Ewangelia mówi, że po śmierci każdy z nas zostanie rozliczony z tego jak wykorzystał swoje talenty i czy w ogóle je wykorzystał. Ale co jeśli ktoś nie jest pewien swojego talentu?
Mam 19 lat, bardzo lubię śpiewać. Mam słuch, rytm, dobrą barwę. Nigdy natomiast nie występowałem publicznie. Śpiewam w sumie tylko w domu, podczas wykonywania zwykłych codziennych czynności, nie posiadając żadnego sprzętu, mam natomiast pianino, na którym gram (dopiero) od paru miesięcy, ale dobrze mi idzie. Parę osób nieraz usłyszało jak sobie podśpiewuję i... no podobało im się ;p W głębi czuję, że powinienem coś z tym robić, ale z drugiej strony bałbym się wystąpić nawet na kastingu przed jedną osobą. Nie wiem też co Bóg chce, żebym robił. Modlę się o to, pytam Boga jaka jest Jego wola wobec mnie, ale nie dostaję odpowiedzi, a przynajmniej nie potrafię jej odczytać. Boję się, ewidentnie mam stresa, że po śmierci będę miał trochę przechlapane, że nie wykorzystałem swojego talentu. Ale co ja mogę... nie mam tyle odwagi, żeby iść gdzieś i wystąpić. Bez Boga nic w tym kierunku nie zdziałam, a On jasnej drogi mi jak narazie nie wskazał ;(

Czy jeśli nic nie zrobię z moim talentem muzycznym to odpowiem za to po śmierci ?

Masseur

Może zapisz się do chóru kościelnego w pobliskiej parafii? Zawsze w grupie raźniej, a jakby co okaże się jakie te twoje talenty są na prawdę.

Wiesz Ty co?

Nie skupiaj się już tak okropnie na tym że Cię Bóg z owego niewykorzystanego talentu po śmierci rozliczy.

Raczej postaraj się go rozwijać, może idź na lekcje gry na pianinie i śpiewu, albo ucz się sam, tak też można.

Nie musisz wszak koniecznie zostać drugim Elvisem, możesz właśnie śpiewać w zespole kościelnym albo i wśród znajomych, rodziny, muzyką wyrażać różne stany Twego ducha.

Jedna sprawa to rozwijanie talentu i traktowanie muzyki jako hobby oraz Miłości, inna gdy zacznie to np. być Twój zawód, wówczas może........ wcale nie będzie już tak fajnie.

Jakkolwiek śpiewaj i graj, nie zarzuć tego!

A może tak?

http://www.youtube.com/watch?v=Kb-9tZnbNXg

I nie będzie Ciebie widać

Szczerze mówiąc to byłem kiedyś (2 razy) na lekcji śpiewu w MDK. Koleżanka, która się tam uczy jakoś mnie wkręciła i za darmo mogłem tam chodzić. Nauczycielka powiedziała, że mam bardzo dobre warunki do śpiewu, szerokie usta, szeroki nos (trochę jak u murzyna), dzięki czemu można wyciągać ciekawe dźwięki. Miałem tremę gdy pierwszy raz tam poszedłem i babka grała coś na pianinie a ja miałem powtarzać te dźwięki swoim własnym głosem. Czułem się dziwnie i trochę niekomfortowo, bo tak nagle przyszedłem i już z grubej rury zaczęliśmy, ale z drugiej strony byłem podekscytowany ;p Niestety po 2 razach skończyła się moja kariera w Młodzieżowym Domu Kultury, bo owa Pani nauczycielka musiała przygotowywać dzieciaki do konkursów i nie miała dla mnie czasu. I tak byłem jej wdzięczny, bo dała mi te lekcje za darmo, z własnej woli. Później zdesperowany zacząłem szukać w internetach korepetytorów. Natknąłem się na jednego, poszedłem do niego, poćwiczyliśmy chwilkę (za bardzo nie ogarniałem co do mnie mówi, jeśli chodziło o teorię techniki śpiewu to byłem zielony) i ... przyszedł czas na zapłatę. 40 zł za 45-60 min lekcji. Trochę szkoda było mi tych 40 zł biorąc pod uwagę fakt, że nie wyniosłem zbyt wiele z tej lekcji. Zaliczyłem więc drugą porażkę w mojej "karierze" i przestałem już próbować. Teraz się dziwię w ogóle jak to zrobiłem, że w ogóle odważyłem się tam pójść.
A do chóru kościelnego nigdy mnie nie ciągnęło ;p

Co do pianina to uczę się samodzielnie. Zaczynałem na keyboardzie od "wlazł kotek na płotek" grając jednym palcem. Później przy pomocy youtuba nauczyłem się grać Adele - Someone Like You. To zachęciło mnie do kupna pianina. I tak oto teraz potrafię zagrać m.in Titanica, Incepcje, Requiem For a Dream, Everyday - Carly Comando, Marsz Żałobny Chopina itp. itd., nie znając przy tym żadnych nut. Uznałem to za sukces. Ale jak nauka gry na pianinie nie wydaje się nazbyt skomplikowana (dostaje się konkretny model w postaci albo nut, albo tak jak w moim przypadku filmiku na youtube, uczy się go i gotowe. Nie różni się to od nauki matmy, słówek z angielskiego, czy wkuwania dat na historii), tak nauka śpiewu jest dość specyficzna i wydaję się trudniejsza.

A jeszcze zapomniałem o tym:

Wiesz co? Bardzo inspirują mnie ludzie, którzy swoją muzyką zmieniają świat na lepsze. I takie byłoby moje marzenie. Żebym swoją pasją i emocjami wypływającymi ze słów piosenki mógł się dzielić z innymi. Abym mógł pomagać światu, dawać ludziom wiarę. I nie mówię tu o jakiejś światowej karierze. Każda osoba, każdy słuchacz jest na wagę złota. Chciałbym być narzędziem w rękach Boga. Tylko wciąż nie wiem czy to dla mnie..

Przykładem jest ta para: https://www.youtube.com/watch?v=w9JDrf1QBO4
Zwycięzcy X-factora USA w 2013r. Pokazali jak piękna jest miłość, jak wiele ma nam do zaoferowania i jak wiele można zdziałać razem. Publiczność pokochała ich nie tylko ze względu na talent wokalny, ale przede wszystkim za ich osobowość.

Absolutnie nie. Poznawanie siebie i swoich zdolności to wieloletni proces. Niektórzy porzucają swoje talenty wchodząc w życie dorosłe, i dopiero, gdy założą rodzinę, dzieci im się usamodzielnią, dopiero wtedy wracają do pracy nad swoimi uzdolnieniami. Może się też zdarzyć, że ktoś uzna rozwijanie swego talentu za przeszkodę w drodze do świętości (tak np. u św. Alberta Chmielowskiego). Tak więc, cierpliwości!

Rozumiem Ale chyba im później zacznę, o ile w ogóle zacznę, tym gorzej

Dlaczego piszesz w czasie przyszłym? Przecież grasz na instrumencie - czyli JUŻ ZACZĄŁEŚ.

Ja przez kilkanaście lat szukałem zespołu w którym mógłbym śpiewać, i wreszcie znalazłem. Moje gusta muzyczne przez ten czas kilka razy się zmieniły, a wraz z nimi moje spojrzenie na talent.

Jedno Ci powiem: jeśli wola Boża jest dla Ciebie niejasna, po prostu rób na co masz ochotę, bylebyś nie zaniedbywał swoich obowiązków.

Dzięki

Masseur,

Ja dopowiem tak:

Talent muzyczny, który od Boga otrzymałeś (a to że go masz jest dla mnie bezsprzeczne, widać choćby jak łatwo idzie Ci nauka gry na kalwiszach oraz predyspozycje do spiewu o których piszesz) jest DAREM od Niego.

Nie byłoby Mu miło gydbyś ów dar wystawił na śmietnik, wstawił do piwnicy czy umieścił na strychu jak zbędną rzecz.

ROZWIJAJ ZATEM!!!

A to, czy muzyka będzie Twoim powołaniem, czy wyniknie z tego coś wielkiego, średniego czy małego--- nie jest aż tak ważne.

Talent jest po to aby go rozwijać, choćby dla własnej radości.

Powodzenia!


p.s. Ja też mam talent choć muzykiem nie zostałem, grywam i spiewam sobie obecnie amatorsko covery różnych utworów, które lubię, śpiewam karaoke itp.

Uzdolnienia muzyczne można różnie wykorzystać. Kiedy ćwiczyłam na pianinie, moja mama doskonale wiedziała w jakim jestem nastroju. Potem już świadomie rozładowywałam stres grając. Nauczyłam się też występować przed publicznością bez chorobliwej tremy, dorosłość bowiem zafundowała mi stresogenną pracę. Nauka gry wiąże się bowiem z popisami, publicznymi występami i publicznymi egzaminami, a więc umiejętnością opanowywania tremy.
A śpiew w chórze to okazja do spotkań towarzyskich.
Nasze talenty możemy więc ukierunkowywać w różny sposób.
Dzieciństwo przeklinałam, bo musiałam ćwiczyć a koleżanki biegały swobodnie po podwórku. Jako nastolatka związałam się na długo z teatrem. Potem się okazało jak cenne umiejętności nabyłam mimochodem. Nigdy nie miałam problemów z rozładowywaniem stresu, nie wiem (poza teorią) co to jest 'dół psychiczny'.
Jeden talent służył lepszemu wykorzystaniu innych.

Akurat tu myślę że edukacja muzyczna i działalność teatralna nieco pomogły ale przede wszystkim mogę Ci chyba pozazdrościć spokojnego domu rodzinnego.......

Też bym tak chciał, ale niestety nie mam sprzętu Poza tym u mnie w domu ciągle ktoś jest obecny, co by mnie krępowało. Śpiewać tak sobie pod nosem nawet na cały dom się nie wstydzę, ale nagrywać coś tak bardziej profesjonalnie to już tak ;D

To ze ktoś się wciąż kręci po domu przeszkadza, ja wiem.
Kiedyś się usamodzielnisz i będziesz rozwijał dalej!
Ale teraz także śpiewaj, zaś co do nagrywania, ja się okropnie wstydziłem swojego głosu gdy go słyszałem z taśmy. Potem przestałem. Nagrywać możesz amatorsko, to super zabawa!
Ja nagrałem w ten sposób dwie płyty długogrające. Tzn. domowe cd.
A zamiast karaoke które jest i na tubie (i niestety często bywa podkłady są denne) możesz śpiewać razem z artystą.

A przedwczoraj byłem na koncercie pani która jest bardzo nieśmiała i dlatego mało koncertuje i niechętnie udziela wywiadów jakkolwiek karierę zrobiła i to chyba niemałą:

https://www.youtube.com/watch?v=QOj_4eTP0h8

Tu załączyłem inny jej koncert ale gitarzysta by ten sam i znakomicie grał!