oby ktoś jednak nie pomylił tego z nagrodą.
Prawda nie ma nic z serca, ona jest obojętna moralnie wobec jej doświadczających.
To takie męskie dopowiedzenie, by nikt nie miał złudzeń w ważnych dla niego rzeczach.

"witoldm", wydaje mi się że odlatujesz w kosmos ze swoimi definicjami przebaczenia.
Jeśli by się kto chciał stosować to twoich rad i definicyj, to złodzieje oszuści i mordercy robili by z nim co chcieli.

Można i tak to odczytać, racja też będzie.
Tylko nie jest to ,mój wymysł, a wynika to z tego jak go traktują ludzie od dawna w opisach.
A może znasz już inną formę przebaczenia, lecz jednak podchwytliwie pytasz o tę którą głosi Kościół?

Wespecjan niestety nie rozumie.

Natomiast nie widze aby witoldm odleciał dokądkolwiek, tylko ma rację.

I trudno aby w centrum stawał ktokolwiek inny niż osoba skrzywdzona, gdyż to ona doznała krzywdy i ona ewentualnie wybaczy.
W ogóle nie rozumiem łączenia przebaczenia z poprawa złoczyńcy bo to nie jest żadne konieczne kryterium. Moze cos naprawdę o tym poczytajcie, co pisza księża i zakonnicy zamiast wymyslać własne widzimisie w których nieodmiennie chodzi o to aby okazać się mądrzejszym a najchętniej.... najmądrzejszym.

I po co dyskutować o podstawach jak np. to że poczatkowo, a afekcie większosć pewnie doznaje uczucia gniewu, chęci zemsty itp. a o przebaczeniu można mówic dopiero potem, gdy emocje już opadną.