Byłem ostatnio na rozmowie z księdzem z innego miasta. Chciałem anonimowo porozmawiać o moich poprzednich związkach z dziewczynami oraz przyszłości.

Wróciłem zasmucony. Wstydliwe to, ale łzy mi poleciały przed snem, gdy przypomniałem sobie, jak ksiądz zasugerował, że nie powinienem zakładać rodziny, gdy cierpię na chorobę psychiczną.

Nie wiem, to mam być "świeckim zakonnikiem" czy lepiej od razu zginąć za wiarę, żeby choć pamięć po mnie pozostała... Wiem, przesadzam może.

Jakby ktoś mi wyjaśnił jak to jest z chorobą psychiczną (schizofrenia) i małżeństwem to byłbym wdzięczny.

Choroba psychiczna może być podstawą nawet do uznania małżeństwa za nieważne. Osoba z którą chciałbyś wejść w związek małżeński powinna wiedzieć o Twojej chorobie, i wiedzieć powinien ktokolwiek kto chciałaby wejść z Tobą w poważniejszy związek. Ja także jestem schizofrenikiem. To zależy od stanu w jakim się znajdujesz, czy jesteś w remisji czy też nadal przechodzisz ostrzejsze fazy. Ta choroba niesie ze sobą ograniczenia, nie jesteś już jak zdrowa osoba. Poza tym objawia się w genach, istnieje ryzyko przekazania dzieciom.

Małżenstwo to trudna droga, nie wiem jaki jest Twój stan i czy dałbyś radę to unieść, małżeństwo to odpowiedzialność za inne osoby, to także obowiązki, również obowiązek utrzymania rodziny. Trudno jest psychicznie chorej osobie to wszystko wypełnić. I nie zawsze znajdziesz kogoś kto zdecyduje się na związek z osobą chorą na schizofrenię.

Choroba psychiczna sama w sobie nie wyklucza małżeństwa (o ile człowiek jest "zdolny do używania rozumu").
Przeszkodą małżeńską powodującą nie zawarcie małżeństwa mimo ślubu jest zatajenie faktu choroby przez przyszłym małżonkiem.
CO do tego czy "powinno się" zakładać rodzinę będąc chorym (nie tylko psychicznie, dotyczy to różnych chorób), jest to sprawa indywidualna.

WIęcej na temat ważności zawarcia małżeństwa w przypadku choroby psychicznej znajdziesz tu https://bon.edu.pl/media/book/pdf/Przes ... yna-MF.pdf zwłaszcza na stronach 6-7 oraz 8-9.
Warto zapoznac się też z http://parafiakozle.pl/data/pliki/niewa ... enstwa.pdf

Kiedyś zwolniłem się z pracy, po prostu przestałem przychodzić. Paranoiczne uczucie i niechęć jakby mi się tam nie wiadomo jaka krzywda działa...
I oczywiście myślenie: A tam, przeżyję, mam gdzie spać, mama da jeść zanim znajdę inną pracę.

Utkwiły mi w pamięci słowa, które wtedy usłyszałem od rodziców:
"Co byś dzieciom swoim powiedział jakbyś tak zrobił mając założoną rodzinę?
Wiecie dzieci, zrezygnowałem z pracy i możemy nie mieć co jeść, tak was informuję. Tak?"

Teraz to już dochodzę do wniosku, że ksiądz rzeczywiście mi dał znak, abym się zastanowił nad tak odpowiedzialnym wyborem życiowym.

Jak ja mam się kimś opiekować, jak podczas ataków psychotycznych to mną się trzeba opiekować...

Znam to, mam podobne i różne jazdy, chociaż teraz w remisji bardziej, ale mogę to zrozumieć. W Twoim przypadku jest nieco inaczej, bo odpowiedzialność za rodzinę i za utrzymanie spada na mężczyznę, ja jestem kobietą. Może być taka sytaucja że żadnej pracy nie będziesz w stanie utrzymać, a tym samym także żony, rodziny, takie sytuacje mogą doprowadzić nawet do rozpadu małżeństwa, cierpienia innych.



Sam widzisz jak to jest. Chorym psychicznie trzeba się opiekować w pewien sposób, wspierać, trzeba wiedzieć co i jak, trzeba znać nieco sposób zachowania, czym przejawia się ta choroba, u każdego może to być coś innego, ale ma wspólne symptomy. Nie każda osoba zdecydowałaby się na taki związek, a małżeństwo jest sakramentem nierozerwalnym.

Ludzie z reguły dążą do sytuacji najmniej problematycznych, dążą do stabilnych i udanych relacji, mają do tego prawo. Nikt nie jest w stanie zagwarantować czy życie z osobą psychicznie chorą będzie stabilne i poukładane, mogą występować różne fazy choroby na przestrzeni czasu.