Ponieważ Bóg baaardzo rzadko ingeruje w świat. Ustanowił prawa fizyki, popchnął i samo się kręci.
Wiele osób modli się żarliwie o zdrowie dla bliskich, a oni i tak umierają.
Jan Paweł II, mimo swoich wielkich zasług dla Kościoła, straszliwie cierpiał pod koniec życia.

To nie katolicka wizja Boga. Sam Jezus pokazał że cierpienie jest zbawcze umierajac na krzyżu w straszliwch mękach.

"Uczniowie Jego zadali Mu pytanie: «Rabbi, kto zgrzeszył, że się urodził niewidomym - on czy jego rodzice?» 3 Jezus odpowiedział: «Ani on nie zgrzeszył, ani rodzice jego, ale [stało się tak], aby się na nim objawiły sprawy Boże."

Prawda? widać,że Pan Bóg się przyłożył,ponieważ nas kocha.

Skoro cierpienie jest takie super, nie walczmy z nim zatem! Odrzućmy leki przeciwbólowe i inne zdobycze medycyny - w końcu to zbawczy, Boży zamysł...?

ks. Jan Kaczkowski (ten co założył hospicjum, a potem sam umarł na raka) mówił, że niedopuszczalne jest dopuszczać do bólu przy chorobach nowotworowych.

a ks. dominikanin raz na kazaniu mówił, że chrześcijanin ma starać się unikać cierpienia i pomagać go unikać innym dając na przykład to, że Pan Jezus nie dał się obrzucać kamieniami, gdy faryzeusze pochwycili kamienie by go nimi obrzucić.

Wspaniały ksiądz. I miał rację. Nie każde cierpienie ma sens. Nie każde cierpienie wynika z Bożego zamysłu i ma czegoś ludzi nauczyć. Na świecie jest mnóstwo zupełnie przypadkowego, złego, bezsensownego cierpienia które należy zwalczać, bo będzie rodzić jeszcze więcej cierpienia.


Abstrahując od tego że ów Dominikanin miał oczywiście rację, to chcący znajdzie w Biblii poparcie dla dowolnej tezy. Jezus kazał nadstawiać drugi policzek? Tak. Ale z drugiej strony skręcił bicz ze sznurków i natarł na przekupniów? Tak. Jezus nie dał się obrzucać kamieniami? Tak. Ale dał się ukrzyżować i milczał na swoim procesie, mimo iż Piłat był mu wstępnie przychylny? Tak.

wniosek tamtego kazania był taki:
masz unikać cierpienia, jeśli jest bezcelowe, ale jeśli jest konieczne by wypełnić misje to masz wypełnić misję.

Ironia trafiła w próżnię, ponieważ Bożym zamysłem było, abyśmy te leki i te zdobycze odkryli. Dokładnie.

a myślisz, że te dzieci nie mają szans na niebo? że Bóg ich nie kocha? że im nie pomaga później w życiu? że nie oceni ich sprawiedliwie?
różną dostajemy ilość talentów, różne warunki startowe - ale też różną dostajemy pomoc w osiągnięciu celu, a Bóg może 100krotnie nam wynagrodzić trudności naszego życia (choć może dopiero w życiu przyszłym)

Czyli, w skrócie, nie ma sprawiedliwości na tym świecie. Nie można oczekiwać że ktoś kto miał patologicznych rodziców, był dręczony w szkole czy przewlekle chorował będzie w kwiecie wieku wynagrodzony szczęśliwą rodziną, pięknym domem, stabilną sytuacją materialną.

Podobnie, jest to niezwykle rzadkie by osoba urodzona np. w Arabii Saudyjskiej rozważała kiedykolwiek przejścia na chrześcijaństwo. Równie dobrze ktoś z Ustryk mógłby zostać amiszem...

Co rozumiesz pod pojęciem szczęśliwa rodzina? Czy może według Ciebie szczęśliwa= bogata?

Wybacz, ale co to za głupkowate pytanie? Szczęśliwa to szczęśliwa a nie bogata. Równie dobrze mógłbym zapytać czy dla Ciebie szczęśliwa = biedna?

Rację masz w tym że 'nie ma sprawiedliwości na tym świecie'. To w zasadzie podstawowa obserwacja każdego rozsądnego człowieka i przesłanie każdej religii (każda próbuje na nie jakoś odpowiedzieć).

Chrześcijaństwo ma odpowiedź na ten fakt od samego Boga - choćby w przypowieściach o robotnikach w winnicy czy o kąkolu i chwaście.

Niestety zdecydowanie częściej tacy ludzie mają cały bagaż... negatywnych doświadczeń.

Możemy szukać odpowiedzi, lub przyjąć, że jeśli to jest prawdą to się kiedyś okaże dlaczego. Czasami może dopiero w rzeczywistości niebieskiej.
Często podchodzimy do wiary tylko przez widzenie dobra jednostki, czasami odpowiedź jest w szerszym spojrzeniu.
Każde dziecko to przecież przede wszystkim szansa i motywacja do wyrwania się z beznadziejności. Natomiast każda zmiana wymaga decyzji, a te z kolei zależą od wolności poszczególnych jednostek. Stąd też każde rozpatrywanie z boku jest obarczone tym błędem, że nigdy do końca nie wiemy jaka decyzje podejmą konkretne jednostki ( członkowie rodziny dziecka, wychowawcy, koledzy, pracodawcy i samo dziecko)