Inspiracją dla tego wątku był wczorajszy odcinek "Skandalistów", którego gościem był Jarosław Jakimowicz, który stał się skandalistą po tym, jak uścisnął dłoń Antoniego Macierewicza oraz podziękował mu za jego dokonania, za co oberwało mu się od fanatycznych antypisowców. W programie Jakimowicz wyjaśniał, dlaczego zrobił to co zrobił i opowiedział, jak to się odbija na jego karierze. Mianowicie, odkąd zaczął pokazywać, że nie jest z fanatycznymi antypisowcami, wszyscy się od niego odcinają.

Na widowni znalazł się lewicowy publicysta Piotr Szumlewicz, który swój komentarz do całej sytuacji rozpoczął od zarzutu, że Jakimowicz robi z siebie ofiarę.
- Zachowuje się pan konformistycznie. Przyszła władza autorytarna i teraz robi pan z siebie ofiarę - zaczął Szumlewicz.
- Człowieku spójrz na mnie. Czy widzisz tu ofiarę? Stań przed lustrem - odpowiedział Jakimowicz.
Później Jakimowicz z Szumlewiczem skakali sobie do gardeł i ogólnie było gorąco. W szczegóły nie będę wchodzić.

Ta sytuacja natchnęła mnie do przemyśleń nad pewnym trendem, który od jakiegoś czasu obserwuje zarówno w mediach, jak i w życiu, a który na potrzeby wątku określiłam jako nieróbzsiebieofiaryzm. Polega on na tym, że kiedy jakaś osoba dzieli się informacją, że jest w jakiś sposób dyskryminowana, niesprawiedliwie traktowana, narusza się jej prawa lub godność, nagminnie słyszy "Nie rób z siebie ofiary". Zadziwiające, że ta fraza pada jakże często z ust działaczy lewicowych, którzy przecież na ustach mają walkę z dyskryminacją, co raczej wskazywałoby na jakieś większe uwrażliwienie na krzywdę, jaką społeczeństwo wyrządza jednostce. No ale pomijając ten fakt, warto się zastanowić, czemu to "Nie rób z siebie ofiary" ma służyć.

Mnie się wydaje, że celem tego zabiegu jest zamknięcie człowiekowi ust poprzez wjechanie na ambicję. Wiadomo, że nikt nie chce "robić z siebie ofiary", bo to upokarzające, że człowiek się nad sobą użala, żebrze o litość itd. Dlatego reakcją obronną na takie teksty jest właśnie milczenie. Osoba podejrzana o robienie z siebie ofiary spotykając się z brakiem zrozumienia po drugiej stronie, mimowolnie przejmuje punkt widzenia podejrzewających i zmienia retorykę, np. przestając narzekać, mówić o tej dyskryminacji, ubiegać się o swoje, a często tworzy alternatywne rozwiązania, np. dyskryminowany dziennikarz otwiera własny kanał na yt, dyskryminowany pracownik zmienia pracę, dyskryminowany aktor sam zaczyna reżyserować filmy albo zmienia w ogóle działalność.

Analogiczna sytuacja miała miejsce np. w przypadku partii Konfederacja, kiedy liderzy narzekali, że telewizja publiczna ich dyskryminuje, że ogólnie nie zaprasza się ich do mainstreamowych mediów. Wiele osób, w tym również po prawej stronie, zarzucało Konfederatom, że robią z siebie ofiarę. Przecież mają Internet, mogą się promować w innych miejscach, zamiast prosić o łaskę TVP czy TVN.

Co o tym myślicie? Czy rzeczywiście krytykowanie "systemu" za to, że jest się dyskryminowanym, jest równoznaczne z "robieniem z siebie ofiary"? Czy nieróbzsiebieiofiaryzm jest uczciwym i motywującym zabiegiem, czy próbą manipulacji ze strony "systemu", który chce odsunąć od siebie podejrzenia, że coś z nim nie tak? I wreszcie, czy ew. podjęcie walki z systemem jest skuteczne, czy może im bardziej walczy się z systemem, tym ten większy stawia opór i na tej walce można tylko stracić, a wobec tego lepiej rzeczywiście olać system, w ogóle nie ubiegać się o swoje, tylko swoje wywalczyć poza systemem, na uboczu?

Uważam że w dzisiejszych czasach ludzie nagminnie zachowują się jak **** (te kropki to wulgarne określenie żeńskich narządów płciowych). A to co nazwałaś "nieróbzsiebieofiaryzmem" jest reakcją obronną organizmu jakim jest społeczeństwo. Co prawda piszesz o pewnym szczególnym przypadku, ale to nie ma znaczenia. Zachowywanie się jak **** jest bardzo modne w mediach, a zwłaszcza w internecie.

Ja ten problem widzę trochę szerzej. Z jednej strony masz rację, że ludzie pozują na ofiary nawet gdy nie mają ku temu racjonalnych podstaw ("kult ofiary"), ale z drugiej strony przez tę masową wiktymizację rodzi się u części społeczeństwa bunt przeciwko jakiemukolwiek stawianiu się w pozycji osoby pokrzywdzonej, a tym samym do znieczulicy.

A przecież czasem ludzie naprawdę są ofiarami.

Ten program kilkakrotnie oglądałem jakiś czas temu. Pamiętam takich gości jak Jerzy Urban, Janusz Korwin-Mikke, Jacek Międlar czy Marian Kowalski.

O Jakimowiczu też zdążyłem już dziś przeczytać. Swoją drogą to ciekawe, że dziś wystarczy być "skandalistą" tylko dlatego, że popiera się Antoniego Macierewicza...



I przodował w tej nagonce i nadawaniu narracji znany publicysta Rafał Ziemkiewicz. Pamiętam jak w satyrycznym programie "W tyle wizji" zaczął mniej więcej tak: Konfederacja się żali, że nie pokazujemy ich w TVP, no to proszę same cytaty. Po czym został wyemitowany materiał z fragmentami najbardziej kontrowersyjnych wypowiedzi JKM. Po materiale Ziemkiewicz z głupkowatym uśmieszkiem zapytał: "Zadowoleni?" To było mega słabe...

Podobnie jak Facebook usuwał konta Ruchu Narodowego czy Stowarzyszenia Marszu Niepodległości. Wówczas gdy narodowcy zaczęli protestować argumentując, że Facebookowi nie przeszkadzały konta z tęczowymi flagami, z sierpem i młotem itd., to wiele osób to samo mówiło: robią z siebie ofiary. Niech założą własny portal społecznościowy a nie pchają się na Facebooka. Nie ma miejsca dla faszystów na Facebooku, itd.

Konfederacja miała słuszne i jak najbardziej uzasadnione pretensje do TVP. Rację przyznał im niejednokrotnie sąd. Jednak jak wkoło Macieju przeciwnicy ideowej prawicy zarzucali Konfederatom, że "żalą się", "robią z siebie pokrzywdzonych".

Dziś jest to modne, bardzo wręcz popularne. Ktoś domaga się zwyczajnej sprawiedliwości, obiektywizmu, to od razu robi z siebie ofiarę. Tak samo jak nie zaproszono do debaty do radia TOK FM posła Konrada Berkowicza (przyniósł swoje krzesło pod siedzibę rozgłośni). Argumentacja była dokładnie ta sama: "Robi z siebie ofiarę, niech idzie do innego radia".

Już wiem co sobie dzisiaj obejrzę przy herbacie. Oglądanie jak Szumlewicz się kompromituje, chyba nigdy mi się nie znudzi
Jakimowicza bardzo lubię, ale w politykę nie powinien się mieszać. Ma pewien zdrowy rozsądek, ale do wypowiadania się na bardziej złożone polityczne tematy, to jednak za mało.

Odnośnie tematu, to Inczuczuna słusznie zauważył, że robienie z siebie ofiary jest obecnie bardzo modne. Gorąco polecam tę serie mini wykładów zatytułowanych "Jak nie być *****" (gdzie kropki to wulgarne określenie żeńskich narządów płciowych).

Oczywiście istnieje również druga strona medalu, czyli odwracanie kota ogonem w przypadku jawnej niesprawiedliwości. Myślę, że jednak tym bardziej nie należy być ***** (gdzie kropki zostały już objaśnione), ponieważ daje to sposobność do zarzutów, że robimy z siebie ofiarę.

W ostatnich latach relatywnie małe tak zwane grupy ofiar były niewłaściwie wykorzystywane do osiągania celów innych określonych zorganizowanych mas ludzkich. Ostatnio, powoli, ale pewnie, grupy ofiar zaczynają rozpoznawać swoją zewnętrznie nadaną pozycję w starciach innych ugruntowanych grup społecznych/politycznych/ekonomicznych i dystansują się od walczących za nich nieszczerych "białych rycerzy" dlatego, że już wiedzą, iż ci walczą nie za nich, ale o własną władzę. Widać to dobrze na przykładzie walki z pozycją ofiary w amerykańskim społeczeństwie przez Kanye West czy Antonię Okafor Antonia Okafor. W nawiązaniu do rozpoznania takiego procesu jego aktorzy i obserwatorzy formują nowe jego rozumienie i reakcję na niego.

To jest liberalizm w praktyce, nie kształtuje postaw prospołecznych, żeby wszyscy czuli się członkami tego samego społeczeństwa, tylko namawia do egoizmu. "Jak ci się coś nie podoba, to idź gdzie indziej". Ludzie nie łakną sprawiedliwości, prawdy, tylko dobrego samopoczucia i zgodzą się na każdą niesprawiedliwość, każde kłamstwo i zło, jeśli tylko mają w tym egoistyczny interes.

Kurcze.. Jeszcze niedawno skandalem było jak nakryto jakiegoś żonatego faceta z kochanką, czy z kochankiem (albo na odwrót), albo że ktoś zmalwersował pieniądze. Teraz skandalem jest jak ktoś wyraża publicznie swoją sympatię do przedstawiciela legalnie wybranego rządu czy też zbliżonego do owego rządu. Co Jakimowicz zrobił nielegalnego, albo moralnie wątpliwego (do tego zwykle skandale zanim zostaną wykryte, są tajne)????
Nie rozstrzygam sympatii i antypatii do takiego czy siakiego polityka, tylko chodzi o zwykłe definicje pojęć.

To o czym piszesz w żaden sposób nie szokuje i nie bulwersuje współczesnych ludzi. Być może nawet część uważa to za normalne. Natomiast to co zrobił Jakimowicz jest dość kontrowersyjne dlatego że Macierewicz ma łatkę osoby nie tyle kontrowersyjnej co zdrowo popier... tegowanej.

Kontrowersyjne może być, ale nie skandaliczne. Litości.. większość wyborców wybrała w sposób kontrowersyjny (dla tej drugiej części, co głosowali przeciwnie), ale przecież nie skandaliczny. To określenie po prostu tu nie pasuje.

Myślę, że to wcale nie tyle chodzi o łatkę samego Macierewicza, tylko raczej o to, że jest z PiSu, a PiS to zło absolutne. Kto brata się z samym diabłem, zasługuje na potępienie.

Niedawno przecież skandal wywołali dwaj artyści (Emilian Kamiński i Marek Krajewski), przyjmując nagrodę z rąk prezydenta Andrzeja Dudy:
https://www.wprost.pl/kultura/10264244/ ... ytyke.html
https://www.dorzeczy.pl/obserwator-medi ... -dudy.html

Mi też Macierewicz jako skandalista ani trochę nie pasuje, no ale cóż... Ciekawe kiedy zaproszą Jachirę (a może już była?) Urban jak najbardziej. Korwin na słoniu też niech będzie, ale już osoba Jakimowicza to jakiś żart jak dla mnie... Pewnie Kaja Godek też by pasowała na "skandalistkę". Jeżeli jakaś kontrowersyjna wypowiedź (geje adoptują dzieci, żeby je wykorzystywać seksualnie) równa się skandal, to sporo mamy takich osób w Polsce. Kto wie czy nie nawet większość... A Wałęsa i jego ufoludki? Jednak to chyba nie przejdzie, bo czy godzi się, żeby legenda mogła być jednocześnie skandalistą?

Wystarczy przyjrzeć się kto potępia i sporo się wyjaśnia. Jakimowicz i Emilian Kamiński są aktorami, a to środowisko jest, że tak powiem, z urzędu jest antypis.

I to jest skandaliczne. Tak samo jakby było anty-PO. Aktor ma za zadanie odegrać rolę w filmie lub teatrze. Dobry aktor zrobi to dobrze, zły - źle. Dobry aktor powinien dobrze (wiarygodnie, sugestywnie) potrafić zagrać zarówno zwyrodnialca (jak tego wymaga scenariusz) jak i Chrystusa (jeśli ma taką rolę do odegrania). Poglądy aktora powinny być niezależne od profesji jaką wykonuje. Skandaliczne jest jak ten światek uzurpuje sobie patent na to co jest dobre i moralne i jak mają wyglądać rządy. Jeśli ma aspiracje do bycia w polityce - to nie dlatego że jest znanym aktorem, tylko ma (niezależny od ról filmowo/scenicznych) taki czy siaki program polityczny.
Komediantom (tak tę profesję nazywano dawno temu i nie była to jakaś zaszczytna nazwa, wręcz była kojarzona z prostytucją) się po prostu we łbach poprzewracało.

PeterW
Czyżbyś chciał aktorom odebrać prawo do posiadania opinii na tematy nie związane z ich zawodem? Ostrożnie, bo to może dotyczyć nie tylko zawodu aktora. A parę osób które dostały na tym portalu permanentnego bana zaraz by ci napisały o jaki inny zawód chodzi. Ponadto dobry aktor ma tę przewagę nad innymi że może zagrać niezłego polityka.