Jestem jedynaczka, zyje tak jak kazdy, znam szczesliwych jedynakow ktorzy sa normalni a na wielu forach katolickich czy od wymodlonych pan slyszalam rozne obelgi i nawet cytaty "jedno to nieszczescie" czy ze niby mamy byc egoistami bo widzimy tylko siebie. Smutne to, bo ja mieszkajac w domu z rodzicami chyba wiem ze oprocz mnie sa jeszcze oni i musze dzielic sie z nimi, zarowno w zyciu wczesniejszym jak i juz bedac osoba duzo starsza. Moze inni wykazuja takie postawy, ale co mnie to obchodzi? Naprawde ludzie musza patrzec przez pryzmat stereotypow? Co kogo obchodzi to kto ile ma dzieci? Ja anu rodzice nie krytykujemy osob ktore maja 10 dzieci a rodzicow krytykowano. Zycie to nie tylko dom rodzinny, to cala spolecznosc. Zeby nie bylo, szanuje wszystkie rodziny i podziwiam, ale nje uwazam posiadanie jednego za wynaturzenie. Ot jedni maja jedno inni troje i nic w tym zlego. Oczywiscie dostrzegam tez pozytywy wiekszej liczby dzieci.

Ale ktoregos razu z ambony ksiadz wprost krytykowal takie rodziny a o dzieciach bez rodzenstwa mowil ze sa wychuchane i rozpuszczone jakby takie bylo kazde.


Czy w takiej sytuacji mozna czuc sie w społecznosci Kosciola swobodnie? Meczace jest to dzielenie sie na rodzenstwa, jedynakow, biednych, bogatych... W oczach Boga wszyscy jestesmy rowni.

Dobrze jest jak jest rodzina wielodzietna