Żegnam Was!

Ludzie mylą duchowość z doznaniami mistycznymi, z fantastycznym samopoczuciem. Chcą to wykrzyczeć, bo uważają, że to bliskość Boga. Tymczasem to iluzja. Na tym forum prowadzono i prowadzi się rozmowy dotyczące duchowości. Bo czym jest duchowość jak nie zdolnością rozumienia samego siebie? To umożliwia odpowiedzienie sobie na pytanie: kim jestem, skąd się wziąłem, dokąd zmierzam, opierając sie na jakich wartościach mogę osiągnąć cel mojego życia? Dzięki duchowości człowiek potrafi zająć świadomą i odpowiedzialną postawę wobec samego sebie, wobec drugiego człowieka, wobec Boga, wobec świata. Tym czym są hormony dla ciała, śwadomość dla psychiki a sumienie dla wrażliwości moralnej, tym duchowość jest dla całego człowieka. Różne rodzaje duchowości (chrześcijańska, buddyjska, ateistyczna) to efekt radykalnie odmiennego rozumienia przez człowieka samego siebie oraz sensu własnego istnienia. Wie czy go to nie zajmuje?
Brak sfery duchowej powoduje, że osoba próbuje radzić sobie z życiem po omacku czy opierając się na najbardziej niebezpiecznej dla czlowieka metodzie prób i błędow. Ciało nie może wyaśnić człowiekowi tajemnicy ludzkiego życia, gdyż ono nie wie kim jesteśmy i po żyjemy. Ono odczuwa jedynie fizyczne potrzeby. Gdy dominuje staje się rodzajem nowotworu i człowiek staje się niewolnikiem swego ciała. Ciało bez ducha jest nierozumne a duch bez ciala nieludzki. Duchowością nie jest: wrażliwość emocjonalna i estetyczna (tu lokują się też iluzoryczne doznania mistyczne oddziałujące na emocje), zachwyt nad przyrodą, ćwiczenia na skupienie.
Ktoś kto nie dostrzega, że mamy wątki dotyczące duchowości i to we wszystkich działach, oczekuje tworzenia nowego działu oraz nadzoru, by mogł pisać bez słów krytyki myli nie tylko duchowość z emocjami, ale też myli forum z blogiem.

________________
Korzystalam z wypowiedzi ks. dr M. Dziewieckiego