Takie praktyki i pisanie o nich w książkach sprawiają, że nakazane przez Apostołów umartwianie złych żądz (1Kor. 9:27; Kol. 3:5) zostaje ośmieszone. Umartwianie nie polega na biczowaniu, tylko na poskramianiu złych impulsów, pragnień przez modlitwę, post, dobre uczynki, jałmużny. To wszystko ucina łby hydry złych żądz. Biczowanie to dla mnie niebezpieczna fiksacja, prowadząca do masochizmu. Gdzie w Biblii albo u Ojców czytamy o biczowaniu?

Kardynał Hergenrother tak pisze:

"Dopuszczającą się i w tym okresie licznych nadużyć sektę flagelantów (biczowników) potępił Klemens VI w r. 1349. Sekciarze ci dowodzili, że jedynie własna krew zapewnić może zbawienie, że niezbędny jest chrzest krwi, że hierarchia utraciła wszelką władzę, a Eucharystya jest nieważna. Publiczne biczowanie i śpiewanie szczególnych pieśni wywoływało wszędzie silne wrażenie. Uniwersytet paryski podniósł głos przeciwko biczownikom, którzy przebiegali Francyę, Włochy i Niemcy, dopuszczali się grubych wybryków, głosili także fałszywe nauki, pomiędzy innemi na podstawie rzekomego listu anielskiego i wzajemnie odpuszczali sobie grzechy."

Gdy Apostołowie nie mogli wypędzić demona, Pan Jezus nie na darmo powiedział o modlitwie i poście (Mat. 17:21, por. 1Kor. 7:5). Mówienie dziś o poście sprawia, że rozmówcy widzą obraz biczownika. W efekcie post jawi im się jako średniowieczny akt fanatyzmu.

No wlasnie. Dobrze powiedziane. A przeciez sa rozne, lzejsze formy postu https://www.niedziela.pl/artykul/5343/n ... ic-dzisiaj - artykul jak poscic dzisiaj.

Co do tego nieszczęsnego biczowania, to dalej O. Leon pisze tak:

"Jeśli się tę praktykę pokutną traktowało serio, to nie dawała ona powodu do jakiegoś niezdrowego, dewocyjnego samozadowolenia. Zaprzestano jej po soborze. Ale wówczas traktowałem to jako rzecz naturalną. Wiedziałem, że w klasztorze musi być jakaś surowość..."

Sekta biczowników a samo biczowanie przez mnichów i zakonników w klasztorach przed Soborem Watykańskim II to są dwie kompletnie różne kwestie i nie powinno się tego ze sobą zestawiać.

Co w takim razie ze św. Janem Pawłem II?

Chyba nikt o tym świętym nie napisze, że był fanatykiem?

https://wiadomosci.wp.pl/polska-zakonnica-jan-pawel-ii-regularnie-biczowal-sie-w-akcie-pokuty-6032759719989889a

Wielu świętych, błogosławionych i fundatorów zakonów w taki sposób praktykowało ascezę - przy czym to był tylko jeden z jej elementów, a nie fundament. Dziś dla wielu jest to niezrozumiałe.

Tak jak niezrozumiałe jest przybijanie się do krzyży przez wiernych na Filipinach. Takie były czasy, i jak ktoś masochistą nie był, to nie ma chyba problemu. Poza tym dla kogoś uderzenie się kilkanaście razy sznurkiem po plecach jest "lepsze" i "łatwiejsze" niż chociażby poszczenie w okresie Wielkiego Postu w piątki o chlebie i wodzie - a tak jest do dziś (potwierdzam )

Dziś czy to w małżeństwie czy życiu kapłańskim, zakonnym nikt takich praktyk nie wymaga - choć są surowe zakony, np. kameduli, i w ich zwyczajach i praktykach też nie znajdziemy potwierdzenia w Piśmie Św. (kto tam każe golić głowy na łyso czy zapuszczać brody?). Dlatego obok Reguły i Konstytucji zakonnych istnieją też (przeważnie w monastycznych wspólnotach) zwyczaje i tradycje danych klasztorów.
Biczowanie dla samego biczowania jest złe i Bogu do niczego niepotrzebne.

Tak samo zresztą jak nasze modlitwy. Bóg nie stanie się mniej Miłosierny, Wszechmocny i Sprawiedliwy przez to, że nie odmówimy "Ojcze nasz" czy różańca. To NAM są one potrzebne... tak jak wszelkie inne praktyki, które traktujemy poważnie mają nam pomóc w osiągnięciu świętości. Do niej każdy dochodzi na inny sposób, o czym tu pisaliśmy.

Małżeństwo świetnie się odnajdzie we wspólnocie, np.Domowym Kościele. Mężczyzna odnajdzie radość serca i chrześcijański pokój wstępując do zakonu, a samotna kobieta będzie Bogu dziękować za owoce wyjazdu na rekolekcje, wolontariat, zwykłą pracę...

Ależ oczywiście. Ale nasze serce nieustannie się kształtuje i trzeba odkryć, do czego Cię naprawdę ciągnie, w czym widzisz szczególny sens. Nie dowiesz się tego od razu i jedno marzenie nie musi być jednoznacznym znakiem. Powołanie to zadanie, wskazuje, co masz do zrobienia na tej ziemi.

I odwrotnie
Kobieta odnajdzie radość serca i chrześcijański pokój wstępując do zakonu, a samotny mężczyzna będzie Bogu dziękować za owoce wyjazdu na rekolekcje, wolontariat, zwykłą pracę...