Dostałam właśnie wiadomość, że odszedł kolejny ksiądz. Był userem na czacie katolika, bardzo go lubiliśmy...ostoja spokoju, wiedzy i mądrości. Niewielu wiedziało, że jest księdzem. Pisał też na naszym forum, ale nie chciał identyfikacji. Wszedł jak go poprosiłam o pomoc w pewnej sprawie.
Jeśli miałam jakiekolwiek wątpliwości, zawsze mi podpowiadał jak należy spojrzeć na daną sprawę. Był ciężko chory a pełnił wiele funkcji: dziekan, proboszcz, nauczyciel religii gimnazjum (uwielbiał tę pracę i swoich uczniów), pomagał młodym księżom w ich trudnościach duchowych. Był obdarzony niespotykaną pogodą ducha i poczuciem humoru. Znajdował czas na internet i pomoc duchową. Powtarzał: nie zapominaj, że w internecie są ludzie za których należy się modlić.

O swoim kościele mawiał: cerkiewka. Kochał prawosławnvch. Kiedyś mi powiedział: zobaczysz, doczekasz się jeszcze jedności z nimi. Łzy cisną mi się do oczu...została tylko modlitwa.
http://spotkania.wiara.pl/doc/1889148.Z ... na-czacie3

Pokój jego duszy.
Może w Niebie też będzie na czacie z Nami.




Pozdrawiam

Eh, iacov nie chciał się weryfikować jako kapłan. Ale dawał przykład jak należy rozmawiać z ludźmi innej wiary (bądź bez wiary) - serdecznie, z humorem. Bardzo mądry człowiek, zyskał sympatię wszystkich, to prawda. Doradzał innym w sprawach powołania, uczył nas też "łaciny zaocznie" (którą lubił). Mówił o nas "czatmani" . Nawet bez weryfikacji ludzie się naturalnie garneli do niego. Teraz, gdy go zabraknie, czat stanie się uboższy.

Mam nadzieję, że się kiedyś spotkamy, tym razem "w realu".

Kiedyś go wprost zapytałam na priv: czy Ty nie jesteś księdzem? I tak przyparty do muru miedzy przyznał się i za chwilę się mi zweryfikował jako gedeon. Gedeon był na liście księży. Czasem czułam, że osoba, z którą rozmawiam potrzebuje księdza, nie mnie. Prosiłam go, by wszedł na księżowskim nicku i porozmawiał z daną osobą. Udając zdziwenie, że na 'zawołanie' mamy i księdza, oddawałam potrzebującego we właściwe ręce.

Kiedyś bawiliśmy się, bo powiedział, że gdyby go zamknąć tak, by widzial tylko nogi przechodniów, bez trudu rozpoznałby księży. Innym razem miał gościa, swojego kolegę. Otworzył album na stronie, gdzie był wśród znakomitych gości, chyba w Watykanie (nie pamiętam szczegółów). On w tym czasie powinien być zupełnie gdzie indziej i to zawodowo. Przy najbliższej wizycie u swego biskupa zobaczył taki sam album otwarty z tym zdjęciem i biskup znaczącą na niego spojrzał licząc na wyjaśnienie bilokacji. Okazało się, że była to osoba niezwykle do niego podobna. Wielu dało się nabrać. Zapytałam Go: to chyba straciłeś przyjaciela za donos do biskupa? On się zaczął śmiać, było zwykle tak )))))))))))))))))))))), coś ty. Nadal jest dobrym moim kumplem. Bawiłem się lepiej niż on.

Kiedyś powiedział mi, że ujęłam go swoją wredotą. Nie znosił gotowania. Prać lubił. Gospodyni mu zostawiła pomidorową i wyjechała. Coś tam marudził o kobietach i wściekłam się. Powiedziałam mu, że to brak szacunku do gospodyni. Namęczyła się, przygotowała mu obiad a on jest za leniwy, by sobie ryż ugotować i odgrzać zupę. A on na to: ryż mi też ugotowala. Tak długo zrzędziłam aż go wyrzuciłam do kuchni, by sobie tę zupę odgrzał, pisząc o szacunku do jej pracy i przykrości, którą jej robi.

Do wieczności nie mamy żadnego innego dojścia niż przez chwilę, w której żyjemy.

Nasza ojczyzna jest w niebie (Flp3,20)

A więc to nie tutaj

w ziemi nazwanej

W rzece przemijania

płynie nie miód. I nie mleko

strzeżone skarby

rdza wykrada

nad przepaścią

dom nietrwały

Ojcowiznę odziedziczę

ale nie tutaj

i to wcale nie tutaj

--- w ziemi obcej ---

na mnie czekają



„ Naucz nas liczyć dni nasze, abyśmy osiągnęli mądrość serca (PS 90,12)

Jest w człowieku

taki licznik

co stygnące godziny nawija

jak kilometry

Czytając przebytą odległość

odgadujemy drogę

i pewniej

ruszamy naprzeciw”

Ks. Kazimierz Wójtowicz – Ułomki.

Wspaniały człowiek... czat bez niego jest jakiś taki... pusty... Iacov zawsze miał słowa otuchy, dużo humoru i życzliwości. Dawał dobre rady. Nie ujawniał się zwykle, że jest kapłanem. Wdzierał się między ludzi niepostrzeżenie, jak anioł. Nie mogę uwierzyć, że jeszcze przecież niedawno rozmawialiśmy... ;( Mam nadzieję, że kiedyś spotkam go w niebie. Niech Pan przyjmie go do Swojego królestwa.