Czuję niepokój związany z praktyką orzekania nieważności małżeństw. Wydaje mi się, że Kościół poluzował ostatnimi czasy swój rygor. Coraz częściej uzasadnia się werdykt "niedojrzałością psychiczną/emocjonalną, niemożliwością podjęcia istotnych obowiązków małżeńskich" itd... Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że to hipokryzja i przemycanie rozwodu pod inną nazwą, gdyż tym sposobem, umiejętnie podając fakty, praktycznie każde małżeństwo można by uznać za nieważne, a wszystkie konflikty wytłumaczyć niedojrzałością partnera... To takie słowo-wytrych... Zresztą wystarczy poczytać trochę w internecie o tym jak ludzie załatwiają "rozwód kościelny", by nabrać podejrzeń co do werdyktów tego typu.

Oczywiście wiem, że każdy przypadek jest indywidualny i specyficzny, ale chętnie usłyszałbym czy i dlaczego takie uzasadnienia w ogóle mogą mieć sens. Bardzo proszę o pomoc lub sugestie kogo zapytać!

Dlaczego tak sądzisz? Masz jakieś konkretne tego przykłady?

Mam podobne wrażenie, niektóre osoby do setki są niedojrzałe emocjonalnie..

Wrażenie, że co? Że są niedojrzali emocjonalnie, czy że Kościół zbyt pochopnie orzeka o nieważności małżeństwa?

Ja widzę zupełnie coś innego. Niedojrzałym emocjonalnie ludziom Kościół powinien utrudniać zawieranie małżeństw. Niestety niedojrzali ludzie nie mają świadomości swego stanu, ksiądz to często dostrzega. Tacy ludzie nie różnicują: popędu, zauroczenia i miłości. Budzą się po ślubie, że się nie znali i myślą życzeniowo oraz roszczeniowo o drugiej osobie.

To wszystko prawda. Jednak nie o to teraz chodzi, ale o fakt pochopnego orzekania o nieważności związku małżeńskiego. I dlatego proszę o wyjaśnienie:

W czasach biblijnych zawierano małżeństwa kiedy kobieta miała 13-14 lat. Pełną emocjonalną dojrzałość osiąga się w wieku około 21 lat.
Mimo to Jezus zabronił rozwodów wymieniając tylko jeden wyjątek, którym niedojrzałość emocjonalna bynajmniej nie była.

1.
Oczywiście że jest tu problem z pochopnym orzekaniem nieważności od początku z powodu niedojrzałości emocjonalnej. Tak poważny, że bodajże w zeszłym roku Watykan wydał specjalną notę zwracającą sądom biskupim na to uwagę i wyrażającą zaniepokojenie.
2.
W pełni zgadzam się z Merssem - Kościół jest nie tylko szafarzem, ale i strażnikiem sakramentu. Inna sprawa że już słysze ten krzyk oburzenia (który rozlega się ilekroć niepraktykującym rodzicom odmawia się chrztu dziecka). Niemniej Kościół nie jest po to by Go chwalili
3.
Boro ma sporo racji, ale nie do końca. W czasach biblijnych małżeństwa były aranżowane - to jest zupełnie inne (choć wcale nie powiedziane ze gorsze) podejście do miłości i małżeństwa niż nasze. Dojrzałe decyzje podejmowali rodzice.

Niektórzy nigdy nie dojrzeją emocjonalnie, to jedno , tylko jak to stwierdzić przed zawarciem małżerństwa? Nie ośmielam się krytykować orzeczeń sądów kościelnych , natomiast wydaje mi się, że u połowy małżeństw próżno szkać dojrzałości.
Niewiem czyn się kierują sądy bkościelne wydając orzeczenie o stwierdzeniu nieważności małżeństwa z tego właśnie powodu. Potocznie mówi się,że te decyzje są wydawane zbyt pochopnie.
Przykład: u alkoholika pijącego od dziecka próżno szukać dorrzałości jakiejkolwiek , ponieważ jego kora mózgowa jest uszkodzona,podobnie u narkomana.
Drugi przykład coraz częstszy niestety: jedynak , wychowywany przez nadopiekuńczą, lub jeszcze samotną matkę

Potocznie ..., a ile znasz przypadków orzeczenia sądu kościelnego o nieważności małżeństwa z jakiegokolwiek powodu (nie tylko z powodu niedojrzałości)? Chodzi mi o to, czy znasz kogoś takiego w ogóle.

Niestety znam 2 takie rodziny, z jedną pracujemy razem, znamy się od prawie 30 lat. Druga historia jest taka:kolega poznał żonę przez biuro matrymonialne, wzięli ślub, po 1,5 roku ona prysnęła do Kanady i nigdy nie wróciła. Po kliku latach on mając już inną kobietę i z nią dziecko , uzyskał stwierdzenie nieważności tamtego małżeństwa. Dlaczego?

Konkretnych przykładów nie wskażę, raczej piszę o moim odczuciu. Ale na pewno faktem jest, iż rośnie liczba orzekanych nieważności, zjawisko jest coraz bardziej powszechne. A ktoś w ogóle z takiej możlwości 100, czy 200 lat temu korzystał?? I przy tym orzekane wyroki budzą wątpliwości - o czym w tymże wątku.

I jeszcze taki przykład. Wiemy, skąd się wziął anglikanizm (nieprzejednane stanowisko papieża w kwestii rozwodu króla angielskiego). Czy w dzisiejszych czasach taki Henryk VIII nie znalazłby z łatwością jakiegoś paragrafu na niedojrzałość żony?


No i właśnie... koledze zdecydowanie stała się krzywda - czy jednak można powiedzieć, że ślub był zawarty nieważne? Czy gdyby żona nie uciekła do Kanady to również doszukalibyśmy się przyczyny do unieważnienia? A przecież unieważnienie ma oznaczać, że już w chwili małżeństwa coś "było nie tak", niezależnie od tego co się zdarzyło później.


Co do historii prawdziwych: U mnie, w trochę dalszej rodzinie, jest następujący przypadek. Małżonkowie poznali się w oazie, było jakieś 8 lat (chyba) zgodnego życia, było dziecko. Później małżeństwo rozpadło się z winy żony, która zaczęła romansować z innym mężczyzną i do niego odeszła. I po tym wszystkim dostała unieważnienie małżeństwa, bo nagle "okazało się", że mąż był niedojrzałym do małżeństwa egoistą...

Czy po takiej historii można nie mieć wątpliwości?


Pierwsza przyczyna do stwierdzenia niedojrzałości wydaje mi się uzasadniona, druga - już dyskusyjna, ale może akceptowalna. Ale mało kto ma wzorową osobowość i psychikę, otrzymał świetne wychowanie, jest wolny od egoizmu i jakichś problemów z przeszłości... Idąc tym tropem dojdziemy do wniosku, że żenić się może jakieś 5% społeczeństwa...


I tu pojawia się dylemat:

Wiedząc, że problem faktycznie istnieje - jak się zachować wobec ludzi po rozwodzie i unieważnieniu małżeństwa, co do zasadności którego mam wątpliwości? Kierować się sumieniem, które mi podpowiada, że coś tu jest nie tak, czy przyjąć, że rozstrzygnięcie sądu kościelnego jest dla mnie wiążące?

A zamierzasz skorzystać z tej możliwości, czy też zawrzeć małżeństwo z osobą z takim orzeczeniem?
Nie wiem czym kierowały się tamte sądy. Wiem natomiast, że w mojej diecezji nie jest łatwo uzyskać orzeczenie nieważności małżeństwa.

Nie sądzę. Jeśliby zrobił jak zrobił (tj. udał sie do papieża) otrzymałby tę samą odpowiedź. Natomiast być może znalazłby jakiś sąd biskupi mający w nosie polecenia Watykanu.


Na ZIemi przyjmij orzeczenie sądu biskupiego (zwłaszcza że tam - rozprawach - jest wiele rzecxy o których nawet przyjaciele mogą nie wiedzieć - a sami zainteresowani nie mówić). A w Niebie to już Pan Bóg załatwi.
Oczywiście nieco inaczej to wygląda, jeśli masz się ożenić z taką osobą...

I tu pojawia się clue programu. Problem żywotnie mnie interesuje, gdyż w takiej właśnie sytuacji jest dziewczyna, którą poznałem i z którą być może mógłbym się w przyszłości chcieć ożenić. Do podjęcia decyzji potrzeba więcej czasu i oczywiście w grę wchodzi masa innych czynników, ale jeśli z góry wszystko jest skazane na niepowodzenie (ze względów moralnych), to lepiej się rozstać już teraz...

W historii, która mnie interesuje ślub był zawierany w stosunkowo młodym wieku (22 lata), jeszcze przed ślubem były kłótnie i nieporozumienia, nawet wątpliwości, czy się żenić - z czego być może można było przewidzieć, że związek nie będzie udany. Na decyzję o ślubie w jakimś stopniu wpłynęły i tradycja, i to, że "wszyscy na około już się żenią", i chęć ucieczki od kłopotów w domu (z rodzicami). Może nawet kompleks w stylu "ci, którzy mi się podobali, mnie nie chcieli, to trzeba brać tego, co mnie chce". Powiedzmy wprost: decyzja o ślubie nie była zbytnio mądra, motywacja w jakiejś części bardzo naiwna, a i dziewczyna nie jest typem osoby najpierw chłodno analizującej, a później działającej (raczej zdecydowanie na odwrót). Czyli w jakimś stopniu było to wszystko niedojrzałe... Ale i tak wydaje mi się to tłumaczenie naciągane. Żadnej choroby psychicznej, czy braku pełnoletniości przecież nie było, czyli chyba zakłada się, że ludzie są w stanie odpowiadać za swoje czyny?

Sam nie wiem, co o tym sądzić...

Żeby było jeszcze ciekawiej - związek rozpadł się, bo mąż zmienił się zaraz po ślubie, przestał być uprzejmy i życzliwy jak dawniej, nie szanował żony, nie spełniał jej próśb, nawet mógł ją zwyzywać, nie chciał rozwiązywać dzielących ich problemów itd. Po różnych próbach podtrzymania związku i męczeniu się ok. 4 lat (choć już po pół roku wszystko było dość jasne), dziewczyna wystąpiła w końcu o rozwód cywilny. A o stwierdzenie nieważności dopiero później ex-mąż, ona sama (mając do całej procedury obiekcje podobne do moich) odmówiła udziału w procesie. Co tam on i jego świadkowie naopowiadali, to też zagadka...


Czy to jest argument do orzeczenia nieważności? (pytam wcale nie retorycznie)