Czego tak naprawdę chcą od życia faceci? Szacunku. Mężczyzna chce być szanowany, chce, by się z nim liczono i doceniano go, nawet gdy popełnia błędy. Chce być bohaterem, zwłaszcza w oczach swojej wybranki. Chce, by ktoś w niego wierzył, gdy na jego drodze zaczną piętrzyć się przeciwności. Gdy mężczyzna nie czuje się szanowany, zmieni się w karykaturę siebie samego: ordynarnego prostaka z wytrzeszczonymi ze zdziwienia oczami.

Kobiety nie rozumieją jednej ważnej rzeczy: facet uważa, że nie musi zasługiwać na szacunek – on mu się należy tylko dlatego, że jest facetem. Może to brzmi seksistowsko, ale takie nie jest. Tak jak kobiety, mężczyźni powinni być szanowani za to, kim są, nie za to, co robią. Bez szacunku nie przetrwają, bo jest on dla nich jak powietrze. To dlatego każda kobieta powinna nauczyć się szanować swojego mężczyznę bezwarunkowo.

Prawie każda kobieta jest w stanie okazywać szacunek, ale chce, by facet był tego wart. Jeśli w jej ocenie nie jest, czuje, że okazywanie mu szacunku byłoby obłudą, i przełącza się na „tryb naprawczy”. Wierzy, że będzie mogła szanować mężczyznę tylko wtedy, gdy on będzie zachowywał się w sposób godny szacunku. To tak nie działa. Szacunek jest podstawową potrzebą mężczyzny i nie można go uzależniać od jego zachowania. Jeśli kobieta podejmie decyzję, by szanować swojego mężczyznę, nawet gdy popełnia błędy, on otworzy dla niej swoje serce i stanie się podatny na zmianę. Szacunek daje mężczyźnie poczucie bezpieczeństwa, dzięki któremu może zrzucić pancerz. Jeśli mężczyzna czuje, że jest w związku głową, automatycznie pozwala swojej żonie zostać szyją, która zwraca go we właściwym kierunku. Kobiety nie zdają sobie sprawy z wpływu, jaki mają na mężczyzn. Księga Przysłów mówi: „Mądra kobieta dom swój umacnia” (Prz14,1), ale jest napisane także, że zła żona jest dla męża „próchnicą jego kości” (Prz12,4). Żona może umocnić swojego męża, ale może go również zniszczyć.

Kobiety o tym nie wiedzą, ale większości facetom brakuje pewności siebie. Niedawno przeprowadzono badanie, w którym blisko 75% ankietowanych mężczyzn przyznało, że czują się jak pozerzy. Wielu facetów całe życie zmaga się z podszeptami własnej wyobraźni: „Nie masz pojęcia, co robisz! W końcu kiedyś wszyscy się przekonają, że tylko udajesz. Jesteś oszustem!”.

Dom powinien być dla mężczyzny miejscem, w którym te głosy cichną, miejscem, w którym czuje się doceniony i dowartościowany. Męskie ego dostaje prawdziwy zastrzyk energii, gdy jego żona chętnie i entuzjastycznie podchodzi do współżycia (w przeciwieństwie do liczenia pęknięć na suficie i pytania: „Skończyłeś?”). Z bólem przyznaję, że dla niejednego faceta jego dom jest miejscem, w którym głos krytyki przybiera na sile. Sam słyszałem, jak pewna kobieta powiedziała do swojego męża, który właśnie otrzymał wyróżnienie w pracy: „Wszyscy uważają, że jesteś wspaniały. Tylko ja jedna wiem, jaki z ciebie idiota”.

Kobiety często popełniają straszny błąd, myśląc, że obrażanie męża skłoni go do zmiany. „Co jest z tobą? – rzucają zaczepnie. – Może mógłbyś wreszcie się ruszyć i pozbierać chociaż swoje brudne ubrania? Czy Bóg nie dał ci rąk?”. Kobiety błędnie zakładają, że ich krytyka przyniesie pożądany skutek – skoryguje wady i uczyni z ich mężczyzn lepszych mężów. Nic podobnego się nie stanie. Krytyka i odrzucenie rodzą jedynie frustrację i narastającą złość. Sprawiają, że mężczyzna staje się nieobecny, zgorzkniały i zimny.

Powód, dla którego kobiety stosują tę niszczącą strategię, jest trywialny: krytyka i obrażanie generalnie działają na kobiety. Jeśli ktoś skrytykuje lub zawstydzi kobietę, ona jakoś na to zareaguje – prawdopodobnie postara się zmienić. Na mężczyzn to jednak nie działa. Najgorszego upokorzenia doznaje facet, który chce kochać się ze swoją żoną, a ona go odpycha jak stos brudnego prania. Obrażając i upokarzając faceta, stracisz jego miłość, a pożądanych zmian i tak nie ujrzysz.

Nie ignorujcie męskiej potrzeby szacunku. Ranisz swojego mężczyznę, poprawiając go, wyśmiewając, lekceważąc, patrząc na niego z góry i pomniejszając jego wartość. Wyjaśnijmy sobie jedno: szanowanie mężczyzny nie oznacza, że nie należy niczego w nim zmieniać. To jednak wymaga mądrości, sprytu i rozwagi. Musisz uważać, by twoje działania nie komunikowały braku szacunku. Jeśli chcesz, aby twój mąż się zmienił, musisz wykluczyć obraźliwą krytykę z repertuaru technik i szanować go bezwarunkowo.

Jeśli istniałby ktoś, kto mógłby odmówić szacunku facetom za ich zachowania, byłby to Bóg. Bóg dobrze zna każdy defekt męskiego charakteru. Przypatrzmy się, jak Bóg postępował z mężczyznami – oto, co znajdziemy na kartach Biblii:

Abram był tak tchórzliwy, że nie przyznał się do tego, że Sara jest jego żoną, z obawy o własną skórę. Bał się, że jeśli wyjdzie to na jaw, faraon zabije go, aby mieć ją dla siebie. Bóg nie skupił się na jego tchórzostwie, ale spojrzał w głąb jego duszy i zobaczył człowieka wielkiej wiary. Choć wówczas Abram nie miał potomstwa, Bóg nadał mu imię Abraham, co oznacza „ojciec wielu”. Bóg obdarzył Abrahama szacunkiem należnym ojcu i patriarsze na długo przedtem, zanim się nim stał.

Pan nazwał Gedeona dzielnym wojownikiem, choć w tym czasie był zwykłym tchórzem, który ze strachu przed wrogiem ukrył się w polu. Bóg jednak wejrzał w serce Gedeona, zobaczył, do czego jest zdolny, i potraktował go jak odważnego żołnierza, choć w tym czasie nie był jeszcze godzien tego miana. Gedeon zaufał Bożemu Słowu i odniósł jedno z najwspanialszych zwycięstw w historii światowej militarystyki.

Spójrzmy na Szymona Piotra. Facet był emocjonalnie rozchwiany, niepewny siebie i wiał, gdy tylko robiło się gorąco. Zapewnił Jezusa, że chętnie odda za Niego życie, po czym uciekł i zaprzeczył, że w ogóle Go zna. Kiedy Jezus spotkał go po raz pierwszy, nadał mu nowe imię: Piotr, czyli „kamień”. Ostatecznie Piotr z odwagą i nieugiętą gorliwością głosił Dobrą Nowinę o zbawieniu w Chrystusie.

Bóg wie, że kluczem do zaktywizowania potencjału drzemiącego w mężczyźnie jest traktowanie go z szacunkiem, i to zanim zdąży sobie na ten szacunek zasłużyć.

– Mark Gungor, „Więcej śmiechu dla dobra małżeństwa”, przeł. Wilk-Dziuba, Warszawa 2016, 72nnn.

To jest niewłaściwe myślenie, bo opiera się na tym, że jedna strona ma przywileje a druga obowiązki. Nie jest chrześcijańskie, bo opiera się na moich prawach a nie powinnościach.
Myślenie chrześcijańskie i tajemnica szczęścia małżeństwa leży w czymś bardzo prostym. Obie strony szanują siebie nawzajem i raczej widza w sobie winę niż to, że maja rację.
Taka prosta scenka z życia rodzinnego. Żona porządkuje pokój i wyciera cenną wazę. Nagle dzwoni telefon i odstawia ją na brzegu komody, i wychodzi. Wchodzi w rozmachem mąż i potrąca wazę, która spada i się rozbija. Będzie ustalanie winnego i śledztwo na tę okoliczność mające ustalić winnego, czyli domową awanturę? Kiedy wchodzi żona do pokoju od razu zaczyna: nie martw się to moja wina, źle ją odstawiłam. Ależ skąd, to ja mogłem bardziej uwazać wchodząc do pokoju. To było jednak wypracowane i obie strony bardzo się szanują.

Można pracować nad dostosowaniem się, ale to nigdy nie wyjdzie, gdy starać się będzie tylko jednak strona. Należy jednak znać różnice, które występują między płciami, by swego sposobu myślenia nie projektować na współmałżonka. Pozwala na to szczerość. Dobra komunikacja i chęć, by małżeństwo i dom służyły ładowniu akumulatorów wszystkich domowników.

Przeciez to jest tylko fragment ksiazki. I mowi o tym czego mezczyzna potrzebuje i co kobieta powinna zribic aby go zmienic tak jak by chciala a nie tak jak robi go krytykujac A Ty mowisz ze to niewlasciwe myslenie.
Ludzie ogarnijcie sie troche i zacznincie czytac ze zrozumieniem.

Nikogo nie zmienisz, jeśli on tego sam nie bedzie chciał. Do tanga trzeba dwojga. Nie przeskoczysz też źle poczynionego wyboru. Można tam tylko łatać zachowawczo. W przypadku, gdy ludziom na sobie naprawdę zależy będą rozmawiać a wówczas dowiedzą się co uwiera drugą stronę, bo może nie mieć świadomości popełnianych błędów. Dadzą sobie czas na nauczenie się innego reagowania. A jak trudno rozmawiać, można zacząć od listu. Wiele osób to wzrokowcy, poza tym łatwiej wyrazić myśli.
Poza tym widziałam, że jest to fragment książki. Jeśli jednak przywołujesz to bez komentarza oznacza, że identyfikujesz się ze słowami autora książki.
Osobiście uważam, że bierze się za męża konkretnego człowieka i jego należy poznać a nie wszystkich facetów. Kandydat idealny dla ijednej kobiety może zostać odrzucony przez inną.

Dobrze poczyniony wybór to ciągłe uczenie się i pogłębianie więzi. W innym przypadku mamy akcje.
Każdy człowiek godny jest szacunku i należy mu go okazywać (nie mylić z pobłażaniem) a nie mężczyzna potrzebuje szacunku.

Napewni nie zmienisz tego krytyka jaka kibiety stosuja co wyraznie zaznacza autor ksiazki.
To ze mezcyzzna potrzebuje pochwaly i doceniania nienjest niczym odkrywczym i nowym.
Kompletnie nie rozumiem czemu krytykujesz taka postawe. Bo nie rzadkie sa sceny w otoczeniu kiedy kobiety nie maja skrupolow w krytyce meza przy innych i wyraznie widac ze maja swojego meza za nic. To prosta droga do tego zeby ten maz wkoncu odszedl czego sobie moze wiele kobiet nie zdaje sprawy a potem pisk i kwik bo maz ma inna.
Wiec kompletnie nie rozumiem Twojej polemiki bo nie dotyczy ona w mojej ocenie samego fragmentu a jakis tam luznych mysli ktora Ci sie klebia w glowie.

Nikogo nie zmienisz bez względu na metodę. Można tylko, albo aż, zmienić samego siebie. I wtedy, niewykluczone że i ludzie w otoczeniu zaczną się zmieniać - jako że jakaś akcja powoduje jakąś reakcję, inna akcja spowoduje inną reakcję, a brak akcji nie wywoła reakcji. Nie wiem co jest w dalszej części książki, ale poradniki tego rodzaju z reguły w mojej ocenie są jak jeden ze sposobów na Alcybiadesa - to z jednej z książek Niziurskiego, tytułowy Alcybiades był nauczycielem historii a uczniowie jednej z jego klas kupili na niego właśnie sposób "nie uczyć się a pozornie umieć". Traktuj mężczyznę z szacunkiem bo on tego potrzebuje. Ok. ale na dłuższą metę nikt nie zdoła dostarczać czegoś czego nie posiada - w tym przypadku szacunku do kogoś. Jeśli jakaś kobieta "wie" o swoim mężu że jest idiotą to bez zmiany swego usposobienia może tylko mniej lub bardziej udolnie udawać nawet w dobrej wierze, dłużej lub krócej. I chyba że stanie się podobny "cud" jak w przywołanej książce Niziurskiego - tam ci uczniowie pozorując zainteresowanie przedmiotem Alcybiadesa "niechcący" w trakcie się nauczyli jednak czegoś i nie doszło do wielkiego blamażu gdy zostali wytypowani przez dyrektora na przewodników wycieczki klasowej z prowincji - i tu te żony realizując sposób na męża też się zmienią i zaczną ich szanować.

Jesli zona wpoila sobie ze ma meza idiote to rownie dobrze moze sobie odwpoic ze nim nie jest i zaczac dostrzegac jego dobre strony je doceniac i na nich sie skupiac. Bo nikt nie ma tylko samych wad. Nie chodzi tu o zadne udawanie ale o dostrzezenie pozytywow wszak cos ta kobiete w tym mezczyznie ze go poslubila. Jak to mawia Wanda Połtawska kluczem jest podziw i czulosc.

Trudno odnosić się do fragmentów czegoś. W tym co piszesz chodzi o zmianę siebie a nie małżonka - w powoływamym fragmencie autor radzi jak zmienić małżonka. Ja zasadniczo nigdy nie rozumiałam kobiet narzekających na swoich mężczyzn wobec osób trzecich ani w trakcie związku ani po jego zakończeniu - w sensie jakie one o sobie samych dają świadectwo skoro przecież dobrowolnie się z tymi osobnikami związały, pozostają bądź pozostawały w związku.
Obserwacje autora są zbieżne z moimi bo sama byłam świadkiem takich nieprzyjemnych - a podejrzewam że niejednokrotnie bezmyślnych - wypowiedzi zon o swoich mężach, że gdyby ich mężowie powiedzieli coś analogicznego to byłaby awantura na całego. Tymczasem oni to zdawali się puszczać mimo uszu, co jednakowoż moim zdanie zbierało swoje żniwo w bliższej czy dalszej perspektywie - to chyba wynika z konstrukcji psychicznej mężczyzn że oni gorzej znoszą napięcie psychiczne, stąd ta taktyka "wpuścić jednym uchem a drugim wypuścić". I możliwe tylko z tego powodu "gryzą się w język" i nie mówi czegoś analogicznego o żonach. Jakby nie było - z ręka na sercu nie słyszałam nigdy w towarzystwie - co tam sobie mówili w czterech ścianach to nie wiem - z ust mężczyzny czegoś o jego kobiecie takiego czego nieprzyjemnie byłoby słuchać, a z ust kobiet i owszem.
Dlatego z merss się nie zgodzę że to z zasady chodzi o źle poczyniony wybór. To jednak jest jakaś specyfika niektórych (może dużej części kobiet) kobiet że narzekają na swoich mężczyzn choć to one są w tych związkach tymi przysłowiowymi ślepymi kurami którymi trafiło się ziarno - z czego sobie zdają sprawę.

Jest powiedzenie: po ślubie mąż ma nadzieję że żona się nie zmieni, a żona ma nadzieję że mąż się zmieni.

Cytat niedosłowny z jednej homilii:
"- proszę księdza, mój mąż jest potworem. Przed ślubem taki nie był.
- to znaczy, że przy pani taki się stał ..."

Jeśli kobieta tego nie pojmuje jak działa krytyka na jej meza to niech sobie wyobrazi jak by sie czuła jak mąz by jej powiedział że jest głupia i brzydka

Widzisz...tyle, że tylko cham powie swojej kobiecie że jest głupia i brzydka. Jeśli kobieta w to wierzy, znaczy, że dała sobie to wmówić, ma z boku osobę (z zasady) niezdolną do zmiany, I wracamy do tego od czego zaczęłam i uczyniłam fundamentem. Wybrawszy chama ma niewielkie szanse, by go zmienić, ponieważ tak naprawdę to on wybrał kogoś kto się mu podporządkuje i trochę się napracował, by mieć na kim odreagowywać swe frustracje. Niewiele więc kobieta może...jeśli się natomiast zmieni na tyle, że odzyska pewność siebie i nie pozwoli sobie na takie odzywki, to małzenstwo się rozleci z powodu jej dojrzenia. Nie będzie w stanie tolerować jego prymitywnych zachowań a on poczuje zagrożenie, że kobieta go przerosła. Jeszcze gorzej.
Tu dyplomacja na niewiele się zda, bo w dyplomacji powinniśmy kogoś przekonać, że wybrał lepszą cząstkę tortu, ale samemu zachowac twarz i nie dać się zepchnąć do kąta. Z chamem niewiele można, bo on nie jest nastawiony na obserwowanie innych. Broni swej slabości poprzez agresywne zachowania. Niedojrzały egocentryk.

Wracając do początku,. Popelniamy błędy wynikające z niewiedzy. Nazwanie kogoś bliskiego głupim i brzydkim to nie tylko brak empatii, ale zwykłe chamstwo. Tego nie naprawi komunikacja. Taki cham musialby mieć motywację, by zrozumieć swój opłakany stan. Nazwanie go chamem nie pomoże, bo ze strony głupoty i brzydoty nie moze wyjść nic mądrego. Dopiecze więc po takim epitecie kobiecie tak, by na długo zapamiętała, gdzie jest jej miejsce.

Poradniki dotyczące popełnianych przez ludzi błędów nie dotyczą takich sytuacji. Tu zakłada się dobrze poczyniony wybór...obu stronom zależy na tym, by było dobrze. Czasem nie wiedzą dlaczego tak nie jest.
Z ludźmi toksycznymi radzą sobie silniejsi od nich i potrafiący zaakceptować liczne trudności, które będą zawsze trwać.

Wydaje mi się że nie ma analogii. Przy czym ja się już trochę pogubiłam. Bo jeśli mówimy o małżeństwie to założenia ma chodzić o ludzi którzy są że sobie blisko, ufają sobie i im zależy - i wzajemnie na sobie i małżeństwie. W takich warunkach słowa krytyki moim zdaniem nie jest w stanie odebrać komuś szacunku, jak sugerujesz, bo powinny być i wypowiadane w dobrej wierze i tak odbierane. Krytyka nigdy nie jest przyjemna, wiadomo, ale nie jest tożsama z poniżaniem i obrażaniem - od tego należałoby zacząć. Jeśli natomiast więź między małżonkami szwankuje to krytyczne słowo wywołujące nadmierna reakcj jest jedynie objawem.

Cześć Bergamotka

Heja Merss

Sachol, uważam że jeżeli i mężczyzna i niewiasta oddadzą (należyty) szacunek Bogu, Maryi, Kościołowi prawdziwemu czyli katolickiemu, to wtedy szacunek stanie się wartoscią naturalną u pary, wartoscią którą będą pragnęli jeden dla drugiego.

Owszem jesli mowimy o malzenstwie to zona nie powinna krytykowac meza w sposob jakoe czesto kobiety to robia. Mezczyzni to samo. Jak kobieta nie widzi swoich grzeszkow to moze by zobaczyla jak by powiedzial ze jest gruba lub brzydkow wyglada.
Dobrze opisuje zjawisko ten artykul
https://pl.aleteia.org/2018/04/23/jak-z ... ego-zycia/

"Spotkałam w swoim życiu trochę żon, które robiły to swoim mężom. Co ciekawe, oni nigdy się nie bronią. Mężczyzna, w którego serce głęboko jest wpisana potrzeba szacunku, zadaje sobie fundamentalne pytanie: „Czy się sprawdziłem?”. Jest ono jego największą tajemnicą i najbardziej wrażliwym miejscem, które chciałby ochronić przed ciosem. Dlatego przeżywa wielki wstyd i upokorzenie, gdy ogłasza się wszem wobec, że z całą pewnością zawalił."