Znajomi mają piętnastoletniego syna z zespołem Aspergera. On jest inteligentny, ale akceptuje tylko to, co logicznie uda mu się zrozumieć. Teraz, przy okazji wojny w Ukrainie stwierdził, że Ukraińcy powinni się poddać napastnikowi zamiast walczyć. W dalszej rozmowie wyszło na to, że on nie rozumie, że wolność jest wartością, za którą warto walczyć. W razie, gdyby to na Polskę napadnięto on nie chciały walczyć, ale po prostu się poddać i postępować tak, jak chciałby agresor.
Stąd teraz moje pytanie: Jak z chłopakiem rozmawiać, żeby dotarło do niego to, że za wolność własnego kraju trzeba walczyć? Jakich argumentów można użyć?

Nastoletnie dzieci walczyły w powstaniu warszawskim i bardzo źle na tym wyszły. Daj mu przykład jak ty walczysz o wolność a po 18 sam zadecyduje.

Czegoś chyba nie zrozumiałeś. Ja nie chcę dzieci wysyłać na żadną wojnę. Ja chcę w nich zaszczepiać patriotyzm. Poza tym obecnie Polska nie jest w stanie żadnej wojny i nie mam gdzie iść walczyć za Polskę - ani ja, ani tym bardziej polskie dzieci.

Patriotyzm jest atrakcyjny kiedy czuć zyski z bycia obywatelem Polski.
No jakie byś mu wymienił?

Dalej nie rozumiesz. Ja nie chcę z Tobą ani z nikim innym dyskutować, czy takie rzeczy, jak niepodległość, wolność, patriotyzm są opłacalne. Ja nie dyskutuję tylko proszę o odpowiedź, jak dotrzeć do chłopca z zespołem Aspergera. Przy czym proszę o odpowiedź raczej idealistów, a nie Ciebie.

Po pierwsze to zdanie dla mnie to komplement, a po drugie, idealizm w tym kontekście to nic innego jak polski romantyzm niepodległościowy, czyli w praktyce podsycana zza granicy polska skłonność do poświęceń - z brakiem wymiernych efektów dla Polski i Polaków.

Na koniec, symptomatyczne jest to, że wydało się, że nie wiesz co odpowiedzieć Aspergerowi jakie są korzyści z bycia Polakiem w Polsce (bo to jest definicja patriotyzmu) a w zmian chcesz jakiś argumentów abstrakcyjnych, ale urabiających wolę człowieka. Powinno cię to zastanowić, że czujesz jakiś przymus do przekonania drogiego człowieka do czegoś, ale nie wiesz jak się do tego zabrać (stąd ten temat). Dla mnie to objaw, że jakiś program został ci wgrany z zewnątrz, bo gdyby to wypływało z ciebie, to automatycznie wiedział byś co robić. Np człowiek z przekonaniem wypływającym z doświadczenia życiowego w jakimś temacie wie dobrze co radzić młokosowi.

To kształtowanie w dziecku wartości. Wychowywanie latami i wykorzystywanie wszelkich możliwych faktów, by nawiązać do tego co ważne w życiu człowieka. To proces a nie rozmowa. Wykorzystuje się też to co pod ręką.

Teologia broni Jest temat o broni, przejdziesz więc sprytnie do obrony ojczyzny.
Odpowiedzialność za ojczyznę wobec kolejnych pokoleń
Nasza literatura jest niezwykle bogata w zakresie treści patriotycznych.

Dziękuję za odpowiedź. Problemem jest ten zespół Aspergera. On nie jest w stanie zrozumieć rzeczy, które dla normalnych ludzi są oczywiste. Przykładowo - kiedyś bił gumową zabawką młodsze rodzeństwo. Dla niego to była dobra zabawa, a nie był w stanie sam zrozumieć, że młodsze dziecko przez to cierpi - on tego po prostu "nie czuje". Nie widział nic złego w swoim postępowaniu. Na argument, że jest to bolesne sam siebie uderzył i powiedział, że to wcale nie boli. Trzeba mu było logicznie wytłumaczyć mniej więcej tak, że on już jest duży, a małe dziecko inaczej odczuje to samo uderzenie. Gdy to logicznie zrozumiał to przestał tak się zachowywać.
On nie rozumie emocji innych ludzi. Nie potrafi wyczuć, kiedy rozmówca jest zdenerwowany, kiedy smutny, kiedy żartuje. Wszystko bierze na logikę - inaczej nie potrafi. Dlatego odnośnie kwestii uznawanych wartości proszę o pomoc, jakich argumentów można użyć - chodzi mi o to, żeby poznać możliwie dużo logicznych argumentów. Mogę coś sam wymyśleć, ale muszę uważać, żeby układało się w spójną całość. Jeśli będą jakieś niespójności między argumentami to dla niego będzie trudne do przyjęcia.

Powiem tak.... jeśli widzę konkret to ustosunkowuję się mniej lub bardziej ściśle. Widzę zadanie do wykonania i rozmówca mnie też prostuje, nie o to mu chodziło. Łatwiej więc pewnie by mi było z tym nastolatkiem niż teoretyzować. Widać bowiem, że linia argumentacji nie trafia i można ją zmienić.
Trochę szkoda, że takie mądrale nie pojawiają się na forum. To byłoby niezłe wyzwanie.

Argumentacja jest prosta. Jak nie obronimy naszych kobiet i dzieci, to przyjdą obcy, zgwałcą kobiety i zabiją dzieci. Na tym polega emocjonalny korelat w mózgach nieaspergerowych patriotów, ewoluujący od czasów ludzi pierwotnych.

Pomysł na wojny totalne, w których uczestniczy zwykły chłop z kosą, to też nowożytny wymysł i w sumie "cofnięcie się w rozwoju" to walk plemiennych. Dawniej, z perspektywy chłopa pańszczyźnianego nie było żadnej rózńicy, kto siedzi na tronie.

Dziś ta argumentacja może być faktycznie problematyczna, bo nie jest oczywiste, że taka jest sankcja za przegranie walki. Ile oficjalnie cywilów umarło na Ukrainie? Mniej niż w ciągu jednego dnia zabijał COVID w Polsce.

Nasze wojny są po prostu o niebo bardziej cywilizowane, niż to bywało przed wiekami. Nasze mózgi wyewoluowały, gdy szanse śmierci w potyczkach plemiennych dla mężczyzny wynosiły 12-13%. W "tragicznym" wieku XX szanse na śmierć dla mężczyzny w wojnie wynosiły 1%.

No nie bardzo. Pan (rycerz) na wojnę brał też i grupkę swoich chłopów. Piechota składała się raczej z "nieszlachetnych" obywateli...

Mimo wszystko jest różnica pomiędzy braniem własnych chłopów na wojnę (decyzja na niższym szczeblu, branie pod uwagę uwarunkowań, wynagrodzneie rycerza za udział w walce itd.) a budowaniem bogoojczyźnianej narracji, w której każdy dorosły mężczyzna powinien chwytać za broń i zabijać, gdy zajdzie potrzeba. Być może dla Szwajcarów to jest niezła strategia. Ale dla nas, którzy na wypadek wojny nie potrafimy się dogadać ani z hitlerami ani ze stalinami, to jest odnoszenie moralnego zwycięstwa na trupach milionów obywateli. Gdy samemu się spieprza do Rumunii, czy jakoś tak.

Dobrym odniesieniem do tego, że naród czy terytorium ma wartość i związane jest z błogosławieństwem lub cofaniem go przez Boga jest Biblia. Grzech Izraelitów oddalał ich od Ziemi Obiecanej. Wszyscy z wyjątkiem pokolenia Lewiego otrzymali swoje ziemie. Kiedy oddalili się od Boga zaczęli się stawać łupem barbarzyńców. To są liczne proroctwa biblijne oraz te pochodzące od osób wyniesionych na ołtarze także w odniesieniu do Polski. Zapowiadano zarówno upadek (kara za grzechy), jak i powstanie Polski, bo pokuta się kończy. Patron Polski A. Bobola miał w tym też swój udział. Pojawił się w czasie, gdy naród tracił nadzieję. Na 100 lat przed odzyskaniem niepodległości zapowiedział ją.
Nie jest więc tak, że państwo i naród są nieważne. Jeśli wskazano w Biblii jako wartość, tak też powinno się to przyjmować, dosłownie. Skoro ma to wartość to powinniśmy pilnować dwóch spraw: pilnować wiary ojców, by być w obszarze Bożego błogosławieństwa, czyli ludem Bożym i granic na poziomie politycznym.

Można dziecku wskazać Biblię pod kątem tej sprawy. Losy Izraelitów i Polaków są podobne, podobne jest położenie geograficzne małego terytorium między tymi, którzy zawsze mieli ochotę na rozbiory.

Ale jednak Pan Jezus nie głosił (choćby równolegle) potrzeby budowania Królestwa Bożego w oparciu o struktury państwowe czy terytorialne i nie nawoływał do wyzwolenia spod jarzma Rzymian.

Dlatego ja bym Boga w to nie mieszał. Decyzje czy warto walczyć czy lepiej się poddać i/lub dogadać powinny być podejmowane przede wszystkim z punktu widzenia korzyści dla obywateli.

Starotestamentalne powiązanie doczesnego szczęścia z błogosławieństwem Bożym w kontekście Kazania na Górze jest nie do przyjęcia.

Mieliśmy z mężem okazję kilka miesięcy temu rozmawiać o sprawach dobra i zła w ujęciu dobra społecznego z 15. latkiem i chyba w podobnej sytuacji osobowościowej. To on prowadził rozmowę, w zasadzie 'atakował' zadając pytania takie 'filozoficzne'. Jest wówczas okazja, by porządkować wiedzę na poziomach duchowym i politycznym, pokazywać wynikanie polityczne z działań duchowych, np dotknęliśmy też sprawy poświęcenia Rosji Niepokalanemu Sercu przez papieży i skutkach politycznych. Tak samo widać wojnę z 1920 roku czy IIWŚ. Każda wojna ma swe przyczyny na poziomie duchowym. Wielu narodom towarzyszą przepowiednie dotyczące ich losów. Dlatego teraz wraca też sprawa III Tajemnicy Fatimskiej.
Do takiej więc rozmowy potrzeba tego 15. latka, bo to on będzie zadawał pytania i trudno z góry ustalić przebieg tej rozmowy. Poza tym dziecko dziecku nierówne. Widać co rozumie a czego nie, co go interesuje a co nie. Jeśli go to nie interesuje, na ten czas nie ma sensu kontynuować takiej rozmowy. W realu łatwiej, bo czytasz mowę ciała.

Naród wybrany oznaczało lud, których królem jest Bóg. Jemu mieli służyć tak jak wydał dyspozycje a On zadba o ich losy. Izraelici nie uwierzyli, Jan XXIII nie poświęcił Rosji wydając decyzję: nie wydam opinii -> to był ten czas, gdy było można zatrzymać nie rozpędzoną jeszcze kulę śnieżną marksizmu. Miał pomysł polityczny na dogadanie się z Rosjanami. Izraelici też wybrali drogę sojuszy politycznych, bo byli mali i szukali oparcia w silnych. Kiepsko na tym wychodzili. My stoimy w środku wojny genderowej, pozycja wojenna wygląda na przegraną.

Dziś mamy odpowiedź na prośby ludu o poświęcenie Rosji. Zapisy Łucji są precyzyjne w tej kwestii. Jeśli niebo podaje instrukcję, jej modyfikacja ludzka jest ucieczką od woli. Boga. Historia pokazuje, że każde jednak poświęcenie spotykało się też z częściową odpowiedzią nieba - polityczną, jeśli zniszczenie arsenałów broni uniemożliwiających rozpoczęcie wojny można zaliczyć do takich działań.

Ograniczanie więc Boga jest niezasadne - On pomaga na każdym poziomie działań lub pozwala ludziom na skonsumowanie konsekwencji swych decyzji co ludzie nazywają karami Bożymi.
Mamy jednak różnych wyznawców religijnych: od paciorkowców po magików. W mniejszości są 'widzący' świat oczami Bożymi realiści. Łucja powiedziała wyraźnie: wolą Boga jest moja postawa. To co miała przekazać papieżom, przekazała.