Tak myślałam, że temat jest Ci znany tylko teoretycznie i nie miałaś z taką sytuacją do czynienia. I szczerze życzę Ci, żebyś nigdy nie miała.

Co do sumienia- nie zapominaj, że nie każdy jest wierzący a po drugie wierzę, że Pan Bóg, jeśli dopuszcza do takich sytuacji, ludzi, którzy z nią zmagają będzie sądzić uwzględniając wszystko, także to, o czym wie tylko On.

nie każdy jest wierzący

Jakoś w drugą stronę to gorzej działa, gdyż klauzula sumienia niekoniecznie jest respektowana. Czy myślisz o tych lekarzach i pielęgniarkach, którym ogranicza się klauzulę sumienia?

Wierzący- niewierzący, tu kompromisu nie znajdziesz, ktoś będzie płacił.

My nie wiemy co wie Bóg, za to wiemy co nam objawił, dlatego podejmując decyzje musimy bazować na tym co nam jest dane, nie zaś szybować w rejony, które nam przeznaczone nie są. Bóg nie będzie Cię sądził z tego co On wie o danej osobie, ale z tego co Ty wiesz i co z tym dalej robisz.

Co do innych kwestii, wypowiedziałam się już wcześniej. Powtórzę może tylko, że zgoda na eutanazję to otwarta puszka Pandory, bo dane prawo można rozszerzać, jak również mogą pojawiać się różnego rodzaju nadużycia, które zresztą już się pojawiają.

Nie romansuj z lewacką propagandą.

Wow!
W Belgii i Holandii można.
A w Polsce na Białorusi nie można?
Arek zabroni?

Ewo Agnieszko, sama napisałaś, że ryzykowałabyś podanie większej ilości środków przeciwbólowych ryzykując, że cierpiącego zabijesz. Czyli dopuszczasz możliwość działania, które nazywa się powszechnie eutanazją. Widzisz, świat nie jest czarno-biały.
Na razie obawiam się, że płacą za to cierpiący.
I nie romansuję z żadną propagandą, ja wiem o czym piszę. Przejdź się kiedyś do hospicjum, oni zawsze szukają wolontariuszy, tak ot, posiedzieć przy kimś i zobaczymy czy nie zmienisz dotychczasowych poglądów.
A jak ktoś ma depresję i chce popełnić samobójstwo to mu do tego prawo o legalnej eutanazji nie jest potrzebne. Jak naprawdę będzie chciał to sobie życie odbierze.

thorwald

Akurat depresja jest tą okazją, która może popchnąć w stronę odebrania sobie życia.
W ogóle jest to furtka dla człowieka słabego, który w jakimś tam dole zacznie kombinować: a czemu by nie? Zawsze to łatwiej iść do lekarza niż się powiesić. Łóżko szpitalne i zastrzyk to bardziej ekskluzywne warunki na popełnienie równocześnie samobójstwa i zabójstwa. A jeszcze ta miłość i troska - to już w ogóle ekstra.

40latka

Ewo Agnieszko, sama napisałaś, że ryzykowałabyś podanie większej ilości środków przeciwbólowych ryzykując, że cierpiącego zabijesz. Czyli dopuszczasz możliwość działania, które nazywa się powszechnie eutanazją.

Jeśli bym podała większą dawkę to nie po to by zabić, więc nie byłaby to eutanazja. Piszę o akcie desperacji, kiedy człowiek wybiera działanie ryzykowne. Nie o działaniu z konkretnym zamiarem i premedytacją.

Skoro nowe życie rodzi się w bólach, to trzeba spojrzeć tak samo na narodziny do życia wiecznego.
Czasem ból jest mniejszy ,czasem większy, czasem to jest moment, a czasem trwa długo.

Większość eutanazji to akt desperacji.
Jeśli podałabyś dawkę, o której wiesz, że zabije, bez względu na motyw- jest to eutanazja. Pytanie, czy jeśli jesteś świadoma skutków (a jako pielęgniarka byłabyś bardzo świadoma), czy można powiedzieć że nie działałaś z premedytacją.
I być może o tym nie wiesz, ale takie 'ciche' eutanazje mają miejsce na całym świecie, nawet tam, gdzie nie ma legalnej eutanazji. Na pewno niejedna pielęgniarka wstrzyknęła z litości niejednemu pacjentowi trochę więcej morfiny. Nie żeby go zabić ale żeby mu pomóc. Personel medyczny o tym nie mówi bo to temat tabu ale kiedyś w Wielkiej Brytanii była taka słynna sprawa, media o tym dużo mówiły (aczkolwiek nie wiem czy w Polsce). Kiedyś czytałam wyznania kobiety, po latach od śmierci męża przyznała, że on tak cierpiał, że właśnie w akcie desperacji podała mu większą dawkę morfiny, która go zabiła. Czy można powiedzieć, że zabiła go własna żona? Czy postawiłabyś taką osobę przed sądem?

Ewo Agnieszko, masz bardzo fundamentalistyczne podejście do tej sprawy, wiem, że wynika ono z tego, że rozmawiamy z innych perspektyw- Ty teoretyzujesz, ja widziałam ludzi w agonii. Myślę, że dalsza dyskusja z Tobą nie ma sensu i życzę Ci, żebyś ani Ty ani nikt z Twoich bliskich nie był nigdy w sytuacji, kiedy z ból jest ponad siły. A Ty tym goręcej módl się za wszystkich nieuleczalnie chorych i cierpiących o szybką śmierć, bo cierpienie nie zawsze uszlachetnia, czasem upokarza i niszczy i odbiera człowieczeństwo.

No właśnie.
Więc trzeba tego koniecznie zakazać.
Niedopuszczalne jest, aby ludzie robili za sobą co chcą.
Muszą robić to, co chcą takie Ewy Agnieszki.

40latka

Ja nie pisałam, że podałabym dawkę, o które wiem, że zabije.

Ty teoretyzujesz, ja widziałam ludzi w agonii.

Matka Teresa również widziała, na pewno współcierpiała z tymi ludźmi, ale nie ważyła się podnosić ręki na prawo Boże.

Skąd wiesz, dlaczego Bóg to cierpienie dopuścił? Może to ekspiacja, zadośćuczynienie, szansa na pojednanie z Bogiem, które człowiek brutalnie niweczy?
Bóg nie wie tego co wiesz Ty? On nie widzi? To nie Jego dziecko cierpi?

A Ty tym goręcej módl się za wszystkich nieuleczalnie chorych i cierpiących o szybką śmierć, bo cierpienie nie zawsze uszlachetnia, czasem upokarza i niszczy i odbiera człowieczeństwo.

Nie, ja się wolę modlić o to, by Jego wola zadziałała w takiej duszy, On już wie czego człowiekowi nie dostaje, może temu człowiekowi trzeba nie szybkiej śmierci lecz łaski Bożej. Wieczna kara jest jeszcze gorsza.

Gdybym była chorą ,cierpiącą, niezbyt znającą Boga to ostatnią rzeczą jakiej bym chciała to litościwa pielęgniarka wstrzykująca mi truciznę. Za to chciałabym aby wtedy właśnie na mojej drodze stanęli ludzie, którzy pokierowaliby mnie na Chrystusa i otoczyli modlitwą.

Daje też innym szansę na zbawienie, bo muszą podjąć trud opieki nad nieświadomym często człowiekiem. Kiedy chorowali na demencje starcze/choroby nowotworowe/udary rodzice moich znajomych bliższych i dalszych słyszałam jedynie skargi; całe rodziny przeorganizowywały swe życie, by zapewnić opiekę potrzebującym. Czasem na korytarzach szpitalnych słyszy się rozmowy rodziny o ustalaniu dyżurów. Po śmierci najbliższych pozostały wspomnienia o tym jacy to byli wspaniali ludzie a trud opieki zupełnie stawał się nieważny.

Sama mam przykład ze swego życia. Moja mama miała dziwny wypadek na rowerze i tak była połamana, że była unieruchomiona na wiele tygodni w łózku. Wiadomość spotkała mnie daleko od niej, za chwilę miałam załatwiony wyjazd na urlop. Zadzwoniła do mnie siostra mamy, która znana była ze swego ateizmu i wygodnictwa życiowego. Apodyktycznie mi nakazała, że mam jechać na urlop i zmienię ją jak wrócę. Byłam zszokowana jej decyzją. Opiekowała się wspaniale moją mamą. Nikt nie wiedział, że sama jest w stanie terminalnym choroby nowotworowej. Zmarła pół roku później. Jakby ten wypadek mamy i jej cierpienie miały podwójne znaczenie...cierpiąca już niewydolność oddechową w związku z rakiem płuc siostra opiekowała się mniej chorą, ale połamaną dotkliwie siostrą. Deklarowała zawsze swój egoizm, w sytuacji trudnej- zdała egzamin z miłości. Samo cierpienie jest tajemnicą, może tak by nie wyręczać Boga w Jego planach?

Sporo się napatrzę na cierpienie ludzi związane z chorobami, ludzie to dzielnie znoszą. Najpiękniej chyba dzieci, które same chore, pocieszają swych rodziców.

Cierpienie 2 albo 3-letniego dziecka umierającego na nieuleczalną chorobę to expijacia?
Czyżby Ewa Agnieszka należała do tej 1/4 katolików, która wierzy w reinkarnację?



I dlatego trzeba zakazywać eutanazji.
Nikt inny nie może chcieć inaczej.

Cierpienie 2 albo 3-letniego dziecka umierającego na nieuleczalną chorobę to expijacia?

Być może.
Nie za grzechy własne, ale za grzechy thorwaldów, którzy źle używają wolności. Zaś dusze czyste odpłacają się Bożej Sprawiedliwości.

Zdaje się, że to Faustynie Jezus powiedział, że to dusze wybrane podtrzymują istnienie świata.

Sam zabić się możesz z okazji dowolnej....ale nie udawajmy że depresja to nieuleczalne wskazanie do eutanazji.

Skoro sam się zabić mogę, to co dla Arka za różnica, że zabije mnie ktoś inny na moje wyraźne życzenie?
A tego już tak bardzo zabraniacie.
Dlaczego?

Czy Arek ma większe prawo decydować o życiu albo śmierci jakiegoś Kowalskiego, niż sam Kowalski?
A tak dzisiaj jest.