Szczęść Boże,
Poznałem w pracy pewną dziewczynę i chyba zakochałem się w niej. Nigdy nie miałem dziewczyny, wprawdzie zdarzało mi się odczuwać coś podobnego, ale nigdy aż tak bardzo i nigdy tak nie zależało mi na tym, żeby jej nie stracić. Jednak któregoś dnia powiedziała mi, że ma chłopaka. Chciałem, żebyśmy byli chociaż przyjaciółmi, ale niestety później popsułem to, bo czasami zachowywałem się przy niej zbyt głupkowato (niektórzy tak mają, jak im się podoba jakaś dziewczyna albo jak wewnętrznie są smutni i powierzchownie to ukrywają). Jak miałem ją spotkać, to zawsze obiecywałem sobie, że już nie będę. Nie chciała ze mną rozmawiać, ale zamiast ją przeprosić i się poprawić, odkładałem to. Któregoś dnia po tym, jak wyszła z pracy, kolega powiedział, że już nie będzie z nami pracować. Przypomniałem sobie, że kiedyś (kiedy nasze relacje były jeszcze dobre) mówiła mi, że będzie zmieniać pracę, ale nie spodziewałem się, że akurat tego dnia. Bałem się, że odeszła zupełnie zniechęcona do mnie i że nigdy się nie spotkamy. Jednak dowiedziałem się, gdzie pracuje (udostępniła tę informację w znanym serwisie społecznościowym...) i pojechałem do niej, żeby ją przeprosić. Była zdenerwowana i zapytała, skąd wiem, gdzie pracuje, to jej powiedziałem i jeszcze raz ją przeprosiłem. Powiedziała "spoko". Później się z nią pożegnałem. Nie chciałem pytać, czy mogę ją od czasu do czasu odwiedzać, żeby nie pomyślała, że mój żal jest nieszczery. Było to nieco ponad miesiąc temu i od tego czasu nie kontaktowałem się z nią. Chciałem zapytać, czy mogę jakoś kontynuować naszą znajomość? Niestety jej chłopak bardziej od niej samej nie chce, żebym się z nią zadawał - jak przychodziłem do niej po pracy, żeby przez chwilę normalnie porozmawiać (tak, jak pozostali koledzy z pracy, którzy spędzali z nią więcej czasu ode mnie), to wysłał mi smsa, żebym "jej nie nachodził". Podobnie było nawet dwa tygodnie po jej odejściu z pracy, mimo że w tym czasie w ogóle nie kontaktowałem się z nią. Oczywiście szanuję jej decyzję.
Inna sprawa jest taka, że męczą mnie niepewności, co właściwie do niej czuję. Wcześniej próbowałem znaleźć odpowiedź na to pytanie i po przeglądaniu tego forum albo jakiegoś innego katolickiego doszedłem do wniosku, że powinienem cierpliwie poczekać parę miesięcy i zobaczyć, jak rozwinie się nasza znajomość. Tylko, że w tej sytuacji nie mam takiej możliwości. Mam wyrzuty sumienia, że być może w którymś momencie za bardzo ją idealizowałem w myślach, chociaż raczej starałem się tego nie robić. Czasami bardzo mi się podoba, a innym razem tak średnio. Jednak kiedy próbowałem sobie powiedzieć, że wcale się w niej nie zakochałem (w takiej, jaka naprawdę jest), to po chwili dochodziłem do wniosku, że to nieprawda. Wprawdzie silniejsze uczucie i postanowienie, że chciałbym być z nią w związku, pojawiło się już bez jej obecności (jak wróciłem z pracy któregoś dnia), ale już podczas pierwszego spotkania wiedziałem, że mi na niej zależy. Bardzo chciałbym wiedzieć, co tak naprawdę do niej czuję. Gdyby jednak zdecydowała się na mnie, nie chciałbym jej oszukiwać, a jeśli nie, to i tak myślę, że muszę to wiedzieć, żeby się z tym pogodzić i ewentualnie żeby nasza dalsza znajomość była taka, jak trzeba. Bardzo proszę o pomoc.

Jest jedyna prosta odpowiedź. Poszukaj sobie innej dziewczyny. Próby podchodów do zajętej z reguły kończą się klęską.

Zaproś ją na kolację razem z jej chlopakiem i we 3 roztrzygniecie co robić dalej.

Glosowanie , dwa głosy przeciw jednemu?

Ona jest nie tylko zajęta ale raczej też niezainteresowana wątkotwórcą. Który najpewniej w istocie zrobił na niej niekorzystne wrażenie - sądzę że to z jej inicjatywy jej chłopak wysyłał te sms-y, jej zdenerwowanie widokiem wątkotwórcy i pytanie skąd wie gdzie pracuje wskazywać może że widzi w nim zadatki na stalkera. Zdarza się, nie ma co rozdzierać szat ale też bez sensu się łudzić że nastąpi nagle zmiana o 180 stopni. Nie wiem w ogóle jak założyciel wątku widzi rozwój znajomości z nią - i w związku z tym obawia się o właściwy jego rozwój - skoro ta dziewczyna z własnej inicjatywy nie inicjuje z nim kontaktu a wiedzę o jej życiu czerpie on z portalu społecznościowego.

PeterW, ale Autor zakochał się w konkretnej. Dlaczego ma starać się o inną, jeżeli ta jeszcze na pograniczu wolności?
Tak jakby jednego człowieka można było zastąpić człowiekiem ot tak.

Jak się zakochał. to może się i odkochać. Wzdychanie do zajętej kobiety jest.. bezproduktywne.

Peter, ale "zajęta" to można mówić, gdy związana węzłem małżeńskim.
I jakie wzdychanie? Po prostu, czasami trzeba zawalczyć o dziewczynę z innym absztyfikantem. Co, może Autor ma być uległby w stosunku do jej chłopaka?

Jest zajęta. A to może oznaczać w skrajnej sytuacji oklepanie własnej facjaty z zerowym efektem. W innym, pokrewnym wątku już pisałem - nie wtryniać się między wódkę, a zakąskę. To po prostu nie ma sensu, a życie jest zbyt krótkie, by je marnotrawić. Bo to mało ładnych, sympatycznych kobiet na Świecie?
Najlepiej jak najszybciej się "wyleczyć" z tego zadurzenia i poszukać wolnej i chętnej. Przecież bohaterka tej opowieści wyraźnie nie ma ochoty na romansowanie z autorem tego wątku. Lepiej zachować po sobie jako takie miłe wspomnienia, niż robienie z siebie męczy..py...

Peter, a może jest onieśmielona? I może gdyby naprawdę zależało jej na tym, żeby Autor się nie wtrącał, to napisałaby wiadomość, a nie chłopak?
Och, to straszne dostać w twarz- żaden argument.
Kto jest wódką, a kto zakąską? :/
Tak jak autor może się odkochać, tak i ta dziewczyna może się odkochać i zakochać w Autorze. Dopóki nie ma obrączek to czy tak nie można?
A co ma do tego uroda i sympatyczność wielu kobiet na tym świecie? Autor napisał o konkretnej (osobie).

O naiwności..
To "stary numer z poprawczaka" by napuścić swojego chłopa na natręta. I tak swoją drogą sms-em?? Bardzo delikatnie się obszedł z Autorem.


Halo, Maciek.. Życie to nie komedia romantyczna...


A to ma, że zamiast po próżnicy snuć marzenia i marnować czas, powinien się jednak porozglądać za innymi pannami.

Dalej tak kulturalnie być nie musi, mogą spotkać Ciebie przykrości. Już przekroczyłeś granice przychodząc bez zaproszenia do jej nowej pracy. Miejże honor i roztropność Polaku! Rozumiem, że pierwsze zakochanie, że emocje, ale zmykaj - dopóty nie oberwałeś porządnie. Nie musisz aż tak boleśnie uczyć się miłości, albo co gorsza - być uczonym tej "miłości" przez Policję.
Słuchaj mądrych rad Petera.

Peter, a skąd wiesz czy Autor nie dałby w pysk gdyby potencjalny mąż za bardzo nie fikał?
Mnie dziewczyna rzuciła dla innego i chyba jest szczęśliwa, więc nie tylko w komediach romantycznych, ale i nowelach.
Ty takie rady to pewnie dajesz dlatego, bo masz żonę i zapomniałeś co to walczyć o niewiastę! Niech dziewczyna zdecyduje, a nie jakiś strach przed typem z poprawczaka czy coś.

Nie mam zamiaru starać się o to, żeby była moją dziewczyną, skoro tego nie chce - to mogłoby ją tylko znowu zdenerwować. Chciałem tylko, żeby nasza znajomość (w życiu doczesnym) się nie skończyła. Z innymi kolegami z pracy czasami rozmawia - przecież nie znaczy to, że zdradza chłopaka. Nie wiem, czy to, że sama nie napisze, od razu oznacza, że nie chce się ze mną zadawać - też mam dużo znajomych, z którymi od dawna się nie kontaktuję, ale gdyby któryś chciał porozmawiać, nie odrzuciłbym go. Z drugiej strony nie chciałbym, żeby spotkały mnie jakieś poważne konsekwencje. Zwłaszcza boję się o swoje dobre imię, a wiadomo, że w dzisiejszych czasach wielu mężczyznom zrujnowamo życie niesłusznymi oskarżeniami. Byłem przerażony udając się na nasze ostatnie spotkanie, ale nie mogłem znieść myśli, że nie przeprosiłbym jej osobiście przed rozstaniem.

Ta nie rozmawia z założycielem wątku, z niechęcią reaguje na jego wizyty, informuje swojego chłopaka o podchodach wątkotwórcy. Co ma jeszcze zrobić żeby można było dość do wniosku że nie waha się w wyborze - dotychczasowy chłopak czy założyciel wątku?