Witold, tu nie chodzi mi o samego Marka, tylko to sie tyczy wszystkich, lacznie ze mna.
Marek i ja to tylko troche bardziej widoczne zobrazowanie tematu i problemu jaki jest wsrod wiekszosci wierzacych.

Tia... Odwieczny problem Sama2: Użytkownicy forum nie padają przed nim na twarzy i nie przyjmują na słowo tego, co głosi, tylko domagają się potwierdzenia jego nauk stosownymi dokumentami Kościoła. Albo, co gorsze, pokazują, że Kościół naucza inaczej, niż to sobie Sam2 wymyślił.

Ciekawy artykuł jest na pierwszej stronie Katolika(niby legenda) o tym jak święty Jan Paulus ratował duszę prababki z piekła.
Moim zdaniem ta legenda daje więcej nadziei i miłosierdzia niż współczesna nauka o piekle, że niektórzy się tam dostaną ale nigdy nie wyjdą i oczywiście każdy myśli że to nie on będzie tym "szczęśliwcem". Ja myślę czasem inaczej tj. że mnie może jak najbardziej piekło dotyczyć bo co mi da zaprzeczanie, że raczej nie ja i ucieczki od tej myśli skoro nie ja siebie będę sądzić. Trzeba robić wszystko żeby do piekła nie iść, ale czasem nie można pewnych grzechów natury przeskoczyć i kto da 100 procent gwarancji na ziemi, że nie pójdę do piekła. Nikt. Zresztą nikt nikomu nie da takiej gwarancji.
Natomiast dobrze wiedzieć, że i z piekła może nas ktoś wydostać i wszyscy po cierpieniach w końcu będą szczęśliwi, a nie niby takie miłosierdzie jest głoszone ale jak przyjdzie co do czego to skaże ludzi na męki bez odwrotu i bez nadziei. Potem lęk jest moim zdaniem jeszcze większy, aż tak że człowiek woli się oszukać na maksa, że wypełnia Wolę Bożą i przykazania tak Dekalog jak i przykazania miłości, a czy tak naprawdę jest to trzeba czasu i spojrzenia na owoce i w ogóle na całość także skutki późniejsze (bo przecież np. miłość zakłada wierność) i jakaś rozsądna ocena zresztą innych i dopiero potem samego siebie.

Przykro mi, ale to tylko legenda, która, niestety, zawiera bardzo poważny błąd teologiczny. Nie ma możliwości wyrwania kogokolwiek z piekła.

Teologia mówi jeszcze inne rzeczy których człowiek nie wypełnia w tym także przykazania miłości bliźniego chociaż może mu się wydawać że tak robi przez pozorne gesty do wybranych przypadkowych osób.

Co ma piernik do wiatraka, a to, co napisałaś, do wskazanego przeze mnie błędu merytorycznego w legendzie na temat św. Jana Paulusa?

W zasadzie stwierdzenie że legenda zawiera błąd teologiczny nie ma nic do mojego wywodu. Tak jak samo stwierdzenie że coś jest jasno w teologii napisane na temat piekła to tylko stwierdzenie faktu i nic poza tym tj. o niczym to nie przesądza w całości bo dalej nikt nie ma gwarancji niczego i to chyba chciałam wyrazić choć wyszło chaotycznie.

Przykro mi, ale gwarancja tego, że jak ktoś zostanie potępiony, to już nic nie ulegnie zmianie w tym stanie, jednak istnieje.

Czy przeszło Ci choć raz przez myśl, że teoretycznie to co napisałeś może dotyczyć także Ciebie czy już pozbyłeś się takich myśli jako nierealne. Odpowiedz tak szczerze.

Przepraszam, ale co ma piernik do wiatraka? Nie zmienisz faktu, że z piekła nie ma wyjścia.

Teologia mówi o wiecznym szczęciu w niebie a dla mnie szczęcie to przebywanie z osobami które mnie kochają z wzajemnością i jest kilka takich osób choć nie za dużo natomiast żadnym szczęściem nie jest dla mnie przebywanie z obcymi grzesznikami, których na siłę mam kochać a oni się nie zmienią za życia ani po śmierci bo niby jak, w jakiś cudowny nagle sposób? Jak widzisz pojęcie nieba i wiecznej szczęśliwości jest dla mnie względne a w teologii masz tylko jakiś ogólny zarys a nie konkret, dlaczego sądzisz że teologia wszystko tłumaczy wprost i od razu czarno albo biało. I dla mnie z kolei piekłem jest kochanie na siłę obcych mi kompletnie osób całą wieczność.

Mam wrażenie, że Ci nie po drodze z nauczaniem objawionym przez Boga i Kościoła, skoro chciałabyś zmodyfikować prawdy wiary dotyczące potępienia i piekła. Tymczasem nauczanie Kościoła jest jasne:

1035 Nauczanie Kościoła stwierdza istnienie piekła i jego wieczność. Dusze tych, którzy umierają w stanie grzechu śmiertelnego, bezpośrednio po śmierci idą do piekła, gdzie cierpią męki, "ogień wieczny" 588 . Zasadnicza kara piekła polega na wiecznym oddzieleniu od Boga; wyłącznie w Bogu człowiek może mieć życie i szczęście, dla których został stworzony i których pragnie.

588 Por. Symbol Quicumque: DS 76; Synod Konstantynopolitański: DS 409. 411; Sobór Laterański IV: DS 801; Sobór Lyoński II: DS 858; Benedykt XII, konst. Benedictus Deus: DS 1002; Sobór Florencki (1442): DS 1351; Sobór Trydencki: DS 1575; Paweł VI, Wyznanie wiary Ludu Bożego, 12.

No to wychodzi że masz dużo do przepracowania. Nie znaczy to że np. ja jestem jakiś święty (ja też mam co przepracować).
Masz miłować także nieprzyjaciół swoich - taki jest wyraźny nakaz Chrystusa. Miłość do bliskich i krewnych to żadna (tak na dobrą sprawę) miłość w sensie chrześcijańskim.

To o czym mówisz to miłość oparta w dużej mierze na biologii - Twój organizm w obecności lubianych przez Ciebie osób wydziela endorfiny i inne hormony powodujące stan przyjemności - jaka w tym jest Twoja zasługa?
Bardzo przejaskrawiając: w czym się różnisz od narkomana - wszak on także dostarcza sobie szczęście - tyle że bardziej bezpośrednio, chemicznie (a nie biochemicznie)?
Masz przekraczać (starać się przekraczać) samą siebie i postrzegać w nie-bliskich, nie-przyjaciołach także bliźniego (ba! nawet i Chrystusa), mimo że Tobie to nie daje "haju" hormonalnego.


Oczywiste jest że taka miłość w ujęciu chrześcijańskim, to niekoniecznie całuski i przytulanki, że nawet czasem trzeba się trzymać na dystans od takiego bliźniego który może Cię skrzywdzić.

No i kto te kryteria będzie ustalał co jest miłością a co nie skoro od tego zależy wieczne potępienie. A swoją drogą to zapieranie się żeby porzucać rodzinę i kochać nieprzyjaciół to większe ciężary niż te nakładane przez fatyzeuszy w czasach Pana Jezusa. To już łatwiej wypełnić Dekalog i kochać przyjaciół którzy myślą podobnie. Rozumiem jednak że heroiczna miłość jest dla chętnych tak jak wypełnianie Dekalogu w całości i nie ma wplywu na miłosierdzie jako takie.
Ja np. rozumiem miłość jako poświęcenie dla najbliższych którzy mnie kochają tak aby odwzajemnić to poświęcenie a dla obcych po prostu szacunek i nieżyczenie im piekła co wg mnie jest bardzo ważne. I kto powie że nie mam miłości bo w teologii nie ma szczegółów na czym ona polega?
Poza tym miłość do obcych w sytuacji gdy z rodziną nie można się dogadać lub coś nie pasuje to raczej ucieczka a nie zapieranie się siebie.

Masz to w Biblii. Jeden z najsłynniejszych fragmentów:
1 Kor 13
4 Miłość cierpliwa jest,
łaskawa jest.
Miłość nie zazdrości,
nie szuka poklasku,
nie unosi się pychą;
5 nie dopuszcza się bezwstydu,
nie szuka swego,
nie unosi się gniewem,
nie pamięta złego;
6 nie cieszy się z niesprawiedliwości,
lecz współweseli się z prawdą.
7 Wszystko znosi,
wszystkiemu wierzy,
we wszystkim pokłada nadzieję,
wszystko przetrzyma.
(...)

12 Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno;
wtedy zaś [zobaczymy] twarzą w twarz:
Teraz poznaję po części,
wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany3.
13 Tak4 więc trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy:
z nich zaś największa jest miłość.