Cześć wszystkim!
Mam pytanie związane z tematem. Tomek21, mam nadzieję, że się nie gniewasz, że dołączam je tutaj. Będę bardzo wdzięczny za komentarze i sugestie.
Kościół mówi, że każdy seks pozamałżeński jest z natury nie na miejscu. Ogół społeczeństwa mówi, że, owszem, jest na miejscu, pod warunkiem że nie jest zdradą. Dwudziestoparoletnich dziewic prawie nie ma. Bo żeby nie mieć za sobą inicjacji seksualnej w wieku dwudziestu paru lat, trzeba mieć bardzo surowe zasady i bardzo silną wolę. Albo brak okazji czy możliwości, ale to już by oznaczało jakiś rodzaj kalectwa czy wykluczenia i nadaje się na osobny temat.
Kościół naucza, że seks ma na celu służyć prokreacji i tworzeniu więzi między kochającymi się ludźmi, pozostającymi w związku małżeńskim, który jest z natury nierozerwalny. I, jako że w związkach przedmałżeńskich z oczywistych względów nie ma raczej mowy o zamiarze płodzenia dzieci, a tworzenie zbyt silnej więzi między ludźmi, którzy mogą się jeszcze przecież tysiąc razy rozejść, byłoby brakiem odpowiedzialności za siebie i za drugą osobę, a więc występkiem przeciw przykazaniu miłości bliźniego, to seks przedmałżeński jest uznawany za grzech. I ma tu Kościół cholernie dużo racji. Widziałem już tysiąc razy, jak cierpią po rozstaniu ludzie, którzy mieli z partnerem seks i jak cierpią ludzie, którzy nie mieli. Tym, którzy nie mieli, jest dużo łatwiej się pozbierać. Ci, którzy mieli, z reguły szukają sobie szybkiego związku zastępczego, takiego na otarcie łez, czym tylko bardziej komplikują swoją sytuację. Uogólniam, wiem, ale takie są moje obserwacje.
Jednak, jak wiemy, Kościół swoje, a ludzie swoje. Ludzie uznają te zasady za zbyt trudne do przestrzegania. Większość nawet ich nie rozumie, myśląc, że Kościół po prostu uznaje seks za zło i, wobec tego, uznając naukę społeczną Kościoła o seksualności za bezsensowną. Zresztą, człowiekowi o zdrowym libido, jest, jak już wspomniałem, trudno przestrzegać tych trudnych zasad. No i tak właściwie to nie chodzi tu tylko o libido, ale o cały szereg potrzeb emocjonalnych. I o presję społeczeństwa i popkultury, które sugerują, że w jakimśtam związku po prostu wypada być, a jak nie, to chociaż mieć co jakiś czas cośtam na boku. Tak więc nawet całkiem rozgarnięci ludzie w swojej większości dość wcześnie pozostawiają fazę dziewictwa w odmętach przeszłości.
Teraz pewnie nasuwa się wielu z Was pytanie, co jest złego w seksie między dwojgiem ludzi, którzy zdają sobie w pełni sprawę z potencjalnej lub nawet zamierzonej przejściowości swojego związku czy romansu i którzy świadomie podejmują decyzję o współżyciu. Bo nie chcą tracić tego elementu życia. Bo chcą się trochę zabawić. Bo się „aż tak” kochają. Bo chcą się wprawiać w sztuce miłosnej. Bo… (itd., itp.). Otóż, z katolickiego punktu widzenia, decyzja taka jest samolubna. I doprowadza do banalizacji seksualności na poziomie konceptualnym. „Ona chce, ja chcę, co za problem? Jak nie ze mną, to z innym.” No OK, ale w ten sposób stajesz się kolejnym elementem społecznej machiny robiącej z seksu zabawę a z ludzi zabawki, a to jest z nauką Kościoła niezgodne.
Czemu ja o tym wszystkim piszę na forum internetowym? Bo potrzebuję szczerej porady, najlepiej z różnych punktów widzenia. Bo jestem jednym z tych nielicznych, którzy zasady proponowane przez KK uznali za słuszne i którzy mieli siłę je wcielać w życie. Bo mam już 26 lat i, chociaż nie mam problemów z umawianiem się z dziewczynami, to nigdy jeszcze nie trafiłem na kogoś, z kim naprawdę chciałbym spędzić życie, co przy moich zasadach oznacza, że… inicjacja seksualna jest jeszcze przede mną. Co z kolei dla większości społeczeństwa jest sytuacją absolutnie nienormalną, może nawet trochę „straszną”. Jasne, że w ciągu 7 lat studiów (w tym Erasmus) miałem tysiąc jasnych okazji do przygodnego seksu, a nawet „normalnego” związku z seksem w roli głównej, tyle że zawsze z dziewczyną, która, choć ładna i inteligentna, nie była dla mnie „tą jedyną” (przyznaję, że oprócz tego, że czułem, że bez seksu w tym związku ani rusz, a na to nie mogę przystać, odstraszała mnie jej bogata przeszłość erotyczna, która, między innymi wadami, ma to do siebie, że raczej nie jest gwarantem przyszłej wierności; miałem też poczucie, że zasłużyłem na kogoś równie przyzwoitego jak ja). Zawsze można się zakochać i wtedy by już nią („tą jedyną”) była (haha), ale problem tkwi w tym, że za bardzo kontroluję swoje uczucia, żeby takie mimowolne zakochanie było możliwe. No, ale nie tracę wiary w to, że trafię na kogoś, na kim będzie mi naprawdę zależeć. Trzymajcie kciuki.
No i teraz PYTANIE. Ze względu na mój wiek, realistycznie patrząc, trudno jest liczyć na to, że dziewczyna, na której zacznie mi bardzo zależeć, będzie akurat z tych nielicznych, które są dziewicami. Nawet jeżeli byłaby z tych „wierzących i praktykujących”. Na młodsze pokolenie nie ma co liczyć, bo im młodsza, tym bliższa do „pokolenia słoneczka”, a więc Sodomy i Gomory. Zresztą, zawsze podobały mi się bardziej dziewczyny mniej więcej w moim wieku i trochę starsze. W takiej sytuacji, zamiast być docenionym za nienaganne prowadzenie się, raczej traciłbym punkty za „doświadczenie”. I trochę mało prawdopodobne wydaje mi się, żeby taka dziewczyna chciała się ze mną na dłuższą metę umawiać i tak aż do ślubu, wiedząc już, że „nie będzie dziś walczyka”. xD Ludzie chcą się sprawdzić, nie chcą kupować kota w worku. I mają swoje potrzeby. Tym silniejsze, że już kiedyś rozbudzone. Jak do tej pory, moje niedoszłe związki zmieniały się automatycznie w przyjaźnie. Co będzie wtedy, gdy poczuję, że tym razem nie tędy droga?
PS1. Weźcie pod uwagę, że w moim przedziale wiekowym zdobywanie dziewczyny często musi polegać na jej odbijaniu, co jeszcze bardziej komplikuje sytuację, albo, w zdrowszej sytuacji, na pokonaniu silnej konkurencji.
PS2. Tylko nie mówcie mi, że jak mnie będzie bardzo kochała, to pójdzie na moje warunki. Tzn. możecie mówić, ale powiedzcie coś jeszcze.
