no to miales jakies relacje, tylko po prostu brak Ci przyjaciół. A z tymi z LO nie da się odnowić kontaktu?

Cześć Wam,

szukam porady. Mieszkam w pewnej miejscowości na Warmii, skupiając się na nauce i pracy zaprzepaściłem szanse żeby poznać jakąś normalną wolną dziewczynę. Owszem, mógłbym przenieść się, tylko że ciężko by było ze znalezieniem nowej pracy.

Jeszcze mógłbym machnąć ręką, bo np. wola Boska. Niestety wkurza mnie obecnie funkcjonujące społeczeństwo. Osoby wierzące, praktykujące mają znacznie gorzej w znalezieniu kogoś, aniżeli apostaci / ateiści którzy robią właściwie co chcą.

Stąd więc pytanie, dlaczego Bóg karze tych dobrych ludzi, którzy, mimo że popełniają błędy w życiu, to nadal zwracają się do Niego, aniżeli ktoś kto doi się wejść do Kościoła?

A może ktoś chciałby mnie poznać?

Pozdrawiam

Dlaczego obarczasz odpowiedzialnością za niesprawiedliwość Boga?

To tylko jest moje spostrzeżenie, może błędem stało się żalenie do Boga o to. Po prostu też chcę zaznać szczęścia.

Samotność... Wszak jest też powołanie do samotności. Choć ja mniej więcej wiem o co chodzi. Jednak się z tym nie zgadzam. Trzeba szukać - nie jest tak, że tak fajnie mają osoby bez kręgosłupa moralnego: hulaj dusza, piekła nie ma. Oni też mogą być samotni, uwikłani w wszelakie nałogi i tylko ową samotność zagłuszają.

Coś w tym jest, że osoby uważające się za samotne skupiają się przede wszystkim na sobie. Inni są tacy, tamci tacy itd... a mnie nikt "nie chce", nie nawiązuje ze mną relacji. Może chodzi też o nieśmiałość?

Jak tak pomyślę, to teraz ogólnie dużo ludzi jest "samotnych". Praca, ciągły bieg, a wieczorami Facebook i tyle relacji w zasadzie. Gdzieś nam to życie towarzyskie zaniknęło, a z emocjami też jest na bakier.

Moim zdaniem trzeba chcieć i starać się... To wcale nie musi być łatwe, ale nie jest niewykonalne. Nawet w szpitalu można poczuć wspólnotę