Na początek Wielka Improwizacja:
co ona przypomina?
Ja mistrz!
Ja mistrz wyciągam dłonie!
Wyciągam aż w niebiosa i kładę me dłonie
Na gwiazdach jak na szklannych harmoniki kręgach.
To nagłym, to wolnym ruchem,
Kręcę gwiazdy moim duchem.
Milijon tonów płynie; w tonów milijonie
Każdy ton ja dobyłem, wiem o każdym tonie;
Zgadzam je, dzielę i łączę,
To jest jakby wybuch psychozy, podobne stany opisywał Kępiński. Choć nie zawsze jest tak poetycko.
Poeta ma poczucie wielkości, wywyższa się ponad Boga:
Ja czuję nieśmiertelność, nieśmiertelność tworzę,
Cóż Ty większego mogłeś zrobić - Boże?
Patrz, jak te myśli dobywam sam z siebie,
Wcielam w słowa, one lecą
poczucie wielkości:
Depcę was, wszyscy poeci,
Wszyscy mędrce i proroki,
Których wielbił świat szeroki.
twierdzi że
Nazywam się Milijon: bo za milijony
 Kocham i cierpię katusze.
 Patrzę na ojczyznę biedną,
 Jak syn na ojca wplecionego w koło;[18]
 Czuję całego cierpienia narodu,
265  Jak matka czuje w łonie bole swego płodu.
Cierpię, szaleję. — A Ty, mądrze i wesoło,
 Zawsze rządzisz,
 Zawsze sądzisz,
 I mówią, że Ty nie błądzisz!
Na sam koniec upada uratowy przed wypowiedzeniem najstrasznijeszego bluźnierstwa, zarzucającego Bogu że jest carem.

Innym utworem jest Nie-Boska komedia napisana w 1835 roku przez Zygmunta Krasińskiego. Była bardzo aktualna za komuny i nadal jest aktualna w czasach naszej pełzającej rewolucji.
Przywódca rewolucjonistów Pankracy - kontra Okopy Świętej Trójcy arystokracji.