Chciałam się tym podzielić, iż niebawem, bo 13 i 27 maja mam dwie Komunie. Zdecydowałam, że na nie nie idę. Nie idę ze względu na to, że moja rodzina wcześniej mnie zwyczajnie wykorzystywała, wykańczała psychicznie(ja to tak odczuwam do tej pory), bo jak inaczej nazwać to, że np.jeden brat dużo starszy ode mnie, gdy wyjechałam za granice, to pozwoliłam mu wraz z żoną, która była w ciąży zamieszkać u mnie dosłownie za darmo, za nic nie płacili tylko ja i mój mąż. Po przyjeździe(już się wtedy wyprowadzili)mieszkanie po prostu było zasyfiałe,wybaczcie, ale inaczej tego nazwać nie mogę, bo nawet pojawił sie grzyb w piekarniku. Myślałam, że z wdzięczności za całkowitą darmoche mieszkania przez pół roku będą dbali, a tu nic. Na koniec mój mąż został wyzwany, to tak w ramach podziekowania. Wybaczyłam bratu, choć nigdy nas nie przeprosił. Ostatnio zaprosił mnie do siebie do innego miasta. Pilniowałam jego córki, gotowałam obiady i nawet coś tam posprzątałam żeby mogli wiecej zarobic(bo jego zona tak to z corka siedzi). Po tyg.postanowilam jechac do domu, to bartu sie to nie spodobalo, wiec wyzwal mnie od osoby chorej i popier...Z płaczem poszlam sama na autobus, potem pociag. Ostatnio cos tam dzownil, ale slowa przepraszam nie uslyszlam. Zmienilam nastawienie i nie mam zamiaru juz odbierac telefonu. Kolejna osoba to moja siostra, ktora rok temu grozila mi, wyzwala mnie rowniez. Nie odzywamy sie do dzis, a wlasnie jej corka ma miec komunie 13stego(zostalam zaproszona, odmowilam). Drugi brat czewsto pozyczal ode mnie pieniadze i wlasciwie nigdy nie oddawal. Raz mu darowałam 200zł(powiedzialam, ze ma kupic cos dzieciom na dzien dizecka), drugi raz 100zl nie oddał do tej pory, w podziekowaniu rowniez grozil mi ze mam mu splacic polowe mieszkania, ktore ja dostalam od mamy, nie jest nawet wlasnosciowe, po prostu satalam sie glownym najemca, dodam, ze rowniez nigdy nie lozyl na mieszkanie jak mieszkalismy uczac sie jeszcze z mama czy potem pracujac. I 3 brat ostatnio zaprosil mnie do siebie znienacka ok 10 godziny, pojechałam ok 14. Zrobil grilla po czym stwierdzil, ze pojade sobie jutro do domu o 9ej rano. Bylam w szoku, bo przyjechalam w paitek znadzieja , ze zostane na weekend,okazlo sie, ze bylam mu potrzebna do pilnowania dzieci, bo on chcial sie napic, nie uprzedzil mnie nawet o tym, ze mam pilnowac jego dzieci. Jego syn ma rowniez komunie i tez odmowilam. Sytuacji ogolem bylo jeszcze wiele z nimi. Generalnie zawsze czulam sie ta gorsza i wykorzystywana i przez wyzwiska zaczelam na prawde wierzyc w to, ze ze mna jest cos nie tak. Zwyczajnie boje sie swojego rodzenstwa, ze znow uslysze cos przykrego. Mysle, ze to wplynelo bardzo na moj stan psychiczny. Oczywiscie teraz mi przygaduja, ze jak to do dziecka nie pojde, nawet do kosciola. Tak, wlasnie nawet boje sie ich zobaczyc w kosciele. Postanowilam, zee skoro mnie tak traktuja, to dlaczego ja mam sie starac,szukac zrozumienia jak tylko byli mili jak bylam potrzebna. I dodam, ze jestem w ciazy i niektore sytuacje mialy miejsce takze w moim stanie i jakos wyzywajac mnie nie przeszkadzalo im to, ze jestem w ciazy i moge sie zdenerwowac.
A Wy co o tym sadzicie?
Przepraszam za błedy, ale troche sie zdenerwowalam.

Nikt nie odpowiada, więc ja spróbuję, co następuje: sądzimy,że w miłości i przebaczaniu mamy naśladować Chrystusa...

Zdaje się, trzeba tu zmienić nastawienie, ale na zasadzie wyciągnięcia wniosków z zaistniałych sytuacji i skorygowania swojego podejścia/nastawienia do siostry i braci. Owszem, na jakiś czas, być może i posłużyłoby Wam wszystkim ograniczenie kontaktów, aby odetchnąć od siebie, przemyśleć, może przebaczyć, a z czasem autentycznie zatęsknić za sobą. By, bo niebawem rodzinne uroczystości...



W moim odczuciu, rybko, robisz wiele dobrych rzeczy w rodzinie, masz zapewne dobre serce, ale... Masz też nadmierną potrzebę bycia z tego powodu docenianą. Robisz coś dobrego, a jeśli nikt Ci nie dziękuje - złościsz się, obrażasz się, a być może nawet robisz się bardzo niemiła. Może tu sedno problemu? To jest bycie dobrą, ale nie takie znowu bezinteresowne, czyli w odbiorze tego, któremu to dobro wyświadczamy może jawić się ono mniej wartościowe. Oczywiście, że masz prawo do słowa "dziękuję", ale kiedy ono nie pada, nie ma co się obrażać. Można cieszyć się z tego, że dzięki Tobie ktoś jest szczęśliwszy i cieszyć się tym jego szczęściem.
Moja propozycja: mniej pomagać, a jeśli już to z potrzeby serca... I mniej oczekiwać w zamian. Bywają ludzie, którzy nie tyle nie chcą, co nie potrafią okazać wdzięczności. Może uznają to za ujmę na honorze?
Jesteś w ciąży, niebawem zechcesz podzielić się radością z narodzin dziecka, Chrzest, również Komunia i co? Chcesz ze swoją rodziną żyć osobno? Nie wyjdzie Wam to na dobre.
Nie przyjmując zaproszenia na Komunię robisz przykrość przede wszystkim dziecku siostry i brata. W czym one Ci zawiniły? Gotowa jesteś do poniesienia, niestety - zapewne dalekosiężnych skutków takiej decyzji?


Znając życie to i owo mieszkanie, które przypadło w udziale Tobie nie pozostaje bez wpływu na Wasze relacje.

Czy Twoi bracia wiedzą, jak to widzisz?

"I 3 brat ostatnio zaprosil mnie do siebie znienacka ok 10 godziny, pojechałam ok 14. Zrobil grilla po czym stwierdzil, ze pojade sobie jutro do domu o 9ej rano. Bylam w szoku, bo przyjechalam w paitek znadzieja , ze zostane na weekend,"

A brat cokolwiek takiego sugerował, ze masz zostać na dłużej, czy sama to wymyśliłaś i dziwisz się, że nie odgadł? Bo widzisz, nadzieja nie ujawniana nie jest oczywista. I Twoje pretensje mogą być chybione.