Moim zdaniem można być feministką będąc jednocześnie żoną. To po prostu zależy od tego, jaki feminizm się wyznaje, bo tak jak piszesz, on ma wiele odmian.

Księża też?

Jacy tam pechowcy. Po pierwsze, jak pisze mniszek, zakonnicy mają własne obowiązki, po drugie, w małżeństwie pewnie jest też sporo piękna.

No to przeciez wlasnie o to mam te awersje Rozmyslania, umartwienie, posty, godziny modlitwy sa obowiazkiem kazdego czlowieka, ktore chce byc swietym, dojsc do doskonalosci. I wedlug sw Alfonsa Liguori malzenstwo bardzo to utrudnia, bo bedac w malzenstwa nie ma sie zbyt wiele czasu na te sprawy i bardzo trudno bedac w malzenstwie zostac swietym. I o to wlasnie o to mam te awersje. Wlasnie to jest sedno sprawy. I jeszcze cos, podobnego.

"Pomocna tu jest codzienna modlitwa, życie sakramentalne, lektura Słowa Bożego"
W jakims sensie jest to pomocne? Pytam bo to robie od ponad roku.

Twoje wystapienie mnie ciekawi w duzej mierze dlatego, ze mialam pewne znaki pewnego powolania (a to nie jest cos takiego co naturalnie by dla siebie wybrala) i sie zastanawiam czy to byly znaki na prawde czy za bardzo sie do tego przywiazuje przez swoj charakter, ktory nie lubi zmian. Ktos kto wstapil do zakonu musial miec takich znakow wiecej, a jednak sie okazalo, ze to nie to...


Viridiana mozna byc feministka i zona zarazem, ale to co dla innych kobiet jest normalne dla mnie jest razace, dlatego nie widze sensu meczyc ani siebie, ani potencjalnego meza, ani dzieci. Zreszta tak jak pisalam, swietnie sie czuje jako singielka i nie widze powodu by kogos szukac.
Tak ksieza tez. Zakonnice tez, przeciez jak posluchasz wywiadu z ksiedzem czy zakonnica to prawie kazda mowi, ze marzyla o dzieciach i mezu z tym, ze Bog im daje takie nad powolanie, ze moga zrobic cos wbrew naturze. Ale ta teorie, ze zeby sie uswiecic w malzenstwie trzeba miec do niego specyficzne powolanie malzenskie rowniez wydaje mi sie prawdopodobna, ale jak pisalam to takie gdybane tylko.

Myślę, że masz skrzywiony obraz świętości i dochodzenia do niej.

Takie myślenie już dawno w Kościele się zmieniło. Do świętości nie są potrzebne posty, surowa pokuta, eremickie życie, golenie głowy, noszenie brody, biczowanie, noszenie włosiennicy.

Trzeba się wsłuchać w ducha czasów, tzn. nie, że to wszystko nie ma sensu, ale nie każdy w tak radykalny sposób ma dochodzić do świętości. W małżeństwie, w zwyczajności, w zmywaniu naczyń, pracy, pomocy w lekcjach dzieciom, zakupach itd. Świętość to prawdziwa sztuka życia.

Mi pomaga stan łaski uświęcającej, czytam, słucham i staram się wdrażać w życie to co do mnie Pan Jezus mówi. To nie jest łatwe. Czasem ktoś lata całe się modli, a w jego mniemaniu nie ma żadnych owoców. recepty nie ma, choć im bliżej Boga, tym dalej grzechu. bliżej łaski i tej chęci otwarcia na Boga, drugiego człowieka.

Należy starać się żyć w Bogu, co znowu łatwe nie jest.

Ja nie miałem żadnych "znaków". Pewien zakonnik na moje wątpliwości odpisał mi: jak nie wejdziesz do wody, to pływać się nie nauczysz. Boisz się, ale spróbuj. wstąpienie do zakonu nie jest wiążące - na całe życie. Są lata próby, formacji zanim się ostatecznie złoży śluby wieczyste, uroczyste (5,6 lat, a czasem i 9). Powiedział, że mogę przyjeżdżać latami na rekolekcje, ale najlepiej się rozeznaje powołanie, jak już się jest we wspólnocie - żyje, modli, pracuje, uczy itd. wśród konkretnych ludzi w Bożej obecności.

I wtedy serce samo mówi: zostań tu, raz dokonawszy wyboru musisz go potwierdzać. lub odwrotnie: nie oszukuj samego siebie, to był twój pomysł na życie, a nie Boże wezwanie, męczysz się tutaj na pierwszym roku, to co będzie za 2 lata? Czasem trzeba spojrzeć prawdzie w oczy: OK, zakon, pięknie, fajnie, ale na jakiś czas, rekolekcje, dni skupienia, ale na całe życie to nie. I bardzo wielu odchodzi, opuszcza klasztory - teraz to już ponad 50% "do końca" nie dochodzi, albo i więcej.

Tak samo z małżeństwem. przecież nikt nie żeni się czy wychodzi za mąż z dnia na dzień. Jest chłopak, dziewczyna, poznają się, itd., okres narzeczeństwa też może trwać 2,3 4 lata...

Zgadzam się z ogólną wymową Twojego posta, ale zmroził mnie fragment:
Otóż:

• nie jestem pewien, czy to nie jest potrzebne/przydatne czy tylko my jesteśmy wygodniejsi...
• biczowanie nigdy nie było polecane przez Kosciół - przeciwnie, ruch biczowników papież potępił
• rozumiem co chciałeś napisać, ale "trzeba się wsłuchac w ducha czasów" mnie mrozi - duch czasów jest tradycyjnie przyjmowany raczej jako przeciwieństwo Ducha Świętego

No "duch czasów" to niefortunne wyrażenie. chodziło mi o to, że w samym Kościele już mniej kładzie się nacisk na tego typu praktyki.

Ja tam nadal post w piątki zachowuję, ale ludzi dziś do tego przekonać...ciężko. Co nie znaczy, że nie warto próbować.

No z tym biczowaniem, to chyba nie masz racji Barney. Pamiętam książkę O. Leona Knabita, benedyktyna z Tyńca pt. "tajemnice zakonu" i On tam wyraźnie pisze, że przed Soborem Watykańskim II

o 15.00 na Misere w piątki dzwonił dzwonek, mnisi w swoich celach zdejmowali habity, i biczowali się... taką dyscyplinką, taki sznurek z pętelkami. Wiadomo, że nie były to bicze jak w filmie Pasja Mela Gibsona, ale mnisi w piątki taką praktykę stosowali. Zrezygnowano z tego po SV II.

Chrystus jak tęcza... porównanie dziś (kontrowersyjne?, ale nie 15 lat temu), rozpromieniony na miliardy promieni i barw. I trzeba się w nich odnaleźć - każdy jak umie, a możliwości jest wiele: grupy parafialne, charyzmatyczne, tradycji katolickiej, klasztory, rekolekcje dla małżeństw itd. itd. Dróg jest zatem wiele jak powołań.

Nie każdy ma być "taki sam" - w ten sam sposób się modlić, pracować, rozumować i jeździć na takie tylko nabożeństwa np. na Msze o uzdrowienie, a nie na Msze konwentualne w Tyńcu...

O to mi chodziło.

Faktycznie, nie wiem jak było w zakonach - miałem na mysli grupy tzw biczowników (pokazanych bodajże w Krzyżakach) które pojawiły się w Europie w XIV wieku, po epidemii "czarnej śwmierci". Przerażeni mieszkańcy miast wpadali w psychozę; w tym okresie zanotowano wiele pogromów i wypędzeń.
w całej Europie pokutowano (czasem w sposób skrajny - jednymz wyrazów były grupy biczowników)

Obowiązkiem każdego człowieka jest przede wszystkim miłość do Boga i bliźniego, przestrzeganie przykazań, zrobienie czegoś sensownego na tym świecie. Ot, co.

To, że marzyły, nie znaczy, że miały do tego powołanie. Po prostu każdy człowiek szuka.

Moze zle mnie zrozumieliscie przeciez nie napisalam, ze zeby dojsc do doskonalosc trzeba jakies niezwykle surowe pokuty stosowac jak codzienne poszczenie o chlebie i wodzie czy biczowanie sie przez 12 godziny, a do zycia eremickiego tez nie kazdy jest powolany.
Czytalam troche ksiezek duchowych, autorow takich jak np sw Alfons Liguori, o. Frederick William Faber, sw Jozef Pelczar w tym rowniez ksiazki przeznaczona dla swieckich. I pisalo, ze droga do swietosci dla zakonnika i swiecckiego jest taka sama, tylko ze wiadomo trzeba dostosowac do warunkow zyciowych. Bez modlitwy myslnej, czestego przyjmowania Sakramentow czy umartwien (i tu nie chodzi o jakies kleczenie w grochu calonocne, czy jakies ciezkie pokuty, ale o to, zeby walczyc ze swoimi namietnosciami) nie mozna zostac swietym, a to ze bez modlitwy nie mozna byc swietym rozumie sie dla mnie samo przez sie i takie a te rzeczy zabieraja duzo czasu i czlowiekowi swieckiemu majacemu wiele obowiazkow swieckich moze byc trudno znalezc na to czas.

Owszem ksiazki duchowe, ktore czytam pochodza ze starszych epok, ale ta duchowosc bardziej do mnie przemawia niz wspolczesna bo wspolczesnej bardzo mocno brak tej ascezy, teraz to jest jak to pewna osoba slusznie zauwazyla "baw sie i zbaw". Jakos bardziej do mnie przemawia to co dawniej nauczano np, zeby kobieta dbala o skromnosc w ubiorze i nie stroila sie za bardzo niz to, co wpolczesnie mozna uslyszec ze kobieta ma sie stroic by udowadniac, ze chrzescijanki sa ladne.

Mniszku, nie miales znakow ale cos takiego musialo sie stac, ze o wstapieniu pomyslales. Ja od zawsze bylam religijna (no wiadomo roznie ta maja relacja z Bogiem wygladala raz bylo lepiej, raz gorzej) a jednak dlugo nie myslalam zeby isc do zakonu co wiecej dziwilam sie dziewczynom, ktore o tym myslaly, wiec dla mnie to nie jest takie naturalne czy oczywiste, ze jak sie jest blisko Boga to sie mysli o zakonie.

Viridiana to byc moze ja zle rozumiem czym jest powolanie, ale takie myslenie chyba mi sie zrodzilo z czytanie stron powolaniowych, gdzie byly takie rady, ze chcac rozeznac powolanie trzeba badac to do czego nas ciagnie, nasze mocne strony itp, wiec moglam sobie wyrobic opinie, ze powolanie to naturalne upodobanie do czegos.

To jest jeden z dobrych kluczy rozeznania, owo upodobanie. Predyspozycje itp.

byc moze, ale np o. Pelanowski utalentowany malarz, chodzil do technikum malarskiego a teraz juz nie maluje.

Być może zrezygnował dla czegoś większego.

[Technikum malarskie kojarzy mi się z malowaniem ścian, z budowlanką. Ale to na marginesie.]

Tu nie chodzi o detale, o to, czy lubię rower, filmy akcji oraz dżem jagodowy.
Ale np. o to, czy nadaję się do spędzenia całego życia w zamkniętej przestrzeni. Jeśli nie, nie wybieram się raczej za ścisłą klauzurę.
Czy mam zdrowie pozwalające na życie w skrajnych warunkach klimatycznych. Jeśli nie, nie wybieram się do zgromadzenia wyłącznie misyjnego.
Czy mam predyspozycje do pracy z chorymi. Jeśli nie, nie wybieram pracy zawodowej tego typu. Albo zgromadzenia posługujacego chorym.
Nie jestes muzykalna, to świetną skrzypaczką nie będziesz. Ale owszem, możesz jako osoba bardzo muzykalna z muzyki zrezygnowac na rzecz czegos ważniejszego.

No widzisz, a ja to doslownie zrozumiałam np. jak ktoś lubi dzieci uczyć to ma powołanie na nauczyciela.

Bardzo lubię las. Przez całe życie przez myśl mi nie przeszło, żeby być leśnikiem.

Małżeństwo uświęca bo po to też jest.jest drogą do świetości. (Zajrzyj do Katechizmu). Czlowiek uswieca sie w malzenstwie poprzez sluzbe wspolmalzonkowi, tym ze wqlczysz.ze swoim egoizmem aby tej drugie osobie pomagac.W temacie miłości i małżeństwa polecam "Miłość i odpowiedzialność Karola Wontyly,mi ta lektura bardzo naprostowała myślenie i pomogła wyrzucić smieci ktore glosi swiat w tym temacie.

https://youtu.be/PMCb_qxGJdQ