Mysle ze przy takich kwotach miesiecznych masz prawo zazadac rachunkow na wszystkie wydatki, a wtedy bedziesz widziala czy faktycznie potrzebna pomoc. Bedziesz mogla wtedy sprawdzic czy jakas czesc pieniedzy nie idzie na zbedne wydatki, albo poszukasz oszczednosci w obecnych wydatkach.
Mysle ze skoro masz watpliwosci co do tej pomocy to powinnas postawic taki warunek bys miala pelny wglad w finanse matki.

Nie wiem ..
Nie mam pewność bo mama pali nałogowo papierosy (czasem nawet paczkę dziennie ) więc na to idą też duże pieniądze.

To tez mozesz uzyc jako argument i sprobowac pomoc matce przestac palic.
Te 400pln miesiecznie to praktycznie finansujesz jej palenie.

Ma rację. Matce może odpyskować, bo tego ją nauczyłaś. Dziecko tupie nóżkami i woła: a ja chcę! Nie jesteś jej matką. Jeśli to zrozumiesz to pomożesz wszystkim. Masz wpływ na to, żeby nie wysłuchiwać o jej biedzie. Nikt tego za ciebie nie zrozumie, że masz wyjście, ale powinnaś porzucić nie swoją rolę życiową.
Nie usłyszysz ode słów pocieszenia, że taka jesteś biedna. To daje dwuminutowe pocieszenie i zaczynasz znów o swej biedzie, ale niczego w sobie nie zmieniasz. Z tej biedy można wyjść samemu i być może pomóc innym.

Skoro nie potrzebujesz pocieszenia, tylko rady, to dlaczego w kółko wałkujesz ten sam temat mimo tego, iż otrzymałaś już informacje na temat tego, co i jak powinnaś robić?
Wygląda na to, że Tobie nie chodzi o radę, ale o to, aby ktoś się nad Tobą pochylał i Ci płakał nad głową jaka to jesteś biedna i masz ciężkie życie.

https://www.dyskusje.katolik.pl/viewtopic.php?p=1043701#p1043701
Ona od lat na forum o tym samym. Wie, że jedynie terapia jej pomoże, ale kręci się nadal w błędnym kole niemocy. Jest normalne, że ludzie w końcu powiedzą: kobieto, zamiast mówić, zabierz się za siebie i chciej z tej patologii wyjść. Każdy ma swoje problemy życiowe i szuka dróg wyjścia, więc zrozumiałe jest zniecierpliwienie po latach i prośba, by nie wrzucać swoich brudów na cudze głowy. Tego jednak osoba neurotyczna nie rozumie. Nadal obarcza innych swoimi problemami a nie tędy droga. Zna Natalia drogę, ale czyni to samo co jej mama, jest taka sama. Nigdy nie stworzy szczęśliwej rodziny dopóki nie zrozumie, że problem nie leży w mamie, ale niej samej. I sama nie da rady, bo nie kontroluje swych zachowań. Tu niezbędna jest fachowa pomoc psychologiczna, ale oprócz tego determinacja, by chcieć się zmienić.
Rady można dawać zdrowej osobie i ona to potrafi przeanalizować a pomysł wcielić w życie czy nawet zmodyfikować. Tylko dlatego włączam się w takie rozmowy, czytają to osoby z zewnątrz. Natalia odgrywa swoją rolę, gra z rodziną w neurotyczne gry, więc najpierw to musi zobaczyć a potem udać się na terapię. Pisząc na forum oczekuje rad jak zmienić rodzinę, tymczasem piszący zmieniają optykę i piszą to czego ona czytać nie chce. Każdy widzi, ze to mama winna i tata. Oni stosują przemoc.

Jak by to bylo takie proste to DDA nie leczyli by sie latami.

Należy jedną sprawę jednak wyjaśnić. Opowiadanie o problemie jest nie leczeniem, ale objawem zaburzenia. Osoba zdrowa zastanawia się jak podejść do problemu, próbuje i znów próbuje. Neurotyk natomiast opowiada o swej biedzie, wciąż i monotematycznie. Nie jest zdeterminowany, by powalczyć o siebie, bo przecież winni są inni. Zanim wydałaby te 400zł na terapię to musiałaby wiedzieć, że ona jej potrzebuje i zawalczy o siebie, zdetrminowana uwierzy terapeucie, że to ogromna praca. Nie chodzi o chodzenie na terapię, ale wykorzystanie tych spotkań do mozolnej pracy własnej. Terapia bowiem musi wywołać przemeblowanie w mózgu, utworzenie nowych szlaków neuronowych a tutaj organizm stawia silny opór, on chce jak dotąd, bo to mniejszy wydatek energetyczny.
Nic nie da przeczytanie książki, bo ona nie ma wglądu w siebie. Odczyta może ,ze stosowano wobec niej szantaż emocjonalny. Ona już pisała z jakiej pochodzi rodziny, więc wie. Problemem jest to, że ona chce zmienić rodzinę i nie potrafi odciąć się od tego uzależnienia. Czwarte przykazanie odwołuje się do miłości a nie współuzależnienia.