"co mogę Bogu dać?" zamiast "co może mi Bóg dać?"
Kiedyś jak się nawróciłem, to moja myśl była "co Bóg może mi dać" i szedłem w Ewangelię Sukcesu.
Od niedawna mam pragnienia typu "co mogę Bogu dać z powodu mojej wdzięczności?", nie wiem jak się długo utrzymają i czy potem nadal będę chciał coś dawać.
Jest myśl, że kiedyś na starość będę cierpiał i ofiarować to Bogu, choć może jak dojdzie co do czego to stchórzę przed cierpieniem.
A na razie są myśli by ofiarować małe rzeczy, nie robić nieco rzeczy, które lubię a nawet nie są grzechem.

Mam kiepską wiadomość - nic Mu nie możesz dać.
Najlepsze co możesz zrobić, to pozwolić się obdarować.

A ja mam do - Barneja kiepską wiadomość, że nie czuje mentalności ludzkiej, ludzkich potrzeb.
Owszem podręcznikowo to tak wygląda jak piszesz, lecz nie wszystko w podręczniku wyczytasz. O inne żeczy musisz powalczyć sam poprzez zrozumienie ludzi. Częściowo to tobie wychodzi, lecz nie w tym przypadku.
Uzasadnienie.
Gdy człowiek czuje potrzebę obdarowywania Boga. To przekłada się to na obdarowywanie innych ludzi. Bogu nic nie da bo nawet Go przed sobą nie ujrzy. Bóg jest też samowystarczalny i nie zaśmieca swego otoczenia prezentami. W ślad takiego zachowania idą kapłani z papierzem na czele. Dary oddają od razu innym ludziom w potrzebie.

Deklaracja - Andy 72, jest cenna zwlaszcza jeśli kierowana sercem.
Bo nie jest tak dalej, by każdy z nas w przeciwieństwie do Boga był samowystarczalny.
W takim układzie nie mając Boga przed sobą Andy 72, obdaruje innego człowieka w potrzebie. Bóg to widzi i na pewno jest z tego zadowolony. Bo wspieranie się wzajemne w niedostatku w dowolnej postaci, jest oznaką troski o innych. Z tego Bóg jest zadowolony. Z pewnością uzna to za dar dla Siebie, przecież w imię Jego uczyniony.
To jest właściwe podejście do sytuacji gdy ktoś obdarowuje Boga, bądź to deklaruje.

Nie jest to wyjątek postawa - Berneja, więc pozwoliłem sobie na podstawie jego wypowiedzi złożyć wyjaśnienie. Sporo ludzi idzie na skruty w nauczaniu o Bogu. A wtedy ucieka głębia tego co jest najistotniejsze.
Bycia dla innych.
Pozdrawiam świątecznie.

Tylko dochodzi do tego ludzka słabość. Doświadczyłem jej bardzo wyraźnie. Ogólnie od długiego czasu bardzo późno wstaję. Przebudziłem się dość późno i chciałem wstać. Mimo mówienia sobie że chcę to zrobić dla Boga jednak nie mogłem się zwlec z łóżka i w końcu wstałem bardzo późno.

Nie bardzo rozumiem witoldm dlaczego uważasz, że powyższy wpis Barney’a mu nie wyszedł...toż za wszystkim co wiąże się z obdarowywaniem bliźnich stoi Bóg(Miłość) i to tylko i wyłacznie przez Niego obdarowany człowiek uzdolniony jest do dzielenia się Bożymi darami...

No to sobie pomyśl.
Człowiek patrzy oczami ludzkimi, tu Bóg nie wymusza na nas patrzenia Jego oczami.
Świadectwo pisze człowiek i nie ma tu o czym dyskutować.
Teraz tak, strofowanie owego świadectwa słowami że od strony Boga wygląda to inaczej, jest nie na mięjscu, jeśli chcemy zachęcić kogoś do aktywności w wierze czynem.
No chyba że jest ważny powód do takich zniechęceń, czy do zniechęcenia dzielenia się takim świadectwem.
Jednak takie podejście trzeba dobrze umotywować.
Inaczej było by to tylko obszczekiwanie się wzajemne.
Czyżby -Berney wybrał ciebie na swego żecznika?
Sam nie potrafi powiedzieć jaśli jemu się mój wpis nie podoba i dlaczego?
Jak będziemy doszukiwać się w wierze innych, braku kontaktu z myślami Bożymi. To kim my jesteśmy?
Za Boga i za - Berney mówisz.
Czyżby Bóg kazał tobie napiać do tego tematu?
No nic to pytania retoryczne.
Bo to offtop i nie w tym dziale.
Tego typu dyskusje o ile są konieczne, można pisać gdzie indziej.

Ja post Barneya potraktowałem nie jako zniechęcanie, ale po pierwsze:
to co byśmy chcieli zrobić dla Boga jest niczym przy tym co Bóg zrobił dla świata, dla nas i robi.
Poza tym:
każda chęć dobrego czynu jest właśnie Darem Boga. Darem Boga jest nie tylko dobrostan zewnętrzny, „sukces”, ale to kiedy pojawi się chęć coś zrobić. Nam zostaje wdzięczność, ale nawet przypadek, gdy odczuwa się wdzięczność a nie niechęć jest Darem.
To jest właśnie pozwolenie się obdarować, przy czym zgodzić się że dary to nie będą takie jak wygrana w lotto, poznanie dziewczyny na żonę, inny sukces, ale dary mogą być duchowe, aby nam się chciało coś zrobić, a nawet dary mogą być trudne, traktowane jako „złe”.

Dzięki Andy...napisałem wyjaśnienie witoldm’owi ale po twoim wpisie uznałem, że nie ma potrzeby go zamieszczać...

No i wszystko jest jasne. Myliłem się co do -Andy, biorąc swe doświadczenia za regulę.
A co na to Bóg?
Potraktował mnie swoim darem poczucia miłości.
Wypełnił mnie swym bezcennym darem.
Poczułem moc miłości która nie patrzy na całość. Natomiast priorytetem staje się, nie zawieźć zaufania, najsłabszych z ludzi - dzieci.
Tak wyjaśnił mi Bóg swe nastawienie z miłości do ludzi.
Poczułem w sobie głębię miłosnego uniesienia, oraz to że nie mogę zawieźć zaufania dzieci. Zaufania o dziecinnym wydźwięku, czyli także do osób dorosłych o takim nastawieniu.
Taka jest to postawa bycia dzieckiem Bożym, o której mówi Ewangelia.
Powód takiej postawy stał się dla mnie oczywisty.
Tego nie byłem do końca wcześniej świadomy.

Jest nim to że dziecięce zaufanie, zawiera w sobie porzucenie wszystkiego czym ono żyje. Zwykle są to beztroskie zabawy.
Więc to za czym pociągam dziecko, musi zawierać w sobie żecz najważniejszą dla niego. A zarazem której to nie jest ono świadome.
Bo dziecko porzuca wszystko co jest dla niego bezpieczne - zabawy.
Nie mogę w zamian dać dziecku niepewność. Ono by tego nie uniosło.
Ono najpewniej by zginęło idąc za tym bez pomocy życzliwej osoby.
Poczułem piękno tego nastawienia, ono mnie urzekło.

Zostałem wzmocniony tym poznaniem przez Boga.
Dzielę się tym świadectwem nie jako możność, lecz jako niezbędność poznawczą nie tylko mnie dostępną i konieczmą. Jako dobra nowina.
Dla każdego z ludzi przewidzianą.

Piękny tekst witoldm