Szczęść Boże,

Za kilka dni piszę maturę... a ja nie wiem też jak się stało, że kilka minut temu trafiłem na to forum

Od jakiegoś czasu w mojej głowie siedzi myśl o kapłaństwie...
W swoim życiu kilkokrotnie słyszałem, że "Ty to powinienem być kapłanem", słowa te padały a to od księży, a to od innych ludzi. Zawsze mam wrażenie że było to mówione w ramach żartów. Mam bardzo dużą rodzinę, wszyscy są wierzący... są wręcz dla mnie przykładami jak powinno się wierzyć. Duża rodzina, a do tego mnóstwo dzieciaków powoduje, że automatycznie chciałbym też mieć swoją rodzinę, żonę dzieci...
Tworzy się tu taka sprzeczność interesów
Proszę o pomoc, jak zrozumieć swoje powołanie? W zasadzie to jak je odkryć? Jak odczytać znaki dane przez Boga?
Przeczytałem i wysłuchałem już mnóstwo świadectw o powołaniach, a wciąż nie mogę wszystkiego zrozumieć...
Proszę o jakieś słowo wsparcia, o rady.

Pozdrawiam

Powolanie to nie tylko powolanie kaplanskie.

Uciec oczywiście można, mamy wolną wolę i Bóg nikogo nie zmusza.
Za to zachęca do jakiejś drogi - czasem drobnymi znakami, czasem większymi
Trzeba więc obserwować swoje życie, swoje serce i sumienie.
I jak najbardziej modlić się o rozeznanie.
Ale nawet jak ktoś nie pójdzie najlepszą możliwą drogą - to Bóg błogosławi, aby i na tej wybranej móc znaleźć szczęście (czyli Jego )

Marckkk
Nasze życie na ziemi to tylko przystanek. Nie pochodzimy z tego świata, ale musimy tutaj być bo z powodu grzechu pierworodnego utracilismy raj i bliskość Boga. Rodzimy się tutaj aby nauczyć się miłości. Jedni uczą się jej poprzez bycie rodzicem, dziadkiem. Inni uczą się jej poprzez całkowitą rezygnację z siebie i pojscie za Chrystusem. To jest droga kapłańska. Wg mnie to jest o wiele doskonalsza droga do domu naszego kochanego Ojca. Myślę że żadna osoba swiecka nie jest w stanie dojść do takiej świętości jaką może osiągnąć wierny Jesusowi kapłan. Miejsce w Niebie będziesz miał na wieczność. Rodzinę, chwałę, pieniądze i zaszczyty.... tylko przez chwilę. Tylko tutaj na Ziemi. To jakim swietym będziesz zależy wyłącznie od ciebie, od wyborów jakich dokonasz.
Prawda jest taka że wszyscy jako katolicy często zatracamy się w tym świecie zapominając, że naszym celem jest świętość i każda decyzja ma ten cel przybliżać.
Myślę że nie ma czegoś takiego jak ucieczka przed powołaniem, czyli de facto ucieczka od tego co Bóg zaplanował w naszym życiu. Bóg dał nam wolność i możemy wybierać. Niektóre decyzje to wybór między mniejszym a większym dobrem. Między mniejszą a większą świętościa. Zatem wybierając małżeństwo nie uciekniesz, jedynie wybierzesz inną drogę do świętości, nie koniecznie tę najlepszą z punktu widzenia dobra jakie mógłbyś uczynić będąc kapłanem.
Jestem pewny, że Bóg poblogoslawi każdą twoją decyzję, bo kocha ciebie miłością jakiej sobie nie wyobrażasz. Nie będzie ciebie karal i wymyslal przeszkody aby uczynić twoje życie nieznosnym, bo nie na tym polega miłość. Możesz iść swoją drogą, możesz mieć pracę, żonę i dzieci. A z drugiej strony tak jak do pierwszych apostołów dzisiaj Jezus do ciebie tez mówi cicho i łagodnie: "Pojdź za mną...". A dokąd? Trzeba zaufać... Tak samo jak pierwsi apostołowie...

Powodzenia w podjęciu mądrej decyzji.

Jeżeli czujesz powołanie to małżeństwa to jest to piękne powołanie , kieruj się sumieniem własnym.

Powodzenia na maturze;-)

Jesteś bardzo młodym człowiekiem. Na rozeznanie powołania często jest potrzebny czas. Ale też trzeba podjąć odpowiednie kroki, żeby ten czas wykorzystać.
Małżeństwo, rodzina, dzieci....cóż, sam widzisz, ile mogą dawać szczęścia. Ale na pewno zdajesz sobie sprawę, ile mogą dać trudności i cierpienia.
Kapłaństwo-to też, po ludzku, nie same kwiaty na drodze.
Kalkulacja rozumowa nie ogarnie wszystkich "za" i "przeciw".
Chodzi o to, dokąd zmierzamy. Zawsze na końcu drogi jest cel nadrzędny-zjednoczenie się z Bogiem w niebie, w świętości.

Myślę, że możesz podjąć pewne kroki w kierunku seminarium-na pewno coraz więcej rzeczy będzie się rozjaśniać. Jeżeli np. planujesz studia, to również możesz na razie iść tą ścieżką, wykształcenie często okazuje się być potem dużą wartością u kapłana. Z tego, co wiem, w niektórych zakonach chętniej nawet przyjmują do nowicjatu ludzi, którzy już troszkę "przeżyli"., którzy nie idą za młodzieńczą emocją, tylko bardziej świadomie wiedzą, z czego rezygnują.

Pomodlę się za Ciebie. Pozdrawiam

Dokładnie tak. Nie możesz kierować się emocjami. Daj Panu Bogu i sobie czas.

Można się oddać całkowicie Bogu i nie pełnić posługi kapłańskiej, tylko założyć rodzinę. Jedno nie wyklucza drugiego

Zachęcam udział w rekolekcjach powołaniowych - tutaj znalazłem kilka propozycji: https://ekai.pl/rekolekcje/x39744/rekol ... ogi-zycia/
Oprócz tego seminaria duchowne też coś podobnego organizują, ale to już trzeba na ich stronach internetowych szukać.
Pozdrawiam i zapewniam pamięć w modlitwie

Myślę że nie da się uciec przed powołaniem. Kto ma zostać księdzem, zostanie, kto ma się ożenić, ożeni się a kto ma zostać samotnym zostanie choćby nie wiem jak szukał żony.

popadasz w predestynację.. to zdecydowanie nie jest katolicka nauka. Powołanie to nie przymuszenie - to pewna zachęta do pójścia jakąś drogą.
Ale nawet jak wybierzemy inną drogę niż tą na którą Bóg nas zaprasza - to On znajdzie sposób aby nas do siebie pociągnąć także na tej innej drodze.

Ja miałem zostać samotnym bez żony, więc o ile innym zdarzało się znaleźć połówki, które Bóg stawiał im na drodze, ja mogłem się starać o znalezienie dziewczyny ale nie miałem szans z Bogiem.

Czy da się uciec? Znam rozmaite historie, więc podzielę się. Znałem pewnego zakonnika (niestety już nie żyje, zmarł młodo na raka będąc troszkę po czterdziestce). Otóż on kochał Boga, to był taki święty człowiek. Zawsze rozmodlony, zawsze z różańcem w ręku, dla każdego życzliwy, miły, wyrozumiały, dobry...

No naprawdę nie sposób było dojrzeć w nim jakiejś wady. Otóż był najpierw w jednym zgromadzeniu - bardzo czynnym. Tam po czterech latach przełożeni powiedzieli mu, że pasuje bardziej do kontemplacyjnego zakonu. No i przeszedł do kamedułów... I tam jednak nie wytrwał, bo to najsurowszy zakon. Wydawało się, że po dwóch próbach podjęcia życia zakonnego nic z tego nie będzie, nie ma powołania. W końcu "do trzech razy sztuka". Odnalazł się w trzecim z kolei zgromadzeniu - dokończył studia teologiczne, złożył śluby wieczyste, przyjął święcenia. Był cenionym katechetą i spowiednikiem. A może Bóg go odnalazł? Takich historii jest bardzo dużo...

A z drugiej strony, to słyszymy przecież o "kolejnych odejściach" ze stanu kapłańskiego. Ilu to już księży i zakonników zrzuciło sutanny, habity, odeszli do kobiet, założyli rodziny? Problem wielki to nie jest jak ktoś odchodzi na samym początku - tzn.nie złożył ślubów wieczystych (ja np. nie złożyłem żadnych, nawet tych pierwszych czasowych) i odchodzi w takiej wolności bez żadnych przeszkód.

Czyli zatem teoretycznie można chyba uciec od powołania - i to każdego - można zostawić kapłaństwo, klasztor, ale i żonę oraz dzieci. Czy to ucieczka ? A może to wcale nie było powołanie...

Kiedyś nie dopuszczono do ślubów uroczystych jednego z mnichów w benedyktyńskim klasztorze. Zawsze był smutny, nadąsany i wszystko go męczyło. Kiedy po roku przyjechał w odwiedziny, to był zupełnie inny człowiek: radosny, wesoły, uśmiechnięty - Pan Bóg czasami prowadzi ludzi np. do klasztoru, seminarium na "jakiś czas" - żeby człowieka tak ugruntować, uformować, nadać "odpowiedni ton". Podobnie bywa z np. narzeczeństwem. Niejednokrotnie słyszałem opowieści o pięknym narzeczeństwie, wielkiej miłości, ma być ślub, a chłopak oznajmia, że idzie do seminarium/dziewczyna wstępuje do zakonu...

Dlatego taka niejako "ucieczka" od pierwotnego powołania może być tak naprawdę dopełnieniem tego prawdziwego życiowego.