Izydor z Sewilli († 636 r.)
św. Doktor

Wikipedia: Jest patronem Internetu.




https://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/04-04.php3

Wikipedia:
"Miał dwóch starszych braci: Leandra i Fulgencjusza oraz młodszą siostrę Florentynę."


https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Leander_z_Sewilli



https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Fulgenc ... %C3%89ciji



https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Florentyna_z_Kartageny


Święte rodzeństwo.


===

The Etymologies of Isidore of Seville
-------





===TŁUMACZENIA===

===

vii. Trzeci podział wszystkich liczb (De tertia divisione totius numeri)
Liczby są albo:
1) dyskretne, albo
2) ciągłe.

Liczby ciągłe dzielą się na:
1) liczby liniowe (linealis),
2) płaskie (superficialis) lub
3) bryłowe (solidus).

Liczby dyskretne (discretus) to takie, które składają się z oddzielnych (discretus) jednostek, na przykład 3, 4, 5, 6 itd.

===

3. Istnieją trzy święte języki - hebrajski, grecki, i łaciński - które są dominujące na całym świecie. Na krzyżu Pana oskarżenie przeciwko Niemu zostało napisane na rozkaz Piłata w tych trzech językach (Jana 19:20). Dlatego - i z powodu niejasności Pisma Świętego - znajomość tych trzech języków jest konieczna, aby w każdym przypadku, gdy sformułowanie jednego z języków budzi jakiekolwiek wątpliwości co do nazwy lub interpretacji, można było odwołać się do innego języka. 4. grecki jest uważany za bardziej znamienity niż języki innych narodów, ponieważ jest bardziej dźwięczny niż łacina czy jakikolwiek inny język.

14. najpierw potraktowaliśmy języki, a następnie narody,
ponieważ narody powstały z języków, a nie języki z narodów.

===

2. Spośród narodów, na które podzielona jest ziemia, 15 pochodzi od Jafeta, 31 od Chama i 27 od Sema, co daje 73 - a raczej, jak pokazuje właściwa rachunkowość, 72.

Jest też taka sama liczba języków, które powstały na różnych ziemiach i w miarę jak się rozrastały, zapełniały prowincje i wyspy. 3 Każdy z pięciu synów Sema dał początek poszczególnym narodom. Pierwszym z nich był Elam, od którego pochodzą Elamici, książęta Persów. Drugim Asur, z którego wyrosło imperium Asyryjczyków. Trzecim Arpachszad, z którego powstał naród Chaldejczyków. Czwarty Lud, od którego pochodzą Lidyjczycy. Piąty Aram, od którego pochodzą Syryjczycy, których stolicą był Damaszek.

4. Jest czterech synów Arama, wnuków Sema: Uz, Hul, Gether i Mash. Uz był założycielem Trachonitis - księstwa między Palestyną a Celesyrią - z którego pochodził Hiob, jak jest napisane (Hioba 1:1): „Był mąż w ziemi Uz”. Drugie, Hul, od którego pochodzą Ormianie. Trzeci, Gether, od którego pochodzą Acarnanians lub Curians. Czwarty Mash, od którego pochodzą ci, którzy nazywają się Maeones. 5 Następuje potomstwo Arpachszada, syna Sema. Wnukiem Arpachszada był Heber (tj. Eber), od którego pochodzą Hebrajczycy. Synem Ebera był Joktan, od którego pochodzi naród Indian. Synem Joktana był Szelef, od którego pochodzą Baktryjczycy - choć inni podejrzewają, że byli to scytyjscy wygnańcy. 6. Synem Abrahama był Izmael, od którego pochodzili Ismaelici, obecnie nazywani Saracenami, tak jakby pochodzili od Sary, a Agarenowie od Agar (tj. Hagar). 7. Asonem Ismaela był Nebaioth, od którego pochodzą Nabatejczycy, żyjący między Eufratem a Morzem Czerwonym. 8. synami Lota byli Moab i Ammon (tj. Ben-ammi), od których pochodzą Moabici i Ammonici. 9. Synem Ezawa był Edom, od którego pochodzą Edomici. Są to narody, które wywodzą się z rodu Sema, posiadające południowe ziemie od wschodu do Fenicjan.

10 Było czterech synów Hama, z których wyrosły następujące narody. Kusz, z którego narodzili się Etiopczycy. Mesraim (tj. Egipt), z którego podobno powstali Egipcjanie. 11. Put, od którego pochodzą Libijczycy - stąd rzeka Mauretania do dziś nazywa się Put, a cały region wokół niej nazywa się Puthensis. 12. Wreszcie Kanaan, od którego pochodzą Afrykanie, Fenicjanie i dziesięć plemion Kanaanitów. 13.Znowu synowie Kusza, wnukowie Hama - wnuków Hama było sześciu. Synowie Kusza: Saba (tj. Seba), Havilah, Sabtah, Raamah, Seba i Cuza.6 14.Saba, od którego Sabejczycy zostali spłodzeni i nazwani, co do których

Wergiliusz (Geo. 2.117): Konar kadzidła należy wyłącznie do Sabejczyków.

Są to również Arabowie.

(...)

A teraz plemiona synów Jafeta. 26.Siedmiu synów Jafeta jest wymienionych: Gomer, od którego pochodzą Galatowie, to znaczy Galowie (Galli). 27. Magog, od którego, jak sądzą ludzie, wywodzą się Scytowie i Goci. 28... Madai, od którego ludzie uważają, że powstali Medowie. Javan, od którego pochodzą Jonowie, którzy są również Grekami - stąd Morze Jońskie. 29. Tubal, od którego pochodzą Iberowie, którzy są również Hiszpanami, chociaż niektórzy uważają, że Włosi również pochodzą od niego. 30. Meshech, od którego pochodzą Kapadocjanie; stąd do dziś miasto na ich terytorium nazywa się Mazaca.

(...)

50 Syryjczycy są uważani za nazwanych od Surima (tj. Asshurima), który był wnukiem Abrahama z jego żony Keturah. Ludzie, których starożytni nazywali Asyryjczykami, teraz nazywamy Syryjczykami, tworząc całą nazwę z części.

(...)

54. naród Samarytan wywodzi się od Asyryjczyków, którzy żyli jako imigranci w Samarii. Po łacinie ich nazwa oznacza „strażników”, ponieważ kiedy królestwo Izraela zostało wzięte do niewoli, Samarytanie stacjonowali na terytorium Izraela jako strażnicy.

(...)

58. Filistyni są tym samym, co Palestyńczycy, ponieważ w języku hebrajskim brakuje litery p i zamiast niej używa się greckiego phi. Stąd mówi się Filistyn na Palestyńczyków, wyraźnie od nazwy ich miasta.

(...)

59 Kananejczycy zostali nazwani na cześć Kananejczyka, syna Hama, a Żydzi zajęli ich ziemię. Z tego rodu pochodził Emor, ojciec Sychem, od którego wzięła się nazwa Amorytów. 60. Egipcjanie zostali nazwani na cześć pewnego króla Aegyptusa, podczas gdy wcześniej nazywano ich Aerianami. W języku hebrajskim „Egipcjanie” oznacza „trapiący”, ponieważ trapili lud Boży, zanim zostali wyzwoleni z boską pomocą. 61. Armeniusz z Tesalii był jednym z generałów Jasona, który wyruszył do Kolchidy z zebraną rzeszą, która błąkała się tu i tam po utracie króla Jasona. Założył Armenię i nadał temu narodowi nazwę od swojego imienia.

(...)

68 Galatowie są również znani jako Galowie, a kiedy zostali wezwani na pomoc królowi Bitynii, podzielili z nim królestwo, gdy osiągnięto zwycięstwo. Następnie, zmieszani w ten sposób z Grekami, byli najpierw nazywani Galogrekami, ale teraz są nazywani Galatami od ich starożytnej nazwy Galli (tj. Galowie). 69. Grecy byli dawniej nazywani Tesalczykami, od Tesalusa, a następnie nazywani Grekami, od króla Graecusa - ponieważ Grecy są właściwie Tesalczykami.

(...)

84 Rzymianie zostali nazwani na cześć Romulusa, który założył miasto Rzym i nadał swoje imię zarówno narodowi, jak i miastu. Ludzie ci byli wcześniej nazywani Saturnianami, od Saturna, i Latynami, od Latinusa - ponieważ Latinus był królem Włoch, który nazwał Latynów od swojego imienia - a potem zostali nazwani Rzymianami. Są również nazywani Kwirytami, ponieważ Romulus również nazywa się Kwirynus, ponieważ zawsze używał włóczni, która w języku Sabinów nazywa się curis. 85. Również Italus, Sabinus i Sicanus byli braćmi, po których nadano nazwy zarówno ludom, jak i regionom. Od Italusa nazwano Włochów; od Sabinusa - Sabinów; od Sicanusa - Sicani - tych ostatnich nazwano także Siculi, czyli Sycylijczykami.

(...)

89 Uważa się, że Goci zostali nazwani na cześć Magoga, syna Jafeta, ze względu na podobieństwo ostatniej sylaby. Starożytni nazywali ich raczej Getae niż Gotami.

(...)

93. Sarmaci jeździli uzbrojeni (armatus) po otwartych polach, zanim Lentulus powstrzymał ich nad Dunajem, a od ich entuzjazmu dla broni (arma) uważa się, że otrzymali nazwę S-arma-ci.

(...)

97 Narody germańskie (Germanicus) są tak nazywane, ponieważ są ogromne (immanis) w ciele i są dzikimi (immanis) plemionami zahartowanymi przez bardzo dotkliwe zimno. Swoje zachowanie zaczerpnęli z tej samej surowości klimatu - zaciekle odważni i zawsze niezłomni, żyjący z najazdów i polowań. Istnieje wiele plemion Germani, zróżnicowanych pod względem uzbrojenia, różniących się kolorem ubrań, wzajemnie niezrozumiałych języków i niepewnych etymologii ich nazw - takich jak Tolosates, Amsivari, Quadi, Tuungri, Marcomanni, Bruteri, Chamavi, Blangiani, Tubantes. Potworność ich barbarzyństwa nadaje przerażający charakter nawet ich nazwom.

(...)

101 Uważa się, że Frankowie (Franci) zostali nazwani na cześć pewnego ich wodza. Inni uważają, że zostali nazwani ze względu na brutalność (feritas) ich zachowania, ponieważ ich zachowanie jest dzikie, z naturalną dzikością ducha.

102. niektórzy podejrzewają, że Brytyjczycy zostali tak nazwani po łacinie, ponieważ są brutalami (brutus). Ich naród znajduje się na Oceanie, z morzem płynącym między nami a nimi, tak jakby znajdowali się poza naszą orbitą. W odniesieniu do nich, Vergil (Ecl. 1.66): Brytyjczycy, oddzieleni od całego świata.

103. Scotti (Scottus, tj. Irlandczycy) w swoim własnym języku otrzymują swoją nazwę od pomalowanych (pictus; por. Piktowie) ciał, ponieważ są naznaczeni tatuażami różnych postaci wykonanych za pomocą żelaznych nakłuć i czarnego pigmentu.

104. Galowie (Galli) są nazywani ze względu na biel ich ciał, ponieważ w języku greckim mleko nazywa się >gala<.

(...)

109 Hiszpanie po raz pierwszy zostali nazwani Iberami, od rzeki Iberus (tj. Ebro), ale później zostali nazwani Hiszpanami (Hispanus) od Hispalusa (tj. legendarnego założyciela Hispalis, Sewilli).

(...)

115 Afrykanie zostali nazwani na cześć jednego z potomków Abrahama, który nazywał się Afer. Mówi się, że poprowadził armię przeciwko Libii i osiedlił się tam po pokonaniu wroga, a jego potomkowie zostali nazwani Afrykanami, a miejsce nazwane Afryką, od ich przodka.

===

Hm... Czytam to, czytam i... za cholerę nie rozumiem.
Jak już zakładasz wątek o świętych, to może postaraj się jakoś ich opisać, a nie jakieś cytaty do cytatów, raz o liczbach, raz o językach... Czyje to mądrości? Św. Izydora?

Napisane jest, że to książka św. Izydora:
The Etymologies of Isidore of Seville

Tłumaczenie:

"Etymologiae (łac. „Etymologie”), znana również jako Początki (Origins), zwykle skrócona Orig., jest encyklopedią etymologiczną skompilowaną przez wpływowego chrześcijańskiego biskupa Izydoru z Sewilli (c. 560-663) pod koniec jego życia. Isidore został zachęcony do napisania książki przez swojego przyjaciela Braulio, biskupa Saragossy. Etymologia podsumowała i zorganizowała bogactwo wiedzy z setek klasycznych źródeł; trzy z jej książek pochodzą głównie z Pliniusza Starszego.Natural History Isidore uznaje Pliniusza, ale nie jego inne główne źródła, mianowicie Kasjodora, Serwiusza i Gajusza Juliusa Solinusa."

https://en.m.wikipedia.org/wiki/Etymologiae

Jest też link do brewiarza.

Czego nie rozumiesz?

np. dlaczego został uznany świętym. Bo te teorie o liczbach i językach nie za bardzo mają cokolwiek wspólnego ze świętością.

Mądrość jest związana ze świętością. Stąd przed większą ilością informacji o Św. Izydorze z Sewilli, parę słów od św. Augustyna.




Tłumacz:

Św. Augustyn
O Trójcy

A ponieważ kocha wiedzę i zna miłość, zarówno słowo jest w miłości, jak i miłość jest w słowie, a oba są w tym, który kocha i mówi.

I to samo pragnienie, które doprowadziło nas do tęsknoty za poznaniem rzeczy, staje się miłością rzeczy, gdy jest znana, podczas gdy trzyma i obejmuje swoje przyjęte potomstwo, to znaczy wiedzę, i jednoczy ją z jej spłodzicielem. Tak więc w samym umyśle istnieje rodzaj obrazu Trójcy, a wiedza o nim, która jest jego potomstwem i słowem o sobie samym, oraz miłość jako trzecia, a te trzy są jednym i jedną substancją. Ani potomstwo nie jest mniejsze, ponieważ umysł poznaje siebie według miary własnej istoty; ani miłość nie jest mniejsza, ponieważ kocha siebie według miary zarówno własnej wiedzy, jak i własnej istoty.

Co zatem kocha? Z pewnością nic nie może być kochane, jeśli nie jest znane. Człowiek bowiem nie kocha tych trzech sylab, które już zna. Ale jeśli kocha w nich to, że wie, że coś oznaczają, to nie o to teraz chodzi, ponieważ nie to stara się poznać. Ale teraz pytamy, co on kocha w tym, co pragnie poznać, ale czego z pewnością jeszcze nie wie; i dlatego zastanawiamy się, dlaczego kocha, skoro wiemy z całą pewnością, że nic nie może być kochane, jeśli nie jest znane. Co zatem kocha, poza tym, że wie i dostrzega w rozumie rzeczy, jaka doskonałość jest w nauce, w której zawarta jest wiedza o wszystkich znakach;

Albowiem prawie każda rozumna dusza szybko dostrzega piękno tej wiedzy, dzięki której myśli ludzi są wzajemnie poznawane przez wypowiadanie znaczących słów; i to ze względu na tę sprawność, a więc znaną, a ponieważ znaną, więc kochaną, takie nieznane słowo jest pilnie poszukiwane.

Jest bowiem możliwe, że człowiek może kochać wiedzieć rzeczy nieznane; ale nie jest możliwe, aby kochał rzeczy nieznane. Słowo wiedzieć nie jest tam umieszczone bez znaczenia; ponieważ ten, kto kocha wiedzieć rzeczy nieznane, nie kocha samych nieznanych rzeczy, ale ich poznanie.

Z pewnością bez wiedzy same cnoty, dzięki którym żyje się właściwie, nie mogą być posiadane, dzięki którym to nędzne życie może być tak zarządzane, abyśmy mogli osiągnąć życie wieczne, które jest prawdziwie błogosławione.

Czy ta mądrość, o której mówi się, że jest Bogiem, nie postrzega samej siebie i nie kocha samej siebie? Któż mógłby tak powiedzieć? Albo kto nie widzi, że tam, gdzie nie ma wiedzy, nie ma w żaden sposób mądrości? Albo czy naprawdę mamy myśleć, że Mądrość, która jest Bogiem, zna inne rzeczy, a nie zna siebie; albo kocha inne rzeczy, a nie kocha siebie? Ale jeśli jest to głupotą i bezbożnością mówić lub wierzyć, to oto mamy trójcę - mądrość i wiedzę, którą mądrość ma o sobie, i jej miłość do siebie. Tak samo znajdujemy trójcę w człowieku, tj. umysł i wiedzę, dzięki której umysł poznaje siebie, oraz miłość, dzięki której kocha siebie.

===

Więcej informacji o Św. Izydorze z Sewilli:



===

Święty, który zjednoczył wiarę i kulturę

Święty Izydor jest ostatnim z łacińskich Ojców Kościoła i przypisuje się mu kierowanie społeczeństwem Półwyspu Iberyjskiego, centrum kultury i nauki, poprzez zjednoczenie rzymskokatolickich mieszkańców z ariańskimi Gotami.

Należał do szlacheckiej rodziny pochodzenia hiszpańsko-rzymskiego, wyznania katolickiego, która mieszkała w Kartagenie. W 554 roku jego ojciec Severianus wraz z żoną i trójką dzieci: Leandro, Fulgentiusem i Florentiną, opuścili Kartagenę i osiedlili się w Sewilli, gdzie Izydor urodził się około 560 roku.

Jego rodzice zmarli wcześnie, a Izydor był wychowywany i kształcony przez swojego starszego brata Leandro.

Izydor był bardzo inteligentny i kulturalny i poświęcił się pisaniu. Wśród jego książek znalazły się słownik, encyklopedia, historia Gotów i historia świata począwszy od Stworzenia. Ukończył liturgię mozarabską, która jest nadal używana w Toledo w Hiszpanii.

W 602 r., po śmierci swojego brata Leandro, który był biskupem Sewilli, został wybrany na jego następcę. Podczas episkopatu Izydor zbudował seminaria w każdej diecezji, napisał regułę dla zakonów i założył szkoły.

Izydor ustanowił systematyczną i rozległą edukację duchowieństwa, postrzegając ją jako niezbędną formację do przeciwstawienia się fałszywym doktrynom przenikającym czasy. Jego najważniejsze dzieło, >>>ETYMOLOGIAE<<<, podzielone na 20 ksiąg, było PIERWSZĄ KATOLICKĄ ENCYKLOPEDIĄ. Była ona używana przez wieki w seminariach i szkołach.

Był znany jako charytatywny duszpasterz, który wiele ze swojego majątku rozdał ubogim. W ciągu ostatnich sześciu miesięcy swojego życia nadal dawał, tak bardzo, że jego dom był zawsze pełen ludzi w potrzebie. Zmarł 4 kwietnia 636 r. i został pochowany w tym samym grobie co jego rodzeństwo Leandro i Florentina.

https://www.vaticanstate.va/en/state-an ... hurch.html

===

Cytat:
Izydor, człowiek wielkiej dystynkcji, biskup kościoła w Sewilli, następca i brat biskupa Leandra, kwitł od czasów cesarza Maurycego i króla Reccareda. W nim starożytność się potwierdziła - a raczej nasze czasy stworzyły w nim obraz mądrości starożytności: człowiek wyćwiczony w każdej formie mowy, dostosował się jakością swoich słów do ignorantów i uczonych, i wyróżniał się niezrównaną elokwencją, gdy nadarzyła się odpowiednia okazja. Co więcej, inteligentny czytelnik będzie w stanie łatwo zrozumieć z jego różnorodnych studiów i dzieł, które ukończył, jak wielka była jego mądrość. ~Hołd złożony świętemu Izydorowi przez biskupa Braulio z Saragossy

Refleksja: Święty Izydor z Sewilli był jednym z najbardziej uczonych i płodnych pisarzy w historii Kościoła katolickiego. Jego wpływ był bezpośrednio odczuwalny przez ponad tysiąclecia, ponieważ jego książki były jednymi z najczęściej kopiowanych i czytanych w średniowieczu. Dziś świat jest bez wątpienia inny dzięki temu świętemu i genialnemu człowiekowi.

(...)

Jego zainteresowania były tak rozległe, że mówi się, iż Izydor wiedział wszystko. Izydor odniósł również wielką korzyść z kontemplacyjnego wpływu mnichów, których tak podziwiał, i został przyciągnięty do ich życia głębokiej modlitwy.

(...)

W pierwszych latach swojego biskupstwa Leander, z pomocą Izydora, niestrudzenie pracował nad nawróceniem Wizygotów na Credo Nicejskie i odrzuceniem arianizmu. Kiedy Liuvigild, ariański król Wizygotów zmarł w 586 r., jego młodszy syn, Reccared, został królem. Rok później, dzięki wysiłkom biskupa Leandra i Izydora, król Reccared wyrzekł się arianizmu i przyjął prawdziwą wiarę. W następnych dziesięcioleciach większość Wizygotów również się nawróciła, doprowadzając do jedności chrześcijańskiej na Półwyspie Iberyjskim.

Kiedy biskup Leander zmarł około 600 roku, Izydor został mianowany jego następcą w Sewilli i kontynuował umacnianie zjednoczonej wiary katolicyzmu nicejskiego. Biskup Izydor odniósł zadziwiający sukces w swojej pracy duszpasterskiej. Ludzie garnęli się do niego, słuchali jego kazań, byli pod wrażeniem jego ogromnej wiedzy i inspirowali się jego świętością. Jako pasterz był zarówno intelektualistą, jak i kontemplatykiem i cieszył się wielkim zaufaniem ze strony swoich wiernych i innych przywódców Kościoła.

Jednym z największych zasług biskupa Izydora dla Kościoła i całego świata zachodniego było napisanie Etymologiae, obszernej encyklopedii wszelkiej wiedzy. Encyklopedia ta składała się z dwudziestu tomów i podsumowywała wielu wielkich pisarzy, którzy pojawili się przed nim, zarówno pogańskich, jak i chrześcijańskich.

(...)

Encyklopedia ta stała się jednym z najczęściej kopiowanych zbiorów książek w średniowieczu, wywierając bezpośredni wpływ na świat zachodni przez ponad 1000 lat.

Oprócz swoich pism, biskup Izydor przewodniczył wielu soborom kościelnym. Sobory te miały zasadnicze znaczenie dla wzmocnienia Kościoła poprzez dalsze oczyszczanie go z heretyckich nauk, ustanowienie administracyjnych struktur kościelnych i dyscyplin oraz pomoc w zjednoczeniu ludzi i biskupów w jeden wspólny głos i wizję przyszłości. Rola biskupa Izydora w tych soborach była tak istotna, że w 653 roku, zaledwie siedemnaście lat po śmierci biskupa Izydora, kolejny sobór w Toledo uhonorował jego pamięć i wpływ w następujących słowach: „Niezwykły doktor, najnowsza ozdoba Kościoła katolickiego, najbardziej uczony człowiek ostatnich wieków, zawsze ze czcią nazywany Izydorem”.

Za życia święty Izydor wywarł ogromny wpływ na Kościół i świat zachodni. Oddziaływał na papieży, biskupów, duchowieństwo, świeckich, królów i heretyków. Pozyskał dla Chrystusa umysły i serca niezliczonych ludzi, jednocząc ich z ufnością w prawdziwą wiarę. Jego dary intelektualne, w połączeniu z głęboką świętością, zainspirowały wielu do zwrócenia się do niego po wskazówki. Trudno nie docenić wpływu, jaki ten jeden człowiek wywarł na cały zachodni świat, będąc świętym biskupem diecezji Sewilli. Chociaż bardzo niewielu ludzi jest powołanych do osiągnięcia tego, czego on dokonał, wszyscy musimy wykonać swoją część. Zastanów się nad dziedzictwem, które pozostawisz po sobie i módl się, aby Bóg użył cię nie tylko do wywierania wpływu na tych, którzy są wokół ciebie dzisiaj, ale także, aby twój wpływ był odczuwalny dla przyszłych pokoleń.

Modlitwa: Święty Izydorze, Bóg obdarzył cię przenikliwym intelektem, który z całego serca poświęciłeś służbie Chrystusowi i Jego Kościołowi. W połączeniu z osobistą świętością i charyzmatyczną naturą, pozostawiłeś niezliczonym pokoleniom trwałe dziedzictwo wiary. Proszę, módl się za mnie, abym poświęcił każdy dar, jaki otrzymałem, na chwałę Boga i budowanie Jego Kościoła. Święty Izydorze, módl się za mną. Jezu, ufam Tobie.

https://mycatholic.life/saints/saints-o ... he-church/

===

Dzisiaj o wielkim świętym kościoła zachodniego, o którym potomni mówili, że miał polot Platona, wiedzą równał się z Arystotelesem, piękną mową z Cyceronem, był wszechstronny, jak ociemniały Dydym Aleksandryjski, powagą nauki równał się ze św. Hieronimem, głębią teologii ze św. Augustynem, a świętością życia ze św. Grzegorzem Wielkim. Takim był św. Izydor z Sewilli i o nim dzisiaj powiemy.

Izydor zasłynął z niezwykłego daru wymowy. Porównywany był ze złotoustym Janem Chryzostomem, najsłynniejszym kaznodzieją Kościoła wschodniego. Tak na zachodzie mówiono o św. Izydorze. Legenda głosi, że po jego urodzeniu rój pszczół osiadł mu na ustach, zostawiając na nich słodki smak miodu. On sam zwracał uwagę, że „nauczania powinny się odznaczać poprawnością, prostotą, otwartością, powagą i skromnością, dalej: taktem i wdziękiem. Do każdego trzeba przemawiać indywidualnie, w zależności od jego stanu i poziomu moralnego. A więc kaznodzieja powinien wprzód przemyśleć, co ma mówić, do kogo, kiedy i w jaki sposób”. Słowa wypowiadane przez Izydora takie właśnie były.

Izydor fundował wiele kościołów i klasztorów. Zakładał szkoły i biblioteki. Starał się, aby w każdej diecezji hiszpańskiej powstała szkoła przykatedralna. Zabiegał o intelektualny i duchowy rozwój kleru.

Św. Izydor był człowiekiem pokornym i pobożnym. Kilka dni przed śmiercią kazał się zanieść do katedry. Tam w obecności biskupów, kapłanów i ludu zdjął swe szaty, przywdział wór pokutny i odbył publiczną spowiedź. Błagał o przebaczenie win. Przyjął Komunię św. i pojednał się ze wszystkimi. Zmarł w 636 roku, mając 82 lata.

https://modlitwawdrodze.pl/patron-dnia/ ... -z-sewilli

===

Jest patronem Hiszpanii, internautów, informatyków, programistów.

Ks. Arkadiusz Nocoń - Watykan

Z ksiąg „Sentencji” św. Izydora: „Kto chce być zawsze z Bogiem, powinien często modlić się i czytać. Albowiem, kiedy modlimy się, rozmawiamy z samym Bogiem, kiedy natomiast czytamy, Bóg mówi z nami. Wszelki postęp ma swój początek w czytaniu i w rozważaniu. To, czego nie wiemy, poznajemy z lektury, to zaś, czego nauczyliśmy się, utrwalamy w pamięci przez rozważanie. Czytanie świętych ksiąg przynosi podwójną korzyść: wyrabia zdolność umysłu do pojmowania, oraz odwraca człowieka od marności światowych i prowadzi do umiłowania Boga”. (3, 8-10)

Legenda głosi, że w dzieciństwie Izydor miał kłopoty z nauką. Któregoś dnia, zrozpaczony tym, że nie może opanować zadanego materiału, wybiegł za miasto, usiadł przy studni i gorzko płakał. W pewnej chwili podeszła tam kobieta po wodę i ciągnąc wiadro narzekała na powstałe na walcu bruzdy i dziurawe od spadających kropel kamienie. „Jeśli sznur może wyżłobić twarde drewno, a miękka woda skruszyć kamień, to dlaczego ja, z pomocą Bożą, nie miałbym zdobyć wiedzy” – pomyślał Izydor. Zdobył ją szybko i to jaką!

Był też Izydor gorącym patriotą. Z miłości do swojej ojczyzny napisał pierwszą historię Hiszpanii. Ktoś powiedział, że Opatrzność powołała go, aby po okresie najazdów barbarzyńskich przywrócił Hiszpanii utracony blask, i aby po tylu klęskach, jakich doznała, JEJ DZIECI NIE ZGUBIŁO NIEUCTWO I ZACOFANIE.



===

Jeszcze fragment Etymologiae, Św. Izydora z Sevilla:

"xxix. Etymologia (De etymologia)

1. Etymologia (etymologia) jest pochodzeniem słów, gdy siła czasownika lub rzeczownika jest wnioskowana poprzez interpretację. Arystoteles nazwał to σύμβολον (znakiem), a Cyceron adnotatio (symbolizacją), ponieważ przedstawiając ich model, czyni znanymi (notus) nazwy i słowa dla rzeczy.

Na przykład flumen („rzeka”) jest tak nazywany od fluendum („płynący”), ponieważ wyrósł przez płynięcie. 2. ZNAJOMOŚĆ ETYMOLOGII słowa często jest NIEZBĘDNA DO JEGO INTERPRETACJI, ponieważ kiedy wiesz, skąd pochodzi słowo, SZYBCIEJ ROZUMIESZ JEGO SIŁĘ. Jednak nie wszystkie słowa zostały stworzone przez starożytnych z natury; niektóre zostały stworzone przez niego, tak jak my czasami nadajemy imiona naszym niewolnikom i posiadłościom zgodnie z tym, co nam się podoba. 3. Dlatego też nie można znaleźć etymologii dla wszystkich słów, ponieważ niektóre rzeczy otrzymały nazwy nie zgodnie z ich wrodzonymi cechami, ale przez kaprys ludzkiej woli."







===

Dodatek (żart):