Szczęść Boże.


Naszły mnie (kolejne zresztą ) rozważania na temat sakramentu małżeństwa jak i rodzicielstwa w zamyślę kobiety jak i mężczyzny . Chciałabym się dowiedzieć -zwłaszcza od osób które już posiadają dzieci jak wygląda u nich kwestia wspólnych ustaleń co do wychowywania i zajmowania się potomstwem ..Mile widziane są spostrzeżenia zarówno Pan jak i Panów.

Wszyscy wiemy że głównym powołaniem kobiety w zamyślę Planu Stwórcy jest właśnie macierzyństwo -jednak jak to wygląda w realiach przeciętnej katolickiej rodziny ? Zakładając czasową dłuższą bądź krótszą rezygnacje z życia zawodowego na rzecz matkowania jakie są potem szansę na powrót do wykonywanego zawodu ? zwłaszcza jeśli okres zaniechania tej aktywność trwa kilka lat ?(w niektórych małżeństwach tak właśnie jest a przede wszystkim wtedy gdy tych dzieci jest kilkoro ) a co z rodzinami w których to mężczyzna zapewnię byt wszystkim członkom rodziny ?a kobieta po prostu zajmuje się domem i dziećmi ? jakie są realne szansę alby taki model dobrze prosperował w dzisiejszych czasach ?

Z tego co widzę po sobie i znajomych to najwięcej zależy od oczekiwań...
Jeśli ktoś oczekuje życia łatwego i przyjemnego - automatycznie ma mniej dzieci i bardziej ceni pieniądze, za które wyjeżdża na drogie wakacje itd. (oczywiście są wyjątki).
parę przykładów z otoczenia:
a) Małżeństwo przyjaciół z szóstką dzieci - ona w ciąży z trzecim dzieckiem skończyła magistra inżyniera, potem poszła do pracy (gdzieś ponad rok), potem następne dziecko - i już do pracy na razie nie wróciła - bo opiekunka kosztowałaby więcej jak ona by zarabiała, więc to ekonomicznie nie ma sensu. Nie mówiąc już o straconym czasie z dziećmi itd. W tej chwili dzieci w zakresie ok 15 do 3 lat (średnio co 2 lata), starsze już dosyć samodzielne i pomagające w domu. On pracuje jako informatyk (ale studiów nie skończył) - zarabia całkiem nieźle, więc stać ich na taką rodzinkę - choć w kokosy nie opływają... z piątką dzieci mieszkali w 2pokojowym mieszkaniu (ok 45m2), dopiero jak szóste się poczęło to kupili sobie dom w stanie prawie zamkniętym i od tych ok 3 lat mieszkają w powolutku wykańczanym domu. Zaczynali od koca powieszonego w dziurze drzwiowej do łazienki... także drzwi do łazienek były pierwszym priorytetem
Ale faktem jest że masa miłości i radości w domu, ani on ani ona nie żałują, świetnie się czują w swoich rolach, choć jak my z żoną na to patrzymy z boku to najczęściej komentarzem jest "ona jest świętą kobietą" bo choć mąż nie jest jakimś draniem czy innym leniem - ale jednak w domu widać że to głównie ona ogarnia chaos, a on jakoś tak nie bardzo się przykłada (a w każdym razie wg nas mógłby bardziej).
b) drugie małżeństwo z 6stką dziecki - w najstarsze miało chyba 18 jak najmłodsze się poczęło - więc tak mniej więcej co 3 lata. Ona jest lekarką - w 'międzyczasie' pracowała, zrobiła specjalizację, prawo jazdy itd On jest managerem w banku (a wcześniej był oficerem w wojsku polskim i poszedł na wcześniejszą emeryturę). Też im się nie przelewa, żeby stać ich było na coroczne wakacje na Malediwach ale rodzina wspiera, pieniądze przeznaczają bardziej na edukację dzieci niż na rozrywki (prywatne szkoły, dodatkowe zajęcia itd)
c) trzecie z piątką dzieci chyba ma najtrudniejszą sytuację - on długi czas nie pracował - więc był kogutem domowym, a ona jest nauczycielką, więc jak łatwo się domyślić kokosów nie zarabia. Mieszkają na szczęście we własnym domu (pobudowali bliźniaka wraz z jego tatą) więc ten w sumie największy koszt im odpadł. Ale znów - rodzina pozytywnie zakręcona, wszędzie ich pełno, jeździli na obozy harcerskie (ona była kiedyś wysoko w kadrze) - więc wakacje tanie na łonie natury. I choć na pewno momentami jest im trudno, to jednak wielu może im zazdrościć rodzinnego szczęścia.
d) małżeństwo z dwoma synkami (ok 10 lat) - ona nauczycielka, on informatyk, żyją sobie spokojnie w ok 50m2 (2 pokoje), oboje pracują, dzieci raczej już więcej mieć nie mogą (wiek). On jest typową 'złotą rączką' a to drzwi przeszlifuje i polakieruje, a to sam zrobił zabudowę kuchni itd, taki trochę gadżeciarz i majsterkowicz - widać że to lubi i dobrze mu wychodzi. Jako że mają 2 chłopaków to wychowanie jest wg mnie łatwiejsze niż dziewczyn i jakoś przy nim te chłopaki się kręcą i czasem mu pomagają, aczkolwiek długi czas ona była z nimi w domu (dopóki obaj do przedszkola nie poszli).

o sobie nie piszę że nie wyszło że się chwalę
generalnie we wszystkich tych rodzinach mężowie wspierają żony, żony przez jakiś czas nie pracowały bo były z dziećmi, przez to wiadomo że w wieku maleńkim bardziej mamy miały na sobie wychowanie dzieci, ale później ojcowie jak najbardziej angażują się - wyjazdy ojców z dziećmi, wspólne rowerowanie itd

To znaczy że małżeństwo katolickie ma szukać niełatwego i nieprzyjemnego życia, tworzyć rodziny tylko wielodzietne i po prostu żyć w biedzie...?

Ja skończyłam studia pielęgniarskie i pracuje w szpitalu publicznym ,do tego czasem dyżuruje w aptece szpitalnej . Mam dobry fach i lubię swoje zajecie .Nie mam problemu z okresem macierzyńskim ale mam obawy co to będzie gdy sama przerwa w życiu zawodowym skończy się na tym że po kilku latach pocałuje klamkę od drzwi i z dziurą w CV nie będę mogła wrócić do swojego zawodu .

wątpie że w przypadku pielęgniarki będziesz miala taki problem.
Pozatym można na poł etau np.

Moim zdaniem obie postawy są złe ,zarówno podążanie za dobrem materialnym za wszelką cenę ,kosztem rodziny i małżeństwa jak i całkowita rezygnacja z dążenia do dobrobytu w celu zapewnienia podstawkowych potrzeb dzieci . W życiu nie są potrzebne co półroczne wyjazd na wakacje ,co rusz nowe cichy ,czy super telefony albo laptopy . Ale trzeba zwracać uwagę na to aby młodzi ludzie mieli jak najlepsze możliwość kształcenia się ,zdobywania doświadczeń ,rozwijania swoich pasji .Dobre szkoły ,nauka języków ,kolonie ,kółka zainteresowań .
W życiu są różne skrajne sytuacje i trzeba być na nie przygotowanym ,choroba w rodzinie ,wypadek ,czasowa niezdolność do pracy .Dziecko nie powinno chodnic w obdartych butach ,czy kilkuletnich wytartych spodniach które są już zniszczone. Członkowie rodziny powinni mieć własną przestrzeń i poczucie prywatność (to a propo tego przykładu który podał Tek de Cart rodziny mieszkającej w dwupokojowym mieszkaniu z 5 dzieci ) .Wyjazd na rodzinne wakacje czy drobne przyjemność w życiu myślę że nie są złe ,ważne jest nie popadnie w skrajność .

Mam kilkuletniego syna, do pracy wróciłam jak skończył 8 miesięcy. Spłacamy z mężem kredyt hipoteczny- nie utrzymalibyśmy się z jednej pensji gdybym poszła na wychowawczy, a wysyłanie męża na 12 godzin dziennie do pracy 6 dni w tygodniu to nie jest dla mnie rozwiązanie- dziecko ma nie znać ojca?
Z tym, że jestem nauczycielką, a co za tym idzie- nie spędzam w pracy 8 godzin dziennie. Pierwsze 1,5 roku życia syna pracowałam w szkole 20 godzin w tygodniu- syna w tym czasie pilnowała moja babcia emerytka ( jeszcze młoda, energiczna i nie schorowana) lub mój tato ( ma elastyczną pracę, lubi dzieci). Potem poszłam pracować do przedfszkola- tego samego, do którego później poszedł syn, tak więc miałam go na oku- był w grupie u koleżanki kilka sal dalej.
Nie mam wyrzutów sumienia, że wróciłam do pracy- moja babcia odmłodniała przy prawnuku, ma z nim świetny kontakt. Mój tato wariuje na punkcie wnuka. Syn śmiały i pogodny, nie wykazuje żadnych lęków separacyjnych, mamy świetny kontakt.
Nie jesteśmy z mężem zbyt tradycyjni- mąż od urodzenia bardzo angażuje się w wychowanie synka- bo chce. Bo sprawia mu to przyjemność. Inna sprawa, że po porodzie spędziłam w szpitalu ponad dwa miesiące i siłą rzeczy mąż musiał w tym czasie nauczyć się instrukcji małego.

Natalia, zachęcam do 15 rozdziału Ewangelii Łukasza. Tam jest przypowieść o miłosiernym Ojcu. Jest tam też przedstawiony model rodziny.