Ciekawe. Dowiaduję się czegoś nowego.

bo do tych ,,podarowanych'' problemów człowiek dorzuca coś od siebie.

Nie.Samobójstwo to rezultat choroby.Stadium końcowe.Chory czasem długo daje sygnały że pragnie samobójstwa.Czasem aż tyle że przestaje to być brane na poważnie.
To jest jeszcze okres gdy ktoś go może wziąć pod rękę i wyprowadzić na prostą.
Potem przychodzi tzw uspokojenie.Człowiek wygląda na mile usposobionego,zadowolonego i jakoby zdrowego.
Złuda.
On już podjął decyzję.Jedyne pytanie,jakie pozostało to kiedy?

Bóg nie ma z tym nic wspólnego.To suwerenna decyzja człowieka.Wynik przebiegu zdarzeń i doświadczeń.
Nakłada Bóg ciężary?Bzdura absolutna.To otoczenie chorego i jego losy decydują czy to co przeżył jest przed czy poza granicą wytrzymałości.
Bo w pewnym momencie przychodzi poczucie samotności.Absolutnej pustki dookoła.Znikąd pomocy.Świadomość przegranej walki o życie.Resztę oddaje się walkowerem.Cokolwiek by to było.
Ostaje tylko nadzieja,że jeśli Bóg naprawdę istnieje i po śmierci jest coś więcej,dobry Bóg weźmie biedaka na swoje ręce i utuli jak dziecko do snu i obetrze łzy.
Więc nie potępiajmy takich,bośmy sami zawinili ich śmierci.Nie przyszliśmy w porę z właściwym jedynym słowem.

Niestety zniknęły wszystkie wątki, w których pisałam o samobójstwie. Nie mam kopii. Masz rację i opisujesz poprzedzający samobójstwo syndrom presuicydalny.

Wiara jest za slaba, by uchronic czlowieka jak jest bliski realizacji zamiaru.

To jeden z etapow planowania.

Boro...jako osoba wierząca iż Bóg jest Miłością, a jednocześnie broniąca racjonalnego myślenia, przyjmujesz możliwość na podstawie(? ? ?), że Bóg jednak nakłada na swoje stworzenie ciężary nie do udźwignięcia, dlatego chciałbym poznać te racjonalne powody dla których wg Ciebie taka możliwość istnieje...
Ale przez ograniczonych/ułomnych ludzi i dlatego "widzimy" taki obraz Boga jaki do pewnego stopnia był dla nich do przyjęcia...

Jesli przyjmiemy ze jestesmy w nieszczesciu Chrystusami to nie tylko spotykaja nas nieszczescia na ktore sie godzimy ale takze sa one na miare naszych sil, a wszystko aby dokonalo sie zbawienie, mozliwe, ze grzeszna dusza po prostu tej sprawiedliwosci i zbawienia pragnie w koncu odsunol nas od Boga grzech pierworodny ale wciaz w kazdym z nas nie nieodparta tesknota za stworca uwazam, ze bez czlowieka woli tak samo jak i boskiej nic wydarzyc sie nie moze.

Chyba nie zdajesz sobie sprawy w jakich życiowych sytuacjach znajdują się ludzie. Wiele osób ucieka w alkohol lub narkotyki, bo poza życiem z dnia na dzień nic im nie zostało. Wiele nie ma nawet tego i jedyne co może, to modlić się o śmierć. Według Ciebie Bóg narzucił na nich tylko tyle ile mogą udźwignąć? Na co dzień ich nie widzimy ale tacy ludzie istnieją. Jeśli w rodzinie w której matka jest dziwką a ojciec pijakiem rodzi się niepełnosprawne dziecko, którego jedyna perspektywa to zaćpać się i zapomnieć na chwile o świecie, to Bóg obarczył go dokładnie takimi problemami z jakimi jest sobie w stanie poradzić? Wygodnie jest tak pisać będąc względnie zdrowym, mając oszczędności i choćby minimalne perspektywy.

Jeśli chcesz wrócić do tego tematu, to istnieje ku temu odpowiednie miejsce. Czeka tam nawet mój post bez odpowiedzi

Nie... a Ty sobie zdajesz sprawę ???
Doświadczyłeś tego czy piszesz z perspektywy obserwatora...???
Bóg obdarzył człowieka wolną wolą więc nie może mu narzucić tego, czego pragnie dla niego...nie wiedziałeś ??? Istnienie jest darem Stworcy dla człowieka, a co człowiek ze swoim istnieniem zrobi, to już zależy od człowieka.
Z Twojej(poukladanej) perspektywy nie ale skąd wiesz jak to wyglada z Bożej perspektywy...???
Nie ma sensu...przecież Ty wiesz lepiej

Wystarczająco aby wątpić w słuszność założenia jakie postawiono w tym wątku.

To drugie.

Ale jedni mają lepszy start a inni... tak jak pisałem. Czytałem też wypowiedzi ludzi, którzy z powodu choroby (niezależnej od ich woli) codziennie modlą się o śmierć. Czy na nich Bóg nałożył tyle, ile mogą unieść? Tak czy nie?

Właśnie nie wiem. To ja jestem w tym temacie sceptyczny a Ty wydajesz się wiedzieć.

Wątpić, że Bóg nie jest niesprawiedliwy to jedna z ułomności naszej grzesznej natury...jednak przykład postawy Hioba pokazuje, że nawet w takich okolicznościach człowiek może nie stracić wiary...
rozumiem...
Dlatego...Komu wiele dano, od tego wiele będzie się żądać, a komu wiele powierzono, od tego więcej będzie się wymagać....
jeśli sie stracili wiary i dalej modlą się o to, żeby Bóg ich zabrał do siebie, to sam sobie odpowiedz...
Mylisz wiedzę z wiarą...

Na podstawie samobójstw, alkoholizmu, uzależnienia od narkotyków, hazardu, seksu.
To wszystko są rzeczy, w które człowiek ucieka nie radząc sobie z życiem.
Samobójstwo jest skrajnym przejawem takiego nieradzenia sobie.

Dokładnie i świadczy to o tym, że nie mógł sobie z czymś poradzić.
Więc ciężar życia przerósł jego możliwości.
Stąd choroba, której efektem końcowym samobójstwo.

A przyczyną choroby był brak miłości. Wsparcie i miłość najbliższych pozwalają widzieć światełko w tunelu.
Ludziom chorym na depresję zaleca się (medycznie) towarzystwo tych, których lubili. Mają sami do nich wychodzić. Nie rozpoznałam depresji u swej koleżanki, zmiany nastroju i lęki przeżywała w nocnej samotności, nachodziły ją myśli samobójcze. Pozostała dla ludzi, jak zawsze, radosna...mówiła tylko więcej o przeszłości, ale jej rodzice chorowali, więc przypisałam to tej sprawie. Nie powiedziała mi od razu, że przyjmuje leki przeciwlękowe (lekarz pierwszego kontaktu pomylił się w diagnozie, ale też przypisal lęki jej zasadniczej chorobie). Kiedy jednak mi powiedziała o tym, odkładałam wszystko w domu i zawsze jej odpowiadałam, że mam czas. Wyciągałam ją na spacer, na słońce. Opowiadała wciąż o tym samym i o tym, że musi sobie poukładać życie (ważność spraw) na nowo. Wiedziała nawet jak; to jednak należy scalić z całą osobowością. Potrzebowała przede wszystkim słuchacza. Po roku czuje się prawie dobrze. Dostała wsparcie ludzi, nie wiedzieli nawet o jej chorobie.

Miłość nie zawsze jest lekiem, choć jej brak może być jednym z ciężarów nie do uniesienia.
Są ludzie otrzymujący miłość i wsparcie, a mimo to nie pomaga im to w wychodzeniu z depresji.
Na brak miłości cierpi cała masa ludzi.
Nie wszyscy jednak popełniają samobójstwo.
Są ludzie wierzący, którzy nie radzą sobie z życiem, a są ateiści którzy radzą sobie świetnie.
Są ludzie samotni, którzy potrafią iść przez życie nie myśląc o samobójstwie.
Nie można wszystkiego zwalać na miłość czy jej brak.

[/quot

Alez Merss to co piszesz nie jest zgodne z zasadami wiary chrzescijanskiej (katolickiej) przeciez to Bog daje nam milosc, jest podobno sama miloscia.. wiec jak to jest z ludzmi ktorzy podobno uciekaja z tego swiata z powodu braku milosci... czyzby Bog ich nie dostrzegal... czyzby jego milosc nie byla wystarczajaca - cos nie tak z tymi twierdzeniami wirzacych ze Bog daje nam swoja milosc???? no i jak tu wierzyc ze milosc ma swoje zrodlo w istocie Boga... Czyzby za duzo bylo nas na tym ziemskim padole i Bog nie daje sobie rady z ofiarowaniem nam swojej milosci.. Jak ziemski Rodzic moge tylko stwierdzic ze milosc ta prawdziwa to naszych dzieci... jest nieskonczona - ale jak widac ta boska ma swoje granice

W cierpieniu podtrzymuje człowieka przy życiu nadzieja. Ona pochodzi z zewnątrz. Czym jest nadzieja? Możesz się jej uchwycić wierząc w Bożą miłość, ale tak naprawdę otrzymujemy ją pośrednio i namacalnie od ludzi.

Nawet, jeśli masz genetyczne skłonności do chorób psychicznych/nerwic, punktem zaczepienia się i terapią są ludzie. Psychotropy nie wyleczą, one łagodzą objawy. Schizofrenik, planujący samobójstwo, czeka, czasem lata, na 'odpowiedni' moment, by zrealizować zamiar - i bardzo często decyzja następuje po uznaniu, że jest się już nikomu niepotrzebnym.