Jest tez wiele psychologicznych bzdur na ktorych wielu wspolczesnych psychologow sie opiera.
Na teoriach Frouda chociazby.
Kazdy psycjologizowac umie a wiekszosc psychologow nie radzi sobie ani ze soba ani z swoja rodzina.
A zakladanienze czy wybranek jest wlasciwy w przypqdku malzenstwa jest bzdura na wstepie bomwybor zostal podjety przed oltarzem.

Przy kontroli emocji negatywnych, która musi być bo inaczej niszczy człowieka i innych to i zdrada nie zrobi żadnego wrażenia w końcu, tak myślę bo nie wiem tego napewno.
Sachol, czy możesz podać przykład z życia jak to radośnie rzuciłaś się w miłość lub ktoś tak zrobił kogo znasz. Od razu zaznaczam że przykłady tego typu że mąż zdradził ja zdradziłam czy znalazłam sobie nowego mnie nie interesują albo kochanie kogoś cudzym kosztem nie swoim własnym w sensie np. żeby mnie mąż nie zdradził to ja robię wszystko co on chce kosztem dzieci i wszystkich dookoła. Usługuję mljemu i jestem na każde zawołanie i każdy szantaż. Nie ma zdrady "miłość" kwitnie ale np. odbija się to na dzieciach.

Freud to ojciec psychoanalizy. Dawno psychologia odeszła od niej, ponieważ tu trzeba mistrza, by pomógł człowiekowi. Ona zaklada bowiem rozłożenie człowieka na części pierwsze, znalezienie przyczyn a potem złożenie go w innej konfiguracji. To wymaga lat terapii i mistrza. Niczego nie mozna człowiekowi radzić, powinien sam do tego dojść. Inaczej człowiekowi można jedynie zaszkodzić i powróci po terapii w stanie gorszym niż przed nią. Wybór psychologa powinien być tak samo wnikliwy jak wybór specjalisty do leczenia rzadkiej postaci nowotworu. Dziś stosuje się terapie przystosowujące człowieka do jako takiego funkcjonowania w spoleczeństwie. Osoba piszaca, że psychologia jest be a psycholodzy to ludzie, którzy nie potrafią pomóc sobie nie chce przede wszystkim pomóc samej sobie. Utraciła nadzieję, więc opowiada zwykle tylko o problemie i wcale nie szuka rozwiązań.

Psychologa nie potrzebują zdrowi, im wystarczą rady, podpowiedzi. Podpowiedzi nie potrzebują poranieni święci, bo tu leczy sam Bóg. Oni wiedzą, że zranienia trzeba przyjąć a to juz jest terapią. Jeśli to zostanie przyjęte powierzchownie, doprowadzi do szkód psychicznych. Z zazdrością nie jest też wcale tak prosto się uporać, bo za jej plecami stoi ukryta pycha.

W sytuacji, kiedy np. żona widzi męża flirtującego z inną kobietą- to czy odczuwana przez nią zazdrość wynika z pychy? Czy raczej z poczucia braku jego lojalności, z niepewności, z zagrożenia ich związku?

Mowmimy o chorej zazdrości a nienuzasadnionym niepomiju bo maz jest niewierny

Uleganie szantaza nie ma nic wspolnego z miloscia. A milosc jest w wolnisci i nie polega na robieniu wszystkiego po to aby mnie ktoa ie zdradzil ale robienie wszystkiego dla drufiego bo tak chce bo chce kochac. Zupelnie inna perpektywa
Polecam forum sycharu masa przykladow o ktore pytasz.

Froud to najwieksze zlo psychologi. chore skupienie na seksie, zdeprawowane zwiazki psyczynowo skutkowe.
I psycjoanalizyno fantazjach seksualnych 5 latka.
B

Jak dla mnie, bardzo niepokojąco brzmi, to co piszesz.
Cóż to znaczy, że mąż nigdy krzywdy Ci nie zrobił? Nie wierzę, że tak faktycznie było i jest. Raczej tak bardzo wzięłaś na siebie wszystkie trudne sytuacje, obwiniłaś o nie wyłącznie siebie, czyli przyjęłaś postawę wybielania męża, aby łatwiej Ci było zapanować nad emocjami, jakie pewne jego zachowania budzą w Tobie. Nie rzadko spotykane, kiedy o współmałżonku wiadomo, że nie ma zamiaru nic w sobie zmieniać. Czasem to ucieczka przed bardzo niekomfortową dla siebie sytuacją stawiania granic...
Piszesz, że zawsze kiedy targały Tobą emocje, on milczał lub wychodził do matki. Tak Twoje rozhuśtane emocje, jak postawa męża świadczą o poważnym problemie w relacji, który należało naprawiać - obydwojgu. A to naprawianie trzeba było zaczynać właśnie od rozmowy, prawa do której już wtedy odmawiał Ci mąż. Wychodzenie do mamy, bo żona ma pretensje? Sorry, ale dla mnie: piszesz o przemocy. Owszem, wzięcie winy na siebie pozwala na jakieś tam funkcjonowanie związku, ale w dłuższej perspektywie jest destrukcyjne.

Żona, czy mąż, na której/którym nawet zdrada nie robi wrażenia, bo kontroluje swoje emocje A gdzież to takie "cuda" z ludzką psychiką czynią? Litości! Jeśli faktycznie w którymś gabinecie "zrobiono" człowieka tak "odpornym" to wyrządzono mu ogrooomną krzywdę - uczyniono go niezdolnym do miłości.

Pozwólmy sobie na bycie ludźmi, bo ludźmi jesteśmy...

Nie. W sytuacji, że za jedną wadą stoi inna, ta zasadnicza. Tak się to czyta. Korzeniem wszelkiego zła jest ludzka pycha i trwa w człowieku zawsze. Im bardziej pokorny, tym więcej widzi w sobie pychy. Od zazdrości dojdzie z czasem i do niej.
Racjonalność w mysleniu polega na tym, że potrafi się dostrzegać ciągi logiczne, ogólne i szczegółowe stwierdzenia, których nie powinno się mieszać.
Nikomu natomiast nie można zabronić zyć w iluzji o sobie.
Za każdą zdradą kryją się przyczyny. Te szczegółowe przyczyny są niezwykle róznorodne, bo zdrada zdradzie równa nie jest. A flirt definiuje się rozmaicie. Nie jest to przedmiotem rozmów w wątku.

Krysiu.. Litości. "Przemoc" to bardzo modne słowo ostatnio. Przemocą będzie i to że przywalił i to że nie przywalił, że pokrzyczał, że był cicho, że wyszedł, że został? Nie przesadzasz aby?
Co ma facet począć, jak żona niesłusznie posądza go o zdradę? Powie raz i drugi że nie, że nie zdradza, a potem? Skoro nie dociera prawda, to co ma zrobić? Wg Ciebie wzruszy ramionami - okazuje przemoc, wyjdzie do swojej mamy (może za dużo tego było?) - okazuje przemoc. Pewnie jakby przyniósł kwiaty to także byłoby to przemocą? A żona która oskarża niesłusznie to nie stosuje jej?
Rozmowa.. No dobre to.
"Ty mnie zdradzasz z tą Zośką z pracy!"
- "Nie, nie zdradzam cię, razem pracujemy nad projektem, przez co często musimy przebywać ze sobą"
- "Nie prawda! Kłamiesz! Ja wiem dobrze!"
- "Ależ kochanie - mówię ci jak jest - nie zdradzam cię!"
-"kłamiesz!"
-...
-...
Przecież jakaś rozmowa - podobna jak wyżej była.. Więc?

Napisałam tego post ale go nie wysłałam, w międzyczasie dyskusja poszła do przodu
Jeśli flirtuje na jej oczach to sądzę że są trzy możliwości - albo zazdrość przez nią przemawia i w istocie on nie flirtuje, albo flirtuje ale tak raczej towarzysko, "niewinnie" - jak ktoś myśli bardziej serio o skoku na bank to nie chodzi w około z pończochą na głowie - albo on flirtuje na jej oczach a ona tego nie widzi. Nie bez kozery mówi się że mąż/żona dowiadują się jako ostatni. W trzecim wypadku jeśli odczuwa nawet zazdrość to ja tłumi. Natomiast w dwóch pierwszych wypadkach niezaprzeczalnie jest pycha - w pierwszym przypadku przekonanie o swojej nieomylności a w drugim o swojej "lepszosci" - jeśli bowiem przeanalizowała by swoje zachowania to nie wątpię że znalazłaby jakieś wątpliwe - ale u siebie z reguły mało się widzi a łatwo przy tym rozgrzesza - zwłaszcza gdy jedyne co widzi to winę u niego a krzywdę u siebie. To ostatnie tyczy też przypadku gdy widzi tą scenę przypadkowo. Ale tu wkraczamy na grząski grunt na tym forum, bo jak żona cierpi - tu widząc flirtującego męża - to musi być niewinnie, w sensie że o szukaniu po jej stronie jakich współprzyczyn które do tego się przyczynily nie może być mowy, ona ma krzywdę a mąż ma winę.

Oczywiście ona jest blondynką.
Z jakiego kabaretu zaczerpnąłeś tę rozmowę? Niesmaczny to żart.

W sytuacji, kiedy kobietą targają tak silne emocje, o jakich pisze lubczyk, trzeba usiąść i szukać przyczyny, nie milczeć czy uciekać do mamy. Nie w wierzę, że te emocje nie sygnalizują jakiegoś jednak autentycznego problemu w relacji. Owszem, stosując pewne techniki można go zamieść pod dywan, ale o szczęściu małżeńskim trzeba wtedy zapomnieć.

Jeśli kims targają silne emocje powinien najpierw zająć się sobą oraz tymi właśnie emocjami. Bardzo silne emocje to wskaźnik tego, że mam problem. Czasem jest irracjonalny. Nie rozmawia się z człowiekiem w takim stanie, bo nic nie dotrze. Mężczyzna wówczas po prostu chowa sie za gazetę lub wychodzi z domu. Chowanie się za gazetę to bierna agresja, pójście do mamy to sposób na odreagowanie, bo instynktownie ktoś czuje, że musi zmienić otoczenie, inaczej nie wróci do równowagi. Mamy na tę okoliczność powiedzonko - bierze kapelusz i wychodzi z domu.

Co jesli ktoś nie chce zajmować sie tymi emocjami?
A na taki bierny opor potrafi reagować wieksza agresja czyli "zrob to to chce abo spotkaja Ci jakies kinsekwenxje"
Po calym.zajsciu wina oczywiscie jest po drugiej stronie a te emocjonane reakcje mialy uzasadniony powod

Emocje mówią do człowieka i może tę mowę przenieść na drugą osobę. Niczego to nie rozwiąże, ale pogłębi problem. Nadal będzie żył w iluzji o sobie i widzial przyczyny swych zachowań jako uzasadnione.
Jeśli między małżonkami mamy do czynienia ze zrozumieniem i miłością, druga strona dużo rozumie i czasem wie, że ktoś nie panuje nad swymi emocjami, bo nie potrafi być np zorganizowany i wszystko sobie zaplanować lub planuje jak mały kazio Wpada więc w panikę i drobiazg wyprowadzi go z równowagi. Druga strona wie, że to chwilowe, powtarzalne, więc macha ręką. Za kilka godzin mogą już się z tego śmiać.
Każda sytuacja może być inna a ta sama inaczej traktowana przez rożnych ludzi. Emocje powinny wrócić po dwóch godzinach do stanu, gdy zacznie rozum decydować. A to jak człowiek radzi sobie z wyciszeniem emocji to już sprawa indywidualna. Potrzebuje iść do mamy i wraca uspokojony? W porządku.