Dziękuję serdecznie i Wam także obiecuję do końca Wielkiego Postu modlitwę w Waszych intencjach.

Zosia

Zosiu, i ja dziękuję za modlitwę. Pamiętam o Tobie również.
Co u Ciebie?

Witam serdecznie. U mnie nic ciekawego poza tym, że nie jest łatwo wyzbyć się głębokich korzeni wstrętu i obrzydzenia. Nawet jak zrobię jakiś krok do przodu, np podwiozę daną osobę samochodem, to na drugi dzień nie mogę na nią patrzeć.
Walka o czyjąś duszę jest szlachetna, ale walka o własną duszę jest trudniejsza, bo jest to pokonywanie samego siebie, swoich własnych uprzedzeń, własnego "ja", próbowanie zaakceptowania innego człowieka bez względu na to kim jest i jak postępuje.

Jakoś ostatnio nie przychodzi mi sensowne pisanie.

Zosia

Zosiu, przytulam. Nie wiem, co Ci doradzić, myślę, że ważne, że zauważasz to u siebie i np. piszesz tu o tym. Na pewno jeśli Bóg zechce uda Ci się przejść ten etap, bo wolę masz. I też sobie myślę, że czasami możemy mieć takie wstrętne myśli, obrzydzenia do kogoś, aby widzieć własną marność i bezsilność, że jesteśmy jacy jesteśmy. Ja też mam takie uczucia, choć ich nie chcę bardzo. Np. żywię satysfakcję, że mąż z którym się rozwodzę nic nie osiągnął, o co wnosi w sądzie i cieszę się, że toczy się po mojej myśli. Okropne uczucia, które Jezusowi się bardzo nie podobają. Świadczą o tym, co mam tak naprawdę w sercu . Wiem, że sama się nie zmienię, ale pracuję nad tym i się modlę o przemianę serca. I co gorsza nie wiem jak nazwać taki grzech, jak się z tego wyspowiadać.
Zaakceptuj i te uczucia i nie obwiniaj siebie, to wtedy łatwiej Ci będzie się z nimi uporać. Św. Pio tak napisał „Jeżeli nagany i wyrzuty sumienia upokarzają nas, czynią nas gorliwymi i nie odbierają nam zaufania do Boga – możemy być pewni, że od Boga pochodzą. Jeśli czynią nas bojaźliwymi, nieufnymi – wtedy oznacza to, że przychodzą od złego ducha, a zatem odrzucajmy je uciekając się do ufności w Bogu”.
Zobaczysz, będzie dobrze. Pomyśl sobie, że gdyby zostały nam odjęte takie doświadczenia moglibyśmy popaść w jeszcze gorszą pychę.
Trzymaj się.

Dziękuję Metanoja za wsparcie. Masz rację, człowiek musi poznać własną nędzę, żeby zacząć wyzbywać się grzechów i zacząć rozumieć innych lub rozumieć brak światłości umysłu u siebie i innych ludzi.

Zosia

Metanoja, powiedz przy spowiedzi, że masz grzechy myślne, że trapią Cię złe uczucia i wyspowiadasz się w ten sposób.

Ewo Agnieszko, tak chyba zrobię. Powiem Wam, że bardzo mi trudno określić, nazwać bardzo często jakiś grzech. Wiem, że coś złe, ale nie umiem nazwać. Może to z powodu tego, że przez długi okres sumienie było nie używane i tłumaczyłam swoje postępowanie. Dziękuję Ci.
Zosiu, pozdrawiam serdecznie.
Dzisiaj mam terapię z mężem - proszę o modlitwę. Bardzo się boję.

zosiu w miarę często powtarzam sobie ten psalm - polecam wtedy gdy zaczyna się bezruch , którego nie rozumiem - bezruch w wierze (a może wzrastanie bez udziału rozumu).

Trochę trudno mi dziś określić swój stan ducha. Nerwy, emocje, rzeczy, których nie znoszę i brzydzę się nimi narastają w rodzinie. Wykrzyczałabym je wszystkie prosto w twarz ale i tak nie zrozumie a nie umiem podejść z miłością i pokorą. Ale wczoraj żebrałam u Jezusa i Maryi o wskazówki, o jasność umysłu jak mam postępować. Dostałam odpowedź realną w "dotyku" - ja jako dusza będąc w ciele jednocześnie byłam osobną istotą od ciała i mocno spętaną szerokimi pasami. To nie ciało było spętane tylko ja jako dusza. I nie mogłam ruszyć się, mogłam tylko modlić się. Na "Ojcze nasz" i "Zdrowaś Maryjo" pęty rozluźniły się ale nie odeszły...

Popieram i to samo doradzam. Grzechy popełniane w umyśle i sercu mają głębsze korzenie niż wiele grzechów powierzchownych i są trudniejsze do wyzbycia się, bo ich nie widać na zewnątrz - nosimy maski.

No tak, tylko jak się tych masek pozbyć i jej zdjąć.
Tak się będę spowiadać.
Zosiu, pozdrawiam serdecznie.

Dość popularnym tematem od dłuższego czasu jest tzw. "koniec świata". Nie znam Pisma Świętego na pamięć, więc nie zacytuję. Ale jak się nie mylę, to Jezusowi zadano podobne pytanie o koniec, a On odpowiedział, że koniec nastąpi wtedy, kiedy to co w środku będzie takie samo jak na zewnątrz, a to co na zewnątrz będzie takie samo jak w środku. - Jak źle napisałam niech mnie ktoś poprawi lub zacytuje cały fragment.
Wydaje mi się, że to, co pgrubiłam dotyczy naszego oczyszczenia, naszej czystej duszy, uczciwości, brak fałszu, obłudy, kłamstwa. Wówczas będziemy zbawieni, gdy szczerość widziana na zewnątrz będzie równa szczerości w sercu. - To jest włąśnie zdjęcie maski. Odrzucenie kłamstwa, obłudy i wszelkiego grzechu jest zdjęciem maski. Zdjęciem maski jest otwarte przyznanie się do własnych błędów: tak, to ja jestem tym co zbłądził. Zdjęciem maski jest zdjęcie pięknej z pozoru szaty, która przykrywa cuchnące wrzody.
Zdjąć maskę to znaczy przyznać się przed innymi do własnych błędów, ukorzyć się przed Bogiem i żebrać o przebaczenie.

Gorąco pozdrawiam.

Zosia

Dziś przyłożono mi plaster miodu na serce Dzisiaj ksiądz rekolekcjonista wygłosił kazanie na temat, który mnie najbardziej boli: fałszywa pobożność, obłuda, pozory, religijność na pokaz a życie codzienne w grzechu. To, co mnie bardzo boli od dłuższego czasu i przyprawiło mnie o ciężki grzech wstrętu i obrzydzenia, to czego nie wolno mi było wykrzyczeć innej osobie zostało wypowiedziane z ambony. Łzy mi w oczach stanęły i radość poczułam w sercu i duszy. Nie wiem, czy zrozumieją to kazanie ludzie, których ono najbardziej dotyczy. Ale dzieki niech będą Bogu, że zostało ono powiedziane przez osobę do tego uprawnioną.

Zosia

Zosiu, nie bardzo rozumiem Twoje odczucia. Czy boli Cię, że ktoś przystępuje do Komunii a żyje w grzechu? Ja to jakaś chyba tępa jestem.
U mnie doświadczenie było zawsze takie, że gorszyłam się ludźmi, którzy szli do Komunii na Mszy. Jak widziałam te tabuny wylegające z ławek, to po prostu masakra, flaki mi się przewracały i czułam wstręt. Przez takich ludzi, w bliskim otoczeniu, którzy tak postępowali (teściowie, którzy zaraz po wyjściu z Mszy kazali mi szukać sobie mieszkania i rozbijali naszą rodzinę- dwójka małych dzieci) gorszyłam się i odsuwałam od Boga. Osobiście miałam takie przeświadczenie, że lepiej nie przyjmować Najśw. Sakramentu, bo nie jest się godnym i nigdy nie będzie, choć w duszy serce mi rozrywało, ale nie przystępowałam, choć chciałam bardzo. Wiele osób jest takich. Ale Pan Jezus i tak mnie przyciągnął do siebie. Przystępuję do Eucharystii z egoistycznym pobudek (chcę się wzmocnić, otrzymać siły, łaski), oprócz dziękowania i wielbienia Pana. Moja miłość, wiara jest w gruncie rzeczy interesowna. I nigdy nie będę godna przyjmować Pana Jezusa ale przyjmuję. Prosiłam Jezusa o łaskę, abym nie czuła się zgorszona innymi. Teraz patrzę na to inaczej trochę...

Mnie nie boli fakt, że ludzie grzeszni przyjmują Komunię Św, bo to przecież za grzeszników Chrystus złożył siebie w ofierze. Gdyby nie przyjmowali Komunii Św to wogóle nie mieliby Chrystusa w sobie. Czym by wtedy żyli?... Mnie boli fakt, że ludzie pomimo przyjmowania Chrystusa nadal grzeszą tymi samymi grzechami, nie rozumieją swojego postępowania i do tego uważają sie za dobrych i religijnych i jeszcze przechwalają się swoją "dobrocią". To jest obłuda i to mnie boli. Od kilku lat widzę takie postępowanie ale dopiero ostatnio dotarło ono do mnie w hukiem.
Gdy grzeszę, to staram się jak tylko potrafię wyspowiadać z tego konkretnego grzechu a nie z jakiś drobiazgów. Pracuję nad swoim postępowaniem, choć wiele razy mi nie wychodzi ale staram się być świadoma swojej grzeszności i nie gloryfikować siebie.