Szczęść Boże. Zdecydowałem się napisać na tym forum gdyż zauważyłem, że jest tutaj kilka mądrych osób, które potrafią coś doradzić nie rzucając od razu kamieniem.
Mam 40 lat. Żona ma 50. Żonę poznałem 20 lat temu. Była wtedy w trakcie rozwodu. Ja w tym okresie byłem daleko od Pana Boga, w związku z mężatką nie widziałem nic złego. Zostaliśmy parą. Straciłem dla niej głowę, nie potrafiłem bez niej żyć. Żonie dużo czasu zajęło podjęcie decyzji o wejściu w poważniejszy związek ze mną. Dopiero po 10-ciu latach zdecydowała się na wspólne zamieszkanie ze mną na stałe. Ja przez te lata cierpliwie czekałem, starałem się jak mogłem przekonać ją, że jestem jej wart. Jednak zawsze miałem wrażenie, że ja kocham bardziej i staram się bardziej. Akceptowałem to, chociaż nie raz żona robiła lub mówiła rzeczy, które sprawiały mi ból.
Żona nie chciała mieć więcej dzieci. Czasem w przypływie czułości potrafiła składać deklaracje że chce, ale potem zawsze pojawiały się wymówki, że jestem nie dość dojrzały, nie stać nas, zdrowie jej nie pozwala, nie mamy odpowiedniego mieszkania. To również zaakceptowałem, nie chciałem jej stracić. Wspólnie wychowaliśmy córkę żony z poprzedniego małżeństwa. Moja pasierbica wyrosła na mądrą, odpowiedzialną, dorosłą kobietę. Jestem dumny, że miałem udział w jej wychowaniu. To chyba najlepsze, co mi się w życiu przydarzyło.
Przeżyliśmy ze sobą 17 lat bez ślubu. Kilka lat temu były mąż żony wystąpił o stwierdzenie nieważności ich małżeństwa. Początkowo wydało nam się to absurdalne, bo w chwili ślubu byli dojrzali, samodzielni, nikt na nich nie naciskał. Ku naszemu zaskoczeniu sąd biskupi orzekł jednak o nieważności. W międzyczasie ja zacząłem powoli wracać do wiary. Pan Bóg chyba mnie wołał, choćby z daleka. Nieunormowana sytuacja naszego związku zaczęła mi coraz bardziej przeszkadzać.
Trzy lata temu wzięliśmy ślub sakramentalny. Wydawało mi się, że dopiąłem w końcu swego, choćby późno i że teraz pozostaje tylko cieszyć się życiem. Myliłem się. Po ślubie żona zmieniła się na gorsze. Zaczęła zachowywać się tak, jakby teraz wszystko jej się należało, a nic już nie musiała. Zaczęła eskalować żądania finansowe. Obydwoje dobrze zarabiamy, ale ja ponoszę większość kosztów utrzymania domu. Już wcześniej zdarzały jej się szyderstwa, docinki i złośliwości, również przy ludziach, ale po ślubie te zachowania się nasiliły.
Wtedy ja popełniłem błąd. Wdałem się w "przyjaźń" z koleżanką z pracy, która z czasem przerodziła się w coś więcej. Celowo piszę "przyjaźń", bo nigdy z tą kobietą nie cudzołożyłem, nawet jej nie dotknąłem. Wierzcie lub nie, ale nawet nie miałem na to ochoty. Rozmawiałem z nią na różne tematy, to mi wystarczało. Dawała mi szacunek, akceptację i zrozumienie, których nie znajdowałem w małżeństwie. Nie ukrywałem przed żoną tej znajomości, co powodowało jej coraz większą irytację. W końcu po kolejnej awanturze obiecałem, żę zerwę z nią kontakt. Tak też zrobiłem. W podjęciu decyzji pomógł mi fakt, że moja przyjaciółka ma męża i dzieci a ja zorientowałem się, że również nie jestem jej obojętny. Przeraziłem się konsekwencjami, nie chciałem mieć jej małżeństwa i dzieci na sumieniu. Podkreślę, że teraz rozumiem, że był to ogromny błąd, więc ponawiam prośbę o nie rzucanie kamieniem.
Coś jednak we mnie pękło. Zrozumiałem, że "przyjaciółka" była tylko objawem, a nie przyczyną. Pzyczyną jest moje życie. Patrzę na nie wstecz i mam ochotę zapłakać. Patrzę w przyszłość i widzę tylko pustkę. Mam 40 lat, jestem bezdzietny. Gdy widzę na ulicy mężczyzn w moim wieku spacerujących z dziećmi coś mi strasznie ściska serce. W czasie, kiedy moim kolegom rodziły się dzieci ja czekałem, aż moja żona pozbiera się po rozwodzie. Moja pasierbica jest mi wdzięczna za wychowanie, ale jest już dorosła i chyba mnie już nie potrzebuje. Zaczyna do mnie docierać, że żona chyba od zawsze traktowała mnie jak połączenie zabawki erotycznej i bankomatu. Chwali mnie wyłącznie za moją sprawność seksualną, wszystko inne jest we mnie złe, nie takie, nieodpowiednie, rozczarowujące. Czuję się jak bezwartościowy człowiek pechowo przymocowany do atrakcyjnego przyrodzenia. Miałem nadzieję, że ślub coś zmieni na lepsze, a zmienił na gorsze. Czuję się jak starzec. Podupadłem na zdrowiu. Coraz częściej zastanawiam się, po co w sumie ja mam jeszcze żyć. Wszystko co najlepsze już chyba za mną, a i to nie było zbyt dobre. Chyba jedyna zaleta tej sytuacji jest taka, że bardzo zbliżyłem się do Pana Boga. Ufam, że jeszcze naprawi jakoś moje życie. Regularnie się modlę, przystępuję do sakramentów spowiedzi i eucharystii. Spowiednicy wydają się bagatelizować moje grzechy, zawsze dostaję lekką pokutę i mało inspirującą naukę, a ja czuję, że potrzebuję rady, rozmowy, pomocy.

Wcześniej myślałeś że robisz co chcesz a w istocie paprałeś sobie życie. Teraz zaczynasz widzieć konsekwencje życia bez Boga i jest ciężko. Nie rzucam kamieniem, myślę że cię dobrze rozumiem. Sama nawróciłam się 5lat temu bodajże i nadal boleję nad swojá przeszłością. Po nawróceniu nie weszłam w okres prosperity wręcz przeciwnie. To co przeszło że "starego" życia przestało zupełnie dawać satysfakcję i jedynie uierało coraz bardziej a w "nowym" zyskałam tylko problemy. Czułam się jak.w klatce - dosłownie - z której nie wiedziałam jak się wydostać i jedynie bałam się że muszę tak żyć już do śmierci. Nadal z tej klatki nie wyszłam bo po prostu sama siebie do niej wpycham ale jest trochę lepiej. Dzięki Bogu. Nie mam żadnych mądrych rozwiązań jak sobie radzić ani pociech. Myślę że czasem jedyne co można zrobić to tylko i aż wytrwac. Niekoniecznie twoja żona się zmieni, niekoniecznie twoje małżeństwo się poprawi, niekoniecznie twoje życie się zmieni oczekiwanym przez ciebie kierunku, ale jeśli wytrwasz przy Bogu to napewno sam się zmienisz. I będze lepiej niezależnie od tego co i jak będzie bo będziesz miał więcej pokoju. Dla Pana Boga nigdy nie jest za późno. Mnie nadal krzepi przypadek Dobrego Łotra który przeszłość miał taką że zaowocowała karą śmierci, przyszłości po ludzku patrząc już żadnej, a Pan Jezus wyprowadził z tej beznadziejnej sytuacji dobro i sens.

Nie Ty pierwszy wierzyłeś w magiczną, czarowną moc bajkowego ślubu w kościele, który miał coś zmienić na lepsze - tylko co? Macie teraz to, co było między wami. Idąc do ołtarza jesteśmy słabymi ludźmi, którzy upadają i takimi samymi ludźmi wracamy. Ślub nie ma magicznej mocy. Pan Bóg ma moc przemiany serc, ale trzeba Mu się powierzyć i zaprosić Go do swojego małżeństwa. Pamiętasz na pewno,że ślubowaliście sobie miłość aż do śmierci. Albo szczerze powierzycie siebie razem Panu Bogu, albo nic z tego. Nasuwa się pytanie, czy nie pomyliliście pociągu fizycznego z miłością. Musicie bardzo, bardzo szczerze porozmawiać. Bez tego, nie tylko nic nie zbudujecie, ale nawet runie to, co jest. Nie licząc wymówek, dużo ze sobą rozmawiacie? Modlicie się razem, praktykujecie?
Wyjeżdżacie gdzieś, spędzacie czas razem, urządzacie sobie urocze kolacyjki w drogich lokalach, raz w tygodniu?
I jeszcze jedno- sakrament oznacza rezygnację z własnego egoizmu, TY ze swojego, ona ze swojego, nie wymówki.
Piszesz, że dopiąłeś swego, a jak z tym czuła sie Twoja żona? Pomyślałam,że może bojąc się odejść i zaczynać od nowa, stanęła przed ołtarzem.
Nie piszesz, czy ją kochasz, czy ona kocha Ciebie tylko,że robi Ci wymówki.
My, kobiety mając 50 lat, czujemy się starszymi paniami, bo przekwitamy, to też wpływa na psychikę. Jeszcze kilka lat, a ona bardziej będzie potrzebowała Twojej opieki i wsparcia, niż seksu.
Dopiero trzy lata po ślubie, a Ty miałeś przyjaciółkę,żona o tym wiedziała, zerwałeś z nią kontakt po kolejnej, jak piszesz awanturze, ufff! ręce opadają.

Mężczyzna 40 letni może być i jest atrakcyjny dla 30 latki, zwłaszcza,jeżeli ona nie wie, co to skrupuły, ogarniasz temat?

Ja tak sobie myślę Dionizy,że Ty taką rozmowę powinieneś przeprowadzić ze swoją żoną a nie z nami tutaj.Wiem,że ciężko,że zranienia,że miłość własna,że trud,że co ona powie itp.itd.Ale bez niej,bez Twojej żony,sprawa się nie rozwiąże choćbyśmy tutaj pisali od rana do nocy.Ty po prostu powinieneś naprawdę szczerze porozmawiać ze swoją żoną.Obiecuję modlitwę.Z Bogiem!

Mądrzy ludzie dawno temu powiedziali,że przeszłość trzeba zostawić Miłosierdziu Bożemu, a przyszłość Bożej Opatrzności. Nie można w kółko rozpamiętywać tego co było. Przeszłości nie zmienisz, za to przyszłość może być z Panem Bogiem. Rozpamiętywanie starych grzechów prowadzi jedynie do zwątpienia, a szatanowi dokładnie o to chodzi abyś zwątpił.

To bez sensu moi mili; raz i nie ma go po chwili,
nic nie pisze, nie mailuje, niech kto inny dyskutuje.

Brak to czasu, czy niewiedza? Kto założył, niech odwiedza,
po co wątek, prosze was, kiedy wpadnę tylko raz?
Mój Dionizy, rzeknij coś, byłeś tylko, jako gość?

• odczucia nie oznaczają jeszcze rzeczywistości. Wchodzisz w okres "kryzysu wieku średniego", więc za bardzo nie wierz swoim odczuciom
• czy Twoja Żona jest szczęśliwa z Tobą? Zapewniam CIę, że jesli będzie, to i Ty będziesz szczęśliwy.
• oczywiście, że sprawę możesz załatwić tylko z zoną. Czy jest szansa pojechania razem na "weekend spotkania" lub coś podobnego?
  Na początek napisz może do żony długi, szczery list. Ona musi wiedzieć, co Cię trapi

Powodzenia!

Wybaczcie, że się nie odzywałem. Nie jest łatwo mi tutaj pisać, jest to trochę akt desperacji z mojej strony, zawsze sobie radziłem w życiu aż do teraz.
Problem z rozmową jest taki, że jest ona dość jednostronna. Jeśli żona ma pretensje do mnie, to ja staram się przepraszać, brać winę na siebie, a jeśli nie, to przynajmniej poważnie traktować jej uwagi. Moje uwagi są za to zbywane stwierdzeniami, że przesadzam, jestem przewrażliwiony, bądź zaprzeczaniem, że pewne fakty miały w ogóle miejsce. Jeśli naciskam za bardzo żona wpada w złość, zaczyna krzyczeć że jak mi się nie podoba możemy się rozstać, że ona już raz rozwód wzięła i żebym nie liczył na skrupuły z jej strony, bo za drugim razem ta decyzja przyjdzie jej nawet łatwiej... i to ostatnie chyba najbardziej mnie boli. Ja takie groźby uważam za ostateczność, a w związku sakramentalnym wierzących osób w ogóle one nie powinny moim zdaniem mieć miejsca. A na ramieniu siedzi mi Zły i szepcze do ucha, że skoro żona najwyraźniej przez całe życie odrzucała katolickie nauczanie o nierozerwalności małżeństwa, to być może nasze małżeństwo też jest nieważne tak jak jej poprzednie Dlatego na codzień staram się udawać zadowolonego i tak sobie żyję, na twarzy przyklejony fałszywy uśmiech, a w sercu smutek.

Wana jest prawda. Życie w prawdzie.

Czy pretensje są zasadne? Jeśli nie, nie ma sensu przepraszanie, branie winy na siebie dla świętego spokoju, granie potulnego winowajcy itp. Nie należy pozwalać na niesłuszne oskarżenia ani przejmowanie roli ofiary (ja się poświęcę), to demoralizuje drugą stronę.


I jak to się ma do prawdy? Udawanie? Fałsz? Chcesz na tym budować? Uzdrowić coś fałszem?

Wykopo toto z domu, bo nie szanuje cię za grosz, że posuwa się do takich szantaży.

Czytam Twoją opowieść dionizy, poruszającą opowieść. Nie jestem pewien, czy to opowieść na forum, ale to Twoja wola, że o niej opowiadasz. Chcesz publicznie pogadać? Porozmawiajmy, ale w świeckiej atmosferze.... z uszanowaniem Twojej wiary. Nie wiem jednakowoż, czy tego oczekujesz?

Zdaję sobie sprawę, że opowiadanie obcym osobom na publicznym forum historii swojego życia świadczy o desperacji. Być może powinienem się rozejrzeć za fachową pomocą, myślę o psychologu.

Bardzo dobry pomysł. Żyj w realu. Psycholog, przygotowany ksiądz itp. Oszczędzisz sobie przypadkowych i nieprzypadkowych głosów w dobrej i złej wierze, a także tonu impertynencji takich jak wypowiedź Wespacjana, które Cię do przodu nie posuwają.

Bardzo dobry pomysł.
Publiczne wypowiadania raczej przypomina "sąd nad grzeszną duszą"i mam wrażenie,że w niczym nie pomaga.



Ponawiam pytanie: rozmawaicie ze sobą z miłością, czy żonglujecie pretensjami, tudzież zarzutami ?
Małżeństwo sakramentalne, mój drogi to rezygnacja wzajemna z własnego egoizmu. Przyznam,że niedawno ta prawda do mnie dotarła, a jesteśmy małżeństwem 30 lat.

dionizy , czytając Twoją historię na pierwszy plan nasuwa się oczywiście w moim odczuwaniu fakt, braku dowartościowania ze strony kobiety, którą kiedyś pokochałeś ale nade wszystko bardziej chyba zdobywałeś i za ten wysiłek oczekujesz nagrody.Najpierw posiadłeś tę kobietę mimo iż ona nie była tak zdecydowana. Czy pozwoliłeś jej wyrazić obawy ? Czy może nie interesowało Cię to ? To trochę jak w transakcji. W czasie tą nagrodą stał się sakrament małżeństwa, jednak to nie o to chodziło.

Relację z osobą się buduje przede wszystkim poprzez miłość. Można byłoby wypunktować , czy to co się działo między wami i w was było miłością ?
Prawdopodobnie już wiesz i dlatego przyszedł kryzys, bo dojrzałeś do czegoś szlachetniejszego.
To taka ironia losu i Twoja niezależność jak i Twojej żony może być dobrym rozwiązaniem na jakiś czasowy dystans, by obejrzeć to na nowo z oddali. Miłość ma wiele odcieni, jak wspomniałeś o relacji z przyjaciółką i pięknym doświadczeniu akceptacji z jej strony, to Cię rozwinęło. Uczyniłeś porównanie. I dobrze. Jedno mnie dziwi, bo małżeństwa zamknięte przed innymi relacjami po jakimś czasie zachwytu sobą , wypełnia pustka.



Nie uważam ,że dialog z osobami w chwili, kiedy mamy wątpliwości, ciemności, upadki jest desperacją. NIE! To nie desperacja a działanie Ducha Świętego, który oświeca i prowadzi ku braciom podobnie myślącym. Od tego jest wspólnota. Nikt nie jest samotną wyspą. Kidy upadamy dobrze jest być blisko kogoś , kto nas podniesie. Tak był i jest Pan Jezus Chrystus, poznałeś Go?