W tym temacie chciałabym przedstawić kontrintuicyjną tezę, że prokreacja często bywa aktem samobójczym. Teza dlatego jest kontrintuicyjna, ponieważ znakomita większość ludzi jest dokładnie odwrotnego zdania. Wyobrażamy sobie bowiem, że sprowadzając na świat dziecko, niejako przedłużamy nasze własne życia, a niektórzy są jeszcze większymi optymistami sądząc, że prokreacja gwarantuje im nieśmiertelność.
Jak jednak jest naprawdę?

Jeżeli rozpatrywać tę kwestię jedynie z biologicznego (genetycznego) punktu widzenia, to myślę, że trudno nie przyznać racji tym, którzy w akcie prokreacji dopatrują się przedłużenia życia. Dość jasne, że potomkowie przechowują geny swoich rodziców i jak dobrze pójdzie, to przekażą je dalej swoim dzieciom itd. Co prawda, te nasze doczesne geny z każdym kolejnym transferem będą coraz bardziej rozmyte, ale będą.

Problem zaczyna się, kiedy rozważania będziemy koncentrować nie na materialnej stronie człowieka, ale na jego psyche. Co się dzieje z życiem duchowym człowieka, który postanowił się rozmnożyć? Na pierwszy rzut oka trudno dostrzec jakieś wielkie zmiany. Życie rodzica na pewno ulega diametralnej zmianie, pojawia się nowa istota wymagająca uwagi, trzeba przeorganizować swoje codzienne funkcjonowanie, no ale pod względem psychicznym chyba wszystko pozostaje po staremu? Jeżeli takie pytanie zadaje sobie mężczyzna, to najczęściej można sobie pozwolić na uspokajające „Będzie jak dawniej”. Dziecko w życiu mężczyzny, choć jest istotą ważną, wartościową, której poświęca uwagę, w większości przypadków pozostaje odrębną istotą. O ile ojciec na tyle dobrze zarabia, że nie musi zapieprzać kosztem swojego czasu wolnego, żeby utrzymać rodzinę, to taki mężczyzna będzie mógł beż żadnych szkód psychicznych pogodzić rolę ojca ze swoimi pasjami, ścieżką rozwoju czy to prywatnego, czy zawodowego. Sprawy zaczynają się jednak komplikować, kiedy na warsztat weźmiemy kobietę. Najwyższa pora zmienić akapit.

Dziecko w życiu kobiety najczęściej nie prowadza się do tej ważnej, wartościowej, godnej uwagi istoty (jak to ma miejsce w przypadku ojców), lecz zajmuje w jej życiu dużo więcej miejsca. Nie bez powodu zresztą w odniesieniu do kobiet mówi się o zjawisku zwanym „instynktem macierzyńskim”. Kobieta już od małości dąży do bycia matką. Zaczyna się niewinnie od bawienia się lalkami i przytulania pluszaków, później swój instynkt macierzyński będzie próbowała zaspokoić w innych relacjach – znajdzie sobie psiapsiółkę od serca, która zawsze będzie mogła na nią liczyć (jak w późniejszej fazie własne dziecko). Przyjdzie czas, że przyjaciółka pójdzie w odstawkę, kiedy kobieta się zakocha i swój instynkt macierzyński przeleje na swoją sympatię/partnera. Partner (o ile nadal będzie w związku z tą kobietą) nie będzie się jednak zbyt długo rozkoszował pozycją rozpieszczanego maluszka. Wszystko się zmieni, kiedy na arenę ich sielanki wkroczy dziecko, czyli właściwy i docelowy obiekt instynktu macierzyńskiego. O ile w poprzednich relacjach instynkt ten jedynie dochodził czasem do głosu, tak w tej relacji rozkwitnie jak najcudowniejszy kwiat. Wszystkie inne relacje pójdą w odstawkę albo stracą na sile.

Dziecko zajmuje centralne miejsce w życiu przeciętnej matki. Tak jak pisałam wcześniej, że o ile ojciec ma na tyle dobrą sytuację materialną, że nie dziecko nie kosztuje go całkowitego poświęcenia, tak matka, niezależnie od jej sytuacji (czy ma bogatego męża, sama dobrze zarabia, ma 1 dziecko czy 5), będzie chciała żyć życiem swojego dziecka. Porzuci (lub zaniedba w jakimś stopniu) swoje pasje, ambicje, zainteresowania, przyjaciół, angażując się na 100% w dziecko. Jej największą pasję, jej życie. I to nie dlatego, że zmuszą ją do tego życie, ona tego pragnie, to dawno życie już jej nie pociąga. Któż nie kojarzy wywiadów z celebrytami i nagłówków i zwierzeń a la „Przede wszystkim jestem mamą”, „Kocham swoją pracę, ale dziecko jest dla mnie najważniejsze”, ‘Cudownie jest być mamą” etc.? Co ważne, to zjawisko współistotności życie matki-życie dziecka wcale nie mija, kiedy dziecko zostanie odchowane. Owszem, bywa, że taka kobieta wróci do swoich dawnych pasji, więcej czasu poświęci karierze czy życiu towarzyskiemu, ale tan głęboko w sercu zawsze przede wszystkim będzie mamą. Motyl nie może wrócić do fazy poczwarki. Macierzyństwo to kwintesencja kobiecości.

No dobrze. Właśnie doszliśmy do wniosku, że dziecko zmienia życie kobiety o 180 st. (czasami to będzie trochę mniej). Ale co na Boga ma to wspólnego z samobójstwem łypiącym z tytułu tego wywodu? Ano, skoro życie duchowe kobiety, która staje się matką, ulega tak niebotycznej zmianie, to można powiedzieć, że w pewnym sensie akt prokreacji jest równoznaczny dla kobiety z aktem samobójczym. Zabija swoje dawne „Ja”, roztapiając się w dziecku. Powstaje nowe „ja”, hybryda „jej” i „dziecka”.
Kobiety w znakomitej większości wcale nie chcą, żeby żyć w dziecku (jak pragnie tego wielu mężczyzn), lecz chcą, aby dziecko żyło w nich. Pod względem duchowym kobieta nigdy nie „wypluwa” dziecka, noszonego w łonie. Kobieta składa siebie w ofierze. Musi umrzeć, żeby narodziło się nowe.

Popełniasz wciąż ten sam błąd: nowe życie tworzy Bóg a rodzice tylko czy aż mają swój udział w tym wielkim akcie stwórczym.

Dlaczego wobec tego Bóg popycha ludzi do samobójstwa?

Poświęcenie swych planów życiowych jako samobójstwo? Zmieniajac swoje priorytety umieramy? No może.. Tyle że zaraz potem rodzimy sie na nowo.

Ale to już nie my. Coś jak reinkarnacja. Co z tego, że umrę, skoro się odrodzę w kolejnym życiu, ale z zupełnie inną tożsamością.

Tak to działa w reinkarnacji i w Doctor Who w przypadku Doktora.

Dlaczego?
Przecież Jezus wyraźnie mówi: „Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien"

Nietrafiona uwaga o ojcach.
Naprawde od urodzenia dziecka obie strony sa niewolnikami uczuciowymi dzieci i nawet po calkowitej separacji i "wyjsciu dzieci z domu" dalej przejmuja sie ich wzlotami i upadkami.
Dla mojej 96 letniej tesciowej jej corki ( 65 i 69 lat ) sas dalej dziecmi o ktore sie troszczy. Jeszcze gorzej z wnukami.

A teraz co nauka ma do powiedzenia w tym wątku?
https://www.focus.pl/artykul/dziecko-na ... gu-rodzica

To dobry Bóg tak pourządzał