Widzisz, kleryk w seminarium jest nikim - jak szeregowiec w armii, jest całkowicie zależny od przełożonych. Zada zbyt dociekliwe pytanie, nadepnie komuś na odcisk - zaraz wyleci z seminarium z wilczym biletem bo hierarchia stwierdzi że "nie ma w sobie iskry Bożej". No i musi wówczas kompletnie zmieniać swoje plany życiowe, nie mówiąc o tym że jego wiara otrzymuje gigantyczny cios...

Chwileczkę. Dla Ciebie to jest Papież, dla mnie człowiek noszący imię i nazwisko.

Chwileczkę. Dla Ciebie to jest Papież, dla mnie człowiek noszący imię i nazwisko.

Nic mnie nie obchodzą Twoje pomysły.

W świecie obowiązują pewne zasady kultury, które zasadniczo obowiązują wszystkich ludzi. Skoro jesteś taki, że nie zamierzasz się do nich stosować i odmawiasz nazywania papieża imieniem, które przyjął po wyborze na urząd Namiestnika Chrystusa i od tej chwili nawet komuniści go używają, to nie mamy o czym rozmawiać.

Jak pisałem: Jest pewien poziom, poniżej którego nie schodzę. Jak nauczysz się kultury i szacunku dla innych, to daj mi znać pisząc ponownie tego posta, ale tym razem zgodnie z z zasadami savoir vivre'u.

W publicystyce, wbrew Twoim urojeniom, o głowie Kościoła katolickiego pisze się "papież Franciszek", a nie, jak to się ubzdurało pewnej grupie niekulturalny (mówiąc delikatnie) ludzi, "pan Bergoglio" czy "Bergoglio".

Dlaczego wiara? Bóg mu zadał ten cios? Jeśli w związku z takim zdarzeniem ma jakieś zachwiania odnośnie wiary, to raczej niezbyt dobrze to świadczy o młodej osobie, która w przyszłości chce zostać księdzem?

Przedstawiam hipotetyczną sytuację a Ty już taki skory do obwiniania potencjalnej ofiary? Niezłe.

A jak molestowanie kleryków świadczy o wierze "arcybiskupa seniora"? Może góry przenosić, czy raczej nie?

Na czym opierasz to swoje naiwne przekonanie, że szlachetność dla ateisty jest bezsensownym sentymentalizmem? Wyobraź sobie, że ateizm nie implikuje amoralizmu, jak również nie odziera człowieka z jego dążeń do czynienia dobra i prowadzenia życia nacechowanego szlachetnymi uczynkami.

Ateista wierzy, że życie kończy się w chwili śmierci, tak więc należy robić wszystko aby przeżyć je w sposób możliwie najbardziej wartościowy. Im więcej dobra uczyni, tym pamięć o nim będzie trwalsza. Jednak nie wszyscy kierują się takimi pobudkami. Widzą po prostu, że prowadzenie szlachetnego, godziwego życia jest dalece bardziej trafnym wyborem, niż idiotyczne szkodzenie sobie i innym na zasadzie "hulaj dusza piekła nie ma".

Wyobraź sobie, że nie tylko z pobudek nacechowanych strachem (piekło) lub nagrody (Niebo), człowiek potrafi dokonywać właściwie etycznych wyborów w swym życiu.

Wstrzemięźliwość i inne aspekty poświęcania się w jakimś celu nie są obce ateistom. Czy ateista może żyć do śmierci w celibacie? Tak. Czy to zrobi? Nie znam takich i o takowych nie słyszałem. Najpewniej w zdecydowanej większości przypadków nie żyją we wstrzemięźliwości do śmierci i być może nikt ze świadomego wyboru tego nie robi, bo nie widzi sensu w walce z naturą.

W publicystyce, wbrew Twoim urojeniom, o głowie Kościoła katolickiego pisze się "papież Franciszek", a nie, jak to się ubzdurało pewnej grupie niekulturalny (mówiąc delikatnie) ludzi, "pan Bergoglio" czy "Bergoglio".

Do rozmowy o innych kwestiach pogadamy jak się zaczniesz stosować do reguł panujących w cywilizowanym świecie, a nie wymyślonych w kręgach chamskich ateuszów.

Chwileczkę. Dla Ciebie to jest Papież, dla mnie człowiek noszący imię i nazwisko.