Witam serdecznie

Jest wiele przypadków, w których kobiety czy też małżonkowie modlą się do Pana Boga o dar macierzyństwa; aby zostali rodzicami. I większość z nich po jakimś czasie faktycznie zostaje rodzicami - Bóg ich wysłuchał, z czego się wszyscy cieszymy. A co jest w przypadku, kiedy to kobieta modli się do Pana Boga o to, by zabrał jej dziecko do siebie, do nieba? Czy w takim przypadku Bóg moze się pogniewać na nią? No bo w sumie dziecko to dar Boży i wyglądałoby na to,że taka osoba gardzi darem od Niego. Jednakże z drugiej strony kobieta chce dobrze dla dziecka, ponieważ prosi Boga by zabrał jej dziecko do nieba, czyli tam, gdzie jest pełnia szczęścia.
Co wy myślicie o takiej sytuacji?

Zależy od sytuacji. Czasami modlą się ludzie o śmierć bo na życie ktoś już nie ma szans. I w takiej sytuacji nie jest to złe.

To zależy od okoliczności. Nie można modlić się o to, by Bóg zabrał do siebie zdrowe dziecko, obojętnie w jakim wieku, nawet z łona matki.
Jeżeli kobieta zajdzie w niechcianą ciążę, to moralne byłoby gdyby rodzice modlili się o śmierć dla niego?
Co innego dziecko, które jest bardzo chore, cierpiące, w hospicjum.Można pomodlic się, o skrócenie cierpień dla malucha.

W RM mówi się: modlimy się o wypełnienie woli Bożej.

Dziękuję za odpowiedzi.


Co w takim razie mogłoby być moralne?


Problem w tym, iż czasem trudno jest wyczuć, przewidzieć , że coś jest według woli Bożej.

Podejrzewam, że wiele kobiet na początku przypadkowej ciąży nawet tego chce,żeby dziecko zginęło samoistnie i nie ma problemu.

Byłam na ostatnim roku studiów, kiedy zaszłam w drugą ciążę. Chcieliśmy z mężem mieć drugie dziecko równocześnie z ukończeniem studiów. Do lekarza poszłam dość późno, . Pani doktor z ubolewaniem stwierdziła,że za późno na przerwanie. Nawet nie słuchała co mam do powiedzenia: studentka i druga ciąża?! Myśli Pani urodzić pięcioro?? Wracając z przychodni ryczałam całą drogę.
Często kobieta nie radzi sobie z własnymi emocjami. W końcu świat staje wtedy "na głowie". Na szczęście Pan Bóg lepiej wie co dla nas dobre.

Tak na marginesie: ciąża nie bierze się z pocałunku, ani z portek na płocie jak mawiały nasze babki, więc czemu wiadomość o ciąży zaskakuje? Wybaczcie starszej pani tradycyjne do sprawy podejście

Darianno, nie odpowiada się pytaniem na pytanie:))))
Współżyjąc, bierze się odpowiedzialność za to, co może się stać potem. Jeżeli owocem współżycia jest ciąża, to należy przyjąć i zaakceptować ten dar Boży. Tyle małżeństw stara się o dziecko, a nie udaję się im.
Jeżeli ktoś nie chce mieć dzieci, należałoby pomyśleć o tym przed współżyciem. Chyba nie muszę pisać co trzeba robić. Każdy postępuje zgodnie ze swoim sumieniem.

Tak by to wyglądało, ale powtarzam: kto bawi się zapałkami prędzej, czy później zaprószy ogień.

Czasami tak sobie myślę, że Bóg zsyła ludziom przeciwności, żeby sprawdzić czy z pokorą przyjmą to co ich spotkało, czy też będą się buntować.


Prawda. Jednak co w przypadku, kiedy kobieta zajdzie w ciążę wbrew jej woli? Tak było w moim przypadku. Przed ślubem mówiłam mężowi, że nie chcę mieć dziecka przez najbliższych kilka lat bo po prostu nie czuję sie jeszcze gotowa na macierzyństwo. Nie czuję do tego powołania. Mój mąż również mowił że nie myśli mieć dzieci przez najbliższych kilka lat. Kilka miesięcy po ślubie zmienił zdanie - chciałby miec już dziecko. I mimo że nie zgodziłam się na to, ppdstępnoe dopiął swego celu. W efekcie czego mamy juz prawie rocznego syna. Pogodziłam sie z tym faktem, ale jednak nie do końca. Być może wpływ na to ma sytuacja jaka panuje w domu - mieszkamy z matką męża która lubi wszystkim i każdym rządzić. Czasami mam wrażenie jakbym w ogóle nie była matką bo co ja zrobię po swojemu to zaraz jest afera. Ciągle chodzę zestresowana, roztrzęsiona przy niej. Chcialabym stąd uciec, ale nie mog ę ze wzgledu na dziecko. Poza tym kocham męża mimo wszystko. Cierpię, ale te cierpienie powoduje że więcej rozmawiam z Bogiem. Proszę Go by wyrwał mnie z tej patowej sytuacji, a w skrajnych przypadkach prosiłam, wręcz błagałam Go (teraz już nie, bo wiem że to niemoralne) by zabrał dziecko do siebie. Teraz przepraszam Go za taką "modlitwę" ale w głebi duszy wciąż myślę że byłabym szczęśliwa gdyby dziecka nie było.

Ciężko mi jest na sercu.

przede wszystkim z mężem pogadaj. On powinien Ciebie mieć w priorytetach przed mamusią - a z tego co piszesz tak nie jest. Mamę oczywiście ma kochać, ale to Tobie przysięgał przed Bogiem!
"Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem" Rdz 2,24(BT)
jeśli nie nastąpiło 'opuszczenie' ojca i matki - to jak tu tworzyć małżeństwo?
opuszczenie to nie koniecznie wyprowadzka (choć to ułatwia) - ale przede wszystkim postawa - teraz mąż/żona są dla mnie ważniejsi niż rodzice.
stąd też mąż powinien Cię wspierać a mamusię stopować jak widzi/słyszy że za bardzo ingeruje. Oczywiście z miłością i łagodnością ale stanowczo, aby mama wiedziała, że nie działa przeciw Tobie tylko przeciw Wam.
A skoro kocha swojego syna - to przeciw niemu raczej działać nie będzie, a skoro on to Wy, to i przeciw Wam nie powinna.

Święte słowa! Chyba wszyscy mieliśmy w życiu takie sytuacje próby, zsyłanej nam przez Pana Boga.



Wiele kobiet myśli tak jak Ty. Dziecko to przecież olbrzymie obowiązki i całkowita zmiana trybu życia. Jest całkowicie zależne od swojej matki i czasami chętnie uwolnilibyśmy się od tego obowiązku chociaż na chwilę.
Ale dziecko to przecież także radość i szczęście i nowy cel w życiu. Spróbuj spojrzeć na macierzyństwo jak na wspaniały dar i nową szansę w życiu.



Z chrześcijańskiego punktu widzenia to Twój mąż ma rację. Nie jest dobrze, jeśli małżeństwo świadomie powstrzymuje się od posiadania dzieci. To po co w takim razie to małżeństwo? Dla korzyści materialnych lub dla seksu? Przecież takimi właśnie motywami kierują się prostytutki (bez obrazy!- to tylko teoretyczne rozważania). Takie powody nie są wystarczające dla zawierania sakramentu.



Z teściowymi każdy ma problemy. Przynajmniej ja nie znam żadnego małżeństwa, które by takich problemów nie miało. Powinnaś dziękować Panu Bogu, że dzięki temu dziecku Twoje małżeństwo przetrwało. Małżeństwo łatwo jest zerwać, tylko potem zostaje straszna rana i poczucie porażki życiowej. Nie oszukuj się, że brak dziecka by cokolwiek zmienił na lepsze. Odwrotnie- byłoby o wiele gorzej. Szczęść Boże!

Współczuję Ci!
Ale musisz sobie uświadomić, czy kochasz swoje dziecko i czy ono kocha ciebie. Niepotrzebnie skupiłaś się na sobie, na swoim cierpieniu.

Po nocy przychodzi dzień, a po burzy spokój. Pamiętaj o tym! Przyszłość przyniesie zmianę.

Spójrz na swoje małe dziecko i wyobraź sobie życie bez niego, i to jak za kilka lat patrzyłabyś na dzieci znajomych ich radość, zabawę, uśmiech i tego byś nie miała a w zamian tęsknotę.
A potem spójrz na swojego małego maluszka, tylko na niego, weź go na ręce i sprawdź swoje serce czy go kochasz, czy chcesz go przytulać, patrzyć jak rośnie, jak się bawi, jak staje się mądrzejszy, jak przynosi ci prezenty na twoje imieniny, jak on cię kocha.
A potem wybierz.
Jeśli wybierzesz to dziecko, to wtedy wszystko zniesiesz, a czas i Bóg da ci potem ulgę i szczęście.

Niemal wszyscy - nasi znajomi i rodzina - radzą nam abyśmy wyprowadzili się, wynajęli gdzieś mieszkanie. Ja również wielokrotnie już od dawna o tym wspominam mężowi. Jednak on raz mówi, że wyprowadzimy się, a innym razem że nie. I tak mnie zwodzi.


Ta burza miesiącami już się przedłuża i na horyzoncie nie widzę jak na razie rozpogodzenia. Czuję totalny bezsens życia. Nie nadaję się na matkę - nieraz to słyszałam od pewnych osób, ale i ja sama czuję że taka jest prawda, choć staram się jak mogę żeby dobrze zajmować się dzieckiem.


Niewątpię w to. Ale często zastanawiam się co by było jakbym opuściła dziecko. Czy Pan Bóg będzie miał mi to za złe.


W oczach Boga nie jesteśmy małżeństwem. Wzięliśmy jedynie ślub cywilny.. I dopóki to się wszystko nie ustabilizuje (mam tu na myśli wyprowadzkę), nie myślę o ślubie kościelnym.

hmmm... żyjecie w ciągłym grzechu i spodziewasz się że będzie dobre? to tak jakby włazić coraz głębiej w bagno a potem dziwić się że coraz ciężej się idzie i powierzchnia coraz bliżej twarzy..

Daria, przejdź przez tę próbę życiową.
Nie módl się o śmierć dziecka, tylko o to, żeby je godnie wychować.
Módl się o wypełnienie woli Bożej w życiu, ale sama nie dopowiadaj i nie kombinuj, że Pan Bóg może chcieć szybszej śmierci dziecka, Pan sam wybiera czas i miejsce, tak się mówi.

Z mężem staraj się coś zrobić, żeby mieć własne lokum to mądre i docelowo na pewno wierz, że wam się uda. Módl się nieustannie o to do Mamy Maryji, ona was nie zostawi, chociaż pewnie ciężko będzie.