"Przy zachowaniu odrębności doktrynalnych"?!

Przepraszam bardzo, ale to jest definicja sprzeczna z nauczaniem Kościoła. Bez jedności wiary nie ma jedności chrześcijan.

Małgosia, i w imię tego byśmy stanowili jedno oraz w imię tego, by odnaleźć zagubione owce, zgadzamy się jednocześnie, by ewentualnie poginęły owce z prawdziwej owczarni?

Później postaram się rozwinąć temat wskazując na zagrożenia.

Jest to definicja ekumenizmu którą przytoczyłem z książki ks. Czesława Bartnika, "Dogmatyka katolicka, tom 2.". Rzeczywiście, na mój gust również konieczna jest jedność wiary, jedność w doktrynie... Pozdrawiam

Problem tkwi między innymi u "ekspertów soboru". Otóż, po IISV kiedy ukazały się dokumenty pytano ekspertów soborowych, uczestników jak rozumieć te dokumenty.

Dokumenty soborowe były pewną wypadkową różnych propozycji przestawianych przez uczestników. Po powrocie pytano się w Kościele ekspertów i uczestnik jak je rozumieć ?
Wówczas każdy interpretował je według własnych zapatrywań przedstawianych jako propozycje do dokumentów, twierdząc, że końcowy zapis należy rozumieć tak jak on rozumiał.

To bardzo prozaiczne i życiowe zachowanie, legło u podstaw powstania bliżej nie znanego "ducha posoborowego", mającego niewiele wspólnego z soborem.

Robur, no to wytłumacz mi na przykładzie listu pasterskiego bp Marka A. Pivarunasa , który zamieściłam na trzeciej stronie czy sam zapis jest prawidłowy.

Generalnie cenię sobie Twój głos, bo potrafisz wypośrodkować

Bartek

Na czym więc wg Ciebie powinna polegać jedność wiary wszystkich chrześcijan?

Ekumenizm ekumenizmem, a tu mamy jeszcze takie kwiatki: http://www.pch24.pl/biskup-zakazuje-pro ... 753,i.html

Wielce ryzykowne jest wyrywanie tej niefortunnej definicji z kontekstu całego rozdziału podręcznika (którego skądinąd nie czytałem). Próbuję teraz dojść, co autor mógł mieć na myśli. Moim zdaniem nie chciał przeczyć potrzebie jedności wiary, ale dopuszczał różnice doktrynalne wynikające z różnego rozumienia tych samych prawd wiary (doktryna = sposób rozumienia i definiowania prawd wiary). Skądinąd pozostaję sceptyczny wobec takiego pojmowania ekumenizmu. O ile zachowanie odrębności tradycji (głównie liturgicznych) wspólnot jednoczących się z Kościołem ma swoją długą historię, o tyle rezygnacja z ingerencji w sformułowania doktrynalne innych wspólnot (w jakim zakresie? czy za wszelką cenę?) jest pomysłem nowym, i przede wszystkim nie znam głosu Kościoła, który by do tego wprost zachęcał.


Jedność wiary to termin elementarny, oznacza po prostu wyznawanie tej samej wiary. Może chciałaś zapytać o jedność chrześcijan? Wówczas za Benedyktem XVI odpowiedziałbym: jedność chrześcijan to jedność wiary, sakramentów i posług.

Bartek

Czyli rozumiem, że ta jedność oznacza powrót na łono Kościoła Katolickiego, który zachowa przy tym pełnię objawionej Prawdy?

Wiele na to wskazuje, trzech ostatnich prefektów Kongregacji Nauki Wiary było tego zdania. Weźmy choćby inicjatywę Benedykta XVI utworzenia ordynariatów dla powracających do Kościoła anglikanów. Konwertujący na katolicyzm biskup musiał uznać nieważność swoich (anglikańskich) święceń biskupich (ponieważ ich rozumienie kapłaństwa i biskupstwa nie jest zgodne z katolicką nauką), konwertująca z anglikanizmu kapłanka została zakonnicą.

Warto też posłuchać, co sami konwertyci sądzą na temat ekumenizmu:

„Można strawić całe życie na mówieniu o ekumenizmie, na prowadzeniu dialogu, a nie zrobić ani kroku naprzód w kierunku jedności. Ordynariat dla byłych anglikanów jest natomiast przykładem ekumenizmu otwartego, który polega na uczeniu się od siebie nawzajem. Jest to jeden z owoców, na pewno nie jedyny, dialogu między katolikami i anglikanami. Nie doszłoby do tego, gdyby nie długie lata dialogu teologicznego. Sądzę, że Papież po prostu uznał, iż niezbędny jest dziś pewien profetyczny znak, aby pokazać, do czego dążymy. Jesteśmy świadectwem, że można być w jedności, mając zarazem różne tradycje. Myślę, że dziś problemem są ekumeniści, którzy wychodzą z założenia, że wszystkie wyznania chrześcijańskie są równe i że z ich połączenia musi powstać jakiś nowy Kościół, do którego wszyscy będą należeć. Ale nie tego chciał przecież Sobór Watykański II”.

Tyle ks. Keith Newton, były biskup Kościoła Anglii.

http://gosc.pl/doc/1474344.Byli-anglika ... z-papiezem

Uzupełnienie: ... i pokornie przyjął katolickie święcenia, od diakonatu począwszy.

A tu zdjęcie, które niedawno obiegło świat - ze święceń diakonatu innego anglikanina:
http://www.postandcourier.com/article/2 ... /130729998

To my nawet do końca nie wiemy w jakim obszarze się poruszamy, skoro piszesz: wiele na to wskazuje?

A orientuje się ktoś jakie są faktyczne owoce ekumenizmy jeśli chodzi o konwersje (w liczbach), ale konwersje w obie strony, ze stratą dla Kościoła.

Myślę, że nikt tego nie policzył, jeśli chodzi o cały Kościół, ale można sobie stworzyć jakiś obraz z poszczególnych informacji:
http://news.fsspx.pl/2012/05/anglia-i-w ... olickiego/
http://www.prawyprosty.net/index.php/re ... i-dla-boga

Ciężko mi się poruszać w tych obszarach, ponieważ nie są jednoznaczne.

Przeglądając internet, trafiłam na ten argument : cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi będzie rozwiązane w niebie (Mt 16:19)

Czy słowa te mogą przekreślać inne pouczenia czy polecenia?

W zasadzie powyższy werset mógłby przecież stać się wersetem wytrychem służącym do wprowadzenia np. ślubów par homoseksualnych, to tylko jeden z przykładów, za to dość wyrazisty.

Ten werset mógłby służyć jako argument stwierdzający, że Jezus już do zbawienia potrzebny nie jest.

18 I ja ci oświadczam, że ty jesteś Piotrem, [Skałą], i na tej skale będę budował mój Kościół, a oddziały piekła go nie przemogą. 19 Dam ci klucze królestwa niebieskiego i jeśli coś zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a jeśli coś rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie(Mt)

Nie o Soborze, a o wytrychu . Podany przez Ciebie werset jest wytrychem, ale nie w KK, do udzielania rozwodów.

Wyżej wymieniony jest sedewakantystą. Na forum ściśle katolickim nie prezentujemy sedewakantystycznych, ani pochodzących z tego źródła. Tytuł biskupa w tym przypadku nie jest uznawany.

Problemy podnoszone w cytowanym liście są też poruszane przez tradycje i nie są niczym nowym. Nie ma też żadnej potrzeby powoływania się na sedewakantystę. Ze względów technicznych nie mogę się obecnie zagłębić w temat, powrócę później.