Witam! Jak już można się domyslić z pytania- jestem aktualnie samotna. Jest mi bardzo źle, bo dopiero, co rozstałam się ze swoim byłym już narzeczonym. Jedno z najgorszych uczuć, jakie doświadczyłam w życiu. Może, dlatego, że nie doświadczyłam ich zbyt wiele w życiu (przykrych, złych uczuć/doświadczeń). Była to moja pierwsza miłość, więc można powiedzieć, że oddałam się cała. To nie tak, że żałuję, ale idealnie mi tu pasuje stwierdzenie, które gdzieś usłyszałam: "rozstanie z kimś, kogo się kiedyś kochało jest podobne do żałoby". Myślę, że nie można się z tym niezgodzić. Jednak przez ten cały czas coś było we mnie, co mi mówiło, że to nie ten "jedyny". I kiedy tak zaczynam sobie rozmyślać o mężczyznach, to zastanawiam się - gdzie się ukrywają Ci wszyscy prawdziwi mężczyźni? Coś mi się wydaję, że nie ma ich zbyt wielu. Myślę, że taki facet z moich marzeń może naprawdę istnieć, ale nie wiem czy jest mi przeznaczony czy raczej powinnam być sama. Zanim spotykałam się z moim byłym facetem, myślałam o wstępie do Zakonu, ale czułam się tak zagubiona w tym wszystkim, że zwątpiłam czy to moja droga, chociaż czułam się wybrana i wydaje mi się, że otrzymałam taką łaskę, ale stchórzyłam, więc została mi zabrana i dana komuś innemu - tak właśnie czuję. Tak czy inaczej czuję teraz straszną pustkę i nie chcę na siłę wypełniać jej byle czym. Nie mogę jednak przestać myśleć o tym czy "ten jedyny" przeznaczony tylko dla mnie w ogóle istnieje. Kiedyś tak myślałam, ale już nie chcę mi się w to wierzyć. Może Bóg chce jeszcze czegoś innego. Marzy mi się mąż, z którym będę się normalnie kłócić, a potem godzić. Taki, z którym będziemy się nawzajem szanować nawet w każdej kłótni. Marzy mi się ten jedyny- ten mądry, ten wierny, czuły, kochający, wrażliwy, troskliwy, stawiający Boga na pierwszym miejscu. Chciałabym takiego mężczyznę poznać i móc go kochać, miłować, móc się z nim kłócić, ale też doceniać każdy trud. Chciałabym z nim móc porozmawiać o wszystkim, ale też umieć razem milczeć i rozumieć się w tym milczeniu bez słów. Chciałabym po prostu mieć miłość, która nie jest wolna od cierpień, ale którą każde cierpienie umacnia w Bożej miłości. Ale tak sobie myślę..moim Ideałem zdecydowanie jest Jezus - a któż dorówna Jemu? Może dlatego jestem jaka jestem. Może to wszystko jest po coś i może 4 lata związku były po to, żebym to pojęła? A może jest mi pisana samotność? Strasznie brzmi, ale co innego ma sens w tym naszym życiu i świecie pełnym tyle przemocy, niesprawiedliwości i złej woli ludzkiej - jeśli nie właśnie to -że spełniamy wolę Bożą? Nie wiem już..nic nie wiem. Nie znam planu Bożego względem mnie i chociaż go nie znam to wiem, że mam wolną wolę i to ja decyduję ostatecznie. Jeśli komukolwiek uda się coś zrozumieć z tego co tu wydukałam to gratuluję i proszę o jakąś radę

Jak wygląda według Ciebie normalna kłótnia?

Osobiście nie wyobrażam sobie, że Jezus mógłby się o coś kłócić. Mógłby się zdenerwować na kogoś i egzekwować kategorycznie jakieś postępowanie, ale kłócić?

Myślę, że kłótnia może mieć różne formy w zależności m.in. od temperamentu osób biorących w niej udział. Nie powiem Ci jak wygląda według mnie kłótnia normalna i czy to sprzeczka zwykła czy nie, ale mogę powiedzieć, że normalne jest, że każde małżeństwo się kłóci. Nawet te chrześcijańskie, katolickie małżeństwa się kłócą i jest to w porządku, ponieważ my ludzie nie jesteśmy idealni i nawet jeśli się staramy z całych sił to niemożliwością jest, żeby w ciągu np. całego roku czegoś nie zrobić źle, nie popełnić jakiegoś błędu.

Nie napisałam o tym, żeby według mnie Jezus się kłócił. Jeśli tak mnie zrozumiano, to niezamierzenie. Chciałam tylko zaznaczyć, że mając rozterki pomiędzy wyborem różnych dróg życiowych przychodzi mi na myśl - że prawdziwym ideałem mężczyzny dla mnie jest Jezus i zawsze będzie,a więc żaden inny mężczyzna mu nie dorówna, dlatego być może powinnam pójść za Nim

Przez rozstanie z mężczyzną odczuwam straszną pustkę, mam różne myśli i nie jestem pewna już tego, co czuję ...

Ja w sumie w tym temacie totalnie nie nadaję się na autorytet, ale podrzucę swoją myśl.
Gdzie oni się ukrywają? W takich środowiskach, które nie rzucają się tak łatwo w oczy.

skoro czujesz, ze mialas laske powolania zakonnego a ta laska zostala Ci zabrana przez tchorzostwo to moze przepros Boga i pros by Ci zwrocil te laske i powolal jeszcze raz.
Slyszalam, ze jest to mozliwe, ze Bog zabiera laske powolania zakonnego i daje innemu, jesli ta pierwsza osoba nie odpowiada, ale nie chce mi sie w to wierzyc by Bog mialby tak szybko odbierac komus laske. No chyba, ze bardzo dlugo tchorzylas przed wstepem do zakonu?

Bóg raczej nie zabiera łaski. Bardziej sie upomina a jak ktos sie.uchyla od tego powołania to wkoncu przestaje napominać bo mamy wolną wolę.

Chyba pójdę do zakonu”. „Może powinienem zostać księdzem?”. Takie myśli pojawiają się w niejednej głowie. To może być głos powołania, ale też może to być tylko chęć ucieczki od problemów codzienności.

https://pl.aleteia.org/2019/06/25/ilez- ... wiadectwo/

Dziękuję, świadectwo bardzo piękne, budujące. Ja już niczego nie jestem pewna. Co chwila mam inne myśli, więc chyba potrzebuję czasu, żeby odetchnąć i uspokoić myśli. Wydaje mi się, że ludzie znajdują swoje połówki, kiedy właśnie wychodzą ze swojej strefy komfortu. Ja chyba jeszcze nigdy z niej nie wyszłam
________________________________________________




Coś w tym jest..Możliwe, że tak naprawdę dużo ludzi jest samotnych właśnie dlatego, że się ukrywają i mogą nawet o tym nie wiedzieć. Sama podejrzewam, że jestem z tych ukrywających się. Nie wychodzę przed szereg, zawsze siedzę w cieniu, chociaż nie wstydzę się swojej wiary, ale zawsze postrzegałam ją trochę jako coś intymnego, z czym mogę się dzielić, ale w jakiś granicach. Chociaż to też może zależeć od wrażliwości duchowej, która jest indywidualna dla każdego człowieka ale chyba też jak głęboka jest ta wiara. Być może moja nie jest tak głęboka skoro nie wychodzę z nią do ludzi.