domgo- to Ty powtarzasz swoje gdybanki zamiast posłuchać madrzejszych= znających temat. Jak rozumiem owa gdybologia to dla Ciebie rozrywka intelektualna. Merytorycznie pisałem wcześniej; pisze merss.

merss
U la la... właśnie się dowiedziałem, że ona jest pedałem A może jednak nie jest Tak czy inaczej pisząc takie teksty możesz spokojnie przyjąć brak zrozumienia przez innych Szczerze mówiąc to mnie się wydaje, że nie możesz liczyć nawet na próbę zrozumienia.

No właśnie

derayes
Owszem pisze! Poza tym pisze również "gdybanki", ślepy jesteś czy co? No nie specjalnie się intelektualnie wysiliłeś Ale w takim razie zwróć uwagę na słowa merss. W pierwszym rzędzie wynika z nich, że należy chcieć poszukiwać mądrości (życia). W tą stronę kierować uwagę, wolę, intelekt. Chcieć nie znaczy liczyć na "wdrukowanie", (gdzie indziej merss pisze, że to nie spejalnie działa a bez chociaż odrobiny chcenia wcale). Przy okazji najbardziej pierwotne znaczenie terminu filozofia to właśnie poszukiwanie mądrości (życia). A że domorosła, od czegoś trzeba zacząć to raz, na miarę własnych możliwości to dwa

Skuteczność psychoterapii u danego pacjenta jest warunkowana wieloma czynnikami. Oczywiście wśród nich jest też czynnik „chęć pacjenta”, tak dokładniej jest to „osiągnięcie przez pacjenta gotowości terapeutycznej”, nie całkiem tożsame z tym, co potocznie nazywamy „chęciami”. Nie czepiając się słów – jeśli terapia nic nie dała, możliwe, że ktoś nie chciał pomocy.

Terapia "nic nie da" (albo i zaszkodzi), gdy:

1. Nurt terapii nie jest dopasowany do problemów pacjenta i/lub osobowości pacjenta - w uproszczeniu „nie tym sposobem”. To dosyć częsta sytuacja zwłaszcza w Polsce, gdzie pacjent korzystający z NFZ ma w praktyce do wyboru terapię poznawczo – behawioralną albo psychodynamiczną i nawet tu nierzadko nie ma wyboru, bo zapisać się może do terapeuty, który „ma termin”.

2. Terapeuta jest osobą źle wykonującą swój zawód. Nawet osoba z dyplomem i uprawnieniami może być zwyczajnym partaczem. Dotyczy to także psychoterapeutów, bo niby czemu by miało nie dotyczyć. Nic wspólnego z chęciami pacjenta nie ma.

3. Nie jest możliwe (czynniki indywidualne) nawiązanie prawidłowej i bezpiecznej relacji terapeutycznej między całkiem konkretnymi osobami wchodzącymi w tą relację. To nie wynika ani z braku chęci (gotowości) pacjenta, ani z braku fachowości terapeuty. Aby psychoterapia była skuteczna musi mieć miejsce indywidualne dopasowanie dwóch wchodzących w relację terapeutyczną osób. Czynnikiem skutecznie blokującym może być nawet wiek lub płeć terapeuty.

4. Istnieją silne czynniki zewnętrzne uniemożliwiające pacjentowi skuteczną pracę w terapii. Bardzo różnorodne oraz często minimalizowane w ocenianiu skuteczności psychoterapii. A przecież niezdiagnozowane i nieleczone choroby endokrynologiczne dają między innymi spektakularne wahania nastroju – nic tu praca w terapii nie pomoże, tu trzeba najpierw endokrynologa. Pacjent, który nie ma zapewnionego podstawowego bezpieczeństwa bytowego pracuje w terapii mniej skutecznie niż pacjent pozostający w sytuacji bytowego bezpieczeństwa czy komfortu. I tak dalej, i tak dalej – masa jest tych czynników.


Zdarza się też nierzadko, że pacjent zamiast do psychoterapeuty trafia do osoby określającej siebie jako „psychoterapeutę” , a swoją działalność jako „psychoterapię”. Smętne, a niejednokrotnie straszne efekty działalności pseudo – terapeutów bywają pakowane do worka „psychoterapia jest nieskuteczna/psychoterapia jest szkodliwa”. Ale to już temat poboczny.

Ten post powinien znaleźć się w wątku o regresji w psychologii. Byłby tam dopełnieniem. A autor miałby jeszcze lepszą zabawę, gdybym to przeniosła. Uwielbia bowiem zachowania ryzykowne.

Zaraz zaraz nie rozpędzaj się merss bo za chwilę to już nikt w tym się nie połapie. Autor czyli kto Autor postu, autor wątku regeesja..., autor wątku pokonać..., jakiś inny autor

Treść postu Sans jest interesująca. Zrozumiałbym go tak, że w zasadzie każdy człowiek powiedzmy pierwotnie, potencjalnie chce dobrze i mądrze żyć. Jednak nie każdemu z różnych przyczyn ta sztuka się udaje. Terapeuci jako osoby przygotowane zdają sobie z tego sprawę i starają się ten fakt wykorzystać, odblokować owe potencjalne możliwości, pierwotnie zapisane (np. w głębi duszy) chcenie. Jednak z różnych powodów niekoniecznie zależnych od samych terapeutów (chociaż czasami tak) nie zawsze się to udaje. Ciekawe i konstruktywne.

Zamykamy teatrzyk, domgo za dużo gadasz. Jeszcze pewnie przeczytam pełen ekspresji post w poczekalni.