399. POCAŁUNEK JUDASZA
Ashwell, szlachcic z Hampshire lubiany był na dworze Królowej Elżbiety I za pogodną, przyjazną ludziom naturę, za stałą gotowość do zabawy i żartu. W zachowaniu Ashwella jedno tylko dziwiło: pochopność w składaniu pocałunków na twarzach znajomych, których witał bądź żegnał. Wylewne te i jak gdyby porozumiewawcze gesty wprawiały nieraz w
zakłopotanie osoby zmuszone, wbrew zalecanej przez ówczesny obyczaj powściągliwości, do odwzajemniania uścisków. Pocałunki Ashwella położono w końcu na karb rozpierającej go serdeczności - i przestano się tym zajmować.
Kiedy protegowany królowej, hrabia Essex został stracony Ashwell nie tylko wyparł się, dawnego protektora, co poczytano za naturalne, lecz wskazał wielu dworzan jako sprzymierzeńców spiskowca. Spotkał ich los okrutny. Byli to zaś, co do jednego, ludzie, których wczoraj jeszcze obdarzył pocałunkiem. Być może, umierając w katuszach, niektórzy
z nich uprzytomnili sobie to, czego sam Ashwell nie przeczuwał w przeddzień swojej zdrady:
iż całował ich ucałowaniem Judasza. Judasz tkwił od lat w jego sercu i on to właśnie popychał
otwartego, serdecznego szlachcica do faryzejskich gestów.

Stanowią od 1-5% społeczeństwa i rzeczywiście zajmuja często wysokie pozycje w hierarchii społecznej, bo wyścigi szczurów są dla nich wyzwaniem. Ich dominującym wzorcem zachowania jest kontrola i na takich stanowiskach mogę się realizować w tym zakresie.

No cóż, to by wyjasniało dlaczego miałem w życiu tylko jednego ludzkiego szefa, który zresztą wkrótce po mnie opuscił denną placówkę a mówiono potem o nim że był za miękki i nie umiał postępować z ludźmi.
Drugi wyglądał na fajnego ale w sytuacji kryzysowej okazał się trochę skurczybykiem.
Reszta, szkoda słów.
Widać wyraźnie że w moim sektorze pt. służba zdrowia roi się od typów chorych na władzę, choćby i minimalną, i mamy wyjasnienie....

Na kierowniczych stanowiskach szacuje się, że jest ich czterokrotnie więcej niż w pozostałej populacji. Nie wiadomo jednak, ilu ich jest, bo oni nie widzą w problemu w sobie i ostatnią sprawą, która by im miała przyjść do głowy, to uznać, że jest z nimi coś nie tak. Nie poddają się więc statystykom socjologicznym.

Jest więc bardzo prawdopodobne, że spotkamy się z nimi jako szefami.

O takich Jezus mówił: Węże, plemię żmijowe, jak wy możecie ujść potępienia w piekle?

Niestety, w obecnej pracy mam aż 2 szefowe psychopatki, o czym po raz kolejny niedawno się przekonałem. Prawdopodobieństwo że w ewentualnej innej pracy trafię na innego psychola jest ogromne. I co tu robic....

Na wszystko nakładać perspektywę wieczności i robić swoje.

Zaczac pracowac dla siebie.
Wowczas zamiast psychopatycznych szefow masz za zadanie zdobywania, utrzymywania i zadowalania klientow, ktorzy tez sa b.rozni, ale w moim przypadku wolalem to drugie.

Wszystko zależy od firmy w jakiej się pracuje, szef psychopata daje krótko terminowe zyski i jest destruktywną opcją.
Takie przeciwieństwo pomysłów i teorii Korwina Mikkego, długo falowo bardziej się opłaca w lojalność pracowników i dobry klimat w firmie.
Szefów psychopatów eliminuje się na początku jak zaczynają pokazywać rogi.

Osoby z umiarkowanym/ciężkim wzorcem zachowań antyspołecznych* są bezwzględne, amoralne i działają pod wpływem impulsów, nie zważając na szkodliwe konsekwencje, jakie ich postępowanie ma dla innych. Nie mają poczucia winy ani nie martwią się o innych. Często jednak wydają się być normalni w niektórych dziedzinach życia- dobrzy a nawet hojni. Ta pozorna sprzeczność utrudnia ich zrozumienie, kiedy próbujemy dojść, dlaczego przyczyniają nam tylu cierpień.

Może mówić o poczuciu winy i wyrzutach sumienia, ale gra, bo jest amoralny. Chętnie obwinia innych, natomiast sam nie poczuwa się do odpowiedzialności. Kiedy zostanie przyłapany, zrzuca winę na demaskatorów. Kiedy poczuje impuls, nie potrafi się opanować i nie zważa na to kogo oszuka, zrani lub wykorzysta. Nie jest niepoczytalny. Ma pełną świadomość, że to, co robi jest potępiane przez społeczeństwo jako coś złego, ale mimo to postanawia to robić. Często jest drażliwy i skłonny do wybuchów złości, jeśli ktoś pokrzyżuje mu plany.

Ich założenie brzmi: jestem inteligentny i lepszy od innych. Mam prawo wykorzystywać ludzi, żeby uzyskać to czego chcę, i zwodzić ich, żeby zapewnić sobie dreszczyk emocji.

Nie jest zgodne z prawdą rozpowszechnione przekonanie, że to nieudacznicy, męty społeczne, czy kryminaliści. Mamy grupę socjopatów odnoszących sukcesy. Lubią doświadczać emocji związanych z oszukiwaniem ludzi. Nieuczciwe działania i żerowanie na innych uchodzi im na sucho (wypowiedź arta mija się więc ze stanem faktycznym). Czasem dopiero po latach zostają zdemaskowani.
Nie uciekają się do przemocy, wolą płacić innym za to, są pozornie dostosowani do społeczeństwa, bo to świetni aktorzy. Ich działania uchodzą na sucho, bo są czarujący, tworzą sobie szerokie koalicje kontaktów i wiedzą jak wykorzystać system, odważnie wdrażają swe pomysły w firmach i prowdzą ją do sukcesu . W takiej sytuacji się ich nagradza a nie wyrzuca ze stanowisk kierowniczych. W przekrętach nieraz kryją ich koledzy i wspólnicy, którzy nie zdają sobie sprawy, do jakiego stopnia są oni aspołeczni. Osoby ich znające na ogół nie mają pełnego obrazu ich osoby. Niektórzy zachodzą bardzo wysoko, odnoszą sukcesy w polityce, sporcie, handlu.
Potrafią wtopić się w otoczenie i uchodzić za zwykłych ludzi. Jeśli chcą, potrafią być powierzchownie uprzejmi, hojni, 'dobrzy'.
W tej kategorii można wyróżnić dwa główne typy socjopatów: kameleon i kanciarz

________________
*wzorzec zachowań to nie sporadyczne zachowanie, ale automatyczne, powtarzające się w róznych sytuacjach i utrwalone. Nie chodzi o to, że komuś zdarzy się kłamać, ale kłamstwo przyspawane jej do sposobu reagowania.

Też się zastanawiałem co ich nakłania do takich zachowań.
Z prostej przyczyny, bo dominują mnie i innych, rady na to nie ma, bo trzeba być większym dominatorem od nich.
Tak jednak nie potrafię.

Mam takie spostrzeżenia, że ich biologia wymaga by dostawali oni ciągle dawkę adrenaliny.
Inaczej popadli by w krańcowy stan uśpienia, co dla nich jest po prostu bolesne w jakiś sposób.
Czy to tylko zmysłowy, czy rzeczywiście ich organizm wymaga więcej ruchu inaczej czują się obolali niedotlenieni.
Więc niezależnie od sytuacji, dążą odruchowo do działań dających tą adrenalinę.
Napędzają się dreszczykiem emocji.

Nie widzą w tym nic złego, bo to ich uzupełnia, widzieć nawet tego nie mogą.
Myślę że po zdiagnozowaniu u takich osób tej konieczności, po podaniu leku zastępującego pobudzenie, oduczyli by się po pewnym czasie, dążenia do szukania w swej postawie efektu wzrostu adrenaliny.
Byli by znośniejsi jako współpartnerzy.

Obserwuję właśnie ciekawą sprawę, że narzucają oni pozostałym swój styl życia, na zasadzie równaj do sprawniejszego.
Efektem czego reszcie pozostaje ciągłe pobudzanie się różnymi środkami.
Najpierw dozwolonymi używkami typu kawa, później innymi uzależniającymi ich od nich z nielegalnymi włącznie.
Tak wpadają w pułapkę sukcesu, widać to po tak zwanych gwiazdach światowych, często źle kończących swe życie.

Dlaczego tak się dzieje?
Myślę że to chęć osiągnięć ponad swą miarę tym kieruje.
Czyli nie słuchanie dobrej nowiny Ewangelii, jako środka zapobiegawczego.
Sami jesteśmy ofiarą samych siebie.

Potem to już tytułowy raj dla psychopatów, bo są sławni głośno o nich, hałasu wokół siebie czynią mnóstwo.
No cóż rozciągliwy ten nasz twórczy kierunek zmysłowy.

Płynny także bo wiele razy się zastanawiałem, czy sam nie ulegam już psychopatii.
Jakoś trudno samemu o sobie rozstrzygać w tym względzie.
Nie waham się też zapytać, czy aby ja nie jestem przez was postrzegany jako psychopata, bo też się udzielam tu na forum także.
A świat kusi tym kierunkiem i trudno temu nie ulec.

Ale jak wejda na forum, to wmawiają katolikom dla których Papież jest wzorem, że nie są ani katolikami, ani w łaczności z nauczaniem Papieża. Kasują posty z wypowiedziami Franciszka, a na PW demonstrują niesmaczne, niekulturalne kpiny i drwiny z dyskutantów o innych poglądach niż oni.

Spotkałam w sieci kameleona, więc go opiszę (sam mi zdradził, że jest socjopatą na jednym z nicków. Oszukal nawet psychiatrów). To osoba nienawidząca KK. Jest prawdopodobnie śJ, zdradził się w pewnym momencie. To osoba niezwykle inteligentna, o wszechstronnej wiedzy, również z zakresu religioznawstwa. Występuje jako kobieta i mężczyzna, pisze z Polski i całego świata, wierzący i niewierzący, zdeklarowany ortodoksyjny katolik miłujący Franciszka i wstawiający pełne nienawiści teksty szkalujące Kościół, lewicowiec i prawicowiec w sprawach politycznych (jest świetny w tej materii). Pisuje czasem jak 'idiota' (raczej niekumata kobieta), który najprostszych spraw nie łapie, czasem robi błędy, ale nie zna zasad, które to demaskują, więc to celowe. Jeśli ktoś go zaintryguje podchodzi na różnych nickach. IP ma zawsze 'czyste'.

Teraz do charakterystyki...większość kameleonów to pozbawieni sumienia egocentrycy, którzy kierują się w życiu tylko tym, czego pragną i postrzegają innych ludzi jako obiekty do manipulowania. Uważają, że życie jest ekscytującą grą, a inni pionkami, którymi można sterować i je wykorzystywać. Ich podstawowe cechy to całkowita bezwzględność w stosunkach międzyludzkich, niezdolność do empatii oraz całkowity brak zasad moralnych. W związku z powyższym nie ma poczucia winy, chociaż potrafi przepraszać bardzo gorąco i przekonująco, więc można się nabrać. Nie jest to łatwe w identyfikacji, w sieci niezwykle trudne.
Nie wiedzą czym jest lojalność, miłość, wierność. Nie są zdolni do bliskości emocjonalnej, jedynie seksualnej. Ludzie to dla nich chusteczki: używa się i wyrzuca. Wchodzą w związki małżeńskie i udają miłość. Mieliśmy na forum wątek, w którym o radę prosiła kobieta. Opisywała męża psychopatę. Nie potrafiła sobie poradzić z emocjami. Była całkowicie pozbawiona poczucia godności, zdeptał to w niej. Ona prosiła nas o radę, jak ma postępować, by mąż ją szanował. Winę widziała w sobie, nie w nim. To charakterystyczne. Socjopata bowiem musi kontrolować wszelkie sytuacje.

Socjopaci powoli tkają sieć oszustw wokół ludzi, z którymi współpracują, są ich wspólnikami. Kłamstwo i manipulacje dostarczają im rozrywki i poczucia władzy lub sławy. Czerpią prawdziwą satysfakcję ze swego sprytu w oszukiwaniu. Pisze delikwent, że cierpi z powodu kłamstwa i zakłada za chwilę wątek, gdzie to kłamstwo ma miejsce. Jak to u kłamców, zapomniał, że kiedyś pisał coś innego na swój temat.
Mają wrażenie, że nikt nie potrafi ich zdemaskować. Właśnie ta ślepa wiara we własną niebywałą inteligencję powoduje, że czasem nieostrożnie się zachowają i zostają zdemaskowani.

Są zdolni do krańcowej hipokryzji. Krytykują innych za nieodpowiednie postępowanie podczas, gdy sami zachowują się w bulwersujący sposób. Mogą sprawiać wrażenie uosobienia moralności, gdy publicznie potępiają nieetyczne zachowania innych. Nie dostrzegają sprzeczności między tym co mówią a tym co robią. Mogą nawet obsesyjnie angażować się w sprawy publiczne, ciskać gromy na grupę, która 'niszczy nasz kraj'. Nie przeszkadza im to być złodziejami i oszustami.

Często mają iloraz inteligencji wyższy niż przeciętny, dobre wykształcenie. Mogą też wydawać się mądrzejsi dzięki umiejętności blefowania i urokowi osobistemu.

Mają niezwykła umiejętność wyszukiwania osób bezbronnych, z niskim poczuciem własnej wartości, a następnie wychowania ich tak, że będą postępować jak posłuszne pacynki. Rozpoczynają grę od zaprezentowania swego uroku osobistego i sprawienia, że druga osoba poczuje się wspaniale. Po jakimś czasie zmieniają metody postępowania i nauczą swą ofiarę, że jest zerem, nikim. Weszła więc nam taka osoba na forum i nie rozumiała, że to nie ona jest winna temu, że mąż ją traktuje jak rzecz.

Nasz forumowy bohater świetnie zna sztukę komunikacji, manipulacji. Prawdziwy mistrz! Są niezwykle mściwi, więc zobaczę co wymyśli. Przeniesienie już wielokrotnie zastosował.
Ofiary na ogół nie rozgłaszają jak dały się zwieść. Myślą sobie, że to one są do niczego. Gdybym tylko okazała/okazał więcej miłości, zaufania, nie doszłoby do tego...moja wina.... Ludzie nie znają całej osoby, wiele osób czasem musiałoby się zebrać, by złożyć go w całość..wówczas zdemaskować. Nie czynią tego, więc osobowość pozostaje niepełna, nie wiedzieli, że spotkali w życiu prawdziwego drapieżcę. Czasem im wstyd, że dali się nabrać i milczą, kameleon pozostaje więc nadal czarujący i bezkarny.

Ja znałem pewną osobę, której zachowanie jest dla mnie zagadką. Na początku była bardzo czarująca.