No właśnie nie, Maciek... Dziecko nie jest własnością rodziców. Rodzice są tylko i aż Opiekunami dziecka stanowiącego oddzielny podmiot.


I tu właśnie jest "pies pogrzebany";
jakie prawa wynikające z opieki nad dzieckiem posiadają rodzice. To jest najistotniejszy problem. Różne państwa w różny sposób ów problem rozwiązują - problem, zaznaczam, zarówno etyczny jak i prawny; np. w państwach skandynawskich istnieją drakońsko duże ograniczenia władzy rodzicielskiej....

Myślę, że warto przyjrzeć się rozwiązaniom innych państw... z czym się zgadzamy, a z czym nie....


....był taki ciekawy wątek dotyczący moralnych decyzji wobec dzieci:

Pytania moich dzieci....
.
.
.

Należy sformułować jakie prawa powinno mieć każde dziecko. Według mnie rodzice powinni mieć prawo do decydowanie o dziecku w pełni swobodnie dopóki swoimi decyzjami nie łamią jego praw. W szczególności, powinni mieć prawo decydować czego, w jaki sposób i w jakim wieku dziecko się uczy, jak jest leczone, co je, jak spędza wolny czas itp.
Oczywiście od razu nasuwają się dwa zastrzeżenia. Po pierwsze, co jeśli rodzice będą dziecko zaniedbywać. Będzie to oczywiście łamanie jego praw, więc takie postawienie sprawy wcale nie dawało by na to przyzwolenia.
Po drugie, co jeśli rodzice będą nieodpowiedzialni lub zwyczajnie głupi i będą leczyć dziecko u homeopaty i uczyć je o płaskiej ziemi. Takie przypadki na pewno będą. Rodzice nie zawsze podejmują najsłuszniejsze decyzje, ale z całą pewnością mogę napisać, że przeciętny rodzic podejmie odnośnie dziecka lepszą decyzję niż przeciętny urzędnik, lub wyborcy podczas wyborów. Nie ma osób ani instytucji, która zajęłaby się dzieckiem idealnie, musimy więc wybrać najlepszą opcję spośród niedoskonałych, a są nią właśnie rodzice.

Osobiście zgadzam się, że dziecko powinno mieć prawa, ale nie może o wszystkim decydować. Jak jednak wytłumaczyć postępujące problemy demograficzne w krajach chrześcijańskich. Czy nie są one objawem buntu osób wychowywanych w taki sposób? Takie pytanie ostatnio usłyszał jeden z księży, których znam. Niestety muszę stwierdzić, że wychowywanie dzieci nie jest odpowiednie w krajach chrześcijańskich i mocno nad tym ubolewam. Jest to ważny temat, gdyż bez dzieci nie będzie chrześcijaństwa.

Zacznijmy od naprawienia pojęć. Dziecko NIE jest własnością rodziców. Był taki filmik o toksycznych matkach, jedna wprost powiedziała że jest Bogiem. Rodzice niech nie uważają się za Bogów Stwórców, bo jeden jest tylko Bóg.

No właśnie. Dochodzimy do miejsca, gdzie musimy sobie odpowiedzieć na pytanie: jakie prawa ma dziecko? Co rodzice mogą, a co nie?
Czy jeżeli zacznę leczyć dziecko metodami niekonwencjonalnymi, to złamię jego prawo? Czy jeżeli będę je uczył języka hebrajskiego, to czy będzie to dla dziecka działanie słuszne? Pytania się mnożą.

Wydaje mi się, że dobrym rozwiązaniem jest skuteczny system oświaty, który ochroni dziecko przed możliwym "szkodliwym" działaniem rodziny.
Szkoła, która uczy tego, czego powinno się dziecko uczyć, na bazie aktualnego stanu wiedzy, kultury etc., która to szkoła "proponuje" zajęcia pozalekcyjne - także profilowane pod zapotrzebowanie społeczne,
To miejsce powinno także objąć dziecko opieką zdrowotną. Nawet jeżeli rodzice dziecko zaniedbują, to Szkoła to "naprawi".
Nadto, aby Szkoła miała być skuteczna w swoich oddziaływaniach, to musiałby powstać skuteczny (prawny) system wpływu na zachowania rodziców/opiekunów w zakresie powyższym, jak również chroniący dziecko także przed przemocą w rodzinie.

Powstaje pytanie: to kim są właściwie rodzice?
Myślę, że rolą rodziców jest zapełniać tzw. "wewnętrzny garniec złota". Zapewniać dziecku bezpieczeństwo egzystencjalne, czego podstawą jest okazywanie pozytywnych uczuć i emocji.

I tak, zgadzam się z Tobą: obie instytucje Rodzina i Państwo nie zastąpią się wzajemnie.
.
.
.