Witajcie, mam 27 lat.
Od zawsze byłam osobą wierzącą lecz nie praktykującą, owszem jako nastolatka chodziłam regularnie do kościoła i do spowiedzi, ale później jakoś to wszystko się zmieniło, że zupełnie z tego zrezygnowałam. Nie wiedziałam jeszcze wtedy co mnie czeka w przyszłości.
Przestałam chodzić do kościoła, modlić się, lecz cały czas uważałam się za osobę wierzącą- miałam jakieś swoje wyobrażenie, że Bóg mnie wysłucha z grzechów sam a nie poprzez księdza. Jakoś zupełnie się zatraciłam w tym przekonaniu. I tak minęło wiele lat od ostatniej szczerej spowiedzi.
Od jakiegoś czasu coraz częściej rozmyślałam o Bogu, o powrocie. Ale im więcej o tym myślałam tym bardziej wydawało mi się, że jak pójdę do spowiedzi to nie dostane rozgrzeszenia. I w tym strachu tkwiłam pewien czas, rozmyślając sama nad sobą, swoich poczynaniach i grzechach. Aż do dnia dzisiejszego, rano wstając poczułam, że to dzisiaj jest ten dzień, mimo strachu i wstydu przed samą sobą, prosiłam Boga i swoją mamę aby dali mi siły i odwagę abym przystąpiła do sakramentu pojednania. Płakałam i modliłam się i prosiłam o siłę. Zebrałam się i pojechałam do kościoła. Serce biło mi jak oszalałe. W konfesjonale wyznałam swoje wszystkie grzechy, nawet, że zatajałam na poprzednich spowiedziach grzechy ciężkie. Raz nawet zdażyło mi się przyjąć komunię świętą z ciężkim grzechem. Strasznie tego żałowałam. Bałam się co powie ojciec w konfesjonale a nawet wcześniej przebiegało mi przez myśl, że nie dostane rozgrzeszenia. Teraz wiem, że to była najpiękniejsza rzecz jaką zrobiłam od wielu lat- szczerze się wyspowiadałam, rozpoczynam życie z Bogiem. Wiem że, jeszcze długa droga przede mną, ale nic tak nie uwalnia umysłu i ciała z utrapienia jak piękna szczera spowiedź. Ja już czuje się lepiej, jestem radosna, że wyzbyłam się swoich grzechów.
Pozdrawiam was ciepło
Może ktoś tak samo jak ja boi się spowiedzi, może komuś mój wpis pomoże chociaż trochę w przełamaniu się i pójściu do spowiedzi. Nie bójcie się.

Przez moment czułem się jakbym czytał o sobie. Miałem bardzo podobnie, nawet wiek się prawie zgadza:P Życzę powodzenia i wytrwania w wierze!

Wspaniale, cieszymy się. Panu Bogu za to niech będą dzięki.

Małgosiu, cieszę się razem z Tobą. Zrobiłaś pierwszy najważniejszy krok. Chcę Ci powiedzieć, że może być dużo sytuacji i myśli, które będą Cię odwodziły od tej drogi i zniechęcały do Boga. Ufaj Bogu i módl się. Modlitwa jest cudownym lekiem, który leczy duszę, psychikę, całe wnętrze człowieka.
Pozdrawiam Cię. Zosia