A no właśnie.

Co to ma do rzeczy?

Nie ma tam tylu fajnych chłopaków co w Polsce

Bardzo dużo, za granica na Zachodzie, Polki zwykle eksperymentują z obcokrajowcami, z którymi rzadko wychodzi. Przyprowadzają takich na polskie wigilie, gdzie jedzą sałatki z kurczaków, gość siedzi ani be ani me ani kukuryku, tu gadają z koleżankami i rodziną po polsku, do niego po obcemu, wszystko to sztuczne i tymczasowe.

Ale za granicą tez sa katolicy:) a w UK czy nawet USA całe dzielnice polskie. W Szkocji pewnie tez nie malo Polakow

Owszem, za granicą są przykościelne wspolnoty, dzięki którym mogą się ludzie skojarzyć i znam takie przypadki, ale to trzeba być zaangażowanym a nie ekperymentować (nie tu o autorce, bo nie znam jej historii randek) Bóg wie z kim, ateistami, luzakami, imprezowiczami, muzułmanami, przystojnymi bawidamkami. A jak się nie udaje to "olaboga jak trwoga to dopiero do Boga". Z tego co widziałem, obcokrajowcy na zachodzie szczególnie ci co się tam urodzili i wychowali, traktują Polki w większosci jako tymczasowe zlewki na spermę. I dużo przy tym nie muszą robić, bo same Polki pchają im się pod kozik wabione albo egzotyką, albo tym, że gość jest w miarę ustawiony, bo nie musi się dorabiać od zera jako emigrant.

Największa konsternacja jest najczęściej kiedy przywożą tych "narzeczonych" do Polski, siadają z rodzicami tej kobiety, wychodzi nierealność trwałości tej relacji, rodzice delikatnie zwracają uwagę, kobieta się obraża, wraca z Sindbadem do UK, on już do Polski nie chce jeździć, bo obco i trzeci świat (no chyba, że z kolegami do Krakowa na weekend obskoczyć kluby i burdele). Jeszcze sobie z nią poużywa, ale kończy się toto szybko, wtedy kobieta zaczyna szukać kogoś bliższego kulturowo, pół biedy jeśli nie ma już beżowego dziecka.

Wydaje mi się, że temat główny nieco uciekł.

Chodziło mi raczej o doświadczenie przez innych niechcianej samotności. O akceptację zaistniałej sytuacji. Jestem starą panną, stało się z takich czy innych powodów, nie wychodzi. Z jednej strony można debatować nad tym, jak tą sytuację zmienić, gdzie leży problem - a ja proszę o poradę, jak się z tym pogodzić. Nie chcę zmieniać sytuacji, tylko siebie i swoje nastawienie do sytuacji. Wśród samotnych są szczęśliwi ludzi, czyż nie? Ja też tak chcę. Bóg mnie zanurza w samotności. Tak mi się przynajmniej wydaje...

Czy ktoś może się podzielić tym, czemu służyła samotność w ich życiu? Co się przez nią wydarzyło? Jak Was zmieniła, albo jak sobie poradziliście z trudem jej niesienia?

Jesli staropanienstwo jest skitkoem Twoich takich a nie innych wybiorów to niekoniecznie byla to wola Boga, poprostu sama tak wybrałaś poniekąd.
Jak sie pogodzic?
Znaleźc cel czynienia dobra. Wolontariat jakies misje?

Wybrałam, że nie będę dziewczyną muzułmanina. Wybrałam, że nie będę się spotykać z Hiszpanem, który lubi seks i nie chodzi do kościoła na niedzielne msze chociaż jest ochrzczony i 'czuje' Boga. Wybrałam, że nie będę się spotykać z innym Hiszpanem, który otrzymał cywilny rozwód, a ślub brał w kościele katolickim. Nie chciałam rzucić wszystkiego i żyć na kocią łapę z Polakiem katolikiem, który właśnie brał udział w procesie o uznanie nieważności małżeństwa. Wybrałam wiele razy i ucięłam te relacje, bo trafiają mi się przystojni, fajni faceci, którzy pracują, są sami, ciekawi, ambitni, podobają mi się, ale są niebezpieczną drogą do oderwania od Boga.

To wybrałam to staropanieństwo, czy Bóg mnie prowadzi w samotność?

Nie. Po prostu nie trafiłaś jeszcze na tego odpowiedniego.

Nie powinno być coś takiego jak zaakceptowanie niechcianej samotności ale równocześnienie , że jak nie to świat mi się zawala.Złoty środek .Tak wiem łatwo powiedzieć.

I w jakich miejscach ich poznawałas?

Napiszę bardzo ostrożnie, bo Cię nie znam, ale spróbuj przeczytać.
Piszesz:
"Nie chcę zmieniać sytuacji, tylko siebie i swoje nastawienie do sytuacji. Wśród samotnych są szczęśliwi ludzi, czyż nie? Ja też tak chcę. Bóg mnie zanurza w samotności. Tak mi się przynajmniej wydaje... " daje mi do myślenia ta wypowiedź. W jakiejś mierze ją rozumiem.

Nie wykluczałabym takiej sytuacji, w której to Tobie zależalo na małżeństwie, ale Pan Bóg widzi dla Ciebie naprawdę inną drogę. To się zdarza, znam dziewczynę, która była już szczęśliwą narzeczoną, a jest osobą konsekrowaną. Ostatecznie usłyszała w sercu coś innego. O innej miłości.

Może rzeczywiście Ty długo byłaś w świecie interesujących relacji damsko-meskich, ale ucinałaś je ze względu na Pana Boga. Przychodziła kolejna znajomość - i znowu podobna decyzja. Może tą drogą, śladem Twoich przecież decyzji, Pan Bóg uświadamia Ci, że jest dla Ciebie bardzo, bardzo ważny. Może prowadzi Cię w coś więcej niż tylko samotność w sensie niezawarcia małżeństwa.

Piszesz, że nie chcesz zmieniać sytuacji. Może jesteś w momencie, w którym zaczynasz spokojnie widzieć, dopuszczać inną perspektywę niż małżeństwo, Pandziu?
Nie wiem. Twoje życie. To jest do przemyślenia, do przemodlenia.

Tak, wśród samotnych (tych po prostu, którzy nie są w małżeństwie) są szczęśliwi ludzie. Odnaleźli swoje miejsce w zgodzie z Panem Bogiem. Wszyscy tacy naprawdę szczęśliwi solo, których znam, nie zamknęli się w sobie, ale poświęcili życie komuś i czemuś. Nie są w izolacji. Czynią dobro. Niektórzy odczytali i przyjęli konkretne świeckie powołanie zatwierdzone przez Kościół, inni - nie, po prostu są "solo", ale dla Boga i ludzi.

Kluczowe cytaty z artykulu dla autorki
"Masz jakąś „graniczną datę”, po której powiesz, że już musztarda po obiedzie?
– Skądże! Dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych. Choć, oczywiście, wolałabym, aby moje panieństwo zakończyło się szybciej niż później. Jedną z moich ulubionych jest historia mojej przyjaciółki, która odnalazła się ze swoim mężem gdy mieli po 36 lat, a pobrali dwa lata później. Wyczekali swoje i teraz są szczęśliwym małżeństwem. Znam też panny i kawalerów, którzy na ślubnym kobiercu stanęli po czterdziestce czy pięćdziesiątce."
"Miewasz czasem myśli, że może źle rozeznałaś? Że tylko Ci wydaje, że chcesz mieć męża, a Bóg albo chce Cię w zakonie, albo powołuje do życia w pojedynkę?
– Nie. Jeśli Pan Bóg miałby dla mnie inną drogę, to najpierw musiałby zabrać ogromną tęsknotę za założeniem rodziny. Gdyby to zrobił i sprawił, że byłabym spełniona w bezżenności, poszłabym za Jego głosem. Wierzę jednak, że skoro do tej pory nie zabrał mi pragnienia męża, to moją drogą jest rodzina. Nawet statystyka jest po mojej stronie – przecież większość jest powołana do małżeństwa. Już Ewie i Adamowi Pan Bóg powiedział: „Bądźcie płodni i rozmnażajcie się…”.
"Żeby dać, trzeba mieć.
– Dokładnie! Zachęcam, by nie zmarnować tego czasu na czekanie i jęczenie, jaka to ja jestem nieszczęśliwa. Lepiej przyjąć postawę dzielnej i zdeterminowanej, ale równocześnie pełnej wiary i nadziei kobiety niż robić z siebie męczennicę czekającą na księcia, który uratuje ją od bycia singielką. Lepiej podejść do panieństwa twórczo, czyli popatrzeć na nie jak na świetną okazję do kształtowania siebie, swojego charakteru, rozwijania zalet, nauki sztuki komunikacji i przebaczania. Warto też pytać siebie, kim będę, kiedy stanę przed ołtarzem, co będę sobą reprezentować. Czyli – jak powiedziałaś – czy będę miała co dać. Jedną z rzeczy, w której inspirowała mnie zawsze mama, jest jej ciągła wdzięczność ludziom i Panu Bogu. Dziękowała za rodzinę, pracę, talenty, ale także nieustannie za zmywarkę i dwie umywalki w łazience. Nie było w niej egoizmu, a wdzięczność aż się z niej wylewała. I, co ważne, była w tym szczera."
 

Ja w pewnym momecnie zacząłem buntować się przeciw samotności i to był mój błąd, który popsuł mi życie.