@merss

Myslę, że powinnaś pisać te rzeczy ludziom, którzy twierdzą, że strach ma ich przybliżyc do Boga.
Ja tego nie twerdzę, twierdzę coś odwrotnego.
Miłośc nie może wynikać ze strachu.
Jeśli ktoś myśli, że jest inaczej - nie potrafi kochać.
Nieistone czy Boga czy człowieka.
Miłośc to wolność, to radośc, to świadomość, że zrobiło się wszystko dla dobra drugiej osoby (w tym dla Boga), nawet jeśli ta osoba nas zrani, odejdzie. Będziemy cierpieć, ale cierpienie jest wpisane w nasze życie, więc strachu nie powinniśmy łączyc z miłością, ale zaakceptować to, że każdy będzie cierpiał kiedyś, bardziej lub mniej.
Wtedy można kochać.
Jezus wiedział, że będzie cierpiał, ale kochał, bezinteresowanie. Nie bał się kochać.
Czy Jezus kochał bo się bał?
Nie, On kochał pomimo strachu przed tym co go czeka, ale to nie strach pchał go ku miłości.
Jego miłośc nie wyrosła na strachu.
Nieuzasadnionym jest więc straszyć ludzi Sądami itp., bo na tym się miłości nie buduje.

Tak a'propos tematu jakiś malarz portrecista wyraził się, że to potworne całą wieczność widzieć Boga twarzą w twarz i ani razu z profilu.

Swan jakoś bym chciał z tym bogiem sobie pogadać, wybaczyć to mogę temu makaronowemu po pijaku to nie takie błędy się robi.
Szkoda że nigdy raczej nie będę miał szansy i nie będę się upierał na profil.

Czyż nie jest ludzkie oczekiwanie na kolejne spotkanie z ukochaną osobą? Jej wdzięk nie wymusza, on przyciaga. Uwodzi, nie nudzi. Dlatego święci mistycy nie bali się śmierci, wiedzieli dokąd idą.

@radozz
Mistrz Eckhart mówi, że trzeba przylgnąć do Tego, który ma inicjatywę i wtedy to, czego ty wpierw szukaleś teraz ono szuka ciebie, za czym ty wpierw goniłeś, teraz ono goni za tobą. A przed czym chciałeś uciec, teraz ono ucieka przed tobą.
Co ucieka? Strach, lęki tego świata. Nasze istnienie w świecie jest przesycone niepokojem, lękiem, ciągle za czymś gonimy, przed czymś uciekamy. Masz w końcu pokój (czego wpierw szukaleś). Dzięki recepcie Eckharta w duszy człowieka dokonuje się jakaś przemiana. Najpierw przylgnie, Potem Bóg go wychowuje. Etapy są trzy.
Jeśli człowiek uważa, że kocha bezinteresownie Boga, nie zna siebie. Św. Tereska była pełna egzystencjalnych lęków i taka przylgnęła do Boga, ze swoim skrupulatyzmem.

Człowiek wierzący ma poczucie wybrania. A jak zostaleś wybrany, zmieniasz się, tak, by móc umierając powiedzieć o swoim życiu- dobre było. Może o to naprawdę chodzi, byśmy mogli powtórzyć najpiękniejsze słowa, jakie Bóg wypowiedział w dniu naszego stworzenia- Dobre było.
Kiedy podasz tę piękną prawdę człowiekowi niedojrzałemu, zmarnuje ją. Nie zrozumie chrześcijaństwa osoba, która nie jest zdolna, by zaufać drugiej osobie. Będzie szukała Boga w niebie, przedmiotach, nie ludziach. I Go pewnie nie znajdzie.

Pan Bóg objawia się każdemu człowiekowi wedle jego możliwości, pozwala na pozbycie się lęku a nie pozwala się zauważyć dopiero jak sami się ich pozbędziemy. Odwracasz sytuację.

@kiedyś art-33
Proszę pisząc o chrześcijańskim Bogu używać wielkiej litery. Reg. III/11.

Merss




Bog kocha bezinteresownie - a to ciekawostka... jak mozna kochac bezinteresownie kiedy ma sie tego typu wymagania - dokladnie cytujac "Nie będziesz miał innych bogów obok mnie.
Nie czyń sobie podobizny rzeźbionej czegokolwiek, co jest na niebie w górze, i na ziemi w dole, i tego, co jest w wodzie pod ziemią.
Nie będziesz się im kłaniał i nie będziesz im służył, gdyż Ja, Pan, Bóg twój, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze winę ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia tych, którzy mnie nienawidzą." wymagania jak za czsow niewolnictwa... jak to mozna traktowac powaznie... no chyba ze sie wierzy...

Widzę, że w wypowiedziach dominuje przesada.

I okazuje się wtedy, że tzw. bojaźń boża, to chorobliwy lęk - fobia.

Jeśli żyjesz niezgodnie z bożymi nakazami i nie masz zamiaru nawracać się - czeka Cię zapewne potępienie.

Jeśli wchodzisz do ognia to się poparzysz. Czy w związku z tym lęk przed ogniem nazwiemy fobią, chorobliwym strachem?

Taki też istnieje, ale między fobią a obawą jest jeszcze długi dystans.

Nie nazywajmy więc fałszywie obawy (przed potępieniem) chorobliwym lękiem, który zaprzecza istocie miłosiernego Boga. Takie myślenie jest przewrotne i karykaturalne.

Poza tym, kto powiedział, że ktoś kto nawróci się z obawy przed potępieniem, nie osiągnie nigdy miłości?

Jak długie jest życie?

Jak długo trwa czyściec, żeby osiągnąć doskonałość?



Doskonale wiesz, że choćby ktoś nawet wrócił z tamtej strony i tak byś nie uwierzył



Ależ przekonamy się z całą pewnością.
Myślisz, że szyderstwo zda się wtedy na coś?

Zasadniczo jeśli piszę imiennie staram się trzymać tej zasady, jeśli piszę ogólnie o bogach to deczko insza sprawa kaloszy.
Jeśli zaniedbałem to bardzo przepraszam, nie chciałem nikogo urazić.
Mam nadzieję że Merss bierze pod uwagę że czasami pisząc o bogach ten katolicki nie koniecznie ma monopol.
I niekoniecznie jego ma się na myśli..

Czy kochasz ogień z uwagi na strach, że możesz się nim poparzyć, czy może dlatego, że daje ciepło?
Ty próbujesz mi wmówić, że mogę pokochać ogień tylko dlatego, że może mnie poparzyć.
Ja twierdzę, że nie tędy droga.

Przepraszam, ale czy możesz wyjaśnic o czym piszesz?

Nie wiem Qwerty, wiem że ja mogę spać spokojnie i nie mam się czego bać.
Dalej zapytam czy jesteś w stanie to samo powiedzieć o sobie?

Ja to mówię jako ateista czy ty wierzący jesteś w stanie to powiedzieć o sobie ?

Przeczytaj jeszcze raz, co napisałem a zrozumiesz o co mi chodzi.
Czy obawa przed poparzeniem przeszkadza w miłości do światła i ciepła?




Nie wydaje mi się żeby święty spokój był najważniejszą rzeczą na świecie. Wyluzowani turyści giną w górach naszybciej.

No jeżeli analogia ma się mieć jakoś do rzeczywistości , mi można zarzucić na pewno że przeważnie jestem pod wpływem, ale nie to że jestem nieprzygotowany (bardzo lubię góry).
Tramp ze mnie jako taki, młodzież twierdzi że raczej zemnie bardziej ogarnięty gość.
Ja w przyrodzie nie ginę, ot taka przypadłość.

Przeszkadza w odkryciu tej miłości.
Nie przeszkadza jako dodatek do niej.

Ale my ciągle mówimy o dwóch różnych rzeczach.

Obawa przed potępieniem może być zbawienna jeśli zatwardziały grzesznik otrzeźwieje wreszcie i zorientuje się, że pędzi prosto w przepaść.

Czy ten impuls duszy, która się chce ratować, jest czymś złym?
Czy ten instynkt samozachowawczy duszy nie jest zbawienny?

To jest poczatek nawrócenia. A później jest wzrastanie w miłości do Boga i bliźnich.
Strach przed potępieniem ustępuje miłości. To naturalna kolej rzeczy.

CO NIE ZNACZY, ŻE TAKI SCENARIUSZ ZAWSZE MA MIEJSCE.

Bóg dział jak chce.

Jednego zachęci miłością a innego trzepnie po łapach - zależnie, co jest bardziej skuteczne.

Nie ma co uciekać przed mówieniem o rzeczywistości piekła. Piekło jest realnym zagrożeniem dla duszy.

merss napisała:
„Tak więc, czyniąc te założenia przyjmuję, że człowiek zawsze kocha interesownie.”

****************************************************************

cytat z Księgi Hioba 1,09:
Szatan na to do Pana: ”Czyż za darmo Hiob czci Boga?
koniec cytatu.

Te myśli są takie same.