Mam pytanie. Przez jaki okres czasu po spowiedzi można przyjmować komunię. Jakie grzechy powodują że nie powinniśmy przyjmować już komunii. Jak to rozeznać. Ja chciałbym jak najczęściej przyjmować komunię tylko mam obawy że z moimi grzechami już nie powinienem. U spowiedzi byłem niecałe dwa tygodnie temu, w tym czasie kilka razy przesadziłem z jedzeniem choć nie było to moim zdaniem celowe wielkie obżarstwo, po prostu z łakomstwa kilka razy za dużo zjadłem, kilka razy bo sobie po prostu za dużo nałożyłem i nie wiem czy mogę nadal przyjmować komunię czy nie. W tym czasie popełniłem też inne grzechy jak np. złe myślenie o kimś ale nie grzechy w powodu których mam jakieś wielkie wyrzuty sumienia i nie wiem czy mogę przyjąć komunię czy nie. Dziś przyjąłem komunię bo bardzo lubię i chcę przyjmować komunię tylko mam obawy czy mogę.

Odpowiedź jest prosta i pochodzi z wiedzy, którą się przekazuje tuż przed I Komunią Świętą:

Komunię możesz przyjmować dopóki nie popełnisz grzechu ciężkiego. Natomiast jeżeli masz wątpliwości co do stanu swojej duszy, to po prostu najlepiej pójść od razu do spowiedzi. Spowiednik ci wszystko wyjaśni.

To ja się podepnę i zapytam czy ma jakiś sens przystępowanie do spowiedzi, a nie przyjmowanie komunii? Czy wtedy też się jest w stanie łaski uświęcającej?

No właśnie ja miałem często problem z rozróżnieniem co jest grzechem ciężkim a co nie. Czytałem różne definicje i nigdy nie byłem do końca pewien. Natrafiłem na jedną stronę i trochę mi się rozjaśniło:



Źródło: http://www.teologia.pl/m_k/zag06-4g.htm

Zgodnie z tym cytatem łakomstwo to nie jest grzech ciężki ale czy obżarstwo to nie wiem. Moje grzechy nie wiem czy były łakomstwem czy obżarstwem, w moim odczuciu bardziej łakomstwem bo jakichś bardzo dużych ilości jedzenia nie zjadłem. Po prostu celowo się nie objadałem. Wydaje mi się że ciężkiego grzechu nie mam ale pewny nie jestem. Nie chcę znowu iść do spowiedzi bo jeżdżę do spowiedzi dosyć daleko. Będę chyba przyjmował komunię a przy najbliższej spowiedzi powiem chyba, że przyjmowałem komunię po takich grzechach.

my ten temat kiedyś wałkowaliśmy we wspólnocie:) Więc przytoczę wyjaśnienia naszego księdza.
Tak naprawdę zdecydowana większość grzechów osób które generalnie starają się żyć zgodnie z wiarą, jest oczywiście grzechami lekkimi. Każdy z nas upada i popełnia te lekkie grzechy- dam przykłady- jakieś złe słowo z zdenerwowaniu (zwykle zaraz potem żałujemy, trzeba przeprosić) jakiś wybuch złości, lenistwo, jakaś plotka czy obmowa (jeśli kłamliwa lub wyjątkowo złośliwa i szkodząca komuś może być grzechem ciężkim), jakieś "drobne" kłamstwo itd. To że mamy głównie grzechy lekkie, nie znaczy że nie powinniśmy przystępować bardzo długo do spowiedzi. Kościół osobom formującym się w wierze zaleca taki rozsądny czas spowiedzi 1-2 miesiące. Nawet, jeśli nie popełniliśmy grzechu ciężkiego. Grzechy lekkie powinniśmy wyznać w sercu na początku Mszy i przeprosić za nie Boga w Spowiedzi Powszechnej (nie traktujmy jej mechanicznie!). Oczywiście za nie również obowiązuje zadośćuczynienie czyli choćby słowo przepraszam. Ale bardzo szkodliwe jest myślenie typu "nie byłem już miesiąc u spowiedzi, nie mogę przyjąć Komunii" . Ależ mogę, oczywiście, powinienem jeśli tylko nie mam grzechu ciężkiego, powinienem nawet jeśli jutro mam zamiar pójść do spowiedzi (bo jest np pierwszy piątek)

Na jakiej podstawie twierdzisz, że zbyt dużo sobie nałożyłeś? Na co dzień to z wagą zasiadasz do obiadu? Cóż wspólnego z Twoim życiem duchowym ma zjedzony w większej lub mniejszej ilości posiłek? Czasem człowiek potrzebuje zwyczajnie zjeść więcej, bo więcej energii utracił w ciągu dnia, czy śniadania rano nie zdążył zjeść. Mało tego w wieku dojrzewania chłopcy mają wzmożony apetyt, i dobrze, przecież niebawem staną się mężczyznami w całej krasie - bicepsy, siła.

Obżarstwo staje się grzechem, kiedy to jest już trwałą postawą, i wtedy zwykle wynikają z niego takie grzechy jak lenistwo (przede wszystkim), również duchowe, i też nie na zasadzie, że: aha dzisiaj mi się nie chce robić tego i tego, bo pewnie zbyt dużo zjadłem.

Mało tego są choroby, które skutkują większym apetytem, np. nadczynność tarczycy.
Tak więc zasiadaj ze spokojem do obiadu (bez r-ku sumienia w tym momencie) i w ogóle odżywiaj się prawidłowo



Czy masz na uwadze spowiedź bez rozgrzeszenia? A jeśli z rozgrzeszeniem to skąd się bierze to nieprzystępowanie do Komunii Świętej?

Mamma mia.. No smakowało Ci że sobie dołożyłeś? To i dobrze
Nie popadajmy w przesadę..

poczytaj sobie choćby to:

http://www.niedziela.pl/artykul/81489/n ... iu-i-piciu

Masz też skłonności do bycia nadmiernie drobiazgowym, oraz doszukiwania się grzechu tam, gdzie go nie ma. Swoją drogą są osoby, które przystępują do spowiedzi- " na czas", bez absolutnego poczucia grzechu, lekkiego, ciężkiego.. I co począć?

Ależ oczywiście, że z rozgrzeszeniem.

Nie chcę.

" Nie chcę " może oznaczać wiele: boję się, na dziś nie mam takiej potrzeby etc. To jest tylko nitka, która prowadzi z pewnością do ukrytego kłębka...
Tak w zasadzie to wszystko w wierze (te nasze starania) ma prowadzić do coraz większej miłości Boga i ludzi, tak więc może opierasz się tej Miłości, nie chcesz postąpić w niej do przodu. Przypominasz mi marnotrawnego, któremu Ojciec przebaczył i szykuje ucztę na jego powrót, ...ale ten przyodziany już w piękne szaty, mówi: nie chcę, nie zasiądę z tobą do stołu Tak miałaby wyglądać jego wdzięczność ojcu - za przebaczenie, za okazana miłość ojcowską?
Swoją drogą nie wiem, jak długo można przystępować do Spowiedzi nie przystępując do Komunii, to się może kiedyś znudzić lub przestaniesz widzieć sens Spowiedzi. U mnie jest tak, że kiedy myślę: spowiedź, myślę niemalże automatycznie: Eucharystia, i to jej pragnienie napawa mnie troską o czyste serce.
Temat z pewnością powinien być poruszony na Spowiedzi. Tracisz, bardzo wiele, tracisz pozbawiając się uzdrawiającej, wzmacniającej siły Eucharystii. Jezus mówił o sobie, że jest Chlebem Życia, a Ty nie mając żadnych przeszkód pozbawiasz się tego Chleba? Możesz zasłabnąć...

j-bw się boi. Młówiła o tym księdzu, a on odmówił jakąś modlitwę uwolnienia i j-bw uwolniła się od wszystkich wiar i religii tego świata. Inaczej mówiąc stała się w jednym momencie pełnokrwistą, ateistką.

Czyli tym kłębkiem jest brak wiary.
W takim razie jakie są motywy Twojego przystępowania do Spowiedzi? Nadal to czynisz?

Wygląda na to, że ksiądz swoją modlitwą odebrał Ci wiarę? Oczywiście nie wierzę, aby tak rzeczywiście było. I wiary (o ile ona faktycznie jest) też nie tracimy w jednym momencie - to raczej proces, podobnie jak nawrócenie.

Fajnie, że tu jesteś - czytasz i piszesz Jest nadzieja...

Ja poznałem po tym że za dużo sobie nałożyłem bo byłem naprawdę pełny jak wszystko zjadłem i myślę że gdybym zjadł mniej to też byłbym najedzony. Poza tym nie mam w zwyczaju zostawiać jedzenia na talerzu więc jadłem do końca mimo że byłem już najedzony przed końcem. Poza tym to było moje ulubione jedzenie dlatego gdy zaczynałem jeść nie byłem jeszcze bardzo głodny ale z drugiej strony nie miałem zamiaru grzeszyć obżarstwem więc mam nadzieje że nie był to ciężki grzech. Od jakiegoś czas staram się naprawdę kontrolować to ile jem bo wcześniej miałem z tym problem tylko nie od razu mi się to udało. Coraz lepiej się kontroluje ale te kilka razy chyba po prostu przesadziłem z jedzeniem. Biorę też leki które mogą powodować zwiększenie łaknienia ale mimo to staram się kontrolować poza tym biorę małe dawki tych leków.

Kwestie grzechów najlepiej omawiać ze spowiednikiem. Nie musi być stały.

Jak to było już powiedziane.. Nikt Ci nie każe siadać do stołu z wagą, na której będziesz odważał prawidłowe ilości jedzenia. Normalne że czasem człowiek zje trochę mniej, czasem więcej. Jak jestem w gościach zwykle dostaję więcej niż wystarcza bym był najedzony (mimo moich protestów)- gospodarze jak to gospodarze chcą dogodzić. Czy mam zostawić na talerzu? Czasem no nie daję rady i zostawiam. Ale czy to jest tak do końca w porządku? Jak w gospodarstwie nie ma zwierząt, które z chęcią zjedzą resztki, to te resztki idą do kosza.. Ja nie cierpię wyrzucać jedzenia (choć czasem się zdarza niestety), bo mam świadomość, że gdzieś tam w Afryce czy Azji są ludzie dla których te resztki mogą być równoważne ich całodziennemu jedzeniu, którego nie mają.
Piszesz o braniu leków, które zwiększają łaknienie.. No to w czym masz problem? Owszem - staraj się kontrolować, ale te leki jednak też wpływają na Twój apetyt. Gdzie tu grzech? Jak się jest głodnym, to najczęściej należy jednak się posilać - dobrze żeby o określonych porach, a w każdym w określonych cyklach - śniadanie, drugie śniadanie, obiad, podwieczorek i kolację, o tym ile i co, to niech się wypowiedzą dietetycy (chociaż i oni często się sprzeczają). Post powinien być świadomy (w Środę Popielcową i Wielki Piątek - oczywisty, w innych dniach dobrowolny)