14 lat żyłam w związku małżeńskim ale mieliśmy tylko ślub cywilny bo mąż miał za sobą już jedno małżeństwo i kościelny ślub.Mam z tego związku 2 dzieci.Niestety chociaż starałam się żeby wszystko było dobrze doszło do rozwodu.Mąż znalazł sobie inną kobietę.W trakcie trwania małżeństwa zawsze chodziłam do kościoła,starałam się żyć religijnie,tylko nie mogłam chodzić do spowiedzi i komuni.Teraz po tym rozwodziei i po rozmowie z księdzem poszłam po wielu latach do spowiedzi,chodzę też dość regularnie do komuni.Nastąpiło to dopiero po ponad roku od rozwodu dlatego że miałam w głowie totalny mętlik i w sobie taką nienawiść do męża że zmarnował mi i dzieciom życie .Nie mogłam się z tym uporać Do spowiedzi poszłam pod wpływem pewnej osoby i chyba była to bardzo dobra decyzja w moim życiu.Stopniowo jakoś uporałam się z tą niechęcią i nienawiścią do męża.Chociaż czasami jeszcze nachodzą mnie negatywne emocje wtedy się modlę.Mam tylko taki problem z poukładaniem sobie tego wszystkiego w głowie czy ostatecznie powinnam walczyć o to małżeństwo jeszcze bardziej dla dzieci chociaż było niesakramentalne czy nie no bo teraz przynajmniej mogę przystępować do sakramentów?Czy tak po katolicku było ono dobre czy nie , czy nie powinnam faktycznie w nim trwać na siłę.Wtedy byłam zła a teraz lepsza? Jakoś nie mogę tego ogarnąć.

Kościół Katolicki uznaje tylko małżeństwa sakramentalne.


A jest na to jakakolwiek szansa? Z tego co piszesz, Twój mąż odszedł do innej kobiety. Czy chodzi o to że zakomunikował ostatnio chęć powrotu a Ty się wahasz?


Jeszcze raz: a czy jest na to jakakolwiek szansa? W Twojej historii mąż jawi się jako mężczyzna niedojrzały, nieodpowiedzialny. Plus, żeby to wszystko było "po katolicku", Twój mąż musiałby załatwić stwierdzenie nieważności swojego sakramentalnego małżeństwa - będzie mu się chciało chodzić po sądach biskupich? I jego pierwszej żonie też?

Może lepiej skup się na zapewnieniu dzieciom godnych warunków życia (alimenty) i - w miarę możliwości - regularnych kontaktów z ojcem.

A czego ty chcesz? Mąż wróci, to co? Musielibyście nie współżyć. No ale on dla współżycia pewnie skacze z kwiatka na kwiatek. Chcesz dobrze dla dzieci. Czy przykład ojca jest dobry dla dzieci?

Po katolicku nic w tym związku nie było dobre,ale to na pewno sama już wiesz.

Na powrót męża nie ma już szans ,zresztą ja chyba też tego nie chcę.Oststnio dotarła do mnie wiadomość od znajomych że mąż powiedział że teraz dopiero po rozwodzie to czuje że żyje.Gdzieś mnie to zabolało.To wg niego prawdopodobnie życie ze mną było złe a ja naprawdę się starałam .Proponował mi kiedyś przed rozwodem że możemy żyć razem ale osobno (każdy w swoją stronę )dla dobra dzieci ale czy to faktycznie byłoby dla dobra dzieci?Stwierdziłam że nie. Teraz mogę żyć inaczej mogę przyjmować sakramenty chyba potrzebowałam tego chociaż minęło trochę czasu jak do tego doszłam.
Mam tylko jakieś takie poczucie porażki życiowej.
Teraz po rozwodzie w stosunku do dzieci jest OK i płaci alimenty ale kontaktujemy sie tylko przez maile.

Teraz i ty mozesz poczuc ze zyjesz Najgorsze co moze byc to uczynic z drugiej osoby Boga i nie iec zycia poza nia.
Poszukaj mezczyzny z ktorym bedziesz mogla wziac slub koscielny

Prymulko,
myślę że nie warto się gryźć z mozliwościami, które nie istnieją (powrót do tego mężczyzny).
Już nawet pomijam, że nie jawi się On wg Twoich słów jako ktoś odpowiedzialny czy mogący/chcący dac szczęście Tobie i dzieciom.

Kwestia "przystępowania do sakramentów" jest kwestią wtórną w stosunku do "życia w grzechu" - nie warto żyć w grzechu i tyle. Więcej nie ma co dywagować.

A głupotkami pisanymi przez piotrax się nie przejmuj.

Przykre.Wcześniej nie żył? A jak składał oświadczenie w USC co czuł?



Z pewnością ją też wystawi do wiatru, za jakiś czas.



Co nas nie zabije, to nas wzmocni. Bogu dziękuj,że sobie poszedł.

Niekoniecznie. Jak zniedołężnieje to już może odpuści. Okręty wpływają do różnych portów, ale któryś jest tym ostatnim.