MAM W DUPIE TAKI POSTĘP.

To nie jest cholera jasna potęp cywilizacyjny, ale coś wręcz przeciwnego, to zwrot w kierunku barbarzyństwa. Kiedyś dzieci składano w ofierze bogom, teraz w ofierze partykularnych interesów prywatnych i społecznych ubezpieczycieli. Jak można myśleć o skracaniu i tak zbyt krótkiego życia? Jak może rodzic chcieć skracania tego czasu, ktorego i tak z powodu choroby będzie miał za mało?
Nie rozumiem tego, cholera jasna nie rozumiem i nie sądzę, żeby były dobre argumenty na rzecz tego barbarzyństwa.

Mam ograniczony zasięg postrzegania rzeczywistości, ale ja widzę kulę śnieżną. Ona się już toczy.

Swan. Podpisuję się pod tym obiema rękami. Od siebie zwrócę tylko uwagę na przykazanie "Nie zabijaj".

W takich sytuacjach czuje się bezradny. Bezradny bo brakuje mi właściwych słów na opisanie tego co czuje.

Kto ma zaproponować dziecku eutanazję? Jak ma wyglądać pytanie o zgodę? Po pierwszym roku miałem praktyki pielęgniarskie na oddziale chirurgii dziecięcej. Były tam również dzieci onkologiczne. Wszstkie chciały żyć, choć wiele z nich wiedziało, że nie potrwa to długo. Mimo cierpienia potrafiły się śmiać i bawić.
Jak wyznaczyć datę i godzinę egzekucji dziecka? I co? Przyjdzie ktoś z zawodu lekarz i powie "no dobra to teraz umrzesz"? Jak to ma wyglądać?

Oddycham z ulgą jak słyszę/czytam niewierzącego wypowiadającego się przeciw eutanazji, bo skoro chrześcijanie mają stać się solą ziemi (a tej soli to za wiele nie ma) to cieszy, że ktoś jeszcze opowie się w razie czego w obronie życia.

Też sobie nie wyobrażam świadomej decyzji dziecka "chcę już umrzeć".
Dzieci są jak gąbki, chłoną nastroje otoczenia i choć nie potrafią ubrać swoich odczuć w słowa to dobrze widzą zmęczenie i cierpienie opiekuna, nie muszę chyba tłumaczyć jakie się z tym wiąże ryzyko... Dziecko zrobi bardzo wiele by mama i tata byli zadowoleni, to jest miłość bezwarunkowa.

No... i z innych względów, o których userzy wyżej - nie wyobrażam sobie.
A zakichanym obowiązkiem państwa i nas wszystkich jest zminimalizować ich cierpienie dostępnymi medykamentami.

@białogłowa
Światopogląd nie ma tutaj nic do rzeczy. To kwestia jakiś wewnętrznych drogowskazów. Potrafię też dostrzec o co na prawdę może chodzić. No i chyba empatia. Ja po prostu czuję emocje dziecka postawionego przed taką propozycją. A nie wierzę, żeby taka propozycja mogła wypłynąć od dziecka.

Rozumiem bo mam dokładnie tak samo, dodatkowo mam wewnętrzne przekonanie, że taka mała osóbka mogłaby powiedzieć tak, by ulżyć ukochanemu opiekunowi. Widząc go u kresu sił mogłaby podjąć decyzję wbrew sobie i swojemu instynktowi.
Stałym argumentem za eutanazją jest taki rodzaj cierpienia, na które już żadne leki nie pomagają.
Jestem pewna, że gdyby przycisnąć politykierów, to znalazłyby się pieniądze na poszukiwanie coraz lepszych środków przeciwbólowych/znieczulających, na wiele innych mniej palących potrzeb kasa jest

Cieszę się z tego że chociaż część ludzi potrafi trzeźwo ocenić sytuację. Bo używanie sztucznego tworu ludzkiego, zwanego prawem, do wspierania zabijania, to totalna pułapka bez odwrotu. Prawo ludzkie ma służyć ludziom, inaczej lepiej by go nie było. Na egzekwowanie prawa, wykłada każdy z nas część swego dorobku. Po to tylko, by ono nam służyło w takich obszarach naszego życia. W których my osobiście nie jesteśmy w stanie sobie poradzić. Prawna eutanazja, czyli wprost zabijanie, przeczy samemu prawu. Po to są konstytucje jako wyznacznik prawnych ram, by nigdy nie dochodziło do nadużywania prawa. Do szkodzenia tym, którzy zaufali ustalającym te prawa, że pomogą oni im lepiej żyć. Znamy przewrotność ludzką w obchodzeniu nie tylko praw, lecz wszystkiego co im w danym momencie jest niewygodne. Każde zabijanie jest niemoralne, każde zabijanie człowieka, sprowadza się do zrównania go z pozostałymi organizmami żywymi. Zwolennik eutanazji więc, zabijania, nie odróżnia człowieka od pozostałych istot żyjących. Dlatego nie szanuje nawet siebie samego, jako człowieka. A zabijanie ludzi, zamiast ich mnożyć i wspierać w życiu, przez prawne temu sprzyjanie, to szczyt własnej głupoty konkretnych ludzi. Tacy nie powinni być brani pod uwagę w ogóle i nigdy, w ustanawianiu jakichkolwiek praw. Ten kierunek bowiem, zabijanie się wzajemne, nie funkcjonuje w naturze rozumnych i wolnych istot. A nawet w ożywionej przyrodzie, którą nazywamy dziką, to zabijanie jest tam ograniczone, do niezbędnych potrzeb. Proszę więc przytoczyć gdzie tu jest niezbędna potrzeba zabicia nieuleczalnie chorego, bądź niezbyt dobrze rozwiniętego płodu? Zwłaszcza dla tych, którzy wyrażą zgodę na to zabójstwo. Najedzą się nim, bo nie mają co jeść? A może to on, jest tak niebezpieczny i ich zabije? Jeśli takowych zagrożeń nie ma, a logiczne że być nie może, to nie może być mowy o zabijaniu, przez prawo do eutanazji. Każdy z nas żyjąc na rzecz innych, oprócz zabezpieczania własnych potrzeb. Zyskuje sobie obowiązek innych, nie tylko do luźnie pojętego szacunku, lecz do wspierania go w życiu do końca bez wyjątku. Jakim to jest wspieraniem, zabijanie go? Mieliśmy Hitlera, choć nie jednego, którego wspierali ci, co nie chcieli obowiązków, a chcieli lepiej żyć, nawet kosztem innych. Traktujmy to jako ostateczną przestrogę, by nigdy na nowo nie doszło do tego, do czego doszło przez wojny.

Pisze do was ten, którego przyjście na ten świat, opóźniła 2wojna światowa, o około 20lat. Więcej: to wiara w prawdę i dobro tego świata, mojego ojca zaprowadziła go do niewoli Niemieckiej, by przeżyć i dać początek mojemu życiu. Zapewniam was, że poznając to swoje ziemskie życie, nie było dla mnie ono radością, a przynajmniej nie w każdej jego części. Mimo tego że cierpię od dzieciństwa, na liczne dolegliwości. Idzie przeżyć wszystko, a zaletą w tym jest to, że widzę więcej, więcej wiem z trudnych do ogarnięcia spraw. Niżbym nie cierpiał, do niektórych rzeczy można dojść tylko własnym cierpieniem. Łatwo mi przez to było, pojąć nauczanie które po sobie pozostawił Jezus. Tylko że bandytom nie jest potrzebny ktoś, kto wie.

Dajcie sobie siana z uchwalaniem eutanazji, a nawet z przekonywaniem do niej. Wiem więcej niż piszę, znacznie więcej, nawet od swoich zapisków, których mam na kilkanaście tysięcy stron. Nie wiecie co z czym jest połączone i jaki wywiera wpływ na cały świat. Domyślają się tego wierzący, oraz ekolodzy, w ich zakresie. Tyle i aż tyle wam przekazuję, bo poruszyliście mnie swymi pytaniami i opiniami.
Kończę bo nie mam w zwyczaju, być aż tak gadatliwy, by zaspokoić wszystkich, by nie zaciemniać tym swojej treści.

Miałem niespełna 9 lat.
Klęczałem w kącie kościoła i gorąco modliłem się o śmierć.Nie wiedziałem w swoim wtedy naiwnym umyśle jak mogłoby to wyglądać lecz chciałem końca moich dni.
Gdyby wtedy się tak stało,odebrałbym to jako największą łaskę.
Fizycznie nic mi nie dolegało ale w każdej chwili mogłem stać się kaleką.
Stałem się nim po latach.Staram się żyć tak by schować to wszystko przed bliskimi mi obecnie.

Osoba bardzo blisko spokrewniona była przyczyną tego.Jest.

A to występuje tu jakaś porażająca różnica?
Czym się w aspekcie biologicznym - obejmującym cierpienie, ból - człowiek różni od takiego na przykład szympansa?
A chorego szympansa, konia, psa czy kota człowiek nawet nie poddaje eutanazji - bo nikt wymienionych o opinię nie pyta - tylko po prostu zabija.
Gdy człowiek usypia się chorego psa lub kota, to robi to z bestialstwa czy z litości?
Jak to ocenić?

Nie wiem czy wszyscy są doinformowani o tym , że Konwencja Praw Dziecka ONZ chroni dzieci od momentu poczęcia .
Prawo dziecka do zdrowia obejmuje jego prawo do opieki prenatalnej a preambuła mówi , że dzieci muszą mieć prawo do ochrony prawnej jeszcze przed urodzeniem.
Dlaczego nie można tego znaleźć w literaturze dot. praw dziecka?
A to przecież jest i stąd zwykli obywatele nie maja pojęcia o faktach które głosi Konwencja Praw Dziecka.
A co do tematu Art 1 głosi : ,,W rozumieniu niniejszej konwencji ,,dziecko" oznacza każdą istotę ludzką w wieku poniżej osiemnastu lat..."

I jeszcze słowa Jana Pawła II wygłoszone w Częstochowie 19 czerwca 1983r.
,,Stosunek do daru życia jest wykładnikiem i podstawowym sprawdzianem autentycznego stosunku człowieka do Boga i do człowieka, czyli wykładnikiem i sprawdzianem autentycznej religijności i moralności".

Jeśli spojrzysz na tego chłopca z perspektywy minionych lat. Warto było żyć? Ktoś jest Ci wdzięczny za to, że obdarowałeś go miłością? Sam zostałeś nią obdarowany? Córcia to pieszczotliwe określenie, zawiera w sobie uczucie...

Nie ma się co dziwić, że nie rozumiesz.
Kto z nas może to rozumieć?
Czy ktoś z nas doznawał niewyobrażalnego, nieustającego i niekończącego się cierpienia, którego nic nie uśmierza?
Kto zatem może patrzeć na ten problem z perspektywy człowieka, który jest w takiej sytuacji?
Wejdziesz w jego położenie? Zamienisz się miejscami?
Kto może więc za niego o czymkolwiek decydować?
Hierarchia wartości dla takiego człowieka może być zupełnie inna niż dla nas.
Dla niego wartością nadrzędną nie jest wcale "żyć", ale "nie cierpieć".
Czy takiemu człowiekowi można odmówić prawa do decydowania o sobie samym?
Czy ktoś dał nam w ogóle do tego prawo?

Kiedyś potępiano samobójców.
Nie chowano ich nawet na cmentarzach - byli jak zwierzęta.
Nawet po śmierci odmawiano im godności.
Wszyscy, którzy tak ich traktowali, byli tacy mądrzy!
Tak dobrze wiedzieli, co jest dobre, a co złe.
A czy ktokolwiek z nich dotknął choćby jednym palcem cierpienia, które stawało się przyczyna dramatycznych decyzji takich ludzi?

No tak, teraz już Thorwald jest za eutanazją.
Mam wrażenie, ze w Jego wypadku kula śniegowa też się toczy...

Bardzo dobry przykład thorwald, bardzo dobry. Ja nie potępiam ani samobójców ani osób, którym z bólu żyć się odechciewa. Ale droga powinna prowadzić przez walkę z bólem, która dla ubezpieczyciela jest znacznie kosztowniejsza od eutanazji. Szczególnie jeśli ta procedura, czy też proceder ma dotknąć dziecka.