Mam na imię Julia, mam 13 lat. Jestem praktykującą katoliczką.

Moim życiowym marzeniem jest stworzyć kochającą, katolicką rodzinę. Gdzie nie będzie żadnych kłótni, gdzie nie będzie żadnych innych uczuć oprócz miłości. Dobrze wiem, że to niemożliwe, przecież kłótnie to coś normalnego w kochającej, katolickiej rodzinie. Ale pomimo tego, gdzieś w głębi duszy jest infantylne, głupie marzenie, że moja rodzina będzie "idealna". Bardzo się boję, że cos mi nie wyjdzie, że nie znajdę dobrego, kochającego męża. Że nie będę potrafiła dobrze wychować dzieci. W przyszłym roku jadę na Jasną Górę w intencji o moją obecną i przyszłą rodzinę. Ostatnio czytałam taki artykuł, że aby mieć piękne przyjaźnie, piękną miłość w życiu, dobre relacje z rodzicami i rodzeństwem, to trzeba najpierw samemu dojrzeć do miłości. Jak? Jak stać się dojrzałym do miłości?

Katolicy są najbardziej kochającą grupą , gdyby nie wiara katolicka to ludzie zaczęli by się mordować na ulicach, wszyscy by kradli i ogólnie sodoma, jedyne co trzyma nasz świat w ryzach to biblia, ci którzy tego nie widzą lub zbłądzili , prędzej czy później pożałują swojej decyzji Bóg się od nich odwróci.

Julia, Pan Bóg nie chce, żebyśmy byli idealni tylko, żebyśmy do niego wracali. Urocze jest to, co piszesz.

Oczywiście, że jest możliwe stworzenie takiej rodziny! Jak będziesz dobrą osobą to dobrzy ludzie będą się do Ciebie sami "kleić". Aby stworzyć taką rodzinę należy uczęszczać co niedziele do Komunii i być ZAWSZE w stanie łaski uświęcającej. To wszystko jest możliwe. Bardzo proste. Patronem rodzin jest św. Józef gdy będziesz się do niego modlić o dobrą rodzinę w przyszłości on na pewno Ci pomoże! Nie będzie to rodzina bez problemów, ale na pewno będzie to rodzina taka jak przez wieki były w Polsce! Czyli piękne, zdrowe, normalne rodziny!

Nie zgadzam się z takim stwierdzeniem. Gdybyśmy starali się je wprowadzić w życie, to wiele przyjaźni, miłości, relacji międzyludzkich w ogóle nie miałoby miejsca. Ludzie często do wielu spraw dojrzewają większość życia i gdyby czekali, aż całkowicie dojrzeją do nich, to ominęłoby ich wiele doświadczeń, które właśnie stanowią o treści życia ludzi. Jednak jest tak, że dla jednych większą wartość stanowi (końcowy) wynik, a dla innych to jak się doszło to wyniku. Myślę, że skoncentrowanie się na pięknym wyniku często może wpędzać ludzi we frustrację i hamować ich przed podejmowaniem działań.